Because I love you ให้ฉัน(ขอ)ได้ไหม...หัวใจของเธอ

     “คุณยองวอน >,< เตรียมสัมภาระครบหรือยังครับ อีกสองชั่วโมงเราจะเดินทางนะ ถ้าเสร็จแล้วลงไปข้างล่างเตรียมขึ้นรถได้เลย”
   
     “ครับอา” ^..^
ผมรีบจัดสัมภาระและของสำคัญที่ยังเหลือยัดใส่กระเป๋าเดินทางให้หมด
ก่อนจะบินกลับไทย หลังจากที่ไม่ได้กลับมานี่ก็ปาเข้าไป 10 ปีเต็ม ได้แล้วมั้ง
 
    “ฮึบ!! ..เอาหละลืมอะไรรึเปล่า .. ฮืมม! คงไม่มีอะไรแล้วนะ “
 
ผมค่อยๆทยอยขนสัมภาระที่แสนจะหนักอึ้งลงไปขึ้นรถ เฮ้อ! เพิ่งรู้ว่าการจาก
บ้านมานานเนี่ยนะ พอจะได้กลับมันตื่นเต้นมากจนนอนไม่หลับเลยแฮะ~////~
   
     “คุณยองวอน ไม่ลืมอะไรนะครับ”
   
      ** “ฮะ” -__-“
   
       “เอาหละ เคลื่อนรถได้”^^
   
      “ดะ..ดะ..ดะ เดี๋ยวก่อนครับอา~”
ผมฉุกคิดขึ้นได้ว่าลืมของสำคัญที่สุดในชีวิต ก่อนที่จะตะโกนอย่างสุดเสียงด้วยความตื่นตระหนก อย่างที่เห็น^^”
 
      “มีอะไรเหรอครับ”
 
      “อาครับ ผมลืมของสำคัญ โปรดรอสักประเดี๋ยวนะครับ -_^”
ผมพูดพลางทุลักทุเลลงจากรถก่อนจะออกตัววิ่งเต็มสปีด ขึ้นไปที่ห้องนอน แหกๆๆ เหนื่อย ผมหยิบของสำคัญมาไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหน
 
     “เกือบไปแล้วไหมเรา”
ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้คนในกรอบรูปพลางเอามือแตะเบาๆไปที่ใบหน้านั้น
   
     “เฮ้อ... ฝืนตัวเองก็เป็นทุกข์... ปล่อยตัวเองก็เป็นทุกข์..แล้ว..พี่ควรทำยังไง
ดีล่ะ..’ริน’ “T*T
 
::10 ปีก่อน::
 
   “กรี๊ด”
 
    “หยุดอยู่ตรงนั้น หึหึ หนีฉันไปไหนไม่พ้นหรอกสาวน้อย”
 ร่างสูงคลุมด้วยโม่งสีดำ ลักษณะคล้ายโจรพูดเสียงดัง ในมือเขามีมีดสั้น
กรี๊ด ต้องเป็นโจรแน่เลย T_T ฮือๆ ทำไมเราถึงได้ซวยขนาดนี้นะ แม่จ๋าช่วย
ลูกด้วย
 
    “ธะ..ธะ..เธอ.. เธอเป็นใครน่ะ ออกไปนะเราไม่รู้จักเธอหรอก”
 
สาวน้อยตอบกลับด้วยอาการผวาสุดขีด
   
     “หึหึ.. เธอไม่รู้จักฉันงั้นเหรอสาวน้อย? เธอแน่ใจเหรอ? หันมามองดูดีๆสิ”
 
ร่างนั้นไม่ยอมถอยห่างฉัน มันกำลังเยื่องกายเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ โฮก T_T
     
      “ไม่ ......”
สาวน้อยพูดเสียงดังพร้อมเอามือสองข้างขึ้นมาปิดหน้าปิดตาอย่างหนาแน่น
( คิกๆท่าทางตอนเธอกลัวน่ารักเป็นบ้า)
   
        “ไม่!!....งั้นเหรอ!เธอจะหันมาดีๆ หรือจะต้องให้ฉันทารุณให้สาสมใจก่อนดีล่ะ V.V”
     
         “อย่านะ..หัน..หันก็ได้ เธออย่าทำอะไรเราเลยนะ เราขอร้องหละ ฮือๆ”
 
คิกๆ นี่เธอกลัวผมขนาดนั้นเลยเหรอ
   
          “ดี๊!...พูดง่ายอย่างนี้หน่อย!.” -_^*
       
        “เธอเป็นใคร..ต้องการอะไร.. บ้านเราจนไม่มีเงินหรือของมีค่าให้เธอหรอกนะ..ปล่อยเราไปเถอะ..”
ฉันได้แต่ภาวนาในใจให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลบันดาลให้ฉันพ้นภัยในครั้งนี้
ขอให้บุญกุศลที่ลูกได้ทำมาทั้งในชาตินี้ภพนี้หรือชาติปางก่อนก็ดี
ขอบุญกุศลเหล่านั้นจงช่วยให้ลูกพ้นภัยในครั้งนี้ด้วยเถิด T_T
   
       “ฉันเป็นใคร?..เธอไม่รู้จักฉันจริงๆน่ะเหรอสาวน้อย..หึหึ..
จะบอกให้เอาบุญนะ.ฉัน! คือ! หัวหน้าRed Dragon! ผู้ยิ่งใหญ่
หรือที่รู้ๆกันก็คือแก๊งมาเฟียที่โด่งดังที่สุดในเกาหลีนั้นแหละTT
ตอนนี้ฉันกับพวกกำลังหนีคดีค้าอาวุธเถื่อน อยู่พอดี! บ้านเธอจนนิ
เธออยากได้อาวุธไปขายไหม ฉันมีให้นะ ไม่ว่าจะเป็น ปืนพกสั้น....~”              
ทันทีที่ได้ฟังคำนั้น Red Dragon! ต้องใช่แน่ๆ แก๊งค์มังกรแดง
บริเวณกลางแผ่นหลัง มีร่องรอยการสักรูปมังกรแดงเต็มแผ่นหลัง
จากการจับกุมพบอาวุธปืนพกสั้นขนาด 3 นิ้ว ( รีวอลเวอร์)\
ยี่ห้อ สมิธแอนด์เวสสัน จำนวน 1 กระบอก พร้อมกระสุนปืน ขนาด.38 มม
จำนวน 49 นัด และอาวุธมีดดาบขนาดความยาวประมาณ 2 ฟุตจำนวน 1 เล่ม
แต่ในขณะนี้ผู้ร้ายได้หลบหายไปอย่างไร้ร่องรอยพร้อมกับของกลางทั้งหมด
บุคคลใดที่พบเห็นกรุณาแจ้งเบาะแสมาที่ .......บลาๆๆ
 
       และนี่คือข่าวที่ฉันฟังเมื่อเช้านี่เอง และทำไมต้องเป็นฉัน>> ผู้โชคร้ายที่ต้องพบเห็นT^T
     
       “หยุดพูดนะ!...ฮือๆ พอได้แล้วไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น..อยากได้อะไรก็บอก
เรามาดีๆสิ แล้วก็ปล่อยเราไปเถอะนะ”
 
หนอย! กล้าต่อรองกล้าใช้คำสั่งอย่างนี้ต้องเพิ่มความน่าเกรงขามสักหน่อยแล้ว ฮึ “,,”
     
       “ปากดีนัก!! กล้าใช้คำสั่งกับชั้นงั้นหรอ”
ผมพูดพร้อมกับข่มขวัญเธอด้วยการเอามือไปกระซากคอเสื้อเบาๆ/><
     
       “ปะ..ปะ..เปล่านะเรา..”
ฮ่าๆ ตอนนี้ตัวเธอสั่นระริก เธอกำลังยกมือขึ้นไหว้ผมอยู่น่ะ
(เธอเข้าใจว่าฉันเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือไง -_-!!)
     
        “หยุดพูดสักที! ฉันรำคาญเสียงเธอจะแย่!..เอาหละ!..ฟังฉันให้ดีๆนะ..
ฉันน่ะไม่ได้ต้องการของมีค่า หรือ เงินทองอะไรทั้งนั้น..แต่ที่ฉันต้องการตอนนี้
คือ ตัว! และ... หัวใจ! เธอต่างหากหละสาวน้อย.”
ประโยคหลังผมพูดเสียงแผ่วมากแทบจะไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ทำไม
เหมือนกัน!..ผมรู้สึกเจ็บ! .. ทุกทีที่ต้องคิดถึงเรื่องนั้น
     
       “ฮือๆๆ อย่าทำอะไรเราเลยนะเรากราบขอร้องหละ เรายังเด็กอยู่อีกอย่าง
บ้านเราจนมากเลย พ่อก็เสียนานแล้ว เราต้องอยู่ดูแลแม่ ถ้าไม่มีเราแม่จะต้อง
ลำบาก อย่าทำอะไรเราเลยนะ ปล่อยเราไปเถอะ ฮือๆT_T”
     
      “นี่!.. เธอคิดว่าเธอกำลังพูดอยู่กับใครหะ!.. ฉันไม่ใช่ผู้ใหญ่ใจบุญใจกุศล
ที่จะให้เธอมาขอทุนเรียนดีแต่ยากจน หรอกนะ คิดว่าตัวเองกำลังเรียงความ
อยู่หรือไง..เอาหละชั้นว่าเธอชนะเลิศแน่สาวน้อย....” ผมพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ
     
       “ฮือT_T..เราพูดความจริงนะ อย่าทำอะไรเราเลยเรากลัวแล้ว...”
 
ฮ่าๆ -_-! เอาหละวันนี้พอใจแล้ว ได้เวลาที่ความจริงจะต้องเปิดเผยแล้วสิ
     
       “เอิ่มม~ กลัวพี่มากไหมจ๊ะน้องสาว ” ผมพูดเสียงหล่อ>///<
       
        “...”
     
       “เน่!! ยัยเบื๊อกจะร้องให้ทำไม! ซื่อบื้อเอ้ย! ลืมตาได้แล้ว ฉันแกล้งเล่นแค่นี้ทำเป็นป๊อดไปได้ .โง่! ขี้แย!..”        
       “ฮือๆๆๆ “ -_-1
   
       “ลืมตาได้แล้ว.....”
เงียบ นิ่ง ไม่มีอะไรเกิดขึ้น >..<
   
        “.ฉันบอกให้ลืมตาไง...ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”
     
        “ฮือๆ...พี่วอลเองเหรอคะ ไม่ใช่หัวหน้าแก๊ง Red Dragon! ใช่ไหมคะ”
   
        “ฮ่าๆ ก็ใช่นะสิ หน้าโง่ หลอกอะไรก็เชื่อหมด!’”
   
      ~ผัวะ~
   
      “ไอ้วอล ไอ้เลว แกทำอะไรริริน ..ไอ้ลูกหมา”
 
หึหึ! ฮีโร่มาแล้วสินะ นี่คือธัญธัญ น้องชายต่างสายเลือดของผมเอง
จู่ๆหมอนี่ก็กระโจนซัดหมัดใส่หน้าผมไม่ยั้ง โดยที่มันไม่ฟังเหตุผลอะไร
จากผมเลยT_T อันนี้ผมไม่โกรธเท่าไหร่ แต่ที่โกรธมากก็คือมันกำลังด่าว่าพ่อ
ผมเป็นหมา!..น่ะ!
อ่อ! มีสิ่งหนึ่งที่คุณต้องรู้นะ ผมกับธัญธัญเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกัน ธัญธัญ
เป็นลูกติดแม่ ส่วนผมเป็นลูกติดพ่อ ส่วนริรินเธอเป็นลูกสาวป้าข้างบ้านที่พวก
เราต่างหลงรักด้วยกันทั้งคู่
   
      “หนอย! ไอ้เด็กบ้า..ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม..แกบังอาจมาด่าว่าพ่อฉัน
เป็น ..หมาเหรอ!...หมัดนี่สำหรับคนปากเสียอย่างแก..และหมัดนี่สำหรับแกที่
ต่อยฉันโดยไม่ฟังเหตุผล”
ตอนนี้ผมเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมตัวธัญธัญและกำลังซัดหมัดคืนอย่างเต็มที่
ผมอายุมากกว่ามันตั้งปีหนึ่งมันยังไม่ให้ความเคารพแถมยังกล้าด่าผมว่าเป็นลูก
หมาอีกต่างหาก เจอแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ
 
      “ พี่ธัญ พี่วอล หยุดเถอะนะคะ รินขอร้องหละ...ฮึกก”
     ผมรู้สึกสงสารยัยริรินแล้วล่ะกลัวว่าน้ำตายัยนั่นจะท่วมโลกตายไปซะก่อน ผม
พยายามจะเลิกทะเลาะกับไอ้ธัญ แต่แล้วก็เสียท่าจนได้..
   
     “อะไรคือเหตุผลของแกวะ..สิ่งที่เห็นตรงหน้านี่ยังไม่ชัดพออีกเหรอ..หึ
หึ..ไอ้วอลแกมันหน้าตัวเมียชอบรังแกผู้หญิงนี่หว่า”
     คราวนี้ธัญธัญเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมผม และระเบิดพายุอารมณ์ใส่ผมสารพัดไม่รู้
ไอ้นี่มันไปเก็บกดมาจากไหน ไม่ต้องตกใจนะครับเหตุการณ์แบบนี้ไม่ใช่ครั้ง
แรก ตั้งแต่ที่แม่จากไปพ่อของผมก็แต่งงานใหม่หลังจากนั้นเหตุการณ์แบบนี้ก็
เกิดขึ้นทุกวัน ผมรู้สึกว่าความสุขของผมก็เริ่มหายไปพร้อมกับที่มีน้องชายคนนี้
เข้ามาในชีวิตนั่นแหละ.ผมรู้ว่าธัญธัญคงแค่อยากเอาชนะผมและมันก็ชนะจริงๆ
โดยเฉพาะเรื่องริริน
          หลังจากนั้น ผมก็ถูกย้ายไปเรียนที่โซลตั้งแต่เด็ก ผมอาศัยอยู่กับ
อากฤติซึ่งเป็นญาติห่างๆของพ่อและได้ชื่อใหม่เป็นภาษาเกาหลีว่า ยองวอน
ก็เพราะอากฤติอยากให้ผมมีชื่อที่กลมกลืนกับคนเกาหลีและให้มีเค้าชื่อเดิม
อยู่ด้วย จากชื่อเดิมว่าวอล เลยกลายมาเป็นยองวอนแทน นั่นทำให้ผมไม่ได้
ติดต่อกับใครที่ไทยอีกเลยกว่า 10 ปีเต็ม จนกระทั่งวันนี้ วันที่ผมจะต้องกลับ
ไปเผชิญหน้าอีกครั้งไม่รู้ว่าจะมีเรื่องดีหรือเรื่องร้ายรออยู่นะ
   
     “เฮ้อ! ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะยัยบื้อ เธอจะคิดถึงพี่บ้างรึเปล่า! ลืมไป พี่มันคงไม่ใช่คนที่เธออยากจำอยู่แล้วหละ ”
          ไม่รู้เป็นไรสิน่า แค่มองรูปยัยบื้อนี่ ทำเอาผมยิ้มไม่หุบสักที
กลับไปคราวนี้เห็นทีต้องมีอะไรเล่นสนุกๆกันหน่อยแล้ว ^^
   
    “เออ!! ว่าแต่ของสำคัญที่ว่ามันคืออะไรเหรอครับ คุณยองวอนอาเห็นหายไปซะนายเชียว.”
          ผมส่งกรอบรูปให้อากฤติดูพร้อมยิ้มเขินๆ
   
    “ได้ข่าวว่าเรียนมหา’ลัยเดียวกันกับไอ้เจไดลูกชายผมนะ เผื่อคุณยองวอน
อยากรู้อะไรก็รอถามมันละกัน”
          อากฤติพูดอย่างรู้ทันความคิดผมทำเอาผมยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว
ผมคงปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอคือเหตุผลเดียวที่ทำให้ผมอยากกลับไทย
   
      “เอ่อ..อาครับพอกลับถึงไทยแล้ว ผมขออยู่บ้านอาไปสักระยะก่อนได้ไหมครับ”
     
       “หือ..นี่คิดจะเล่นอะไรแผลงๆอีกแล้วใช่ไหมนิ..”
อากฤติทำหน้างงเล็กน้อย=.=! ส่วนผมทำหน้าอ้อนวอนสุดขีด +0+~
   
      “ไม่มีปัญหาอยู่แล้วครับ.. ฮ่าๆๆ”
          ผมกับอากฤติหัวเราะร่า ซึ่งไม่รู้ว่าที่หัวเราะนั่นเป็นประเด็นเดียวกัน
หรือเปล่า ปกติถ้าหัวเราะพร้อมกันอย่างนี้เมื่อไหร่มันมักไม่ค่อยจะเป็นเรื่อง
เดียวกันสักเท่าไหร่หรอกนะ >,<