Lovely Boy รักวุ่นวายนายแฟนของฉัน!

                ท่ามกลางบรรยากาศอันร้อนอบอ้าว  เด็กๆมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งก็เรียนตามปกติ แต่ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเพราะเด็กๆเหล่านี้เรียนอยู่ในห้องแอร์ -_-"
“เมื่อไหร่จะเลิกเรียนเนี่ย” เสียงใสๆของสาวหน้าหวานคนนึงพูดขึ้นมาเบาๆ
“อีกนาน” ฉันตอบ แล้วมำหน้ามึนๆซึนเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายปี
“แกนี่หลับตลอดเลยนะยัยแก้ว ตั้งใจฟังอาจารย์สอนบ้าง” ยัยเพื่อยเฟย์บอกฉัน ทั้งๆที่ตัวเองสภาพก็ไม่ได้ต่างกับฉันเลย
“ตอนเย็นเลิกแล้วแกจะไปไหนต่อ” ฉันถามยัยเฟย์
“ไปดูหนังกับเขื่อนน่ะ นายนั่นชวนฉันมาหลายวันแล้ว ฉันไม่ว่างไปด้วยสักที ครั้งนี้แหละที่จะไป”
“เฮ้ยๆ ได้ไงอ่ะ แกจะทิ้งฉันเหรอ”
“เปล่า ไม่ได้ทิ้งก็ไปขลุกอยู่กับโทโมะแฟนแกสิยะ”
“ไม่เอาอ่ะ อิตานั่นอารมณ์แปรปรวนจะตาย ฉันทำอะไรก็ผิดหมด” ฉันทำหน้าเซ็งเมื่อนึกถึงบุคคลคนนึงซึ่งเป็นแฟนฉันเอง อ้อ ฉันรีกเขานะไม่ใช่ไม่รัก แต่เราก็คบกันมานานแล้ว ไม่เคยหวานกันหรอก ออกแนวทะเลาะกันมากกว่า ดูๆแล้วจะไม่เหมือนแฟนเลยก็ว่าได้
“คิดมากน่าแก” เฟย์ตอบแบบปลอบๆฉัน
“จริงๆนะยัยเฟย์” ฉันทำหน้าอ้อนวอนยัยนั่น
“แกนี่นะ ฟังฉันนะ โทโมะน่ะ เขารักเธอมากเลยนะ แถมยังขี้หึงขั้นเทพอีก” เฟย์หลับตาปี๋เหมือนกลัวๆ
“รักน่ะรู้ แต่ขี้หึงนี่ไม่มั้ง อารมณ์นายนั่นน่ะก็ประมาณนั้นแหละ เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง ยิ่งกว่าเด็กประถมร้องกินนมแม่ซะอีก”
“ดูมันเปรียบซะเห็นภาพเชียว”
“ก็มันจริงหนิ”
“ไม่เถียงๆกะแกละ โด่ว”
 
-              ตื๊ดดด --
เสียงโทรศัพท์ยัยเฟย์สั่ง ยัยนั่นเลยรีบค้นออกมาจากกระเป๋าดินสอแล้วเอาออกมาเปิดดู ฉันจึงชะโงกหน้าไปดูด้วย
 
- เจอกันเย็นนี้นะครับที่รัก หลังห้าโมงหน้าอาคารเรียน เขื่อนนะ -
-เขื่อน-
 
“แหม ตายยากจริงๆนายนี่ นินทานิดเดียวส่งข้อความมาเลย” ฉันบ่นอุบอิบ เฟย์มองหน้าอมยิ้ม ไม่พูดอะไร เขินล่ะสิ ยัยนี่ ฮ่าๆๆๆ
 
หลังจากที่ฉันกับยัยเฟย์นั่งหลังขดหลังแข็งในการเรียนเสร็จก็ออกมาที่หน้าอาคารของพวกคนดังทันที อ้อ ฉันลืมบอกว่า มหาวิทยาลัยของฉันมันแยกเรียนน่ะระหว่างคนธรรมดากับพวกดาราที่มีชื่อเสียงของประเทศไทยเอาไว้เพื่ออะไรฉันก็ไม่ทราบ น่าจะเพราะกลัวพวกคนธรรมดามันไม่ร้ำไม่เรียนมั้ง เพราะมัวแต่ชื่นชมพวกดารา ความคิดดีมากเกินไปละมหาวิทยาลัยแห่งนี้ แถมยังเป็นเอกชนด้วยนะคะพี่น้อง ค่าเทอมสูงเว่อร์ ไม่รวยนี่เรียนไม่ได้จริงๆ ไม่ใช่ว่าฉันรวยอะไรหรอกนะคะ แต่เหตุผลที่ฉันมาเรียนที่นี่เพราะ ตามผู้ชายมา ไม่ใช่ละ ฮ่าๆๆๆ ที่ฉันมาเรียนที่นี่เพราะมันเป็นความคิดของนายโทโมะน่ะ ส่วนค่าเทอมไม่ต้องถามถึง นายนั่นจ่ายให้ แต่ฉันไม่ได้ให้เขามาจ่ายให้ฟรีๆนะ ฉันหางานทำแล้ว แต่อิตาบ้านั่นไม่ให้ทำเลย ตามไปราวีทุกที่ที่ฉันเคยไปสมัครทำงาน จนฉันเองเอือมระอามากกับผู้ชายขี้เอาแต่ใจคนนี้ แต่ฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอก หางานทำไปเรื่อย จนโทโมะก็คงเห้นในความพยายามของฉัน เขาเลยให้ฉันไปอยู่คอนโดของเขาในฐานะแม่บ้านที่ต้องทำทุกอย่างให้นายนี่เพื่อแลกกับค่าเทอม เหอะๆๆ ฟังดูแปลกๆเนาะทุกคนแต่มันก็เป็นความจริงไปแล้ว ฉันอยู่กับนายนี่ทุกวันจนแทบจะตัวติดกันตลอดแล้วล่ะค่ะ แต่ฉันก็ชอบนะ ปากกับใจตรงกันสักที ฮ่าาๆๆๆๆ
“เอ้า เฟย์ แก้ว หวัดดี” ทันทีที่ฉันกับเฟย์หย่อนก้นนั่งโต๊ะที่ใต้ตึกดาราพวกนี้ เคนตะ หนึ่งในสมาชิกวงของพวกแฟนฉันก้ทักขึ้นมา ที่จริงนายนี่ก็มีแฟนแล้วเหมือนกัน แต่ถูกเก็บเป็นความลับไว้เชื่นเดียวกับฉันและเฟย์ด้วย
“ว่าไงเคนตะ เลิกเรียนแล้วเหรอ” เฟย์ยิ้มรับเคนตะที่เข้ามาทักทันที
“เลิกแล้วๆ เดี๋ยวคนที่เหลือก็คงลงมาแล้วล่ะ ฉันนั่งด้วยคนนะ” เคนตะตอบ เหมือนนายนี่จะรู้ทันว่าพวกฉันมาหาใครก็เลยบอกอย่างรู้ทัน
“จ้า เคนตะหิวมั้ย” เฟย์ยังคงถามเคนตะต่อไป หลังจากที่เคนตะนั่งลงตรงข้ามกับพวกเราแล้ว
“ก็หิวนะ แต่นัดพิมไว้แล้ว” เคนตะตอบยิ้มๆ ผุ้หญิงคนนี้แหละแฟนเคนตะนามว่าพิม
“อ้อ ตอนนี้พิมอยู่ไหนแล้วอ่ะ”
“น่าจะไปส่งงานนะ ว่าแต่ แก้ว ไม่พูดอะไรบ้างเหรอ” เคนตะหันมามองฉันอย่างคาดคั้น อะไรของนายนี่
“ก็เห็นคุยกันอยู่ไม่อยากขัดอ่ะ” ฉันตอบแบบเนือยๆ
“ไอ้โทโมะมันล้างสมองเธอมาหรือเปล่าเนี่ย รู้สึกว่าเธอเหมือนมันจนจะเป็นคนเดียวกันแล้วนะ ทั้งนิสัยและพฤติกรรม” เคนตะพูดพลางขำเบาๆ เป็นเชิงล้อฉัน ไม่เว้นแม้แต่ยัยเฟย์ที่ขำสมทบอีกคน
“นี่ๆนาย น้อยๆหน่อยย่ะ ยังไงฉันก้ยังเป็นแก้วคนเดิมนะยะ ฉันมีจุดยืนของฉันย่ะ ไม่ได้เหมือนนายนั่นไปหมดซะหน่อย”
“แน่ใจ๊” เสียงนุ่มๆ ทุ้มๆ แต่แฝงไปด้วยความลึกลับน่ากลัวๆตอบกลับมา เอ่อ มันไม่ใช่เคนตะตอบนะ แต่เป็น  ฉันเหลือบไปมองตามเสียงนั้นทันที ใช่แล้ว นายโทโมะ แฟนฉันเอง
“แน่สิ” ฉันตอบเนือยๆ ก่อนจะหันหน้าไปมองทางอื่น ด้วยความเขิน  อย่าว่าฉันเห่อแฟนตัวเองนะ ก็นายนั่นเล่นทำผมทรงแหลมๆตรงกลางแล้วไฮไลท์สีแดงเข้มนี่นา มันดูเทห์ผิดหูผิดตานี่
“มั่นใจจริงนะ” โทโมะโน้มหน้ามาจากข้างหลังฉันแล้วกระซิบที่หูเบา จั๊กจี๋เกิ๊น
“ “ ฉันรู้สึกว่าตัวเองคงจะหน้าแดงใช่เล่นแล้วล่ะ ฉันเลยไม่ได้ตอบเขาแต่เขยิบห่างเขาออกไปอีกหน่อย เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรก่อนจะอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับฉันที่ที่เดียวกับเคนตะนั่นเอง
“เฮ้ หวัดดีทุกคน” จองเบ เดินลงบันไดมาแล้วเข้ามาทักทายพวกเราที่นั่งอยู่
“หวัดดีจองเบ” ยัยเฟย์คนเดิมตอบแล้วยิ้มแฉ่ง
“รอนานมั้ยคร้าบบบบบ” เขื่อน ซึ่งตามหลังจองเบลงมา ทำหน้าทะเล้นและเสียงดังแปดหลอดมาแต่ไกล - -
“ไม่นาน แค่รากกำลังจะออก” ฉันตอบเขื่อนแบบเซ็งๆ
“เว่อร์น่าแก้ว ที่รักครับไปกันเถอะ” เขื่อนตรงเข้าไปหาเฟย์แล้วดึงแขนเฟย์ให้ลุกทันที
“อะไรเนี่ยนายเขื่อน ไม่คิดจะนั่งคุยกับพวกฉันก่อนเลยเหรอ มาถึงก็คะยั้นคะยอแต่เฟย์นะ” จองเบว่าพลางนั่งลงข้างๆฉัน
“ไม่ว่ะ เวลามีค่า เดี๋ยวเย็นนี้ก็ต้องไปซ้อมเต้นกับพวกแกอีกหนิ ฉันเลยต้องรีบไป” เขื่อนว่าพลางทำหน้ามุ่ย
“แล้วนี่แกจะพาเฟย์ไปไหน” เคนตะถามขึ้น
“ไปดูหนัง - -” เขื่อนตอบ
“ง่ายนะแก ระวังพวกปาปารัซซี่ด้วยล่ะ” จองเบท้วงขึ้น
“ระดับฉันแล้วน่า ไม่มีปัญหาหรอก ว่าแต่พวกแกแหละรวังตัวกันด้วยล่ะ” เขื่อนบอกปัดๆ ก่อนจะลากเฟย์ออกไปอย่างเร็ว แต่ก็จริงอย่างเขื่อนอ่ะนะ ขึ้นชื่อว่าเพลย์บอยนี่นา พวกนักข่าวคงชินแหละที่จะเห็นเขื่องควงผู้หญิงคนไหน แต่พวกเราที่เหลือนี่สิ นั่งหน้าเครียดกันเชียว บรรยากาศมันน่าขนลุกนะเว้ย - -
“เฮ้ย แก้ว ว่าไง” ป๊อปปี้ที่ซึ่งลงมาตอนไหนไม่รู้ เดินเข้ามายีผมฉันเล่นอย่างถือวิสาสะ นายนี่นะชอบแกล้งฉันตลอด - -
“เฮ้ย! เกรงใจฉันบ้าง ยัยนี่ของฉันนะโว้ยย!” โทโมะโวยวายขึ้นก่อนจะเดินมาปัดมือป๊อปปี้ออกจากหัวฉัน
“รู้น่า หึงไปได้เล่นเฉยๆ” ป๊อปปี้ตอบโทโมะยิ้มตาหยี แต่หน้โทโมะนี่สามารถหั่นนายเหมือนผักกาดได้เลยนะนั่น ยังจะเล่น ถ้านี่ไม่ใช่เพื่อนเขานะ ฉันว่านายโทโมะคงทำอย่างที่ฉันพูดแน่ๆนั่นคือหั่นนายป๊อปปี้ออกเป็นชิ้นๆแถมแยกส่วนด้วย - -*
“ไม่ได้หึง แต่รัก” โทโมะบอกพลางมองหน้าฉันนิ่งๆ มาแนวไหนอี๊กกก ฉันเขินนะเฟ้ยยย  >///< ประกาศต่อหน้าเพื่อนนายขนาดนี้นี่
“ว้าวววว ตรงไปไหนโทโมะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” จองเบพูดแซวโทโมะ แต่นายนั่นก็ทำหน้านิ่งๆตามบุคคลิกของเขา ไม่เขินบ้างไงน๊าา ฉันนี่อยากแทรกแผ่นดินหนีจะตายอยู่ละ ทุกคนพากันหัวเราะอย่างสนุกสนานก่อนจะแยกย้ายกันไป และเป็นที่แน่นอนว่าฉันมากับโทโมะ ซึ่งตอนนี้พวกเราต้องรอให้พวกนักศึกษาคนอื่นๆออกไปกันเกกือบหมดก่อน เราถึงจะะออกไปได้ เพราะว่าเดี่ยวจะเป้นที่จับตามองของคนอื่น ซึ่งพวกอาคารดาราเขากลับเร็วกันอยู่แล้วเพราะเขาก็คงมีงานกันต่อนั่นแหละ แต่ส่วนอาคารเรียนเด็กธรรมดานี่สิคิดหนัก นักศึกษาบางกลุ่มก็เด็กเรียนเกินพากันนั่งอ่านหนังสือ ติวบ้าง ฉันกับโทโมะก้เลยต้องหาที่เดินลับตาคนหน่อย ถ้าชีวิตจะลำบากขนาดนี้นะฉัน - -

แต่นี่พึ่งเริ่มต้นเอง แล้วตามพวกเรามาจนจบเรื่องนะคะว่าจะดำเนินต่อไปอย่างไร ^^