Cafe Love รักในร้านเบเกอร์รี่

 
เรื่องคืนนั้นทำเอาผมเหม่อมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ แล้วเรื่องคืนนั้น...ผมก็ไม่ได้เจอเคโซลอีกเลย โทรไปก็เจอ
'กรุณาฝากข้อความเสียง หลังจากได้ยินเสียงสัญญาณ ตื้ด!'
ผมโทรหามันจนผมจะเป็นเพื่อนกับยัยพนักงานฝากข้อความหล่ะ -_-^ ผมเลิกสนใจโทรศัพท์มือถือ เดินไปต้อนรับลูกที่เข้าร้าน พวกพี่บัสกลับไปแล้ว อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์สุดท้าย เพราะผมกับพี่ต้องกลับไปเรียนในตัวเมืองและผมยังได้รู้ข่าวมาอย่างหนึ่งด้วย =_= ไอ้กั้งยอมย้ายมหาลัยที่มันอยู่ไปในตัวเมืองเพื่อไปอยู่กับพี่ผม เจริญเหอะ จะย้ายทำไมก็ไม่รู้ -_-*
" รับอะไรดีครับ -_- " ผมเอ่ยถามลูกค้าพลางเตรียมจดรายการในสมุดเล่มเล็ก
" น้ำส้มปั่นครับ "
" รอสักครู่ครับ "
ผมจดรายการที่คุณลูกค้าสั่งเสร็จก็ยื่นไปให้พี่น้ำพุแต่...เป็นผู้ชายแท้ๆดันสั่งน้ำนางเอก เอ้ย! น้ำส้มปั่น แถมเสียงยังคุ้นๆอีกต่างหาก ช่างมันเหอะ คนหล่อไม่แคร์
" น้ำตก เอาน้ำส้มปั่นไปเสิร์ฟดิ "
ผมหยิบน้ำส้มที่วางอยู่บนเคาเตอร์ขึ้นมาก่อนจะนำไปเสิร์ฟให้ลูกค้าคนนี้ ทำไมลูกค้าคนนี้ต้องใส่หมวกปิดหน้าปิดตาด้วยว่ะ -_-? รึว่าจะเป็นขโมย! กูก็คิดไปได้เนอะ -_-;
ผมวางน้ำส้มปั่นไว้ตรงหน้าลูกค้า พอผมหันหลังเตรียมจะเดินกลับไปที่เคาเตอร์ข้อมือของผมก็ถูกคว้าโดยลูกค้าที่สวมหมวกปิดหน้าคนนี้ อะไรของเค้าอีกว่ะ
" ครับ -_-? "
" น้ำตก... "
เสียงแบบนี้...เคโซล...งั้นเหรอ
เคร้ง! (เสียงถาดร่วง)
มัน...ทำไม...มาได้ไง ผมปล่อยถาดเสิร์ฟอาหารร่วงลงพื้น ผมมองมันอย่างอึ้งๆ เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ รู้สึกน้ำตามันคลอที่ลูกตาก่อนที่มันจะค่อยๆไหลออกมา...มันกลับมาแล้ว...มันกลับมาหาผมแล้ว
" น้ำตก! ร้องไห้ทำไม "
ผมไม่สนใจคำตกใจของไอ้เคโซล โผเข้ากอดมันทันที มันหายไปไหนมา ทำไมมันทิ้งผมไว้คนเดียว ทำไมอยู่ๆมันก็หายไป มีคำถามมากมายที่ผมอยากถามมัน แต่ก็ไม่อาจเอ่ยออกไปได้....
" มึงทิ้งกู ฮึก มึงทิ้งกู " ผมว่าพลางมองหน้ามันทั้งน้ำตา
" กูขอโทษ กูจะไม่ทิ้งมึงอีกแล้ว " มันว่าพลางลูบหัวผม
ผมผละจากอ้อมกอดมัน เชิดหน้าไปทางอื่น เหอะ! ทำไมผมต้องชอบมันด้วยว่ะ ไม่เข้าใจหัวใจตัวเองเลย ผมก้มลงเก็บถาดเสิร์ฟอาหารขึ้นมา แล้วเดินหนีไอ้เคโซลไปห้องครัวทันที
เฮ้อ~ ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำเย็นออกมาดื่มให้ใจเย็น ตายหล่ะหว่า เผลอไปกอดมัน เผลอไปร้องไห้ต่อหน้ามันอีก ยิ่งคิดยิ่งเขิน ตูหล่ะอยากจะบ้า
ตื่อ ตือ ~
เสียงข้อความเข้านี่หว่า ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่ออ่านข้อความ
'เลิกงานเมื่อไรเจอกันที่สวนกลางหมู่บ้าน....เคโซล '
สวนกลาง....ของหมู่บ้านงั้นเหรอ
ผมเดินออกมาดูหน้าร้าน ก็พบกับความว่างเปล่า ไร้เงาของผู้ชายที่สวมหมวก เค้าออกไปแล้วสินะ....ทำงานต่อดีกว่า
16:00 p.m.
@ สวนกลางของหมู่บ้าน
พอเลิกงานปุบผมก็ตรงดิ่งมาที่นี่ทันที แต่ก็ยังไม่เห็นไอ้เคโซลมาเลยแฮะ รึว่ามันยังมาไม่ถึง โทรหามันดีกว่า
' กรุณาฝากข้อความเสียงหลังจากได้ยินเสียงสัณญาณ ตื๊ด!'
ผมรีดกดวางสานทันที ทำไมมันไม่เปิดเครื่องว่ะ -_-^! ผมแทบอยากจะคว้างโทรศัพท์ทิ้งแต่ห้ามตัวเองทัน ผมเดินไปนั่งม้าหินที่มีไว้ให้ชมทิวทัศน์ของสวน ตรงหน้าผมมีสนามหญ้าเลยไปหน่อยก็มีสระน้ำขนาดใหญ่ มีเรือถีบด้วยอ่ะนะ
" น้ำตก "
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบน ก็พบกับไอ้เคโซล....ผมรีบลุกพรวดขึ้นยืนก่อนจะตรงเข้าไปกระชากเสื้อไอ้เคโซล
" มึงจะทิ้งกูใช่มั้ย หายไปไหนมา ฮึก โทรศัพท์ไปหาทำไมไม่รับ!!! "
ผมตะโกนถามมันทั้งน้ำตา ตอนนี้ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วจริงๆ...
" กูไม่ได้ทิ้งมึง กูต้องกลับไปเยี่ยมที่ญี่ปุ่นกะทันหันเลยไม่ได้บอกมึง ที่กูไม่ได้รับโทรศัพท์มึง พอดีโทรศัพท์กูหล่นน้ำพังไปแล้ว กูไม่ได้ทิ้งมึง กูรักมึง "
จบคำนั้นไอ้เคโซลก็เสยปลายคางผมขึ้น พร้อมกับจรดริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากผม รสจูบครั้งนี้เหมือนมันต้องการขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา มันเป็นจูบที่ทั้งอ่อนโยน ทั้งน่าทะนุทะนอม และทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆจนไม่สามารถถอนจูบมันได้ ผมปล่อยให้มันจูบผมเท่าที่มันต้องการ และมันก็ค่อยๆถอนจูบผมออกอย่างช้าๆ มันเอื้อมมือมากุมมือผมเอาไว้ ผมรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่มันส่งผ่านมือมันมาทางมือผม
" น้ำตก...เคโซลขอโทษที่หายไปเฉยๆ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง เคโซลรักน้ำตกนะ "
" ........ "
" Aishiteruyo "
" มึงพูดจบยัง "
" จบแล้ว "
" กู...รัก...มึง " และผมก็เขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มมันหนึ่งที
" -////- เขินว่ะ " ไอ้เคโซลว่าพลางเกาแก้มตัวเอง
หน้ามันแดงมากเลย เห็นอย่างนี้แล้วสะใจชะมัด เย้เฮ้!~>o< ทำให้ไอ้เคโซลเขินได้แล้วโว้ย ^o^
" เป็นแฟนกันนะ " มันเอ่ยพลางมองหน้าผมอย่างจริงจัง เริ่มหวั่นๆแล้วแฮะ -_-;
" กูปฏิเสธได้มั้ย "
" ปฏิเสธ กูปล้ำ ^^ "
" งั้นก็โอเค -///- " หมัดมือชกชัดๆ TT[]TT แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ปฏิเสธมันอยู่แล้ว ^^
ผมกับเคโซลนั่งชมวิวอยู่ที่สวนกลางถึง 6 โมงเย็น พอกลับมาถึงร้านผมก็บอกเรื่องนี้กับพี่น้ำพุ พี่น้ำพุก็ไม่ได้ส่าอะไรแถมยังดีใจเวอร์มากกว่าผมอีก -o-
" รักนะน้ำตก "
" รักนะเคโซล "
The End