Help me please' ช่วยด้วย ฉันรักนายเข้าแล้ว ><

 
            วอม...วอม...
  ....กล้าที่จะบอกเขา กล้าที่จะพูดกับเขา ถ้าคุณมัวแต่อยู่เฉยไม่ทำอะไรแล้วเค้าจะรู้ได้ไงว่าคุณรู้สึกยังไงต่อเค้า.....
 
 
                 บทนำ
   กรี๊งง...ฉันเอื้อมมือไปปิดเจ้านาฬิกาปลุกที่ส่งเสียงดังรบกวน
10 นาทีผ่านมา ~
   กรี๊งง...เอื้อมมือไปปิดอีกครั้ง
10 นาทีผ่านไป ~
   กรี๊งง... เพล้ง !! เสียงนาฬิกาปลุกกระทบกับพื้น
  ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อดูเวลา 07.30 น.
OoO! สายแล้วเหรอเนี่ย ฉันรีบลุกขึ้นจากที่นอนอันแสนอบอุ่นและสบาย (ใช่เวลามาบรรยายมั้ยเนี่ย -_-^ ) เพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวให้ทันไปโรงเรียน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกซะด้วยซิ
 ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!
"ยัยวี๊ดเสร็จยัง"
"แป๊ปๆ"
ฉันวิ่งออกมาจากห้องนอนอย่างทุลักทุเล
"ตื่นสายอีกแล้วนะ -_-* "
"เค้าขอโทษ =w="
"แล้วไหนกระเป๋าแก"
กระเป๋า ใช่ฉันลืมกระเป๋า ฉันรีบวิ่งเข้าไปเอากระเป๋าในห้องนอนมา
"จริงๆเลยนะแกเนี่ย =_=^"
"ไปกันเหอะ"
โอ้ลั๊นลาวี๊ดวิ่วสยิวกิ้ว ไฮโซสคูล ~
 เป็นโรงเรียนนานาชาติที่โด่งดังที่สุดในเมืองคาเซไนซ์
"สวีตตี้ไปดูห้องเรียนกัน"
ฉันกับโลลี่ป๊อปเดินไปที่บอร์ดหน้าห้องประชาสัมพันธ์ เพื่อที่จะไปดูห้องเรียน โรง-เรียนของเราจะแบ่งเป็นสามเทอม เรียนเทอมละ 1 เดือนครึ่ง ที่เหลือจะเป็นกิจกรรมซะส่วนใหญ่
"คนเยอะจังเลย"
โลลี่ป๊อปบ่นพึมพำ
"เดี๋ยวฉันไปดูให้เอง แกรออยู่ตรงนี้ห้ามไปไหน เข้าใจ๊"  
โลลี่ป๊อปพยักหน้ารับ (^_^)(_ _)
ฉันใช้ร่างกายอันอ่อนโยนและบอบบางของตัวเอง ^^ เพื่อแทรกเข้าไปในฝูงชนที่มุงดูรายชื่อห้องเรียนกันอย่างลุ้นๆ
ผลั่ก โอ๊ะ !!
ขณะที่ฉันกำลังแทรกตัวเข้าไปก็มีร่างปริศนาของใครคนหนึ่งมาชนเข้าที่หลัง
ฉันเงยหน้าขึ้นไปดูร่างปริศนา พบว่าเป็นผู้หญิง เอ้ย! ไม่ใช่ซิ ผู้ชาย
"นี่เธอ ระวังหน่อยซิ"
สูงประมาณ 180 หน้าตาเหมือนผู้หญิง
"นี่! ยัยจอแบนฉันเรียกไม่ได้ยินเหรอไงฮ่ะ"
เสียงของเขาทำให้ฉันต้องหลุดจากภวังค์ OoO
"นายว่าใครจอแบนฮ่ะ อีตาเกย์"
พึ่งคิดฉายาออกเมื่อกี้ ^o^ เหมาะสมกับอีตานี่ดี ผู้ชายอะไรหน้าเหมือนผู้หญิง
"ก็ว่าเธอนั่นแหละยัยจอแบน จอแบนแล้วยังจะซุ่มซ่ามอีก"
กรี๊ดดด !! หยาบคายที่สุด หมอนี่เป็นใครกัน ถึงได้บังอาจว่าฉันได้ถึงเพียงนี้
"นายนั่นแหละมาชนฉันก่อน"
"เธอนั่นแหละยัยจอแบน"
"นายนั่นแหละทะ...."
อุ๊บ!! OxO
ขณะที่ฉันยืนเถียงกับหมอนั่นอยู่ ปากเขาก็ชนกับปากฉันพอดี
ผลัก! พอตั้งสติได้ฉันก็รีบผลักเขาออก
"นี่นาย ทำบ้าอะไรของนายว่ะ"
ฉันตะคอกใส่เขา
"คือ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
"ยังจะมีหน้ามาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจอีก ก็เมื่อกี้นาย...."
"ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ"
"ฉันไม่เชื่อนายหรอก"
"คิดว่าฉันจะพิศวาสเธอเหรอ"
"คิด!"
"หลงตัวเอง"
><; ฉันอยากจะกรี๊ดให้โลกแตกไปเลย ตั้งแต่แม่ตั้งท้อง แล้วให้กำเนิดมาบนโลกใบนี้ฉันยังไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนเหมือนอีตาบ้านี่มาก่อน
"เอางี้แล้วกัน เพื่อไม่ให้เธอเสียเปรียบ ฉันให้เธอจูบฉันคืน ^w^ "
"ไม่ นายก็ได้เปรียบหน่ะซิ =[]="
"ถ้าเธอไม่จูบฉันคืน งั้นเราหายกัน"
พูดจบเขาก็เดินไปพร้อมกับสายลม ทิ้งฉันให้ยืนอ้าปากค้างอยู่คนเดียว ซักวันฉันจะต้องแก้แค้นหมอนี่ให้ได้
ห้องเรียน ~
 ลืมบอกไปว่าฉันได้อยู่ห้องคิง ซึ่งเป็นห้องที่มีแต่นักเรียนอัจฉริยะ แต่อย่าคิดนะว่าฉันจะเก่ง ที่ฉันมาอยู่ห้องนี้ได้ก็เพราะโลลี่ป๊อป
ยัยนั่นช่วยเหลือเรื่องการเรียนของฉันหมดทุกอย่าง ทั้งให้ลอกการบ้าน ลอกข้อสอบ ช่วยแก้ตัวตอนฉันโดดเรียน คอยปลุกฉันตอนฉันหลับในห้องเรียน
"ยัยวี๊ดมานั่งตรงนี้"
โลลี่ป๊อปลากฉันมานั่งแถวหน้าสุดซึ่งเป็นที่ที่ฉันเกลียดที่สุด ที่นี่นั่งเป็นฟิกส์เลยย้ายที่นั่งได้ตามสบาย แถมยังมีโต๊ะเกินจำนวนนักเรียนในห้องอีกต่างหาก
"ไม่เอาฉันอยากนั่งริมหน้าต่าง นั่งริมหน้าต่างน่ะโลลี่ น่ะ น่ะ น่ะ *w* "
"ทำหน้าแบบนี้อีกแล้วน่ะ โอเค โอเค ก็ได้"
"เย้ น่ารักที่สุด" (^O^)
ฉันเดินไปนั่งในสุด ส่วนโลลี่ป๊อปนั่งข้างฉัน แล้วก็มีที่ว่างข้างๆโลลี่ป๊อปอยู่ที่นึง
"โลลี่ฉันยืมปากกาหน่อยซิ"
"อ่ะ"
โลลี่ป๊อปส่งปากกามาให้ฉัน
"โลลี่ยืมยางลบหน่อย"
"อ่ะ"
โลลี่ป๊อปส่งยางลบมาให้ฉัน
"โลลี่ยืมลิขวิค"
"ยัยวี๊ดแกเอาอะไรมาเรียนบ้างเนี่ย"
โลลี่ป๊อปหยิบกระเป๋าฉันไปดู แล้วค้นหาอะไรบางอย่างอย่างตั้งใจ
"แกเอาอะไรมาบ้างเนี่ย"
"ก็...เอามาแต่สมุดโน๊ตโดเรม่อน เมื่อเช้ารีบฉันเลยไม่ได้หยิบอะไรมา"
"ไหนหล่ะ สมุดโดเรม่อนคู่ใจของแก"
"อยู่ในกระเป๋านั่นแหละ"
"ไม่มี"
โลลี่ป๊อปค้นกระเป๋าฉันเหมือนกำลังหาเพชร
"มันจะไม่มีได้ไงในเมื่อฉันเอาไว้ในกระเป๋านี่แหละ"
ฉันหยิบกระเป๋ามาจากมือโลลี่ป๊อป แล้วหา
"ไม่มีจริงๆด้วย หายไปไหน? "
สมุดช้านนหายไปไหน ในนั้นมีทุกอย่างเรียกว่าไดอะรี่ก็ว่าได้ ฉันชอบพกติดตัวไว้ ทำไมฉันถึงได้สะเพร่าขนาดนี้นะ TT^TT
"แกนี่จริงๆเลย" =_=^^^
"ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ ^^* "
ฉันเงยหน้าไปดูเจ้าของเสียงของใครคนนึง
"นาย..."
ฉันชี้ไปที่ไอโรคจิตเมื่อเช้า คนที่ฉันเจอหน้า
บอร์ดประชาสัมพันธ์
"เอ่อ...ดะได้ซิ เชิญนั่ง" <<< ยัยโลลี่ป๊อป ยัยนี่เห็นผู้ชายไม่ได้
"ขอบคุณครับ ^^* "
"ไม่ได้ นายนั่งตรงนี้ไม่ได้"
"ทำไม?" เขาหันมาทำหน้ากวนๆ ใส่ฉัน
"มีคนจองแล้ว"
"ก็ไม่ได้เขียนชื่อติดไว้นี่"
"จะเขียนไม่เขียนนายก็นั่งไม่ได้"
หมอนั่นไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลย เขาทำเหมือนคำพูดของฉันเป็นเพียงอากาศที่ไม่บริสุทธิ์
"ยัยโลลี่แกเลือกเอา ถ้าให้หมอนี่นั่งตรงนี้ฉันก็ไปนั่งตรงอื่น"
"นี่! สวีตตี้แกอย่าทำให้เรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ได้มั้ยว่ะ?"
แอดด ~
"นักเรียนค่ะนั่งให้เรียบร้อยค่ะ"
เสียงอาจารย์ที่สอนฟิสิกส์เดินเข้ามาทำให้เราต้องจบบทสนทนาไว้เพียงเท่านี้
"นักเรียนทุกคนคะ วันนี้เราเริ่มเรียนวันแรก ขอให้ทุกคนตั้งใจ...."
ว่าแล้วฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทราเป็นคนแรก..
(-_-)ZZZzzz
"ยัยวี๊ด ยัยวี๊ด ยัยสวีตตี้"
"อาราย ง่ำ ง่ำ"
"อย่าหลับซิ เดี๋ยวก็โดนลงโทษหรอก"
"มิณรญา" <<< เสียงอาจารย์
"มิณรญา ถ้าเธอยังไม่ตื่นครูจะ....."
"คะ มาค่ะ"
ฉันยกมือขึ้น
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า !!!
เพื่อนๆทั้งห้องต่างพากันหัวเราะ ขำอะไรกันฟ่ะ
"เธอหลับในคาบเรียนอีกแล้วน่ะ มิณรญา ไปเลย ไปวิ่งรอบสนามแก้ง่วงเลย 10 รอบ เดี๋ยวนี้" 
"ค่ะ" (_ _*)
ฉันลุกขึ้นออกจากห้องเรียนเพื่อไปวิ่งที่สนาม ท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ อึ๋ย น่าอายชมัดเลย 
(** ) (** ) (** ) (** ).......
1 รอบผ่านไป ~ (- -')
2 รอบผ่านไป ~ (- -'')
3 รอบผ่านไป ~ (- -''')
แฮ่กๆ แฮ่กๆ!!
รอบที่ 4 5 6 7 8 .... (#_#)
ฟุ่บ!
ฉันล้มลงไปกับพื้นแล้วก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย!
ฉันลืมตาขึ้นมา พบกับ โลลี่ป๊อป
"สวีตตี้แกเป็นอะไรมากมั้ย?"
โลลี่ป๊อปทำหน้าตื่นตกใจ
"ฉันอยู่ที่ไหน"
"แกก็เป็นลม ตอนนี้แกอยู่ห้องพยาบาล"
"ห้องพยาบาลเหรอ"
"อืม มีคนไปตามฉันที่ห้องเรียนบอกว่าแกอยู่ห้องพยาบาลฉันก็เลยรีบวิ่งมา"
"ใคร?"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"ฉันหิวข้าว"
ฉันบอกกับโลลี่ป๊อป เพราะตั้งแต่ตอนเช้าฉันยังไม่ได้เอาอะไรใส่ท้องมาซักนิด
"แกรออีกครึ่งชึ่วโมงก็จะพักแล้ว ทนอีกนิดนะ"
"อืม"
ฉันลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินตามโลลี่ป๊อปออกไป เพื่อไปห้องเรียน
"นึกว่าจะไม่รอดแล้ว"
เดินเข้ามายังไม่ทันได้นั่ง ก็ได้ยินเสียงยียวนกวนประสาทของอีตาเกย์
"นายว่าใคร?"
ฉันหันไปตะคอกใส่เขา
"แล้วแต่เธอจะคิด"
"มิณรญา ถ้าเธอไม่เรียนก็อย่าส่งเสียงดังรบกวนเพื่อน"
"คะ"
พักกลางวัน ~
"สวีตตี้ไปกินข้าวกัน เลิกเล่นโทรศัพท์ได้แล้ว"
"อืม"
ฉันเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋า แล้วเดินมาทานข้าวที่โรงอาหารกับโลลี่ป๊อป
ฉันเดินไปซื้อข้าว แล้วมานั่งที่โต๊ะ ฉันนั่งตรงข้ามกับโลลี่ป๊อป
"ขอนั่งด้วยคนได้มั้ย?"
ฉันเงยหน้าขึ้นไปดูต้นเสียงซึ่งมาจากชายคนนึง อีตาเกย์ อีกแล้วเหรอเนี่ย
"ไม่ได้"
"ทำไมหล่ะยัยวี๊ด"
"เห็นหน้านายนี่แล้ว ฉันกินข้าวไม่ลง"
ฉันลุกจากโต๊ะ
"แกจะไปไหน"
"ที่เดิม เชิญแกกินข้าวกับหมอนี่ตามสบาย"
พูดจบฉันก็เดินออกมา เพื่อไปดาดฟ้า ซึ่งเป็นที่ที่สงบ ลมเย็นสบาย ไม่มีค่อยจะมีใครขึ้นมา มีแต่แม่บ้านที่มาทำความสะอาดเป็นครั้งคราว
อ้าาา !!!! อากาศที่นี่สดชื่นจัง
ฉันอ้าปากรับลมที่แสนจะเย็นสบาย
"อากาศที่นี่สบายดีจังนะ"
เสียงของผู้ชายคนนึงดังมาจากทางด้านหลัง
OoO
"พี่ลิเวอร์"
"อืม ใช่พี่เอง ทำไมต้องตกใจด้วยหล่ะ"
จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง ก็พี่ลิเวอร์หัวหน้าชมรมฟุตบอล ซึ่งเป็นผู้ชายที่ฮอทที่สุดในโรงเรียน และยังเป็น (อดีต) คนที่ฉันเคยแอบชอบมากๆ เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วฉันเกือบจะโดนแฟนพี่ลิเวอร์ตบเพราะโดนข้อหาไปยุ่งกับแฟนเค้า แต่ที่จริงพี่ลิเวอร์ต่างหากที่ตามตื๊อฉัน (เกือบจะได้เป็นเต้ยสองแล้ว =_=;;)
"ว่าไงหล่ะ"
"เอ่ออ ปะเปล่าคะ มะไมมีอะไร"
"เย็นนี้ว่างมั้ย?"
"ทะทำไมเหรอคะ"
"พี่จะชวนไปลองชิมช็อกโกแลตร้านที่เพิ่งเปิดใหม่หน่ะ"
ช็อกโกแลตเหรอ? อยากกิน อยากกิน
"มะไม่ดีกว่าคะ คือ...วี๊ดมีนัดแล้ว"
"ว๊าาา แย่จัง พี่กะจะเลี้ยงซะหน่อย"
เลี้ยงด้วยเหรอ? ความอยากไปเพิ่มทวีคูณเป็นพันเท่า
"ว่าแต่...เธอนัดกับใครไว้เหรอ?"
ทันใดนั้นฉันเหลือบไปเห็นอีตาเกย์ที่กำลังเดินก้าวขึ้นมาจากบันไดพอดี ซึ่งอยู่ห่างจากที่ที่ฉันยืนเล็กน้อย
"โน่นไงคะ"
ฉันชี้ไปทางที่อีตาเกย์ซึ่งคาดว่ากำลังเดินมาทางที่ฉันยืนอยู่พอดี
"เชลซีนะเหรอ?"
"คะ ชะเชลซี วี๊ดต้องขอโทษด้วยนะคะ"
นายนั่นชื่อเชลซีเหรอ? ชื่อเหมือนทีมฟุตบอลที่ฉันชอบเลยแฮ่ะ
"อืม ไม่เป็นไรหรอก ไว้ว่างเมื่อไหร่เราค่อยไปกันก็ได้ พี่รอได้เสมอ ^^*"
"คะ ^^"
"แล้วนี่ เธอไม่มีเรียนเหรอ"
"เรียนคะ กำลังจะไปเดี๋ยวนี้เลย"
ไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน
"ให้พี่ไปส่งมั้ย? เดินไปคนเดียวมันอันตรายนะ"
ไปกับพี่นั่นแหละอันตราย
"ไม่เป็นไรดีกว่าคะ พี่ลิเวอร์มีอะไรทำก็ไปทำเถอะคะ"
"O_o?"
"คือ..วี๊ดหมายถึงให้พี่ไปธุระของพี่หน่ะคะ"
"อ๋อ...ไม่เป็นไรตอนนี้พี่ว่าง"
"ผู้หญิงเค้าไล่แล้วยังไม่กลับอีก"
เสียงของอีตาเกย์แทรกขึ้นมาได้จังหวะพอดี
"เกี่ยวอะไรกับนายว่ะ"
เอาแล้วไง ศึกครั้งนี้กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้านี้
"มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันหรอก แค่เห็นว่ายัยนี่รำคาญนาย ฉันก็เลยช่วยสงเคราะห์"
พี่ลิเวอร์เดินเข้าไปหาอีตาเกย์ทำท่าจะต่อย
"พี่ลิเวอร์ พอเถอะคะ"
ฉันเข้าไปห้าม ยืนซื่อบื้ออยู่ตั้งนาน
"ฉันเห็นแก่สวีต คราวนี้นายรอดไป"
พูดจบพี่ลิเวอร์ก็เดินออกไป ส่วนอีตาเกย์ก็ทำหน้านิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"นี่ถ้าฉันมาไม่ทัน เธอคงจะโดนหมอนั้นทำอะไรต่อมิอะไรไปบ้างก็ไม่รู้"
"นี่นายหาว่าฉันใจง่ายเหรอ?"
"ฉันไม่ได้พูดซะหน่อย เธอคิดเอง"
"เอ๊ะ! นั่น"
ฉันชี้ไปที่มือของเขา ซึ่งในมือเขามีสมุดอะไรซักอย่างเล่มสีฟ้าๆ ลายโดเรม่อนถอนขนจักแร้
"สมุดโน๊ตของฉันนี่ นายไปเอามาจากไหน ขโมยมาใช่มั้ย? เอาของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้เลยน่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจข้อหาลัก
ทรัพย์"
"นี่ยัยบ้า ไปกันใหญ่แล้ว เธอนั่นแหละซุ่มซ่ามทำหล่นไว้เอง ถ้าฉันไม่เก็บมาให้ป่านนี้มันคงไปอยู่ที่ถังขยะแล้วแหละ สภาพดึกดำบรรพ์ขนาดนี้"
"แล้วนายรู้ได้ไงว่าเป็นของฉัน?"
"เธอเขียนอะไรไว้บ้างหล่ะ"
จริงด้วยซิฉันลืมนึกไปเลยว่าสมุดเล่มนี้เป็นสมุดบันทึกที่บันทึกเรื่องราวของฉันไว้ทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่ชื่อพ่อแม่พี่น้อง
"เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ"
ฉันกำลังจะชิงสมุดจากมือเขาแต่เขาก็หลบทัน
"จะให้ง่ายๆได้ยังไง"
"อะไรของนายอีกหล่ะ"
"ของแบบนี้มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนซิ" ^^+
เขายิ้มแบบมีเลศนัย
"อะไร"
"ต่อไปนี้เธอห้ามเรียกฉันว่า'เกย์'เป็นอันขาด ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะทิ้งสมุดเล่มนี้" 
เขาเน้นคำพูดไปที่คำว่าเกย์ ทำให้ฉันอดที่จะขำไมได้ ^O^
"ขำอะไรของเธอฮ่ะยัยจอแบน"
'จอแบน'นี่เป็นฉายาที่อุบาทว์ที่สุดที่ฉันเคยได้ยินมาเลย
"นาย...."
"ฉันชื่อเชลซี"
"เออ นั่นแหละเชลซี นายก็ห้ามเรียกฉันว่าจอแบนด้วย"
"เธอไม่มีสิทธิ์ต่อรอง ฉันจะเก็บสมุดเล่มนี้เอาไว้จนกว่าฉันจะแน่ใจว่าเธอจะไม่เรียกฉันแบบนั้นอีก"
"เกย์ หน่ะเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า ^^"
เขาทำท่าจะโยนสมุดฉันทิ้งแต่....
"โอเค ฉันจะพยายามแล้วกัน"
"เธอต้องทำได้"
"แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่านายจะไม่เปิดอ่าน"
"เธอสบายใจได้เลยเพราะฉันอ่านหมดแล้ว"
อีตานี่เสียมารยาทที่สุด
"เสียมารยาท"
"ขอโทษนะ พอดีพ่อแม่ตามใจเลยไม่ค่อยได้สั่งสอนเรื่องแบบนั้น"
กรี๊ด! หมอนี่ทำให้ฉันเป็นบ้าได้วันละหลายๆรอบ เชื่อจริงๆเลย
"ฉันขอตัวก่อน แล้วเจอกัน"
อย่าได้เจอกันอีกเลยผู้ชายแบบนี้ ฉันเกลียดเขาที่สุด
"อ้อ!! เธอชื่ออะไรนะ?"
เขาหันหลังกลับมาถามฉันอีกครั้ง
"มิณรญา อธิพัฒน์เดชากร"
"ชื่อเล่น =_=''"
"สวีตตี้!"
"ยาวไป เอาสั้นกว่านี้ ไม่งั้นฉันโยนสมุดเล่มนี้ทิ้ง"
มีปัญหากับหน้าอกยังไม่พอยังจะมีปัญหากับชื่อฉันอีก
"สวีต"
  วันนี้เป็นวันอะไรกัน ทำไมถึงได้เจอแต่เรื่งวุ่นๆ ชีวิตการเปิดเทอมครั้งนี้ของฉันเป็นอะไรที่น่าจดจำมาก 
เสีย first kiss ให้กับคนที่ไม่รู้จัก. 
โดนอาจารย์ลงโทษ ):
ต้องมาเจอกับผู้ชายที่กวนประสาทที่สุด.
"แบร่ !! ฮ่าฮ่า ขวัญอ่อนเหมือนกันนะแก"
ฉันละดุ้งโหยง
"อะไรของแกเนี่ย"
"แกนั่นแหละคิดอะไรอยู่?"
"ป่าวซะหน่อย ฉันกำลังคิดว่าจะทำการบ้านดีมั้ย?"
"แกคิดเรื่องการบ้านด้วยเหรอเนี่ย"
หน้าตาฉันมันไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยเหรอ
"โลลี่ป๊อป"
"ล้อเล่นน่า ฮ่าว! ง่วงจัง ไปนอนก่อนน่ะ"
"เชิญย่ะ"
7.50 น.
โอ้ลั๊นลาวี๊ดวิ่วสยิวกิ้ว ไฮโซสคูล ~
"ยัยวี๊ดลอกการบ้านเสร็จยังเนี่ย?"
โลลี่ป๊อปตะโกนถามฉัน จะดังทำไมเนี่ย เดี๋ยวเค้าก็รู้กันหมดหรอกว่าฉันสวยแต่ไม่มีสมอง -_-*
"แกไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป"
พูดจบชีก็สะบัดก้นไปกินขนมที่โรงอาหาร
ฉันนั่งลอกการบ้านอยู่บนโต๊ะอย่างตั้งใจ
ปัง! (เสียงทุบโต๊ะ)
ฉันเงยหน้าขึ้นไปดู
"นี่นาย อยู่เงียบๆ บ้างได้มั้ย? คนเค้าลอกการบ้านอยู่ไม่เห็นหรือไงว่ะ"
ฉันขึ้นเสียงใส่อีตาเกย์
"ขอโทษนะ ไม่ทันได้สังเกตุพอดีไม่ได้อยู่ในสายตา *-*"
ฉันเลือกที่จะไม่เถียงกับเขาเพราะว่าการบ้านฉันสำคัญกว่าตั้งเยอะ ชิ๊ = =*
"การบ้านไม่รู้จักทำ มัวแต่ลอกคนอื่น แบบนี้พ่อแม่คงภูมิใจมากเลยนะ"
ปัง!! (ฉันทุบโต๊ะ)
"นายว่าใคร?"
ฉันถามเขาอย่างเอาเรื่อง เพราะตอนนี้ในห้องเรียนมีแต่ฉันกับสมศรีสองคนที่นั่งลอกการบ้านกันอยู่
"ว่ายัยสมศรี (มั้ง)"
"ว่าแต่คนอื่น ของตัวเองเสร็จแล้วยังก็ไม่รู้ ทำเป็นอวดเก่ง"
"ดีกว่าของเธอก็แล้วกันแหละ"
พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องเรียน
ฉันไม่สนหรอก ลอกการบ้านต่อให้เสร็จดีกว่ายัยโลลี่ป๊อปก็หายไปไหนแล้วไม่รู้
ห้านาทีผ่านไป ~
เสร็จซะที ฉันปิดสมุดของตัวเองลง
อ๊ะ ! นั่นสมุดของเชลซีนี่ ฉันหยิบมาดู
และก็ต้อง >>> OoO (ตลึง)
  สมุดของเขาเรียบร้อยมากดูสะอาด คัดตัวบรรจง ไม่มีแม้แต่รอยยับ การบ้านก็ทำมาเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้ฉันรู้สึกว่า หน้าชาๆยังไงก็ไม่รู้ น่าขายหน้าชมัดเลยนี่ถ้าเอาไปเทียบกับของฉันแล้ว สมุดของฉันคงเป็นเศษขยะไปเลยแหละ ผู้ชายอะไรเรียบร้อยอย่างกะผู้หญิง ดูจากภายนอกแล้ว (มันไม่ใช่อะ)
"อยากจะดูก็ไม่บอก"
เมื่อได้ยินเสียงของใครซักคนนึงซึ่งฉันคาดว่าน่าจะเป็นอีตาเชลซี ฉันก็รีบวางสมุดลงทันที
"ใครอยากดูของนายไม่ทราบย่ะ"
"ก็ไม่รู้ซิ แต่ดูได้นะฉันไม่หวง" ^^*
"เชลซี"
 นี่ไม่ใช่เสียงของฉัน แต่มันเป็นเสียงของผู้ชายคนนึง ซึ่งเขาคือ'เซนอน' หนุ่มหล่อ ฉลาด แต่เลว จุดเด่นของเขาก็คือแววตาที่คมกริบอย่างกับกรีดตามาอย่างนั้น ปากเรียวบางน่าจุ๊บ คิ้วหนาเข้ม จมูดโด่งเป็นสัน ผู้ชายอะไรเพอร์เฟคที่สุด (ถ้าไม่ติดกับว่าเลวเขาจะดูดีกว่านี้)
"นายมีอะไร?"
"ไม่มีธุระมาหาไม่ได้เหรอไงว่ะ?"
"......"
ทันทีที่เขากำลังจะพูดอะไรกับเชลซีสายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับมนุษย์ตนนึง
"สาวน้อยน่ารักคนนี้ ใครว่ะ"
เขากวาดสายตามาทางฉัน แล้วหันไปถาม เชลซี
"ยัยจอแบนเนี่ยหน่ะเหรอ"
ถึงฉันจะไม่ค่อยฉลาดซักเท่าไหร่แต่ฉันก็พอรู้ว่าตอนนี้เซนอนกำลังแอบอมยิ้มกับฉายาอันแสนทุเรศของฉันอยู่
"นายไปเรียกเธอแบบนั้นได้ไง?"
ใช่ มีสิทธิ์อะไรมาเรียกฉันแบบนี้?
"ก็......"
เขาหันสายตามาทางฉันแล้วไล่มอง จนถึงหน้าอก จนทำให้ฉันต้องรีบเอามือมาปิดไว้
ผู้ชายอะไรหน้าตาดีแถมยังทุเรศที่สุด
"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ มันจะมากเกินไปแล้ว"
ฉันตะหวาดใส่เขา
"ใช่ๆ นายควรให้เกียรติเธอ...เอ่อ..."
"สวีตตี้..."
ฉันบอกชื่อกับเซนอน
"ชื่อเธอก็ออกจะน่ารักดี ทำไมนายไม่เรียกให้มันถูกๆ ว่ะ"
ถูกต้องที่สุด ตอนนี้ฉันเริ่มรักเซนอนแล้วแหละ ^o^
"น่ารักตรงไหน -_-'' สายใจยังน่ารักกว่ายัยนี่อีก"
สายใจ ใครกัน?
"สวีตตี้"
เสียงแบบนี้คงเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่ ยัยโลลี่ป๊อป
O_O <<< หน้ายัยโลลี่
จะไม่ให้ยัยนั่นตกใจได้ยังไงกันก็เซนอนเป็นขวัญใจเด็กเนิทนี่นา
"ซะเซนอน นี่นายเหรอเนี่ย นายจริงๆด้วย กรี๊ดดด >///<"
สำรวมหน่อยเพื่อน เกินหน้าเกินตาแล้วแกอะ
"ฉันขอจับมือนายหน่อยได้มั้ย ฉันชอบนายมากเลย นายรู้มั้ยนายเป็นไอดอลของฉันเลยนะ ฉันติดตามผลงาน ฉันชอบที่นายสร้างสิ่งพิศดารหลุดโลก"
แน่ใจว่านั่นคือคำชม โลลี่ป๊อปยื่นมือไปจับมือกับเซนอน ฉันก็พอรู้มาบ้างว่ายัยนี่ชอบเซนอนแต่ฉันไม่รู้ว่าจะคลั่งไคล้ขนาดนี้
"อะ...เอ่อ...อืม ขอบคุณนะที่ชอบ(ผลงาน)ฉัน"
สังเกตุได้ ตอนนี้โลลี่ป๊อปดูลุกลี้ลุกลนเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกไม่ต่างอะไรกับเซนอนที่กำลังตกใจเล็กน้อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"ฉันชื่อโลลี่ป๊อป เรียกสั้นๆว่าโลลี่ก็ได้นะ ฉันอยู่ห้อง K (ย่อมาจาก King) เป็นเพื่อนกับสวีตตี้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
โห!! นี่ฉันเกือบลืมไปเลยนะว่ายัยนี่เป็นเพื่อนฉัน ตั้งแต่รู้จักกับยัยนี่มาฉันไม่เคยเห็นสนใจผู้ชายคนไหนเลย =_=^^
"ยะยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ ^^"
เซนอนยิ้มอย่างเป็นมิตร
"แล้วเซนอนมาหาใครเหรอ?"
"เอ่อ...ฉันมาหาเชลซีหน่ะ"
เออใช่ พูดถึงอีตาเชลซีฉันก็นึกขึ้นได้ว่าหมอนี่มีตัวตนอยู่
"เซนอนเป็นเพื่อนกับเชลซีเหรอ"
"อะอืม"(^_^)(_ _)(^_^)(_ _)
เซนอนพยักหน้า
"ดีจัง งั้นเซนอนก็ได้มาหาโลลี่ เอ้ย! เชลซีทุกวันนะซิ"
"ก็คงงั้นมั้ง"
"ยัยละ...."
ฉันกำลังจะพูดแต่โดนขัดคอซะก่อน
"วี๊ดแกไม่มีบทพูดในฉากนี้จำไม่ได้เหรอไง"
หือ 0_0? ยัยเพื่อนบ้า พอได้คุยกับผู้ชายหน่อยก็ลืมเพื่อนเลยนะ
"คะ เพื่อนขอโทษนะคะเพื่อน คราวหลังเพื่อนจะไม่เสียมารยาทกับเพื่อนอีกแล้วคะ"
"ไม่เป็นไร แต่อย่าให้มีคราวหน้า"
"คะๆ งั้นเพื่อนขออนุญาติออกไปข้างนอกก่อนนะคะ เชิญเพื่อนคุยตามสบายเลยคะ"
พูดไม่ทันจบเชลซีก็ลากฉันออกมาจากห้องเรียน
"อ๊ากก OoO ปล่อยช้านนะ นายเกย์บ้า ลากฉันออกมาทำมายย"
"นี่เธอไม่รู้เหรอว่าเพื่อนเธอไม่อยากให้เธออยู่เป็นก้างขวางคอ"
"ฉันไม่รู้ แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย"
ฉันสะบัดบ๊อบใส่หมอนั่นแล้วเดินมาที่โรงอาหารเพื่อมาหาอะไรกิน หิวชมัดเลย
"เอาไอติมช็อกโกแลต ขนมปังเนย เซนวิสปูอัด แล้วก็น้ำเปล่าขวดนึงคะ"
เจ๊ที่ขายขนมอยู่หยิบของที่ฉันสั่งให้
"หนึ่งร้อยบาทพอดีจ๊ะ"
ฉันทำท่าจะยื่นเงินให้เจ๊แต่...
"หนึ่งร้อยบาทใช่มั้ย? อ่ะนี่"
"พะพี่ลิเวอร์"
"ใช่พี่เอง ทำไมเวลาเจอหน้าพี่ต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยหล่ะ ^^"
บอกตรงๆ คะว่าสยอง ถึงพี่ลิเวอร์จะหล่อ หน้าขาวเนียน ปากแดงเหมือนทาลิปสติก ตาสีดำเหมือนใส่บิ๊กอาย ซึ่งเข้ากับผมสีบรอน จมูดโด่งเหมือนไปเสริมมา ถึงแม้รูปลักษณ์ภายนอกจะดูดีซักแค่ไหน แต่ฉันก็ต้องห้ามใจตัวเองไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองเสียใจอีก เพราะจำได้ว่าตอนม.ต้น ฉันเป็นเพียงแค่ผู้หญิงหน้าตาธรรมดาถึงขั้นไม่สวย แต่พออยู่ม.ปลายฉันเริ่มที่จะพัฒนาตัวเองจนสวยวิ๊ง ปิ๊งๆ !! ได้ถึงขนาดนี้ ตอนม.ต้นฉันแอบปลื้มทำเป็นไม่สน พอฉันสวยแล้วตามตื๊อเชียวนะ ผู้ชายหนอผู้ชาย ยุบพอง พองยุบ
(หลอกชมตัวเอง เอิ๊กกกๆ!! ^๏^)
  ฉันเดินมานั่งโต๊ะที่อยู่ริมๆตามด้วยพี่ลิเวอร์ (จะตามมาทำไมเนี่ย)
"กินขนาดนี้ ไม่กลัวอ้วนเหรอ?"
"เอ่อ...วี๊ดไม่ซีเรียสเรื่องแบบนี้หน่ะคะ"
(*_*) <<< พี่ลิเวอร์นั่งมองฉัน
"พี่ลิเวอร์ไม่มีเรียนเหรอคะ"
"มี"
"แล้วทำไมไม่ระ...."
"พี่โดดเรียนมาหาเธอ"
ลงทุน
"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอคะ"
"ทำไมหละ หรือว่าเธอไม่ชอบ"
มากเลยแหละ
"ปะเปล่าคะ พี่ลิเวอร์มีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอคะ มาหาวี๊ดแบบนี้เอ่อ..."
"คนล่าสุดเพิ่งเลิกไปเมื่อวาน คบได้สองชั่วโมง หน้าตาดีแต่ใจง่าย พี่ไม่ชอบ"
นั่นไง ยังไม่ทันไรเลย สองชั่วโมงต่อคน วันนึงสิบสองคน แล้วฉันหล่ะสิบเจ็ดปีแล้วยังไม่มีสักคน TT^TT
"พี่ชอบของที่ได้มายากๆ มันท้าทายดี ^^+"
แล้วทำไมต้องบอกฉันด้วยไม่อยากรู้เว้ย!
"อ๋อ ค่ะ"
ฉันส่งยิ้มให้พี่ลิเวอร์แบบเจือนๆ
"สวีตตี้ เธอมีแฟนแล้วยัง?"
หา!! OxO พี่ลิเวอร์ถามฉันว่ามีแฟนแล้วยังงั้นเหรอ นี่ถ้าเป็นตอนม.ต้นฉันคงตอบไปว่า 'ยังไม่มีคะ' นั่นมันเมื่อก่อน แล้วตอนนี้ฉันต้องตอบว่ายังไงดีเนี่ย ใช่ฉันต้องตอบว่ามีแล้ว พี่ลิเวอร์จะได้ไม่ต้องตามตื๊อฉันอีก
"มีแล้วคะ"
ฉันตอบไปอย่างมั่นใจและภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก หวังว่าคงไม่ถามต่อหรอกนะว่าเป็นใคร!!!
"ใคร?"
  นั่นไงคิดอะไรสมปรารถนาจริงๆเลย ให้มันได้อย่างนี้เซ่ แล้วจะตอบยังไงดีหล่ะทีนี้ ใครมันจะเป็นแฟนฉัน คนแรกที่ฉันนึกออกคือ เซนอน แต่ถ้าฉันตอบไปแบบนั้นพี่ ลิเวอร์ต้องตามไปเอาเรื่องเขาแน่ๆ แล้วอีกอย่างฉันต้องโดนยัยโลลี่ป๊อปด่ายับเยินข้อหายัดเยียดความเป็นแฟนให้ไอดอลของนาง โดนสองเด้งไม่อาว ไม่อาว เปลี่ยนๆ
   ติ๊กต๊อก! ติ๊กต๊อก! ติ๊กต๊อก! ปิ๊ง!
  เชลซี ใช่ เชลซี ฉันลืมหมอนี่ได้ไงเนี่ย ถ้าบอกว่าเป็นเชลซีฉันอาจโดนแค่เด้งเดียว
"เชลซีคะ (^O^)"
OxO <<< (ถึงกับอึ้ง)
ฮ่าฮ่าฮ่า! สะใจจริงๆ
"คบกันตอนไหน? ทำไมพี่ไม่รู้? ทำไมเธอไม่บอกพี่?"
บอกได้ไงหล่ะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคบตอนไหน พูดเองเออเองทั้งนั้นแหละ ^^
"ขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอก วี๊ดขอตัวก่อนนะคะได้เวลาเรียนแล้ว"
พูดจบฉันก็เดินออกมา ทิ้งให้งงเป็นไก่ต้มเลย(เกี่ยวไรกะไก่ต้มฟ่ะ)
  แล้วฉันจะบอกหมอนั่นว่ายังไงเนี่ยว่าฉันเอาเขาไปแอบอ้างว่าเป็นแฟน ขืนบอกตรงๆมีหวังเสียฟอร์มแย่เลย ต้องมีตัวช่วย....