รักไม่มีวันตาย ... กับนายแวมไพร์สุดหล่อ!

ณ ดาดฟ้าของโรงเรียน

หมับ !! ปึง !! 

     "อัก!! .." ฉันถึงกับจุกเมื่อถูกอุ้มแล้วถูกโยนร่างฉันชนกำแพง .. บ้าเอ้ย!! เจ็บชะมัด .... โรกิ .. ช่วยฉันด้วย ...โรกิ !!
     "พยายามชกฉันอีกสิ .. แล้วฉันจะไว้ชีวิตเธอ .."

               ฉันได้ยินแบบนั้นถึงกับคึกขึ้นมาสู้ต่อ ..แต่ก็ต้องหมดแรงอีกเมื่อถูกหมอนี่ผลักฉันชนกำแพงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ปึง !! ปึง !! ปึง !!

               ...จนฉันได้แผลที่หลัง ถูกจากการกระแทกกับกำแพงจนช้ำไปหมด .. ที่มุมปากฉันมีเลือดนิด ๆ .. โอ้ยย! ระบมไปทั้งร่างกายปวดไปหมด ...ฉันพยายามยืนขึ้นจนทรงตัวได้...หมอนี่เข้ามาประชิดตัวฉันอีกครั้ง ... หน้าของฉันกับหมอนี่ห่างกันไม่กี่คืบ ..

     "กลิ่นเลือดเธอมันหอมมากนะ ... ฉันแทบจะอดใจไม่ไหว"

     "อย่าเข้ามาใกล้ !" ฉันดัน ..แต่หมอนี่ก็ขยับเข้ามาใกล้ฉัน ..คราวนี้ใกล้กว่าเดิม บ้าเอ้ย!!

     "มาเป็นของฉันสะเถอะ...มาเป็นข้ารับใช้ฉัน" ฉันเงยหน้าไปจ้องเขม็ง ... หมอนั่นแสยะยิ้มก่อนจะลูบหัวฉันเบา ๆ ...

     "ฉันขอโทษที่ทำกับเธอแรง .. แต่เธอมันดื้อ! ..." หมอนี่ผลักฉันให้นั่งคุกเข่าลงกับพื้น ..แล้วจับมือฉันไว้ .. แล้วหมอนี่ก็ยื่นมือมาให้ฉันจูบมือ.. ฉันหมดแรงจึงทำอะไรไม่ได้มากนัก ..  "ในนามของข้าพเจ้า ..คอร์นทาย..เชื้อราชวงศ์อาร์กอน ข้าพเจ้าขอแต่งตั้ง ซาเดโกะ มาอิกะ เป็นข้ารับใช้ของข้าพเจ้าตลอดนานชั่วนิรันดร์จวบชีวิตจะหาไม่!!!!!"

               จู่ ๆ .. ท้องฟ้าก็มือครึ้ม ...เสียงฟ้าร้องดังทั่วโรงเรียน ..ไม่นะ !! ฉันพยายามจะยืนขึ้นแต่ฉันไม่มีแรง..ไม่ไหว ...เชื้อราชวงศ์ ? .. คอร์นทาย ?

     "โรกิ !!!!!!!!!!" ฉันแผดเสียงออกมาให้ดังที่สุด ..เมื่อฉันตะโกนร้องเสร็จ .. คอร์นทายก็รวบเอวของฉันให้ยืนขึ้น ...โอ้ยย .. ตาฉันพล่ามัว..น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ..ให้ตายเถอะ ฉันน่าจะพาโรกิมาด้วย ...ไม่งั้นฉันคงไม่เป็นแบบนี้.. หน้าของคอร์นทายมาอยู่ที่ซอกคอของฉันอีกครั้ง .. ทำไม ..ทำไมร่างกายขยับไม่ได้ละ ... ไม่!!

(..Roki's Part..)

ฟุบ!!

               เมื่อกี้นี้มันเสียง ... เสียงมาอินี่ .. เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ ? ... แต่ผมคงฝันไปมั้ง แต่ .. เสียงมันชัดมากเลยนะ .. อืมมมมม ... ไปดูหน่อยดีกว่า ตอนนี้อาจจะอยู่ที่ห้องเรียนก็ได้ ..ผมลุกขึ้นจากใต้ต้นไม้ แล้วเดินขึ้นอาคารเรียน ... มาอิเป็นน้องสาวของผมซึ่งเธอก็ไม่ได้คัดค้านว่า 'ไม่อยากเป็นน้องสาว' เพราะมาอิต้องการความรักจากใครสักคน...ผมกับมาอิต่างกันแค่ไม่กี่เดือน เธอไม่ใช่น้องสาวแท้ ๆ ผมหรอก ..แค่ตอนเด็กผมเป็นเพื่อนข้างบ้านของเธอเท่านั้น ...พ่อกับแม่ของผมบอกให้ผมรู้จักมาอิไว้ เป็นเพื่อนกัน ..เพราะตอนเด็กมาอิไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนเลย ... ซึ่งผมก็ไม่มีเพื่อนเช่นเดียวกับมาอิ หึ ! น่าขำนะ ... พวกเราเลยเป็นพี่น้องกันมาถึงทุกวันนี้ ถ้าเรื่องราวเมื่อหลายปีไม่เกิดขึ้นเธอคงไม่เป็นน้องสาวของผม ..มีอยู่คืนหนึ่งพ่อแม่ของมาอิกับพ่อแม่ของผม ..ไปงานเลี้ยงกัน ..และได้ส่งพี่เลี้ยงมาเลี้ยงดูเรา 1 ชั่วโมง ...แม่บอกให้ผมไปอยู่บ้านกับมาอิ .. ผมปฏิเสธเพราะมาอิเป็นผู้หญิง ..ผมทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่กับมาอิ..ถึงมาอิจะทำตัวเหมือนผู้ชายก็เถอะ

               ...ผมกำลังเล่นซ่อนหากับมาอิอยู่ ...มาอิเป็นคนซ่อนส่วนผมเป็นคนหาไม่กี่นาทีผมก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์จากข้างล่าง ..ผมเลิกหาตัวมาอิกับเดินลงไปชั้นล่าง ..ผมเห็นพี่เลี้ยงยืนคุยโทรศัพท์กับใครสักคน ..ผมไปยืนข้างพี่เลี้ยง ..ผมเงยหน้ามองพี่เลี้ยงกะจะถามว่าเห็นมาอิไหม ? แต่พบกับหน้าของเธออยู่ในอาการช็อคผมถึงกับขมวดคิ้ว ...ผมไม่หายสงสัยผมจึงถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น

     'พี่สาว ..มีอะไรเหรอฮะ ?'

     '....' ..พี่เลี้ยงไม่ตอบผมแล้วคุกเข่าลงกระแทกพื้น ปล่อยสายโทรศัพท์ค้างไว้ที่เดิม

     'มีอะไรไม่สบายใจเล่าให้ผมฟังได้นะ ....'

     'พ่อแม่ของพวกหนู ...' .. หืม ? พ่อแม่ของพวกเราเหรอ ?? ทำไม !!!!?

     'พ่อแม่ของพวกหนู... เสียชีวิตจาก ...อุบัติเหตุรถชน' ...

               ...อะ ..อะไรนะ ..เสียชีวิต ...พ่อแม่ผมกับ..พ่อแม่ของมาอิเลยเหรอ ? .. ไม่จริง ผมช็อคมาก ...มาอิต้องไม่รู้เรื่องนี้ ..ไม่งั้น ...มาอิต้องช็อคยิ่งกว่าผมอีก ..แล้วผมกับมาอิจะอยู่ยังไงละ ? ทำไงดี .. ทำไงดี ...

     'ฮึก! .. ฮือออ' !!! เสียงนี้มาอิเหรอ ? ผมรีบหันไปทางด้านหลังซึ่งมีเสียงร้องไห้อยู่ ..

     'มาอิ!!!'

     'คุณพ่อกับคุณแม่ ... ฮึก! .. ตายแล้วเหรอ?' สายไปซะแล้ว ..มาอิรู้แล้ว ..ผมค่อย ๆ เดินเข้าไปกอดปลอบมาอิ .. ผมแค่น้ำตาคลอเบ้า ...แต่มาอิสิถึงกับปล่อยโฮออกมาพูดพึมพำอยู่คนเดียว .. ผมเข้าใจมาอิดี ... พ่อแม่ของมาอิใจดีกับมาอิมากเพราะมาอิเป็นลูกสาวคนเดียว... ผมมีญาตินะ ..แต่มาอิเธอมีแค่พ่อกับแม่เท่านั้น ..เด็กผู้หญิงตัวคนเดียวเจอสถานการณ์น่าสลดใจแบบนี้ ..ผมก็เป็นห่วงเพื่อนผมนะ ..

               หลังจากนั้นจนถึงเช้า ...พี่เลี้ยงก็จากไปโดยไม่เอาเงินจากการเลี้ยงดูพวกเรา ..เธอบอกกับผมว่า 'พี่ช่วยอะไรพวกเธอไม่ได้เลย ช่วยได้ก็เรื่องเงิน ..เก็บไว้ดี ๆ นะ ..แล้วก็ดูแลมาอิกะให้ดี ๆ  นะโรกิ ..' พี่เลี้ยงยัดเงินใส่มือผม..แล้วก็เดินจากไป เป็นพี่ที่ใจดี ขอบคุณฮะ... พี่เลี้ยงกับผมช่วยปลอบมาอิเมื่อคืนกว่ามาอิจะหลับก็ใช้เวลาไปเกือบเที่ยงคืน ..แล้วผมก็หลับต่อจากเธอ ..

               ผมเดินขึ้นไปที่ห้องของมาอิ ...มาอิยังไม่ตื่น คราบน้ำตาเต็มหน้า ผมสัญญาผมจะดูแลมาอิให้ถึงที่สุด ...ผมให้จะเธอเป็นน้องสาวของผมไม่ใช่เพื่อนอีกต่อไป... หลังจากนี้มาอิก็ไม่มีน้ำตาอีกเลย ..เธอเข้มแข็งขึ้นจากผู้หญิงอ่อนโยนก็เปลียนจากหน้ามือเป็นหลังมือทันที..เป็นผู้หญิงที่สามารถปกป้องผมได้เลยละ ..

ปึง!!!

               ผมเดินมาถึงห้อง A Class .. มองรอบ ๆ ห้อง..ก็ไม่เจอ ..ไปไหนของเขานะ ? ..ผมก้มหัวให้กับครูที่สอน..แล้วปิดประตูห้อง ..เฮ้ออ ..ผมใจไม่ดีแล้วนะ ..มีที่ไหนที่เธอชอบไปนะ ..ลองไปดูดาดฟ้าดีกว่า ...ผมคิดแบบนั้นก็รีบวิ่งขึ้นไปทันที

ปึง!!!

     "มาอิกะ!!!" ..ผมตะโกนเรียกชื่อมาอิ ...แต่ก็ไร้เสียงตอบรับกลับมา ผมมองรอบ ๆ ถึงกับตาโตพบว่ามีรอยร้าวที่กำแพง ..พื้นมีเลือดเล็กน้อย .. เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ?!! มาอิละ!!! มาอิอยู่ไหน ?! .. เธอตกอยู่ในอันตราย ...ผมมั่นใจ ..บ้าเอ้ยย!!

กรี๊ดดดด!!! ><

โรกิมาอิสุดสวยอยู่นี่่จ้าาา!! #ใช่เหรอ?

มาอิกะจะรอดหรือไม่ ? มาอิกะจะกลายเป็น 'แวมไพร์' หรือไม่ ?

ต้องติดตามเท่านั้นจ้า!! >[+++]<

#ติดตาม chapter ต่อไปเบยย!#
##ซารางเฮไม่เปลี่ยนแปลง##