Because I love you ให้ฉัน(ขอ)ได้ไหม...หัวใจของเธอ

          แปดโมงเช้าวันอังคาร ไม่อยากรู้วันเวลาเช้าขึ้นมาม้ายยอยากเจ๊อออ ♫
     เสียงนาฬิกาปลุกทำให้ฉันต้องทุรนทุรายตื่นขึ้นมา เพื่อไปทำหน้าที่ของการเป็นนักศึกษาที่ดี
ตามเดิม แงๆๆ เมื่อไหร่จะถึงเสาร์อาทิตย์ วันนี้สภาพร่างกายและจิตใจฉันย่ำแย่มากถึงมากที่สุด
ฉันยังไม่พร้อมออกไปเผชิญโลกภายนอกสักเท่าไหร่ แต่ต้องงัวเงียตื่นขึ้นมาด้วยสภาพหนังหน้า
ทรุดโทรม ผมเผ่ายุ่งเหยิง ตาบวมเปล่ง หลังจากผ่านศึกการร้องให้อย่างหนักหน่วงมาเมื่อคืนเน้~
เพราะดูรายการโปรดเรื่องเด่นประจำดึกวันจันทร์กับคุณชวนคุย ยาว และคุณ ฟ้าคราม งามชนะ
          ฉันแทบไม่เชื่อสายตาและสองรูหูของตัวเองเลยแม้แต่น้อย จนป่านนี้ฉันก็ยังคงไม่เชื้อ
ไม่เชื่อว่าข่าวที่ได้ยินได้ดูนั้นมันจะเป็นความจริง ฮึ่มม! พริ๊ตตี้ทำใจม่ายยด้ายย ที่อยู่ๆฟูฟูเกาหลี
ดันกลายเป็นโจรโรคจิตผู้โด่งดังไปแล้ววว แงๆ กระซิกๆ
 
 
::: At Canteen Faculty of Nursing :::
 
          วันนี้ฉันต้องเสียเวลากับการพิถีพิถันนั่งแต่งหน้าเพื่อปกปิดริ้วรอยหมองคล้ำใต้ตาเป็นพิเศษ
เริ่มที่ทามอยส์เจอร์ไรเซอร์ชนิดเนื้อบางเบา ที่บริเวณใต้ตา เพื่อเพิ่มความชุ่มชื่นแก่ผิว
           จากนั้นใช้กระดาษทิชชู่ค่อยๆ ซับส่วนที่เกินออกมาให้สะอาดลงรองพื้น โดยเลือกใช้
ครีมรองพื้นที่มีสีอ่อนกว่าผิวจริงเล็กน้อยใช้ฟองน้ำแบบชื้นเกลี่ยให้เรียบเนียน แล้วลงแป้งฝุ่น
โปร่งแสงสีอ่อน โดยใช้แปรงเล็กค่อยๆ เกลี่ยอีกให้กลมกลืนกัน เอาเป็นว่าไม่ว่าฉันจะเจอ
เรื่องเลวร้ายทรมานใจสักแค่ไหนพริตตี้ผู้นี้ก็จะไม่ยอมหยุดสวยอะจ่ะ
           ~ฟอดๆๆ~
           เสียงนักศึกษาดังโหวกเหวกมารอบทิศทาง ต่างพากันจับกลุ่มเม้าท์มอยอย่างเมามัน
จะเป็นเรื่องอะไรไปไม่ได้นอกจากข่าวเมื่อคืน แงๆ พริตตี้เศร้า
          “พริตตี้”
           “ฮืมม!”
           “แปลกๆไปนะวันนี้ เหม่อลอยอะไรอยู่ป่ะ”
           “เหรอ..ฉันก็ว่าฉันกินข้าวมาอยู่นะ”
          T^T ตอบไม่ตรงคำถาม?
           “พูดอะไรของแกอะ ฉันถามว่าเหม่อลอยอะไรอยู่? ไม่ได้ถามว่าแกกินข้าวมาไหม?
เป็นอะไรของแกเนี่ย ตัวร้อนรึเปล่าไหนดูซิ!”
          ยัยริรินพูดพลางเอาหลังมือมาแตะหน้าผากฉัน หน้าฉัน คอฉัน และอื่นๆ แต่สิ่งเหล่านั้น
ก็ไม่ได้ช่วยเรียกสติฉันกลับคืนมาเลยแม้แต่น้อย ภายในใจฉันตอนนี้คิดเห็นเพียงแต่หน้าฟูฟูเป็น
โจรโรคจิต ฮึกก..T^T
          “ฮึกก..ริรินแกได้ดูข่าวเมื่อคืนป่ะ”
          พูดไปแล้วน้ำตาก็เอ่อล้นขึ้นมาคลอเบ้า แม้ว่าฉันจะต้องอัดอั้นกล้ำกลืนมันไว้จนรู้สึกจุก
มาถึงกลางลำคอ แต่เพื่อความสวยฉันจึงต้องใช้ความพยายามอย่างสูงสุดในการกลั้นน้ำตาไม่ให้
ไหลออกมา กลัวว่าเครื่องสำอางจะหลุดลอก ถ้าเป็นอย่างนั้นมันต้องไม่ดีแน่!
           “อ่อ!! รู้แล้วเหรอ นี่ฉันก็ว่าจะไม่บอกแกนะ เพราะฉันเดาว่าถ้าแกรู้ แกจะต้องเป็นแบบนี้
และมันก็จริง บอกแล้วไงเล่านายนั่นเหมือนโรคจิตก็ไม่ยอมเชื่อ ไงล่ะฮึ!”
          ดูยัยริรินพูดหยุดกล่าวหาฟูฟูของฉันซะที ไม่เห็นแก่หัวอกคนเป็นแฟนคลับอย่างฉันเลย
สะเทือนใจจุงเบยT~T
           “เงียบปาก! ถึงใครจะมองฟูฟูของฉันเป็นโรคจิต มาเฟียอะไรก็เถอะ ฉันไม่สนใจทั้งนั้น
เพราะฉันเชื่อและศรัทธาในตัวฟูฟูจากที่มองแวบแรกฉันก็สัมผัสได้ว่าเขาหล่อและดี เพราะฉะนั้นฉัน
ไม่แคร์”><(นี่ขนาดไม่แคร์!)
           พริตตี้พูดจบก่อนที่จะตักข้าวเข้าปากแบบคนหมดหวังไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เห็นแล้วฉันก็อดขำ
กับพฤติกรรมของเธอไม่ได้ ฉันได้แต่ยิ้มและหัวเราะในใจเบาๆ เดียวยัยนี่รู้จะวีนฉัน หุหุ
เป็นอย่างนี้ประจำถ้าได้รู้เรื่องเลวร้ายอะไรเกี่ยวกับผู้ชายทุกคนที่เธอชอบน่ะ ฉันเองก็เริ่มชินแล้วล่ะ
          เพราะเธอมีความเป็นตัวของตัวเองสูงมาก ตั้งแต่ที่เป็นเพื่อนกันมาแรกๆฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจ
ในความเป็นเธอสักเท่าไหร่หรอกนะ พริตตี้เป็นผู้หญิงสวยและจิตใจดีมากคนหนึ่ง แม้ว่าใครเห็นลุค
เธอแล้วจะไม่กล้าเข้าใกล้เกิน 3 เมตรก็เหอะ แต่ถ้ารู้จักตัวตนของเธอจริงๆคุณจะรู้สึกว่าตัวเองเป็น
คนที่มีความสุขมากที่สุดในโลกเมื่อได้อยู่ใกล้ชิด
          แต่ละวันที่ฉันอยู่กับพริตตี้มีแต่เรื่องเซอร์ไพรส์ไม่คาดคิดทั้งนั้น ไม่รู้ว่าฉันหัวเราะวันละ
กี่ล้านรอบ แทบทุกวินาทีเลยก็ว่าได้นะ
           “เออ..”
           ฉันตอบกลับยัยพริตตี้ ในใจยังคงนึกตลกกับท่าทีของเธอไม่หาย ^^ อะฮึ!
           “นั่งด้วยคนนะครับ”
            เสียงผู้ชายรู้สึกจะไม่ค่อยคุ้นหูฉันดังขึ้นก่อนที่ริรินและฉันจะหันไปมองเขา มองรวมๆแล้วนายนั่นเนียบมาตั้งแต่ทรงผมเลยนะเนี่ย ก็หล่อดีนะแต่ว่าวันนี้ฉันไม่ค่อยมีอารมณ์อยากทำความรู้จักใครสักเท่าไร จึงนั่งดราม่าต่อไปตามประสาฉัน!