วาทยกรเพลงมรณะ[สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด [Satan] ]

    เสียงตวัดดาบที่ฟาดฟันลงมาอย่างหนักหน่วงไอยราที่ใช้ดาบตรงแขนป้องกันดาบคาตานะของชายหนุ่มผมสีแดงสดใบหน้าของไอยราที่ป้องกันเริ่มไม่ไหวก่อนจะกระโดดออกมาจากในห้องVIPยืนอยู่เวทีโดยที่โทระมองอีกฝ่ายอย่างเวทนา 
 
   ''ฉันเห็นเธออ่อนลงไอยรา'' โทระพูดพร้อมกับถือดาบคาตานะที่เปื้อนเลือดชี้ไปทางไอยรา
 
   ''แล้วยังไงละ? นายสงสารฉันหรือไงโทระ'' ไอยราพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเก็บแฝงความอ่อนแอ่ของตัวเองเอาไว้มองปลายดาบที่ชี้เข้าหา  
 
   ''เปล่า .. สมเพซในตัวเธอไงละ'' โทระพูดออกมาอย่างเรียบง่ายพร้อมแสยะยิ้มด้วยใบหน้าของอสูรกายที่สิงคราบมนุษย์บุกเข้าไปหาเธอ
 
   
ในขนาดที่ทั้งสองคนสู้กันอยู่คริสก็วิ่งเข้ามาภายในห้องVIPอย่างรวดเร็วก่อนจะได้ยินเสียงจากข้างล่างทั้งสองคนดวงตาสีเหลืองส่องประกายมองไปทางผู้ซึ่งเป็นน้าของเขาก่อนจะดึงสายไฟที่ขาดจากการระเบิดมะกี้โหนตัวเข้าไปเตะโทระด้วยความแรงอัดใส่อีกฝ่ายติดกําแพงก่อนคริสโตเฟอร์จะกระโดดหลงมาไอยราที่มองคริสต่างตกใจที่อีกฝ่ายเข้ามา 
 
   ''หนีไป!!เดียวนี้!!'' ไอยราออกคําสั่งกับคริสก่อนจะกระชากคอเสื้อของคริสให้อยู่หลังอีกฝ่ายพร้อมตั้งท่าเตรียมโจมตีอีกฝ่ายที่โดนคริสเตะเข้ากําแพงมะกี้ เธอพยายามใช่หัวสมองของตัวเองคิดตอนนี้ว่าจะจัดการยังไงกับปีศาจที่อยู่ตรงหน้านี้ 
 
  ''.....คริส-โต-เฟอร์..... สินะ?''  โทระสะกดคําอีกฝ่ายพร้อมกับลุกขึ้นมาปัดเสื้อคลุมมองอีกฝ่ายที่เตรียมจะจัดการ
 
  ''น..นี้มันเกิดอะไรขึ้นครับ ??!! น้าไอยรา ช่วยบอกผมด้วย!!'' คริสที่ไม่เข้าสถานการณ์ในตอนนี้มองน้าของตนเองมีดาบออกจากช่วงแขนตกใจทําตัวไม่ถูก 
 
  ''หนีไปเดียวนี้!!!!!!!!!!!!!'' ไอยราออกคําสั่งอีกครั้งโดยคริสยอมทําตามคําสั่งก่อนจะหนีไปไอยราที่ไม่รอช้าเธอกรีดข้อมือตัวเองด้วยปากออกเป็นทางสายเลือด  ลงสู่พื้นไม้แสดงเป็นรูปไม้กางเขนสีเลือดสดปรากฏให้เห็นรูปร่างที่ออกจากพื้นไม้เป็นมนุษย์และท่องล่างคล้ายงูกับหัวที่มีงูหลายชนิดปรากฏขึ้นมาตรงหน้าของสึคิชิยะ โทระอย่างชัดเจน  
 
  ''อ่า ..... นี้สิที่ฉันรอคอย!!'' โทระตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นโดยที่ถือดาบคาตานะของตัวเองแปรเปลี่ยนเป็นสีเลือดก่อนดวงตาสีแดงจะฉํ่าขึ้นมาอีกครั้งมองอสูรกลายงที่มีชื่อ'เมดูซ่า' 
 
 
  ''เมดูซ่า!!จงสาปให้มันผู้นี้กลายเป็นหินเดียวนี้!!''หญิงสาวที่มีดาบตรงช่วงแขนชี้หน้าโทระโดยที่ไม่รอช้าเมดูซ่าก็พุ่งเข้าไปหาโทระโดยที่เขาปิดตาลงก่อนจะหมุนดาบคาตานะไปมาฟันตรงช่วงลําแขนนั้นทําให้เสียงของเมดูซ่าดังออกมาและไอยราก็พุ่งโจมตีเข้าไปครั้งที่สองจากโทระ 
 
 
โดยที่นานาลีตกใจกับเหตุการณ์ที่เหลือเชื่อนี้ เธอมองชายหนุ่มที่เธอชนแล้วไม่ขอโทษ คุณป้าที่อันเชิญเมดูซ่า และคริสโตเฟอร์นักวาทยกรชื่อดัง  ที่ฟังคําสั่งของป้าคนนั้นให้หนีไปชั้นบน เธอหลบอยู่ตรงโซฟาที่ขาดรูโหว่ไม่กล้าที่จะดู และกลัวว่าตัวที่คล้ายเมดูซ่านั้นตามที่เธออ่านมาจะจ้องตาแล้วถูกสาป เธอจึงปิดตาและปิดหูทั้งสองข้างของเธอด้วยมือทั้งสองข้าง
 
 
ไม่เห็น ไม่ได้ยินอะไรนะ ไม่เห็น ไม่ได้ยินอะไรนะ ไม่ ไม่ ไม่
 
 
เสียงปะทะดาบที่ดังขึ้นมาอีกครั้ง โทระที่หลับตาฟังเสียงจังหวะการต่อสู้ของศัตรูของเขาที่อันเชิญเมดูซ่าเข้ามา ถ้าเกิดเขามองเจ้าสิ่งนั้นเขาอาจจะถูกสาปให้กลายเป็นหินจึงปิดตาต่อสู้ไปด้วยพร้อมกับไอยราที่บุกเข้ามาโจมตีสองรุมหนึ่งนั้นทําให้ โทระเสียเปรียบแต่นั้นกับทําให้คนอย่างเขาสนุกมากขึ้น 
 
  ''ข้าเกลียดชายหนุ่มแบบเจ้าชะมัด'' เสียงที่แผ่ออกมาเมดูซ่าที่มองโทระอย่างน่าสมเพซที่มีแผลร่างกายเต็มตัวพร้อมกับโดนเธอข่วนไปมานั้นทําให้เมดูซ่าเอื่อมระอากับคนที่จะฆ่า 
 
  ''จะให้ข้าฆ่าเจ้านี้เลยไหม?'' เมดูซ่าถามเจ้านายที่ยืนตั้งหลักอยู่ 
 
  ''สาปมันให้เป็นหินซะ'' ไอยราออกคําสั่งสัตว์เลี้ยงอันเชิญของเขา  
 
  ''ยินดีอย่างยิ่ง'' เพียงแค่คําพูดเดียวเมดูซ่าก็บุกเข้าไปหาโทระทันใดนั้นก็ถูกแรงกดดันบางอย่างจากชายหนุ่มผมสีแดงสดที่ฉํ่าไปด้วยเลือดเขากรีดตั้งแต่หัวไหล่ถึงข้อมือตัวเองออกสู่ทางพื้นไม้กลายไหลลงมาเหมือนเงาของตนเองหลายมุมก่อนจะมีสภาพแบบตนเองไอยราที่มองกับถึงกับอึ้งที่อีกฝ่ายอันเชิญเจ้าสิ่งนี้    
 
 ''โทษทีนะ ไอยรา ถ้าขืนมัวแต่เล่นกับเธอมาก ฉันก็เสียดายเวลาเหมือนกัน '' จบคําพูดของโทระพวกเงาที่มีรูปร่างเป็นเลือดของโทระก็บุกเข้าไปหาเมดูซ่ากับไอยรา  
 
------------------------------------------------------------------------------------
 
     คริสโตเฟอร์วิ่งหนีขึ้นมาบนชั้นบนสุดใจหนึ่งเขาอยากจะช่วยน้าของตนเองแต่อีกใจหนึ่งกับบอกว่าต้องทําตามคําสั่งของน้าเพราะสายตาที่ออกมามะกี้ทําให้คนอย่างคริสกลัว
 
 
มันเกิดอะไรขึ้น ... น้าไอยรา?.... 
 
หัวสมองของนักวาทยกรตอนนี้เริ่มสับสนและตีไปมาเขาอยากจะลงไปช่วยน้าของตัวเองแต่ทันใดนั้นก็มีทหารที่โหนลงมาจากเครื่องเฮลิคอปเตอร์สีดํากับทหารที่แต่งตัวใส่ชุดสีขาวกับถือปืนเข้ามาเล็งคริสต่อหน้าต่อตานั้นทําให้ตกใจยิ่งขึ้น   
 
  ''อย่าขยับคริสโตเฟอร์ มาเอสโตร!!!'' หน่วยทหารใหญ่ที่ถือปืนใหญ่จ่อเข้าไปทางอีกฝ่าย
 
  ''น...นี้มันอะไรกัน??!!'' คริสตกใจออกมาด้วยสีหน้าที่สับสนมองทหารที่ล้อมเขาเอาไว้ 
 
  ''ถ้าแกยอมอยู่นิ่งๆแล้วไปกับเรา เราจะไม่ยิงแก''ทหารอีกคนหนึ่งพูดออกมาก่อนที่จะได้รับโทรศัทพ์บางอย่างและพยักหน้าช้าๆ 
 
  ''ครับ รับทราบครับ เราจะทําลายตอนนี้เลย''  ทหารที่ฟังคําสั่งจากโทรศัทพ์มะกี้เล็งเข้าหาคริสที่ตกตะลึง
 
  ''ด...เดียวสิ!?'' หนุ่มวาทยกรเริ่มสับสน 
 
  ''ทางเรามีคําสั่งให้จัดการแก!''เพียงแค่คําเดียวทหารที่เล็งปืนเริ่มเหนี่ยวไก  
 
  ''ยิง !  !   ! '' ทหารที่ได้รับคําสั่งมาจากศูนย์ใหญ่ตะโกนออกมากระสุนนับร้อยที่พุ่งเข้าคริสโตเฟอร์ที่ยืนอยู่เขาหยิบไม้บาตองของตัวเองกวาดแขนไปทั้งสองข้างบรรเลงเพลงบางอย่างก็ผุดกระดูกซากศพที่ใส่ชุดเกราะนักรบเข้ามาป้องกันตัวเองไว้ด้วยความว่องไว   
 
  ''อพอลโล'' เสียงของคริสที่บรรเลงอยู่ข้างในจุดศูนย์กลางของซากศพนั้นถือไม้บาตองบรรเลงอยู่ไม้ที่เริ่มเปล่งแสงสีนํ้าเงินเข้มเหมือนอัญญมณี  
 
  [yes] เสียงจากไม้บาตองดังขึ้นมาจากกองซากศพ 
 
  ''นายพร้อมที่จะบรรเลงบทเพลงยัง?'' คริสที่พยายามฝืนลูกกระสุนนับร้อยที่ยังยิงไม่หยุดยั้งเขาพยายามป้องกั้นอย่างแน่นหนา 
 
  [I am ready to play the song of death
(ข้าพร้อมที่จะบรรเลงบทเพลงแห่งมรณะ)]เพียงแค่คําสั่งเดียวคริสก็เผยกองซากศพกระดูกของเหล่านักรบให้ตื่นขึ้นมานับพันทุกตัวบนอาคารและทหารนับร้อยต่างตกใจที่กองกระดูกซากศพที่ป้องกันผุดโผล่ขึ้นมานับพันและบุกเข้ามาหาตัวเขาด้วยปลายดาบขึ้นสนิมก่อนจะฟาดฟันลงมา!
 
------------------------------------------------------------------------------------