Half Blood Knight : เปิดตำนาน อัศวินสองพันธุ์

 ตอนที่ 1 เด็กน้อยในกรง

                โครม!

                “โอ๊ย”

                อูย เจ็บ ๆๆๆ ก้นข้าจะหักไหมเนี่ย ไอ้พื้นบ้านี่ก็แข็งจริงอะไรจริงมันจะแข็งไปไหนห๊ะ แถมยังเย็นอีกต่างหาก

                ......

                เอ๊ะเดี๋ยวนะ เมื่อกี้ข้าไม่ได้ร้องนิ แล้ว... เสียงใคร

                “กะ... แก”

                หือ?

                ข้าหันไปมองตามเสียงเห็นชายร่างสูงใหญ่บึกบึนยืนหันดาบมาทางข้า แววตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ ก็นะ อยู่ ๆ มีคนโผล่มาทั้งคนเป็นใครก็ต้องตกใจกันทั้งนั้น เป็นข้าป่านคงจะหลุดกรี๊ดไปแล้วล่ะ แต่เล่นชี้ดาบใส่แบบนี้ออกจะไร้มารยาทไปหน่อยนะว่าไหม

                “แก แกเป็นใคร”

                ข้าอดเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาไม่ได้ มันเป็นนิสัยเสียส่วนตัวที่แก้ไม่ได้และไม่คิดจะแก้ของข้าเวลานึกอะไรสนุก ๆ ออก ลุกขึ้นยืนอย่าช้า ๆ ตีสีหน้าเรียบเฉยมองไปที่ชายคนนั้นด้วยสายตาเย็นเยียบ ค่อย ๆ ย่างสางขุมเข้าหาทีละก้าวทีละก้าว

                “ยะ อย่าเข้ามานะ” พูดออกมาทั้งเนื้อทั้งตัวรวมทั้งเสียงสั่นไปหมด พร้อมกับขาที่เผลอก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว สภาพหน้าที่ซีดเป็นไก่ต้มไม่สมกับร่างยักษ์นั่นทำเอาข้าเกือบหลุดขำไปหลายรอบถ้าไม่ติดว่าก็เก็กเข้าไว้น่ะนะ แล้วข้าแสยะยิ้มโรคจิตไปให้ขณะที่ระยะห่างระหว่างกันเริ่มหดสั้นเข้าไปทุกที ๆ

                “แฮ่!” ไม่ให้ทันตั้งตัวข้าถีบตัวพุ่งเข้าไปประจันหน้า ถลึงตาอ้าปากกว้างจนเห็นเขี้ยวคม ๆ แลบลิ้นออกมาห้อยต๋องแต๋ง ด้วยใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบ

                “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก” เสียงกรีดร้องดังลั่นฟ้าแตกถูกส่งออกมาทันที ตามด้วยร่างอันใหญ่โตที่หงายท้องล้มตึงไปนอนชักน้ำลายยืดจิตหลุดออกจากร่างเป็นที่เรียบร้อย

                “คิก ฮะ ๆๆๆๆๆ” ข้าลงไปนอนกลิ้งฮาท้องคันท้องแข็ง หัวเราะจะเป็นจะตาย

                มะ... ไม่ไหวแล้ว ข้าไม่สามารถกลั้นขำได้อีกแล้ว มันฮาซะจนไม่รู้จะบรรยายยังไงแล้ว ฮะ ๆๆๆ คนบ้าอะไรไม่รู้ตัวโตเท่าควาย เอ้ยไม่ใช่ ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ แต่ใจฝ่อซะไม่มีเจอแค่นี้ทำมาเป็นลม

                ข้าค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นขณะที่ไหล่ก็ยังกระเพื่อมไม่หยุด แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างของใครบางคนไม่ใกล้ไม่ไกลนอนคว่ำน้ำหน้าลายฟูมปากและ ...ตาเหลือก

                อืม ใครกันนะ สงสัยจะเป็นเพื่อนกับนายนั่น ก็ใส่ชุดเหมือนกันเลยนี่ แต่มานอนเล่นในเวลางานแบบนี้ได้ไง ใช้ไม่ได้ ๆ แต่เอาเถอะ ถึงข้าจะไม่ใช่นักบุญ บาทหลวง พ่อพระ อะไรเทือก ๆ นั่น แต่ข้าก็ไม่ใช่มังกรใจจืดใจดำอะไร เดี๋ยวข้าจะช่วยสงเคราะห์หน่อยก็แล้วกัน

                ......

                “เอาล่ะ” ข้าปัดไม้ปัดมือไปมา ยืนดูผลงานของตัวเองที่นอนหลับตาพริมพิงกำแพง หน้าตาผ่อนคลายยิ้มน้อย ๆ อย่างมีความสุข แต่ดูนาน ๆ เข้าก็ชักจะขนลุก จับชายบึกบึนสองคนมานอนหันหน้าเข้าหากันแบบนี้แล้วสยองฉิบ อยากบอกเหลือเกินว่าข้าไม่ได้ตั้งใจ จะให้จัดท่านอนให้ใหม่ข้าก็ขี้เกียจเกินไป ตัวก็ใช่ว่าจะเบา ๆ กัน กรุณาสำนึกในเรื่องนี้ด้วย

                ก็หวังว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะไม่ช็อคตายกันนะ

                ข้าหันซ้ายหันขวามองหาทางออก แต่ไม่ว่าทางไหน ๆ ก็เหมือนกันหมด ทางเดินตรงไปหักมุมเลี้ยวแล้วก็คบเพลิงที่ถูกติดตั้งไว้เป็นจุด ๆ สงสัยคงต้องเสี่ยงดวงอีกตามเคย ครั้นจะให้ถามไอสองคนนี้ก็กระไรอยู่หลับเป็นตายขนาดนั้นใครจะไปกล้าปลุกกัน จะให้ใช้เวทย์เคลื่อนย้ายต่อก็หมดสิทธ์ พลังเวทย์ข้าจะหมดก๊อกอยู่แล้วรู้ไหมเหลืออยู่แค่ก้นถังเนี่ย ถ้าใช้นะไม่แคล้วไปติดแหงกอยู่ในหลืบที่ไหนสักแห่งชัวร์ ซึ่ง... ข้าไม่มีทางเสี่ยงกับเรื่องแบบนั้นแน่

                เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบเหรียญที่ข้ามักจะพกเอาไว้ออกมาแล้วดีดมันขึ้นไป

                “หัวซ้าย ก้อยขวา”

                และผลที่ออกมาก็คือ ...หัว โอเค งั้น... ไปทางขวา

                ไม่ต้องแปลกใจไป เจ้าไม่ได้อ่านผิดหรอก แต่ข้าจงใจต่างหากล่ะ

                รู้ไหม ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาทำให้ข้าได้เรียนรู้อะไรอย่างหนึ่งล่ะ ข้าเป็นพวก อา... จะเรียกว่าไงดีล่ะ โชคกลับตาลปัตรมั้ง ข้าโยนหัวก้อยแบบนี้มาเป็นร้อยครั้งได้ รู้ไหมผลเป็นยังไงเมื่อข้าเลือกตามที่เสี่ยงได้ เหตุการณ์อภิมหาซวยซ้ำซวยซ้อนไง ข้าก็ไม่อยากเล่านักหรอกนะว่าไปเจออะไรมาบ้าง คือ... มันเยอะซะจนข้าโละทิ้งจากสมองไปหลายรอบแล้ว ไอพวกจ้ำจี้เอ่ย หมุนไม้เอ่ย อะไรก็ตามที่เป็นการเสี่ยงดวงข้าลองมันหมดทุกอย่าง และแต่ละอย่างมันทำเอาข้าอยากจะจับหัวโขกกำแพงให้มันรู้แล้วรู้รอด แน่นอนว่ามันไม่ใช่หัวของตัวเอง

                ดังนั้น เชื่อข้าเถอะ ไปทางขวาน่ะดีแล้ว

                ...หรือเปล่าหว่า

                “ฮึก ฮึก”

                ขาที่ก้าวเดินชะงักกึก เมื่อกี้นี้มัน เสียงสะอื้น?

                มีคนร้องไห้หรอ แต่ของใครล่ะ

                หรือที่นี่จะมีคนอื่นอยู่ที่นี่

                ......

                ฮะ ๆ บ้าน่า ใครมันจะมานั่งร้องไห้แถวนี้จริงไหม ข้าคงหูฝาดไปเองแหละ

                “ฮึก ฮึก”

                ฮะ ๆๆ

                ถะ... ถ้าข้าขอถอยหลังกลับไปหาสองคนนั้นตอนนี้ ไปขอพระเครื่องแปะยันต์หยิบไม้กางเขนสับกระเทียมแช่น้ำมนต์ ...จะทันไหม

                “...”

                อา สะ...เสียงเงียบมันไปแล้วอะ

                “...”

                คือ... บอกตามตรงว่าตอนนี้มือไม้เย็นเฉียบไปหมดแล้วอะ ใจหนึ่งก็อยากรู้ว่ามันคืออะไรนะ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวจนอยากจะเผ่นหนีให้รู้แล้วรู้รอด

                อะ...เอาน่า อาจจะเป็นคนก็ได้ใครจะไปรู้ ถะ...ถ้าเป็นผีมันคงมาหลอกตั้งนานแล้วล่ะ ฮะ ๆๆ ลองเดินไปดูให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ดะ...ดีกว่าเนอะ

                แล้วข้าก็ก้าวเดินต่อไป ลูกกรงเหล็กเก่าแก่สนิมเขรอะปรากฏสู่สายตา อา... ที่นี่คงไม่ใช่ที่กักขังสับประหลาด คนบ้า ฆาตกรโรคจิตหรอกใช่ไหม ข้ายืนนิ่งชั่งใจอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเดินไปหยิบคบไฟมาแล้วค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าไปดู ใจนี่เต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาดิ้นแด๋ว ๆ ข้างนอกให้ได้ เหงื่อผุดพรายตามใบหน้า มือไม้ที่กลับมาอุ่น ๆ บ้างแล้วเริ่มเย็นเฉียบจนแทบจะไร้ความรู้สึก ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งเป็นเอามากจนถึงกับต้องกั้นหายใจอย่างเผลอตัว

                อีกนิดเดียว

                อีกนิด ข้าเกือบจะเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในแล้ว

                เคร้ง

                “ว๊ากกกกกกกกกกกกกก!!”

                “ใครน่ะ”

                ข้าค่อย ๆ เปิดเปลือกตามองภาพข้างหน้า ทุกสิ่งทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรผิดปกติ ลูกกรงยังอยู่ที่เดิม บรรยากาศยังคงเดิม ไม่ร้อนไม่หนาว ไม่มีลูกไฟหรืออะไรทั้งสิ้น

                เฮ้อ นึกว่าจะมีอะไรโผล่มาซะอีก เกือบหัวใจวายตายแล้วไหมล่ะ ข้าค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้น แล้วเดินไปดูสิ่งที่ดูในกรงเหล็กนั่นอีกครั้ง ดูท่าสิ่งที่อยู่ในนั้นจะเป็นคนปกติ ...คิดว่านะ แต่ทำไมเสียงถึงได้ดูเล็ก ๆ จังนะ มันเหมือน

                ...เสียงของเด็ก

                ภาพที่เห็นทำให้ข้าแทบจะพังกรงเข้าไปดีที่ยังยั้งไว้ทัน ร่างเล็กของเด็กชายอายุน่าจะประมาณสัก 6 หรือ 7 ขวบนั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมห้อง เนื้อตัวเสื้อผ้าสกปรกมอมแมม เรือนผมสีทองออกหม่น ๆ ใบหน้ามนน่ารักน่าหยิก ดวงตาสีฟ้าที่มีน้ำคลออยู่และบวมแดงอย่างคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก มันชั่งราวกับเทวดาตัวน้อยที่ถูกปีศาจใจยักษ์ใจมารจับมาขังไม่มีผิด

                “คุณเป็นใคร” เสียงเล็กออกสั่น ๆ เอ่ยถาม ดวงตากลมโตจ้องมองข้าอย่างระแวงแต่ในแววตานั้นมันก็มีอะไรบางอย่างเจืออยู่ด้วย บางอย่างที่ข้าดูออกว่าเขาพร้อมที่จะสู้ถ้าข้าเกิดเป็นภัยกับเขา อา... ช่างเป็นเทวดาน้อยที่ใจกล้าจริง ๆ

                “ข้าจะช่วยเจ้า” ว่าพลางขยับยิ้มไปให้ เด็กน้อยลดความระแวงลงเล็กน้อยแต่ตาก็ยังจ้องเขม่งมาทางข้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างที่เด็กคนหนึ่งพยายามปกปิดสุดขีดแต่มันก็ไปมีทางปิดได้มิด

                เห็นอย่างนั้นข้าเพิ่งนึกขึ้นได้รีบก้มมองสภาพตัวเองทันที ผ้าคลุมขาด ๆ ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด แถมยังมีกลิ่นคาวเลือดโชยออกมาอีก แผลก็เต็มตัว หน้าก็ถูกปิดจนแทบจะมองไม่เห็น

                มิน่าตอนนั้นไอหมอนั่นถึงได้สลบเหมือด ที่ข้าทำไปมันคงเหมือนปีศาจหรือไม่ก็ผีไม่น้อย รู้สึกสมน้ำหน้าเจ้าหมอนั่นนิด ๆ แหะ

                ข้ามองตัวเองสลับกับเจ้าเด็กนั่นอยู่พักใหญ่ พร้อมกับหาทางทำให้ตัวเองมีสภาพดูดีขึ้นสักนิดก็ยังดี จนแล้วจนรอดก็สรุปได้ว่า เลิกคิดเถอะ มันคงไม่มีทางทำให้สภาพข้าดีขึ้นไปกว่านี้หรอก เฮ้อ

                มองสำรวจประตูกรงแล้วเป็นอย่างที่คิดมันถูกล็อคด้วยกุญแจอันใหญ่และสายโซ่คล้องไปคล้องมาอย่างแน่นหนา อา... จะให้ข้าไปนั่งไขก็กระไรอยู่ มันไม่ใช่นิสัยข้าซะด้วยสิไอการทำอะไรยุ่งยากแบบนั้นน่ะ ลองไปจับ ๆ เคาะ ๆ ซี่กรงดูแล้วก็ อืม... ไม่มีปัญหา ข้าถอยออกมาตั้งหลักเล็กน้อยแล้วถีบไปสุดแรง!

                โครม!!

                เสียงดังลั่นก้องกังวาน ฝุ่นตะหลบอบอวน ประตูกรงเหล็กลงไปนอนกองกับพื้นแน่นิ่งอย่างสวยงาม ข้ายืนมองผลงานตัวเองอย่างพอใจแล้วก้าวข้ามผ่านมันเข้าไปในกรง อย่างข้ามันต้องแบบนี้นี่! รวดเร็วทันใจ หึ! กรงขังมนุษย์จะเอาอะไรไปสู้แรงมังกรได้เล่า วะฮ่าฮ่าฮ่า

                เอ๊ะ! จริงสิ

                ข้าเดินไปหาเด็กชายที่นั่งตัวสั่นกึก ๆ อย่างช้า ๆ พลางปลดผ้าคลุมหัวออกแล้วขยับยิ้มไปให้อย่างอ่อนโยน

                “หวัดดีจ๊ะ พี่ชื่อเรย์ แล้วหนูล่ะชื่ออะไร บอกพี่ได้ไหมเอ่ย” วิธีการเข้าหาเด็ก คือ แนะนำตัวและถามชื่อ แล้วต้องเข้าหาอย่างนิ่ม ๆ ค่อยเป็นค่อยไป ที่สำคัญต้องทำตัวใจดียิ้มแย้มแจ่มใส และน่าไว้วางใจสุด ๆ (จากหนังสือสักเล่มในห้องสมุดที่ข้าไปรื้อ ๆ มานั่งอ่าน)

                “ผมโรม”

                อา เสียงเขาช่างใสจริงอะไรจริง อ๊ายยยยย น่ารักน่าฟัดจังเลย

                “ยินดีที่ได้รู้จักนะโรม” ข้าย่อตัวลงนั่ง เว้นระยะห่างไว้ในระยะที่พอดี อย่างน้อยเด็กนี่ก็หายสั่นแล้ว และนั่นเป็นสิ่งที่ดี

                “แล้วโรมอยากออกไปจากที่นี่ไหม” แทบไม่ต้องคิดเด็กน้อยมีปฏิกิริยาตอบรับพยักหน้ารัวทันทีที่ข้าพูดจบ เห็นอย่างนั้นข้าก็ยื่นมือไปหา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับฉีกยิ้มไปให้ “งั้นมากับพี่สิ พี่จะพาโรมออกไปเอง”

                เขามองมาอย่างชักใจ ขณะที่ข้าก็ยังค้างมือไว้อย่างนั้นแน่นอนพร้อมกับรอยยิ้มอันบริสุทธิ์สดใสที่ข้าตั้งใจทำเต็มที่ และในที่สุดเขาก็ตัดสินใจจับมือข้า  สำเร็จ! ข้าล่อลวงเด็กได้แล้ว! เฮ้ย! ไม่ใช่ แค่ก แค่ก ข้าหมายถึงทำให้เขาไว้วางใจได้แล้วต่างหาก

                ข้าฉุดเขาขึ้นตั้งใจจะพาออกไป แต่สายตาข้าก็ดันไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างซะก่อน มันสายโซ่เส้นหนาที่ยึดติดกับกำแพงล็อคขาของโรมไว้

                อ๋อ...

                ไอคนที่ทำให้ข้าตกใจนี่มันแกเองสินะ ไอ้โซ่เส็งเคร็งเอ้ย

                “อยู่เฉย ๆ นะ” บอกแล้วข้าก็เอามือไปแตะโซ่นั่น ความร้อนแผ่ออกมาจากมือข้าจนเหล็กเปลี่ยนเป็นสีแดงแจ๋ จากนั้นข้าก็เคลือบมันด้วยน้ำแข็งจนมันส่งเสียงร้องฉ่า แล้วออกแรงดึง

                เคร้ง

                โซ่เส้นหนาหลุดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างง่ายดาย หึ! เห็นอย่างนี้แต่ข้าก็เป็นถึงมังกรไฟเชียวนา ถึงจะใช้เวทย์น้ำแข็งได้ก็เถอะ ส่วนไอโซ่ที่เหลือนี่เดี๋ยวค่อยไปหาทางเอาออกจากข้างนอกก็แล้วกัน ขืนให้ข้าทำแบบนั้นอีกมีหวังข้อเท้าเขาเกรียมชัวร์ ข้ายังไม่อยากฆ่าเด็กนะ โดยเฉพาะเด็กน่ารัก ๆ อย่างนี้

                แล้วข้าก็จูงมือโรมออกไป ซึ่งเขาก็ให้ความร่วมมืออย่างดีโดยการปล่อยมือข้าแล้วมาเกาะกำเสื้อข้าไว้ซะแน่น ไม่มีท่าทางระแวงหวาดกลัวข้าใด ๆ แถมยังเดินเงียบ ๆ ไม่พูดจาทั้งที่ท่าทางดูแล้วน่าจะเป็นเด็กช่างพูดช่างจ่อแท้ ๆ คงกลัวว่าข้าจะรำคาญแล้วทิ้งเขาล่ะมั้ง

                เสื้อผ้าที่เขาใส่แม้จะสกปรกแค่ไหนแต่เนื้อผ้ากลับเป็นเนื้อผ้าชั้นดี ลักษณะเสื้อผ้าที่ใส่ก็ดูราวกับเป็นลูกขุนนางที่ไหน ไอผมสีทองออกหม่น ๆ นี่คงเป็นเพราะมันเปรอะฝุ่น ข้าเชื้อว่าสีผมของเขาจะต้องเป็นสีทองสว่างสดใสแน่นอน อาบน้ำแต่งตัวซะใหม่คงจะน่ารักหล่อเหลาไม่เบาเชียวล่ะ 

                ข้าหยุดเดินอย่างแปลกใจ จำได้ว่าระยะทางที่เดินมานี่มันก็ประมาณที่ข้าเดินเข้าไป แต่กลับไม่ยักเจอร่างของไอ้ทหารสองคนนั่นเลย หรือมันจะออกไปตามพวก ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ข้ายังไม่อยากลงไม้ลงมือซัดกับใครตอนนี้ซะด้วยสิ ข้าเร่งฝีเท้าโดยไม่ลืมดึงผ้าคลุมขึ้นมาสวมหัวตามเดิม แสงสว่างของทางออกปรากฏสู่สายตา ข้าเดินออกไปพร้อมกับดันโรมไปไว้ข้างหลัง