Sense อาถรรพ์ลูกแก้วมรณะ

                       “พวกนายไม่เคยรับรู้หรอกว่าการต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมันเป็นยังไง  ทั้งเงียบทั้งเหงาทั้งอ้างว้าง”  คำพูดของจียอนทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์เมื่อย้อนเหตุการณ์เมื่อปีก่อน

 

                        .....

 

                        ‘เฮวอนดูนี่สิ’  จียอนชูสร้อยที่มีจี้เป็นลูกแก้วสีน้ำเงินให้ฉันดู

 

                        ‘ว้าว...สวยจังเลยอ่ะจียอนเธอซื้อมาจากไหนหรอ’ 

 

                        ‘ของขวัญวันเกิดจากพ่อฉันเองสวยมากเลยใช่ไหมล่ะ’  จียอนพูดก่อนจะใส่สร้อยไว้ที่คอ

 

                        ‘ท่าทางจะรักมากเลยสินะเนี่ย’

 

                        ‘แหม...พ่อของฉันนานๆท่านจะมีของขวัญวันเกิดให้สักชิ้นนึงก็ต้องรักเป็นธรรมดา’

 

                        ‘จียอนสุขสันวันเกิดนะ  อืมนี่ของขวัญ’  ลียองยื่นกล่องของขวัญเล็กๆให้จียอน

 

                        ‘ขอบคุณนะลียองที่อุตส่าห์ซื้อของขวัญมาให้’

 

                        ‘.....’  ลียองได้แต่ยิ้มด้วยความอาย

 

                        ‘ก็แหง๋ล่ะ  วันเกิดแฟนทั้งที่’  ฉันพูดแหย่ลียอง

 

                        ‘ว่าแต่คนอื่นเค้าโน่นแฟนตัวเองนั่งหงอยเป็นโลมาขาดน้ำอยู่โน่นไปเทคแคร์เค้าบ้างสิ’  จียองเหน็บแนมฉันบ้าง

 

                        ‘ชิ  ไปดูแลสุดที่รักดีกว่าไม่อยากเป็นก้างขวางคอใคร’  ฉันแกล้งงอนจียอนก่อนจะเดินมานั่งคุยกับแทฮุน

 

                        ‘แกะดูสิจียอน’  ลียองบอกกับจียอน  ก่อนที่จียอนจะพยักหน้าหงึกหงักรับแล้วค่อยๆบรรจงแกะกล่องของขวัญที่  ลียองมอบให้อย่างเบามือ

 

                        ‘ว้าว...กำไลหยกงั้นหรอสวยจังเลย...แต่ฉันว่ามันหลวมไปอ่ะ’  จียอนใส่กำไลข้อมือหยกที่ลียองซื้อให้เป็นของขวัญ

 

                        ‘หลวมไปหรองั้นเดี๋ยวฉันจะเอาไปเปลี่ยนที่ร้านให้นะ’

 

                        ‘ไม่ต้องหรอกหลวมนิดเดียวเอง ลำบากลียองเปล่าๆแค่นี้ฉันก็ปลื้มจะแย่แล้ว’

 

                        ‘สร้อยนั่นสวยจังเลยนะดูเหมาะกับจียอนมากๆเลย’  ลียองพูด

 

                        ‘อ๋อ  พ่อซื้อมาให้อ่ะ’

 

                        ‘ไหนสร้อยที่พ่อของจียอนซื้อมาให้ขอดูหน่อยสิ’  เพื่อนในห้องหลายคนเริ่มให้ความสนใจกับสร้อยของจียอน

 

                        ‘นี่...ขอยืมใส่หน่อยสิ’ มินซุนเดินเข้ามาพลางจะถอดสร้อยของจียอน

 

                        ‘ไม่ได้นะ’  จียอนพยายามปัดป้องมือของมินซุนที่พยายามจะถอดสร้อยของเธอออก

 

                        ‘เธอกล้าหือกับฉันหรอจียอน  ไม่รู้รึไงว่าที่นี่ฉันมีสิทธิ์ตบทุกคนที่ลองดีกับฉันเอาสร้อยมาดีๆเหอะจียอน’

 

                        ‘หยุดแกล้งจียอนเดี๋ยวนี้นะ’  ลียองพูดพลางฉุดมือของจียอนให้ลุกขึ้นตาม

 

                        ‘นายกล้าดียังไงมาขัดใจคนสวยอย่างฉัน แทโฮ  ยองเบ  จัดการกับลียองทีซิ’  แทโฮกับยองเบลากลียองออกไปข้างนอกก่อนที่มินซุนจะหันมาเล่นงานจียอนต่อ

 

                        ‘เฮวอนเธอช่วยจียอนอยู่ทางนี้นะ  เดี๋ยวฉันจะไปช่วยลียองข้างนอก’  แทฮุนพูดกับฉันก่อนจะรีบตามไปช่วยลียองข้างนอก

 

                        ‘เธอคิดว่าเธอเป็นใครมินซุน  คิดจะแกล้งใครก็ได้งั้นหรอสร้อยนั่นหน่ะเป็นของสำคัญของจียอนถ้าเธออยากได้ก็ไปหาซื้อเอาเองสิหรือไม่มีปัญญาจะซื้อใส่เลยต้องขู่เอาของคนอื่น  จะใหญ่สักแค่ไหนกันเชียวกะอีแค่ลูกสาวรองผู้อำนวยการรอให้พ่อเธอได้เป็นผู้อำนวยการก่อนสิค่อยมาเบ่ง’  ฉันพูดกับมินซุนอย่างเหลืออด

 

                        ‘เธอว่าไงนะ  ยอนเซ ยุนจีนตบมัน’  มินซุนหันไปสั่งยอนเซกับยุนจีน

 

                        ‘แต่ว่า...’  ยุนจีนถึงกับลังเลใจ

 

                        ‘เธอกลัวมันหรือไงฉันสั่งให้ตบก็ตบสิ  หรือจะให้ฉันตบเธอแทน’  มินซุนบอกกับยุนจีน

 

                        ‘เข้ามาเซ่  ฉันก็มีมือมีเท้าเหมือนกันไม่กลัวอยู่แล้ว’  ยอนเซกับยุนจีนค่อยเข้ามาแลกมือกับฉันทีละคน  จนกระทั่งตบกันนัวเนีย

 

                        ‘ไม่นะอย่ามายุ่งกับสร้อยของฉัน’  จียอนวิ่งหนีมินซุนกับพวกออกไปข้างนอกห้อง  ทำเอาฉัน ยอนเซและยุนจีนที่กำลังลงไม้ลงมือกันหยุดทันทีแล้ววิ่งตามพวกของมินซุนที่วิ่งไล่จียอนไปจนกระทั่งทั้งหมดขึ้นไปยืนอยู่บนชั้นดาดฟ้าของตึก

 

                        ‘ออกไปนะ  ออกไป...ฮือๆ’ จียอนค่อยถอยไปเรื่อยๆเมื่อมินซุนเริ่มจะก้าวเท้าเข้ามาหาช้าๆ

 

                        ‘เอาสร้อยนั่นมาให้ฉัน’  มินซุนสั่งจียอน  แต่จียอนยังคงเดินถอยหลังไปอีก

 

                        ‘เลิกยุ่งกับจียอนนะมินซุน  เธอมันนิสัยไม่ดี  เธอมันคนเห็นแก่ตัว  ไอ้พวกหมาหมู่  แน่จริงก็เข้ามาสู้กับฉันเซ่จะได้รู้ว่าใครแพ้ใครชนะ  มาพนันกันเลยถ้าเธอแพ้เธอต้องเลิกยุ่งกับฉัน2คนแต่ถ้าเธอชนะพวกฉันจะไม่กวนใจพวกเธอ  กล้ารับคำท้ารึเปล่าล่ะมินซุน.....โธ่นึกว่าจะแน่ที่แท้เธอก็ป๊อด...กลัวจะแพ้ฉันรึไงมินซุน’  ฉันเผลอหลุดปากด่ามินซุน

 

                        ‘หุบปากนะเฮวอน  ยุนจีน  ยอนเซจับตัวเฮวอนเอาไว้อย่าให้หลุดมายุ่งกับฉันได้’  มินซุนสั่ง

 

                        ‘ปล่อยนะยอนเซ ยุนจีนฉันจะไปช่วยจียอน’  ฉันพยายามจะดิ้นให้หลุดแต่ยอนเซกับยุนจีนมีแรงแยะอย่างกับช้างทำให้ฉันไม่สามารถไปช่วยจียอนได้  สิ่งที่ฉันทำได้ก็เพียงแค่ตะโกนว่ามินซุนแล้วก็ร้องไห้เพราะสงสารจียอน

 

                        ‘พวกเราจับจียอนเอาไว้’  มินซุนออกคำสั่งก่อนที่ลูกน้องของมินซุนจะช่วยกันจับตัวของจียอน  ทำให้กำไลที่ลียองเพิ่งจะให้หลุดจากข้อมือของจียอนเพราะแรงสะบัดมือเพื่อไม่ให้ลูกน้องของมินซุนจับตัวได้

 

                        ‘กำไลของลียอง’  จียอนรีบวิ่งไปเก็บกำไลที่กลิ้งไปหยุดอยู่ที่ขอบตึก

 

                        ‘จียอนระวังนะตรงนั้นมันอันตราย’  ฉันรีบตะโกนบอกจียอน

 

                        ‘ไปจับตัวมันมาให้ได้’  ลูกน้องของมินซุนรีบทำตามที่มินซุนสั่ง

 

                        ‘มินซุนบอกให้ลูกน้องเธอถอยออกมาจากจียอนเดี๋ยวนี้นะ  ตรงนั้นมันอันตราย’  ฉันตะโกนบอกมินซุนแต่ก็ไร้ผล

 

                        ‘อย่ามายุ่งน่าเฮวอน  นี่ถ้าใครเอาสร้อยที่คอของจียอนมาได้ฉันจะให้รางวัลอย่างงาม’  มินซุนไม่สนใจที่ฉันพูด  แถมยังตะโกนสั่งลูกน้องต่อไปอีก

 

                        ‘ออกไปนะอย่ามายุ่งกับฉัน  ออกไป’  จียอนยังคงถอยออกไปอีกพร้อมทั้งเอามือปัดป้องสร้อยคอเอาไว้

 

                        ‘อย่าถอยนะจียอน  มันอันตรายมากนะตรงนั้นหน่ะ  มินซุนบอกให้ลูกน้องเธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ’ 

 

                        ‘เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันเฮวอนหุบปากซะ’

 

                        ‘ไม่ให้ออกไปนะ  ออกไป’  จียอนถอยมาเรื่อยๆจนถึงริมตึงซึ่งเป็นจุดอันตราย

 

                        ‘มินซุนฉันบอกให้เธอหยุด...ปัดโธ่หยุดซิว้อยยยย’  ฉันสะบัดแขนจนหลุดจากยอนเซและยุนจีน

 

                        ‘ออกไปนะ.....ว้ายยยยยย’

 

                        ‘จียอนระวัง!!!’  หนึ่งในลูกน้องของมินซุนพยายามจะถอดสร้อยของจียอนทำให้จียอนถอยออกไปอีกจนเกือบจะตกลงไปจูบธรณีด้านล่างของตึก  ในจังหวะเดียวกับที่ฉันวิ่งมาคว้ามือของจียอนไว้ได้ทัน...แต่ตอนนี้ตัวของจียอนเองก็ห้อยอยู่บนตึกซึ่งสูง 9 ชั้น

 

                        ‘จียอนจับมือฉันไวแน่นๆนะ  มินซุนเธอทำอะไรลงไปรู้ตัวไหม’  ฉันรีบหันไปต่อว่ามินซุน  ถ้าเมื่อกี้ฉันมาไม่ทันฉันคงรู้สึกผิดไปอีกนานที่ช่วยจียอนไว้ไม่ได้

 

                        ‘เฮ้ย  พวกเรากลับ’  มินซุนเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์เริ่มเลวร้ายก็รีบหนีเอาตัวรอดไม่สนใจที่จะช่วยแม้แต่นิดเดียว

 

                        ‘เฮวอนฉันไม่ไหวแล้วมือฉันมันลื่นไปหมด  ปล่อยมือฉันไปเถอะ’

 

                        ‘ไม่จียอนฉันจะช่วยเธอให้ได้’

 

                        ‘ปล่อยเถอะเฮวอนไม่งั้นเราตกลงไปข้างล่างทั้งคู่นะ’  น้ำตาของจียอนเริ่มไหลอาบแก้ม

 

                        ‘ไม่จียอนถ้าตายเราก็ตายด้วยกัน  ถ้ารอดเราก็ต้องรอดด้วยกัน’

 

                        ‘เฮวอน  จียอน  อยู่นิ่งๆก่อนนะฉันมาช่วยแล้ว’  ทั้งลียองและแทฮุนต่างก็มาช่วยกันดึงมือจียอนไว้

 

                        ‘ลียองฉันรักนายนะ  แทฮุนรับปากฉันนะว่าจะดูแลเฮวอนให้ดี’  จียอนพูด

 

                        ‘ไม่เอาน่าอย่าพูดแบบนี้สิจียอน  จับไว้แน่นๆนะพวกเราจะช่วยดึงเธอขึ้นมาเอง’  แทฮุนพูด

 

                        ‘มือฉันไม่ไหวแล้ว  รับปากสิแทฮุนรับปากฉันนนนนนน...’  มือของจียอนค่อยๆหลุดจากมือฉันจนในที่สุดจียอนก็ตกลงไปข้างล่าง  ทั้งๆที่ฉันช่วยอะไรจียอนไม่ได้เลย

 

                        ตุ๊บบบบบบบ...   เสียงร่างของจียอนกระแทกกับพื้นยังคงดังก้องในหูของฉัน

 

                        ‘ม่ายยยยยยยยยยย...ฮือๆจียอน’  ภาพความทรงจำอันเลวร้ายยังคงบาดลึกลงไปในหัวใจของฉัน  แม้เรื่องราวจะผ่านมานานเป็นปีแล้วก็ตาม

                

 

 

>> จบตอนที่ 5 <<