วาทยกรเพลงมรณะ[สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด [Satan] ]

            ในยามคํ่าคืนแสนมืดมิดเสียงอีกาที่ร้องผ่านไปมาบินผ่านตึกสูงเสียดฟ้าหลายชั้นและก้อนเมฆที่ปกหลุมแสงสีเสียงไฟที่ยังคงความคํ่าคืนเอาไว้ตึกคอนโดสูงเสียดฟ้าที่สูงราวกับหอคอยหญิงสาววัย21ปีแววตาสีเหลืองเข้มอ่อนที่เผยความเบื่อหน่ายประตูลิฟค์ที่เปิดออกมาเดินด้วยชุดสูทรสีดําและตุ้มหูขนนกสีขาวที่คล้องทั้งสองข้างมองแม่บ้านและพ่อบ้านโค้งคํานับให้กับเธอเรียงกันเป็นแถวแต่เธอไม่สนใจซักนิดเธอขึ้นประตูลิฟค์

      ชั้นข้างบนสูงสุดตรงกระจกที่อยู่ในลิฟค์ถูกเลื่อนขึ้นไปในชั้นบนสูงสุดจงกระทั้งขึ้นมาบนชั้นสุดหญิงสาวผมสีดําเดินไปเปิดประตูใหญ่กว้างสีแดงนํ้าตาลผสมกันก่อนจะเผยให้เห็น

ชายหนุ่มอายุสิบเก้าปีที่สวมเสื้อฮู้ดสีขาวและเสื้อสีดํากับกางเกงยีนส์นั้งอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่สีขาวพร้อมทีวีหน้าจอขนาดใหญ่ที่กําลังฉายใบหน้าของคนที่นั้งอยู่บนโซฟาตรงนี้นั้นเอง 

   ''วันนี้กลับมาช้าจังเลยนะครับ น้าไอยรา '' แววตาสีเหลืองที่เอาหัวทิ่มลงข้างหลังเงยหน้ากลับหัวมองผู้เป็นน้าบุญธรรมถอดเสื้อสูทรเดินลงไปนั้งข้างๆบนโซฟาขนาดใหญ่สีขาวก่อนจะเริ่มบทสนธนาน้ากับหลาน

   ''ฉันต้องไปให้ข่าวหลายอย่างนี้ละสิ ... แถมแฟนคลับเธอก็เพิ่มขึ้นอีกนะคริส .. ''ไอยราเอาหน้าผากกุมขมับก็ตอนที่เธอเจอแฟนคลับมายืนรออยู่ตรงหน้าคอนโดหรูนี้ด้วยแววตาที่ชวนน่าขนลุกในความคิดเห็นสําหรับเธอคริสที่เห็นดังนั้นก็ทําหน้าเข้าใจน้าบุญธรรมของเขา

  ''ยังงั้นหรือครับ จริงสิ คุณน้าพรุ่งนี้มีงานแสดงคลาคสิกตรงแถวโรงดนตรีไทยสินะครับ''คริสเผยรอยยิ้มแล้วพูดไทยได้อย่างคล่องแคล่วเพราะน้าของเขาสอนการใช้ภาษาไทยให้กับเขาตอนเด็กๆ

  ''แน่นอน เอ้าไปนอนได้ไอ้หลานตัวแสบเอ๊ย ถ้านอนดึกเดียวได้ตื่นสายหรอก รู้เอาไว้ด้วยละ คนนอนดึกมักชอบเหมือนหมีแพนด้า''  เสียงของไอยราแอบแฝงความเป็นห่วงในตัวของหลานแท้ๆของเขาก่อนจะขยี้หัวและไล่ให้อีกฝ่ายไปนอน

  ''อ่า ... ผมขอดูหนังตลกฮาก่อนได้ไหมครับ!'' คริสพยายามจะขอร้องเพราะรายการโปรดของเขาเริ่มมาไอยราที่มองอีกฝ่ายทําตัวแบบเด็กๆ

  ''ถ้าวันนี้นอนดึก เป็นอันว่าฉันจะยกเลิกคิวงานโรงดนตรีนะคริส'' ไอยรายืนขึ้นและกอดอกหาคําขู่เพื่อให้หลานตัวแสบของ เขาไปนอนและก็เป็นจงได้คริสยอมทําตามคําเชื่อ และทําหน้าเด็กจ๋อยปิดทีวีแล้วเดินไปนอน ห้องของตนก่อนจะเปิดขึ้นมานิดนึงโผล่หัวออกมา

  ''ราตรีสวัสดิ์นะครับ น้าไอยรา ''

  ''ราตรีสวัสดิ์ ''

ไอยราโบกมือลาหลานบุญธรรมของตัวเอง เข้าห้องตัวเองก่อนจะเดินไปยืนมองตรงที่สูงติดกระจกเธอพิงกระจกมองข้างล่างที่มีแสงสีไฟสวยหรู กับผู้คนที่เดินเพ่นพ่านกันไปมาสีหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนไปความเบื่อหน่ายชีวิตของเธอเหมือนเดิม

ตอนนี้ ...... ทุกสิ่งกําลังเปลี่ยนไปสินะ .......

------------------------------------------------------------------------------------

ในประเทศที่ห่างไกลที่มีชื่อ''ญี่ปุ่น''นั้นมีหิมะที่ร่วนหล่นมาบนพื้นดินตามท้องถนนในยามคํ่าคืนพร้อมกับผู้คนที่เดินกันตามท้องถนนแต่หากคุณได้ลองหันกลับไปมองเมือง'ข้างใน'ให่ลึกกว่านั้นนั้นก็แค่ฉากสวยงามในประเทศนี้เท่านั้น ...

เสียงหอบหายใจที่ดังออกมาภายในตึกที่สูงเสียดฟ้าพร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่มีเหงื่อท่วมกายติดอยู่ใช่ ..... เขากำลังหนีจากนํ้ามือของมัจจุราชที่จะตามมาฆ่าเขาชายหนุ่มมองหาทางที่จะไปก่อนจะวิ่งไปทางซ้ายเพื่อจะไปหาพักพวกของตนแต่ทว่า ...  

ทางข้างหน้าเป็นทางตัน! ตอนนี้ชายหนุ่มแทบหวาดกลัวก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินมาอย่างเชื่องช้าพร้อมเสียงลมอุ่นๆเข้ามาก่อนจะรีบหันไปมองอย่างรวดเร็ว

  ''ก...แกต้องการอะไร!'' ชายหนุ่มชี้หน้ามองชายหนุ่มอีกคนที่ถือดาบคาตานะสีแดงที่ห่อหุ้มด้วยเลือดที่ไหลหยดลงมาสู่พื้นดินด้วยแสงไฟที่ไม่มีนั้นทำให้ชายหนุ่มมองไม่เห็นร่างของเขายกเว้นแต่อาวุทธสีเงินนั้นที่สะท้อนแสงออกมา

  '' ........'' เขาไม่ตอบแต่ควงดาบคาตานะขึ้นมาตรงหน้าก่อนจะมีเสียงรถไฟผ่านเข้าทำให้มีแสงปรากฏกายขึ้นบนใบหน้าที่มีรอยสัก

  ''แก ...แก...!!''  ชายหนุ่มแทบจะอ้าปากค้างและตกตะลึง

ฉึก!

เสียงปลายดาบพุ่งเข้าใส่บนใบหน้าอย่างแม่นยำก่อนจะมีเสียงทรมานดังออกมา''อ๊ากกกก!''ดาบคาตานะดึงออกจากใบหน้าก่อนจะแทงตามทั่วร่างกายเหมือนศิลปะที่กำลังจะถูกสร้างขึ้นมาก่อนจะรถไฟจะผ่านมาอีกครั้งชายหนุ่มอายุสามสิบสี่ปีสวมชุดสูทรสีแดงและเนคไทที่แดงจัดยืนหยุดนิ่งมองร่างที่ไม่มีเสียงลมหายใจตายท่ามกลางหิมะที่ร่วนหล่นลงมา 

  ''ฉันขอชัยชนะขอฉันไปละนะ ..... ''  แววตาสีแดงคู่นั้นใช้ลิ้นตวัดปลายเลือดที่ติดและเผยให้เห็นรอยแผลเป็นตรงใบหน้าอย่างชัคเจน 

''ฝีมือดาบของเจ้ายังคงยอดเยื่ยมเหมือนเดิมเลยนะ''

เสียงของใครบางคนดึงความสนใจให้กับสึคิชิระ โทระนักฆ่าอันดับ1ของประเทศญี่ปุ่นที่รับจ้างในราคาแพงหูฉี่มองผู้เฒ่าที่ดูท่าทางแก่ถือไม้เท้าเดินออกมาจากมุมมืดมิดแววตาของเขาบอดทั้งสองข้างโทระมองตาแก่ที่เข้ามาพูดโดยตรงก่อนจะตวัดปลายดาบเอามาจ่อตรงลิ้นคอหอยของผู้เฒ่าคนนั้น 

  ''นี้มันดึกแล้ว? ลุงมีธุระอะไรของลุง?'' โทระถามด้วยนํ้าเสียงที่สงสัยว่าตาแก่แถวไหนจะมาดึกป่านนี้ 

  ''โห .... เป็นชายหนุ่มที่น่าสนใจดีนะ ว่าไหม?สึคิชิยะ โทระ'' แววตาคู่นั้นบอดสีขาวก่อนที่จะเผยรอยยิ้มฟังที่ขาดหายไปเกือบเยอะพร้อมหนวดเคราที่ยาวก่อนที่โทระจะยิ้มทระนงตัวเอง

''จะให้ฉันรับจ้างฆ่าใครอีกละ?'' 

''เด็กหนุ่มคนนี้ละ '' 

ผู้เฒ่ายื่นรูปถ่ายนึงให้โทระก่อนที่โทระจะหยิบขึ้นมามองคือชายหนุ่มอายุสิบเก้าปีแววตาสีเหลืองที่ดูน่ากลัวและผมสีเหลืองสั้นกับชุดสูทรพร้อมถือไม้บาตองแสดงอยู่โทระพิจาณารายต่อไปที่จะไปฆ่า

   ''นี้เหรอ? ไอ้เด็กนี้มันไม่เห็นมีพิษร้ายแรงอะไร?''  โทระสงสัยตาแก่ที่เอารูปนี้มาให้เขาพอจะเข้าใจว่าเด็กหนุ่มคนนี้คือคริสโตเฟอร์นักวาทยกรอับดับหนึ่งแห่งประเทศไทยที่โด่งดังชื่อเสียงดังไปทั่วโลกและประเทศของเขาก็ต้องการเขามาแสดงที่นี้ด้วย

   ''เจ้าไม่รู้หรอกว่าเด็กหนุ่มคนนี้มีพิษร้ายแรงขนาดไหน ภายนอกดูเป็นคนน่ากลัวน่าเกร็งขานก็ตาม แต่ถ้าล้วนลึกไปขนาดนั้นอีก เจ้าจะรู้ว่าเขาเป็นอย่างไร? ...อีกอย่าง? ... สัตว์อสูรอย่างเจ้ายังมีอยู่นี้หน่า?'' เพียงแค่คําช่วงหลังสั้นๆทําเอาแววตาของชายหนุ่มดวงตาสีแดงสดเปลี่ยนไปผู้เฒ่ามองบนท้องฟ้า

  ''ค่าจ้างเท่าไร? ถ้าฉันกําจัดไอ้เด็กหนุ่มนี้ได้?'' โทระถามเรื่องเงินที่จะต้องบินไปตามประเทศที่ถูกเรียกว่า''ประเทศไทย ''

  ''มันขึ้นอยู่ว่าเจ้าจะนําหัวของเด็กหนุ่มนี้ได้หรือไม่'' แววตาของผู้เฒ่าเริ่มเปลี่ยนไปก่อนที่สึคิชิยะ โทระเผยรอยยิ้มของปีศาจออกมาก่อนจะพูดออกมาด้วยถ้อยคําการค้าเจรจา

''เป็นอันตกลง'' 

------------------------------------------------------------------------------------

         ในย่านคํ่าคืนมิดมิดของกรุงเทพเด็กสาวอายุสิบสองปีที่นอนอยู่บนโต๊ะทํางานผมสีส้มที่ยาวสลวยกับใบหน้าที่โค้งงามกําลังหลับใหลอยู่บนโต๊ะสีนํ้าเงินพร้อมกองเอกสารแฟ้มหลายอย่างก่อนที่จะมีเสียงของบ.กปลุกให้เธอตื่นขึ้นมา ''นานาลี!!''  เสียงของบ.กดังขึ้นมาทําเอาหญิงสาวคนนั้นตกเก้่าอี้ดังโครมเธอมองไปทางบ.กที่ทําหน้ายักษ์มารมาเกิดจงเธอถึงกับหน้าซีดและเหมือนลูกแมวน้อยที่ไกล้จะถูกขยํ้า

  ''ข่าวคดีนักฆ่าแดนญี่ปุ่นถึงไหนแล้วละ?'' บ.กผู้ชายที่อายุยี่สิบเจ็ดปีใส่แว่นสีดําพร้อมชุดสูทรถามหนังสือพิมพ์ที่จะเตรียมลงพรุ่งนี้นานาลีรีบหยิบกองเอกสารแฟ้มยื่นให้่อย่างรวดเร็ว 

  ''ย...อยู่นี้คะ! ขอโทษที่ไปส่งช้้านะคะ! '' นานาลีเด็กขี้แงที่พร้อมจะร้องได้ทุกเมื่อบ.กที่เห็นดังนั้นก็หยิบขึ้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมปลอบหญิงสาวที่อายุเพียงสิบสองปีที่ต้องมาทํางานเป็นนักข่าวเพียงแค่สั้นๆ

   ''เธอควรกลับบ้านไปได้แล้ว นานาลี '' บ.กไล่เธอเหมือนอยากให้ไปนอนที่บ้านเพราะตอนนี้นักข่าวทั้งหมดที่เป็นผู้ใหญ่และแก่กลับบ้านกันไปหมดแล้วเขามองโต๊ะทํางานที่ยังมีโคมไฟเปิดเอาไว้จึงมาเจอนานาลีกําลังจัดแฟ้มอยู่และแถมหลับอยู่อีก 

''หนูไม่มีบ้านนี้หน่า? บ.ก ควรเข้าใจความรู้สึกของหนูนะคะ'' 

      นานาลีเผยแววตาที่ไม่อยากจะกลับบ้าน''หลังนั้น'' เธอพยายามอ้อนวอนเพื่อหนีมาจากที่นี่และยอมถวายกายเพื่อจะได้รู้ข่าวเกี่ยวกับ''สิ่งนั้น'' บ.กที่เข้าใจว่าหญิงสาวเพียงแค่อายุสิบสองปีนี้สามารถทําข่าวได้ก็นับว่าเป็นพรสรรค์ติดตัวเมื่อคนที่รู้จักของเขาก่อนจะถอนหายใจ

   ''เฮ้อ........ ช่างมันเถอะ ไปนอนบนโซฟาห้องฉันไป '' บ.กยื่นกุญแจในห้องรับแขกที่ติดอยู่ตรงห้องทํางานของเขานานาลีที่เห็นดังนั้นทําท่าจะขอผ่านแต่พอเห็นแววตาจริงจังของบ.กที่เป็นห่วงจึงต้องรับมันเอาไว้

  ''ก..ก็ได้ค่ะ'' นานาลีพยักหน้าก่อนจะมองพวงกุญแจหลายชั้นบ.กที่เห็นนานาลีเหมือนลูกสาวหรือไม่ก็หลานก่อนจะพูดต่อมาอีก 

  ''สําหรับพรุ่งนี้ เธอพร้อมที่จะรับข่าวใหญ่ยังละ? เด็กหนุ่มที่ชื่อ คริสโตเฟอร์ นักวาทยกรอับดับ1 แห่งประเทศไทยเราน่ะ '' บ.กที่จะให้ข่าวสําคัญกับเธอเพราะตอนเธอเข้ามาเหมือนชอบฟังเพลงคลากสิกของเด็กหนุ่มนักวาทยกรของเขามากทั้งติดโปสเตอร์ตรงที่ทํางานบนโต๊ะพร้อมพยายามหยิบปากกาบรรเลงให้ได้เหมือนเด็กหนุ่มคนนั้น

  ''จ ... จะให้หนูไปทําข่าวนักวาทยกรอันดับ1ในประเทศไทยหรือคะ?!'' นานาลีร้องเสียงหลงเธอคงหูฝาดไปแน่เพราะเธอชื่นชอบและปลื้มคนนี้มากจงอยากจะไปขอลายเซ็นและไปกอดเขาในฝันตลอด 

  ''ตกลงคะ! ! !'' โดยที่ยังไม่ได้พูดอะไรมานานาลีร้องเสียงดีใจเหมือนว่านี้คือฝันแนวนิยายนํ้าเน่าอะไรหรือเปล่าแต่ที่เธอรู้แน่ๆเธอจะได้ไปเจอเขาได้ซักทีบ.กที่เห็นดังนั้นก็ไล่ให้ไปนอนเหมือนครูไล่เด็กอนุบาลไปนอนที่ห้อง

------------------------------------------------------------------------------------