ขอรักได้มั้ยคะนายซุปตาร์
เขียนโดย 
Pimnalita
วันที่ 1 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.54 น.
แก้ไขเมื่อ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2556 21.19 น. โดย เจ้าของนิยาย
10) ของขวัญชิ้นที่รัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความแน่นอนหล่ะว่าตอนนี้ฉันกับออเรนจ์นอนกอดกันอยู่อ่ะ ไปไปมามามันก็เขินแฮะ ก็ตอนนั้นที่เป็นแฟนกันถึงจะรักกันมากแค่ไหนแต่ออเรนจ์ทำมากสุดก็คือจับมือ สงสัยว่าจะได้รู้สังคมใหม่เพิ่มขึ้น
“คิดอะไรอยู่หรอ”
“อ๋อ..เอ่อ..ป่าวว”
“กำลังคิดว่าฉันเปลี่ยนไปจากเดิมใช่มั้ย”
รู้อีกกก -*-
“แล้ว..เธอชอบฉันที่ฉันเป็นตอนนี้หรือเมื่อกก่อน”
“ฉันน่ะชอบนาย ชอบในสิ่งที่นายเป็น ไม่ว่านายจะเป็นยังไงฉันก็ชอบทั้งนั้นแหละ”
ติ้ง ต่อง ติ้ง ต่อง
แอ้ด~
เฮ้ยใครมา!!!ซวยแน่ถ้ามาเห็นฉันกับออเรนจ์นอนกอดกัน
“เฮ้ยย”
“เจรามี่!!”ฉันพูดพร้อมออเรนจ์
และดูเหมือนว่าเจรามี่วิ่งออกไป ฉันจะทำไงดี...ใช่ฉันต้องตามไปอธิบาย ไม่งั้นออเรนจ์จะต้องเดือดร้อน
“นั่นเธอ..จะตามเจรามี่ไป??”
“ใช่ฉันต้องอธิบายให้เขาฟัง”ว่าแล้วฉันก็คว้าเสื้อคลุมแล้ววิ่งตามเจรามี่ไป ในที่สุดฉันก็วิ่งตัดหน้าเขาทัน
“นี่เจรามี่ฟังฉันก่อนนะ”
“นี่เธอคบกับพี่ออเรนจ์งั้นหรอ…ฮึก”น้ำตาเจรามี่ค่อยๆไหลเป็นทาง
“เจรามี่..นายเป็นอะไรไป”
“นี่เธอดูฉันไม่ออกจริงๆน่ะหรอ..ดูไม่ออกจริงๆหรอว่าฉันชอบเธอมากแค่ไหนน่ะ...ฉันทุ่มเทเพื่อเธอทุกอย่าง ทุกวันนี้ที่ฉันมีกำลังใจทำงานรู้มั้ยว่าทำไม ก็เพราะเธอไงเล่า เพราะเธอที่เข้ามาในชีวิตฉัน แต่ทำไม...ฮึก”ทำไมถึงได้ร้องไห้หนักขนาดนี้นะเจรามี่”แต่ทำไมเธอไม่เคยชอบฉันบ้างล่ะ...แต่ในเมื่อเธอเลือก...ฉันก็จะไป”
พูดจบเจรามี่ก็วิ่งหนีไปเลย ฉันคิดว่ายิ่งตามไปมันยิ่งแย่ นี่ทำไมฉันถึงได้โง่ขนาดนี้นะทำไมไม่รู้ ว่าเจรามี่ชอบฉัน
ฉันนั่งอยู่ตรงที่ป้ายรถเมล์ที่ตรงนี้..ควรจะไม่คนเยอะกว่านี้ ทั้งที่ฉันลงเอยกับออเรนจ์แล้วแต่ทำไมกลับรู้สึกประหลาดเปลี่ยว ว่างเปล่า อาจเป็นเพราะฉันทำผิดกับคนๆหนึ่ง .....ฉันขอโทษเจรามี่......
“วาฟเฟิล!”
“แอล!!”
“เธอ..มานั่งอะไรตรงนี้ คนเขาตามหากันให้วุ่น”
“ทำไม..ต้องตามหาฉันล่ะ”
“ก็ฉันเป็นห่วงเธอน่ะ”
“อื้ม ขอบใจนะ”
“ฉันรู้เรื่องหมดแล้วนะ…”
“อื้ม”
“ไม่คิดเลยว่าเธอจะได้ลงเอยกับออเรนจ์ จริงๆแล้วฉันก็รู้สึกดีดีกับเธอ แต่ฉันก็เคารพในสิ่งที่เธอเลือก”
“นะ..นนายก็ชอบฉันงั้นหรอ”อะไรกกกกกกกกาน
“เจรามี่น่ะ..ไม่ต้องห่วงนะอีกสักพักก็ทำใจได้เองหล่ะ ฉันก็เหมือนกัน อีกสักพักฉันก็ทำใจได้แล้วล่ะ”
“สักพักของนายคงจะนาน..”
“ไม่แน่นะ..อาจจะใช้เวลาทำใจตลอดชีวิตเลยก็ได้”
“ไม่หรอกน่านายน่ะต้องมีผู้หญิงมาจีบแน่ๆๆ”
ณ คอนโดออเรนจ์
“นี่วาฟเฟิล”
//นอนกอดกันอยู่//
“ห๊ะๆๆ”
“มีอะไรจะให้”ไหนๆๆๆไม่เห็นถืออะไรเลยแต่...เขาหันไปหยิบ แต่ก็ไม่เห็นถืออยู่ดี ตกลงให้อะไรเนี่ย
“ไหนอ่ะให้อะไร??...อื้อ”
อยู่ๆออเรนจ์ก็ประกบริมฝีปากลงมาที่ฉันและ....ปล่อยบางสิ่งบางอย่างจากในปากเขามาให้ฉัน ฉันคายออกมาดูและนั่นก็คือ...แหวน
“แต่งงานกับฉันนะ”
---THE AND---
โปรดติดตามเรื่องต่อไปด้วยนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
