ขอรักได้มั้ยคะนายซุปตาร์

โอ้ยยยยยยยย

วาฟเฟิลคนนี้ล่ะปวดหัวทางมหาลัยนี่ดันหาคนทำข่าว..ใครนะที่ชื่อ ออเรนจ์ อะไรนั่น

เห็นว่ากันว่าหยิ่งมาก ซุปตาร์หยิ่งอย่าหวังว่าจะเจริญ เชอะ

ตัวฉันก็ไม่รู้จักหรอกนะ เพิ่งมารู้ว่าเขามีอยู่บนโลกกก็ตอนที่อาจารย์บังคับฉันไปเนี่ยหละT^T

แช้ะ แช้ะ แช้ะ

"กรี๊ดดด โอ้ยจะเบียดอะไรกันนักหนาคะเนี่ยย ยืนนิ่งนิ่งไม่เป็นกันรึไงคะ"

เสียงกรี๊ดอันแสบแก้วหูของฉันทำให้บรรดานักข่าทุกคนเงียบแล้วหันมาฟังฉัน(ด่า)กันแต่ก็...

แช้ะ แช้ะ แช้ะ

ไม่มีใครสนใจฉันเลยใช่ม้าาาย

"อ้ะ! ออเรนจ์มาแล้ว"มาแล้วงั้นเหรอ ตาออเรนจ์ อะไรนั่นเขาว่ากันว่าหล่อ รวย ดัง ทั้งๆที่ยังเด็ก อายุก็มากกว่าฉันแค่ปีสองปีแต่ท่าทางออกจะหยิ่งแต่ฉันก็ไม่เคยเห็นหน้าเขาหรอนะไม่ว่าจะรูปภาพหรือตัวจริง ทำไมต้องเป็นฉันด้วยยเนี่ย ทำไมมหาลัยไม่หาคนอื่นมาทำข่าวอะไรก็ไม่รู้ อึดอัดก็อึดอัด

ฉันชูกล้องราคาหลายแสนของทางมหาขึ้นถ่ายอย่างไม่ถนอมมือ ได้เสร็จๆกลับบ้านสักที

แช้ะแช้ะ

กว่าฉันจะฝ่าฝูงชนออกมาได้เนี่ยก็เหนื่อยแทบตายเหมือนกันแฮะ

ไปนั่งพักก่อนดีกว่า

อ้ะ! ไหนขอดูรูปนายเอเลี่ยนหน่อยสิว่าเป็นไง...อืมก็ไม่เลวแฮะ แต่แต่งตัวเหมือนบอดี้การ์ดไม่ถูกเสป้กสักเท่าไหร่

หลังจากที่ฉันนั่งพักเสร็จก็เดินไปที่ลานจอดรถ จะกว้างไปไหนไม่รู้-*-

ตุ้บ เคร้ง

โอ้ว ใครคนหนึางวิ่งมาชนฉันทำให้กล้องหลายแสนนั้นตกแตกกระจาย

อุ้บบบ ถ้าคนชนจะหล่อขนาดนี้นะ>//<

"นี่เธอเดินระวังหน่อยได้มั้ ฉันรีบ"หล่อซะเปล่า ดันมาปากเสีย

"นี่นายนั่นแหละที่มาชนฉัน กล้องของมหาลัยด้วยนะ มันหลายแสนนายต้องชดใช้นะเพราะนายชนฉัน”

"นี่เดี๋ยวนี้โจรเปลี่ยนรูปแบบการลักเงินแล้วหรอ"

"กรี๊ด นี่นายว่าใครเป็นโจรยะ ไม่รู้หละนายต้องจ่าย!!"

"หึ! บริจาคโจรไปไม่กี่แสนคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง"พูดจบเขาก็หยิบเช็คมาเซ็นแล้วยื่นให้ฉัน

“ทีหน้าทีหลังก็อย่าไปดูถูกใครอีกนะ”

”นี่เธอ!!”เขาเดินมาใกล้ฉันเรื่อยๆและบีบข้อแขนฉัน

“โอ้ยยย ฉันเจ็บนะ แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมันจับแขนฉันเนี่ย ปล่อย!!”ฉันตีแขนเขา

แต่ทว่า....

แช้ะ แช้ะ แช้ะ แช้ะ

 ห้ะO__o นักข่าวมาทำไมเป็นโขยงเนี่ย

คนไร้มารยาทคนนั้นดึงแขนฉันวิ่งตามไปด้วย

“นี่นายจะดึงฉันไปทำไมเนี่ย ปล่อยยยสิ ปล่อยสิโว้ยยยยยยย”

ตึ้ก

เขาผลักฉันเข้าไปในรถและเขาก็เข้าตามมาก่อนปิดประตู

“นี่นายจะลักพาตัวฉันรึไงเนี่ย เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“นี่เธอเลิกเสแสร้งสักทีได้แล้ว..ที่เอมายืนรอที่ลานจอดรถเนี่ยก็มารอฉันไม่ใช่รีไง”

“ห๊ะ?? ฉันเนี่ยนะจะมารอนาย รอเพื่อ????”

“ใครๆเขาก้ใฝ่ฝันอยากจะอยู่กับฉันสองต่อสองทั้งนั้นแหละ”

“เสียใจที่ฉันไม่ใช่หนึ่งในนั้นไม่ใช่ฉัน…แล้วว่าแต่นายชื่ออะไร”ถามเผื่อจดในแบล็คลิสต์

“นี่เธอไม่รู้จริงๆน่ะหรอ”

“ถามแปลก”

“มองหน้าฉันให้ชัดๆสิ เดี๋ยวรู้เลย” เขาพูดพลางยื่นหน้ามาใกล้...เอ่อใกล้ไปนะ เขินนะเฟ้ยยย

“..อ๊ะ นั่นคนที่ขับรถน่ะใช่ออเรนจ์รึป่าว”สายตาฉันดันหันไปเจอคนขับรถพอดี

“เธอว่าไงนะ”

“ไม่น่าเชื่อว่าออเรนจ์ที่เขาว่ากันว่าหยิ่งๆจะมาขับรถให้.....”ฉันมองตานั่นหัวจรดเท้า แปลกแฮะตาออเรนจ์ขับรถ!!

“นี่ ยัยบ๊อง ฉันเนี่ยแหลออเรนจ์...นี่เธอคงเป็นคนแรกที่ไม่รู้จักฉัน  เอาล่ะๆงั้นก็รู้ไว้ซะว่าฉันคือ ‘ออเรนจ์’”

“อือ จอดเนี่ยแหละ” ฉันเปิดประตูรถและลงทันที แต่ก็ได้ยินเสียงนายออเรนจ์นั่นพูดทิ้งท้ายว่า

“นี่เธอไม่คิดจะหวั่นไหวกับซุปตาร์อย่างฉันเลยรึไง”

ปัง

ปิดประตูใส่หน้าไปเลย หยิ่งดีนัก

จะว่าไปเมื่อกี้ฉันได้หวั่นไหวกับเขารึป่าวนะ....

---โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ---