”รูมเมท”เออ! กูรักมึงก็ได้(Yaoi)

ตอนที่ 1

 

เอ๊ะ!! แต่เดี๋ยวนะ………..

 

 

 

นั่นมัน……………..

 

 

 

 

ให้ตายเหอะผมอยากจะหลอกตัวเองว่าไม่ใช่

 

 

 

 

 

ไอ้คิมม!!!!!!

 

 

    หึ ตายยากแหะ บ่นถึงหมาหมาก็มา คิดว่าตัวเองหล่อนักรึไง ไม่เห็นจะมีอะไรที่เรียกว่าดูดีตรงไหนน

 

กะอีแค่ ผิวขาวหน้า ริมผีปากสีโอรสบาง รับกับหน้าเรียวได้รูป ผมสีน้ำตาลๆเปลือกไม้ถูกเซ็ตมาเป็นอย่างดี สาบานว่ามึงมาเรียนนไม่ได้มาถ่ายแบบ

 

 

สงสัยคงตื่นมาเซ็ตตั้งแต่เช้ามืด ดูๆแล้วส่วนสูงมันน่าจะประมาณ 185 ละมั้ง (บอกก่อนเลยนะผมไม่ได้อิจฉามัน จริงๆนะ เชื่อผมสิ) ไม่รู้ทำไมสาวแท้สาวเทียมเก้งกวางหันคอแทบบิด กรีดเสียงร้องกรี้ดๆๆเหมือนดาราเกาหลีเดินสวนทางพวกนาง ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด

 

 

ผมเร่งฝีเท้าออกจากบริเวณนั้น มองไม่เห็น ไม่มีตัวตน เห็นมันเป็นอากาศธาตุยิ่งดี

 

“ไม่คิดจะทักทายรูมเมทบ้างหรือครับ ณิชกรณ์” ผมหยุดชะงักหันกลับไปมองใบหน้าเจ้าของเสียงทุ้ม

 

“แม่กูไม่ได้อยู่แถวนี้ มึงไม่จำเป็นต้องกระแดะสุภาพกับกู ฟังแล้วแสลงหู แล้ววันนี้นึกไงเสียสละเวลามีค่ามูลค่าร้อยล้านของมึงทักกู? “แหม่ กูเหน็บแนมขนาดนี้ยังไม่รู้สึกรู้สาเลยรึไง

 

 

“หึหึ ปากคอเราะร้ายนะเหมือนเดิมนะมึง” พูดเหมือนมึงไม่ได้เจอกันนานนหลายสิบปีงั้นแหละ ได้ข่าวว่าเมื่อวันก่อนมึงควงดาวคณะวิดยาโนตมโบะแป้งหนาเป็นนิ้วนางหนึ่งเดินสวนแทบจะชนกูตกตกอ่างแก้วอยู่ละ

 

 

“เฮอะ” ผมส่งเสียงในลำคอกรอกตาไปทางอื่น ถอนหายใจเหือกใหญ่ๆสักทีสองทีให้มันรู้ว่ากูกำลังรมบ่จอย

 

 

“ก็ไม่มีอะไร กูโทรไปบอกคุณแม่ขาของมึงว่ากูจะเอาน้ำหอมของฝากจากแม่กูไปให้ คุณแม่ขาของมึงเลยฝากฝังให้กูมารับมึงกลับไปด้วยเห็นบอกว่าลุงชิดมารับมึงไม่ได้ กลับไปดูแลลูกป่วย ต่างจังหวัดนี่แหละ ตอนแรกก็จะโทรไปบอกอ่ะนะ แต่เจอมึงเดินหงุงหงิงๆซะก่อน” มึงมีมารยาทมากเลยนะ พูดกับกูแต่ไม่มองหน้ากูเนี่ย!!

 

แล้วทำไมกูต้องกลับพร้อมมันด้วยวะ วู้วว ทนเห็นหน้ามันไม่กี่นาทีก็คงไม่ตายมั้งคิดซะว่านั่งรถกับไอ้ดำไอ้ด่างข้างบ้านละกัน ขืนขัดใจคุณแม่ผมอาจกลายเป็นศพนิยายเรื่องนี้คงจบแบบโศก คุณไม่รู้หรอกว่าน่าสะพรึงขนาดไหนขนาดพี่ณัฐผู้อึด ถึก และบึกบึนสิบล้อชนยังไม่ตาย ยังหงอแล้วนับประสาอะไรกับผมม บรื๋ออออ

 

 

“เออๆ แล้วมึงจะรีบไปตามควายรึไง เดินช้าๆหน่อยเด้” ก้าวของมันเทียบเท่ากับสอง สามก้าวของผม ก็ดูตัวผมกับตัวมันเซ่ มันน่ะ 185 แต่ผม 172 ไม่อยากจะเอามาเปรียบเทียบให้ช้ำใจเล่น ให้ตายเหอะ ทำบุญมาน้อยจริงงกูเอ้ยยยย

 

 

ดูเหมือนมันคงรำคาญเสียงนกเสียงกาอย่างผม เลยจำใจเดินช้าลงนิดนึง นึดนึงจริงๆนะครับท่านผู้อ่านน ผมล่ะเพลียยย

 

 

 

ระหว่างทางกลับบ้านผมกับมันไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย มีแต่เสียงดีเจแว้ดๆไม่เสนาะหูสงสัยจริงๆว่าทำไมอิเจ๊นี่ยังทำงานเป็นดีเจได้ไงนานสองนาน เสียงเพลงเพื่อชีวิตของพี่แอ้ด คาราบาว ยกมาทั้งอัลบั้มตั้งแต่รุ่นเดอะดังกระหน่ำ ตลอดทางจนกระทั่งถึงบ้านของผม

 

 

บ้านของผมก็ธรรมดาทั่วไปครับ ห่างจากตัวเมืองสักสอง สามชั่วโมงเพราะคุณแม่ท่านไม่ชอบความวุ่นวายในตัวเมือง พื้นที่บ้านก็ไม่ถือว่าเล็กหรือใหญ่อะไร เป็นบ้านสองชั้นกินพื้นที่หลายไร่ ตัวบ้านสไตน์โมเดิล์น ต้นไม้เยอะเวอร์จนผมแยกไม่ออกนึกว่าป่าดงดิบ อเมซอนเทือกๆนั้น จะไม่แปลกใจเลยถ้ามีอนาคอนด้าดำผุดดำว่ายสระบัวหลังบ้าน

 

 

บริเวณหน้าบ้านดูเหมือนจะวุ่นๆแม่บ้านเทียวเข้าออกขนของขึ้นรถ หญิงวัยกลางคนหน้าม้าสไตน์เกาหลีในชุดสีเหลืองสดยืนสั่งงานคนสวน ครรั้นแหละครับคุณหญิงนวลจันทร์บุพการีเคารพรักของผมเองแหละสวยป่ะละ

 

 

“สวัสดีครับคุณน้า ”โอ้ยยย แสบตาเหมือนมีออร่ากระแทกตา เร็วนะมึงเรื่องเอาหน้าเนี่ย เมื่อกี้มึงยังตามหลังกูต้อยๆ

 

“สวัสดีครับคุณแม่ ณิชมีเรื่องจะคุยกับคุณแม่ ณิชไม่ยอมให้ไอ้คิ…………………”

 

“ตายยแล้ววว มาแล้วหรอครับตาคิม ฝากขอบคุณแม่หนูด้วยนะลูก ไม่เห็นต้องลำบากขนาดนี้เลย ตาณิชทำไมไม่พาเพื่อนเข้าบ้านละลูกตรงนี้แดดร้อน”โวะ คุณแม่ไม่ฟังลูกชายคนนี้เลยหรอครับบบ ตัดจบซะ น้อยใจนะ

 

 

“ไม่เป็นไรครับ คุณแม่ของผมเห็นเหมาะกับคุณน้าเลยซื้อมาฝาก แค่นี้ไม่ลำบากหรอกครับถ้าเทียบกับพระคุณของคุณน้า”กิ้งก่าเปลี่ยนสีจริงๆตอนอยู่กับกูทำหน้าตึง เก็กขรึมทีต่อหน้าแม่กูนะ คะขาชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เห็นแล้วคันเท้ายิกๆๆ

 

 

“ ขอโทษตาคิมด้วยนะลูกพอดีแม่ต้องรีบไปทำธุระต่างประเทศสักเดือนกว่าๆ ด่วนมากกระดับสิบ ยังไงก็รบกวนไปรับส่งตาณิชมันหน่อยนะคะ ถือซะว่าช่วยหมาแมวมัน แล้วตาณิชเป็นไรบ่นพึมพำๆคนเดียว เล่นมนต์ดำหรอคะลูกขา โอยยยลูกฉัน ศรีๆๆไปเอาขนม นม เนย มาเสิร์ฟ แขกสิ “สั่งเสร็จคุณนายก็เดินไปสั่งคนสวนดูแลกล้วยไม้ของท่านต่อ แลดูคุณแม่สนใจผมมากกกกกก ตกลงผมหรือมันเป็นลูกกันแน่ ตั้งแต่กลับมาคุณแม่พูดกับผมไม่ถึงสิบคำด้วยซ้ำ อาภัพจริงชีวิตกู

 

 

“คุณแม่ณิชไม่ยอมมนะครั……………….”

 

 

“พี่คิมมมมมม มาหรอคะ คิดถึงจังงง”หญิงสาววัยสิบเจ็ดปีทรงพจมานบ้านทรายทองในชุดนักเรียนกระโปรงลายสก็อตโผกอดไอ้คิมมราวกับไม่ได้พบเจอกันหลายสิบปี ไม่ต้องแปลกใจว่าใคร มันคือยัยณุชน้องสาวผมเองครับ เจ้าตัวคนที่ถูกกอดทำหน้างงคิ้วขมวดเป็นปมก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มระรื่น บอกแล้วกิ้งก่าเปลี่ยนสีชัดๆ

 

 

“ยัยณุช!! พี่ชายแกยื่นหัวโด่หัวเด่ตรงนี้ไม่คิดจะทักทาย โผล่มาก็ทักทายคนอื่นก่อน เห็นผู้ชายดีกว่าพี่ชายแท้ๆของแกรึไง แล้วไอ๊กระโดดกอดผู้ชายทำหน้าระริกระรี้แบบนั้นนะ สมควรมะ? เป็นสาวเป็นนาง หัดรักนวลสงวนตัวซะบ้าง โอยยยย เพลียย น้องสาวกู”เอือมจริงๆกับยัยณุชบอกกี่ครั้งไม่รู้จักจำ ว่าแล้วยังไม่สลด แลบลิ้นปลิ้นตา ถ้าไม่เห็นว่าเป็นน้องตบหัวหลุดไปแล้ว

 

 

“โห่ พี่ณิช คนอื่นที่ไหนกันนน พี่เขย อุ้ย！ พี่เขยในอนาคตของณุชทั้งคน จะอะไรมากมาย อย่าไปซีสิคะคุณพี่ขา งุงิๆ อุอิๆ” แค่นี้แหละเรียกเสียงเฮฮา วิ้ดวิ้วตามมา ไอ๊คนถูกล้อไม่คิดจะแก้ตัวบ้างรึไง ยิ้มกรุ่มกริ้มอยู่นั่นแหละ คิดอะไรกับกูป่าวเนี่ยย ขนลุก มีแท็กมงแท็กมือเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจริงนะมึงง แม่งง

 

 

“แกนี่ก็พิเรณ อยากให้พี่ชายผู้แสนดีของแกมีแฟนเป็นผู้ชายเรอะ!!” ไม่รู้ทำไมพวกผู้หญิงสมัยนี้กรี้ดกร้าดๆสนับสนุนให้ผู้ชายรักกัน โลกมันหมุนเร็วเกินไปหรือว่าผมหมุนช้าตามโลกไม่ทัน

 

 

“ณุชก็ไม่หวังให้พี่มีแฟนเป็นผู้หญิงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว พี่ณิชลองส่องหน้าพินิจพิเคราะห์พิจารณาหน้าตัวเองด้วยนะคะ ผู้หญิงที่ไหนจะชอบ หน้าเคะสเป็คผู้ชายชัดๆ ตอนแรกก็เสียดายพี่คิมนะคะ แต่ก็ยังดีกว่าหลุดไปอยู่ในมือชะนีวี้ดว้ายๆพวกนั้น”เอิ่มม ตกลงแกเป็นผู้หญิงหรือกระเทย ผู้หญิงที่ไหนเรียกเพศตัวเองว่าชะนี จีบปากจีบคอ ดูถูกกผมมาก ถ้าไม่เห็นเป็นน้องเป็นนุ่งจับตบปากแตกเลือดกลบไปนานละไม่ปล่อยให้มันพล่ามดูถูกดูแคลนมานานสองนานหรอก แล้วไอ๊เคะนี่มันคือ??

 

 

“หึหึ”ไอ๊นี่ก็ไม่คิดจะช่วยกูจริงๆใช่ไหมเนี่ยยย หัวเราะหึหึ อยูได้

 

“พอๆๆๆ ฉันไม่อยากเถียงกับแกล่ะ เถียงไปก็ไม่ได้อะไร”ผมพูดก่อนจะหันตัว

 

 

“คุณแม่ครับ เรื่องรูมเม………”

 

 

“แม่ว่าแม่คุยเรื่องนี้จบแล้วนะลูก คิมเค้าจะได้ดูแลณิชคอยเป็นหูเป็นตาให้แม่ยังไงลูก จบนะคะ จบ”อย่างมันเนี่ยนะจะมาดูแลผม เหอะ ให้หมูออกลูกเจ็ดขา รูจมูกสามรูก่อนเหอะแล้วค่อยมาพูด ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากมัน ผมคิดว่ามันก็คงรู้สึกไม่ต่างจากผม แต่ผมคงคิดผิด มันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คิ้วมึงกระตุกกวนส้นมากก ดูท่ามันจะมีความสุขที่เห็นผมเป็นแบบนี้!!!

 

 

“แต่ว่า……..”

 

“จบค่ะ”

 

 

“จริงๆคือว่า..”

 

 

“เอ๊ะ! คุณแม่บอกว่าจบก็จบไงคะ อย่าให้แม่โหนะคะ”คุณนายเท้าสะเอวสีหน้าไม่พอใจ ใกล้จะกลายร่างแล้วสินะ อย่านะ หนูกลัววว

 

 

“ครับ จบก็จบTT” ผมจะทำอะไรได้ละครับ

 

 

“เด็กดีมากจ่ะ คุณแม่ไปแล้วนะคะลูกๆๆ รักทุกคนนะคะ กินอาหารครบห้าหมู่ อย่าลืมออกกำลังกายนะคะ จุ๊บุๆ สนออกรถได้เครื่องใกล้ออกละ ซิ่งไปเลยยยย”แล้วคุณนายก็จากไปโดยไม่หันมาแลผมอีกเลยยยยยย โอ้ยยยยอยากจะกรี้ดดดดดดดดดดดด ผมต้องอยู่กับมันจริงๆหรอเนี่ยยยยยยยยยยยย

 

 

“คริคริ ณุชจะมีพี่เขยจริงๆก็งานนี้สินะคะ” น้ำเสียงยัยณุชแลดูสะใจ ชอบออกชอบใจเจือๆ ตกลงมึงเป็นน้องกูใช่ม้ายยยย

 

 

 

“ยัยณุชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชช ไป ตาย ซะ!!!!!!”

 

 

 

 

 

 

 

กูยอมถ่อยออกมาก่อนไม่ได้แปลว่ากูจะยอมแพ้ แล้วมึงจะรู้สึก ไอ้คิมมมมมมมม！！！！！ TBC 。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。 ลงตอนหนึ่งแล้วนะครับบบบ สั้นไปเนอะ ฮ่าๆๆ เป็นยังไงบ้างครับบบ เม้นแนะนำ ชม ติเตือนได้นะครับ ให้กำลังใจไรหน่อยเนอะ ขอบคุณค้าบบบบ เจอกันตอนหน้านะ “