ยัยเปียกสุดแสบVSนายประธานสุดโหด

ทุกวันของผมใช้มันไปแบบไม่คิดอะไร เหอะ ก็นะ วัยรุ่นครั้งเดียวต้องใช้ให้คุ้ม วันๆของผมมีแค่ เทียว กินเมา และไปโรงเรียนจีบสาวไปวันๆ ถึงผมจะมีผู้หญิงเข้ามารอบกายมากมายเท่าไร ผมก็ไม่เคยทำอะไรเกินเลยกับทุกคนเลยแม้แต่น้อยอย่ามากก็แค่จูบ กอด แค่นั้น คือว่าผมจะเก็บจิ้นไว้ให้คนที่ผมรักผมอยากให้เธอเป็นคนแรกของผม(>///<)  ผมรอคนที่ใช่อะนะแบบว่าไม่ง่ายเหมื่อนผู้หญิงคนอืนๆน่ะ รู้อยู่ว่าสิ่งที่ผมรออยู่นี่มันยากมากที่จะเจอแต่ผมก็อยากรอ รอใครคนนั้นที่รักผมจริงและผมก็พร้อมจะเปลียนแปลงเพื่อเธอคนนั้น

ผู้หญิงส่วนมากเข้ามาในชีวิตผมมีแต่คนอยากควงผมเล่นๆเพราะผมหล่อ(แหวะ) และพวกเธอก็จ้องแต่จะจับผม ขอนั้นขอนี่ผม ไม่รู้ว่าเห็นผมเป็นตัวเงินตัวทองรึยังไงเจอทีไรให้พาไปชื้อของตลอดและแน่นอนผมจ่าย

 

นั้นคือปัญหาหัวใจคุณลองมาฟังปัญหาทางบ้านผมบ้าง แล้ว คุณจะบอกว่าทำไมคนเขียนนิยายเรื่องนี้ถึงได้สร้างพระเอกได้น่าสงสารจัง (-,.-!)   ผมไม่ค่อยอยากจะกลับบ้านหรอกนะกลับไปก็เจอแค่ความว่างปล่าว บ้านหลังใหญ่นั้นทุกคนคงคิดสินะว่าคงมีคนอยู่เยอะ เหอะแต่นั้นไม่ใช่บ้านของผม บ้านผมหลังใหญ่ก็จริงแต่มีคนอยู่แค่4คน คนแรกแน่นอนคือตัวผมเอง คนที่สองคนทำสวนเพราะบ้านผมมีต้นไม้ค่อนข้างเยอะเพราะแม่ปลูกไว้น่ะท่านชอบต้นไม้พวกนี้เลยจ้างคนสวนมาคอยดูแล ส่วนอีกสองคนคือป้าอิ่มค่อยทำอาหารเช้าให้ผมและหลานป้าอิ่มคอยมาช่วยทำความสอาดในบ้าน คงสงสัยสินะว่าพ่อกับแม่ผมไปไหน ท่านทั้งสองตั้งแต่เปิดกิจการร้านเพรชที่อเมริกาก็ไม่ค่อยกลับมาที่นี่เลยไม่ว่าจะวันเกิดผมวันสำคัญอะไรหรือว่าเทศการอะไรท่านก็ไม่เคยกลับนานๆทีจะมาท่านทั้งสองไปตั้งแต่ผมยังเด็กอายุเพียง10ขวบหน้าที่เลี้ยงผมก็ให้ป้าสายเลี้ยงเรียกได้ว่าป้าสายเป็นแม่คนที่สองเลยก็ว่าได้แต่ป้าเขาได้เสียไปเมื่อสามปีที่แล้วเพราะป้าเขาแก่แล้วและป้าเขาเป็นโรคหัวใจท่านจึงจากไปอย่างสงบ อ่อแล้วป้าอิ่มกับคนสวนก็เป็นน้องป้าสายกับน้องเขยป้าสายนั้นเองส่วนหลานเห็นป้าเขาเล่าให้ฟังว่าพ่อแม่ไปทำงานเลยทิ้งให้ยายเลี้ยงและก็ไม่เคยกลับมาหาอีกเลยไม่ติดต่อมาด้วยซ้ำผมว่าตัวผมน่าสงสารแล้วนะเจอหลานป้าอิ่มนี่ผมชิดซ้ายอะ 

วันเกิดของผมท่านทั้งสองก็ส่งของขวัญมาให้แต่ผมไม่ได้ใจหรอกนะของพวกนั้นผมไม่อยากได้เลยสักนิดที่ผมอยากได้ก็คืดพวกท่านผมอยากให้ท่านกลับมาบ้างการ์ดอวยพรผมก็ไม่อยากได้ผมอยากได้ยินจากปากท่านมากกว่า (โอ๊วววพระเอกขาดความอบอุ่น) เฮ้อออ คิดแล้วมันเศร้าจะมีพระเอกเรื่องไหนรักทดเท่าผมไหมนะ (T_T)

ใช้ชีวิตซ้ำๆซากๆอย่างนี้ทุกวัน และ วันนี้ผมก็ยังทำอะไรซ้ำๆซากๆนั้นอยู่ นั้นก็คือพาสาวไปเดินเทียวกินช๊อปปิ้ง วันนี้น้องอิมโทรมานัดผมตั้งแต่เช้าให้พาเธอไปเทียวผมก็เลยขับรถมารับเธอที่บ้านแล้วพาออกไปห้างด้วยกัน ผมพาเธอขับรถคุยกันมาได้สักพักก็ถึงห้างใหญ่ที่วัยรุ่นชอบมา น้องอินมัวเดินดูของสวยๆงามๆจนลืมว่าพาใครมาด้วยละมั้งนั้นเดินดูของไม่สนใจคนหน้าหล่อที่เดินตามหลังนี่เลยอะ ผมเดินตามอิมมาเรื่อยๆ ผมยืนรอเธอเลือกของอยู่อย่างนั้น น่าเบื่อชิบ พลั๊กกกก (- -*)ใครกล้ามาชนผมวะ

ผมหันไปทางคนที่มาชนผมเหอะผู้หญิงหรอกเหรอถ้าเป็นผู้ชายซัดหน้าแหกไปละ โหดตามกระแสครับ ผมมองเธอพูดขอโทษ ผมเห็นเธอมองหน้าผมตาโตเลยสงสัยตะลึงในความหล่อ โอ๊ะๆๆ แต่คนมันอายโดนจ้องนานๆผมเลยว่าเธอเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ตาโตๆนั้นก็หดลง คงจะคิดสินะว่าคำพูดของผมกับหน้าตาชั่งไม่เหมาะกัน ฟังจนชินละในกลุ่งเพื่อนผม เธอบอกให้ผมขอโทษเธอที่ว่าเธอ เหอะเรื่องอะไรละเนอะจะขอโทษฝันไปเถอะ ผมรู้สึกได้เลยว่ายัยเฉิ่มนั่นเริ่มโมโหแล้วเพราะแก้มเธอเริ่มแดงและก็ป่องๆสะขนาดนั้น ผมกับยัยเฉิ่มนั้นทะเลาะกันอยู่พักนึงน้องอิมก็มาลากผมให้ไปชื้อสร้อยให้ผมเลยเดินออกมาจากยัยเฉิ่ม

 

หลังจากผมหลุดออกจากการเกาะของน้องอิมได้ผมก็ไปที่ผับ SK Pub ที่สิงสถิตที่เดียวในยามค่ำคืนแบบนี้ ผมขับรถมาที่ผับแล้วเข้าไปทักไอ้บอม แน่นอนมันต้องอยู่เป็นคนแรกเพราะมันเป็นเจ้าของร้าน พ่อมันเปิดผับให้เนื่องจากว่ามันชอบเทียวเลยเปิดให้มันเทียวในนี้อย่างน้อยก็ยังอยู่ในสายตา เหอะๆ ผมเดินมาที่โต๊ะที่ไอ้ฟรานกับไอ้ไนท์นั่งดื่มกันอยู่ ผมจึงไปร่วมวงด้วยแต่ตั้งแต่ที่ดื่มกันมาวันนี้ไอ้ไนท์มันแปลกๆดูไม่ค่อยจะแซวสาวสักเท่าไหร่เด็กเก่าๆมันเข้ามาหามันก็ไม่คุยด้วยเหอะคาสโนว่าแปลกไป

 

''ไอ้ไนท์มึงเป็นอะไรรึป่าววะกูเห็นเด็กมึงเข้ามาหามึงไม่คุยกับเขาเลยเด็กก็ไม่เอามานั่งเหมือนทุกทีเครียดอะไรรึป่าววะเล่าให้เพื่อนฟังได้นะโว้ยยย'' ผมเอยทักถามมัน

''ป่าววะกูแค่เบื่อพวกผู้หญิง'' (0..0?) แทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองไอ้คาสโนว่าเสือผู้หญิงแบบมันบอกว่าเบื่อผู้หญิง เหอะๆ

''คนอย่ามึงเนียนะเบื่อผู้หญิง ???'' 

''อืม เบื่อ มากด้วย (- -*)'' มันตอบแบบหน้าเซ็งๆ

''เห้ยยยไม่ใช่ว่าเบื่อหญิงแล้วมาสนชายนะโว้ยยย'' ไอ้บอมมันวอนทีนสะละ

''บ้าเหรอวะกูแค่เบื่ออะไรซ้ำๆซากๆผู้หญิงในผับนี้แทบจะเสร็จพวกเราหมดแล้วนะโว้ยยย''

'' เห้ยยยกูหมายถึงเคยควงเคยคุยเคยรู้จักหมดแล้วไม่ใช่มีอะไรแบบนั้นเดี๋ยวทุบเลยมองหน้า''ไอ้ไนท์รีบแก้ตัว เหอะๆๆ

''ไอ้บอมไอ้ฟรานไอ้ชุนกูกลับก่อนนะ กูเบื่อวะง่วงๆไงไม่รู้ไว้พรุ่งนี้เจอกันวะ บายยยยเพื่อน'' 

''ไอ้ไนท์ทำไมมึงรีบกลับจังวะนี่มันพึ่งกี่ทุ่มเองวะ''ผมเอยถามมันเพราะดูมันรีบๆบวกกับอาการเบื่อของมัน

''กูก็บอกไปแล้วว่าเบื่อเซ็งวันนี้พักก่อนวะเพื่อพรุ่งนี้กูจะดีขึ้นไว้พรุ่งนี้ค่อยเทียวใหม่ บายยยย''เอ้ามันรีบไปไหนของมันนักหนาวะ ไอ้ไนท์กลับไปทีนี้ก็เลืออยู่สามคนคือผมไอ้ฟรานและไอ้บอมผมนั่งดื่มคนเดียวเพราะไอ้สองตัวนั้นกำลังคุยกับหญิง ไม่นานนักผมก็ขอตัวกลับบ้านพรุ่งนี้ต้องไปนั่งฟังรายงานตัวเด็กใหม่ผมเดินออกมาจากผับไปที่รถคู่ใจของผมรุ่น BMW สีดำเงา แล้วขับมันกลับบ้าน บ้านที่เงียบสงบ สงบจนวังเวง !!! มาถึงบ้านผมก็เดินขึ้นห้องอาบน้ำนอน Zzz..............

 

ก๊อกกกก ก๊อกกกก ''คุณหนูคะตื่นอาบน้ำลงมาทานอาหารได้แล้วคะ'' เสียงป้าอิ่มปลุกผมทุกเช้าสงสัยสินะว่าทำไมผมไม่ใช้นาฬิกาปลุกก็เวลามันปลุกผมจะลุกมาทุบมันจนเงียบแล้วผมก็นอนต่อ

''ครับเดี๋ยวตามลงไป'' ผมตอบพร้อมกลับลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงมากินข้าวเช้าด้านล่างมาถึงโต๊ะอาหารก็เจอชามข้าวต้มหมูสับใส่ไข่ฟองนึงว่างอยู่บนโต๊ะ ผมไม่รอช้าจัดการยัดข้าวต้มลงใส้เสร็จก็เดินไปที่รถแล้วขับมันไปยังโรงเรียน ผมใช่เวลาขับไม่นานก็มาถึงผมจึงขับรถไปจอดที่จอดรถแล้วลงเดินไปที่กลุ่มของพวกเรา ผมอยากรู้ว่ามีใครมากันรึยัง มาถึงก็เจอไอ้ฟรานที่ก้มหน้าหลับอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนส่วนไอ้บอมคุยโทรศัพท์กับกิ๊กมันคนไหนสักคน

''ทำไมมึงมาเช้าจังวะไอ้ชุน''ไอ้บอมเห็นผมเลยทักไอ้ฟรานก็เงยหน้าขึ้นมามองผม

''แล้วพวกมึงละมาทำอะไรกันตั้งแต่เช้า''ผมถามเพราะสงสัยไอ้พวกนี้ปกติ8โมงเช้าพวกมันก็ยังไม่โผล่แต่นี่มันแค่7โมงกว่าๆเองเหอะมันแปลก

''ไอ้ฟรานมันลากกูมาเป็นเพื่อนน่ะมันมีนัดกับน้องกิ๊กไว้กูก็เลยมาตามมันลากมึงดูมันเหอะลากกูมาแต่เช้าแต่มันกลับแอบงีบ''ไอ้บอมบ่นไอ้ฟราน เหอะพวกมึงนี่ไม่พ้นเรื่องหญิง

''แล้วไอ้ไนท์ยังไม่มาอีกเหรอวะ'' ผมถามพวกมัน

''แล้วมึงเห็นมันไหมละถ้าเห็นแสดงว่ามันมาถ้าไม่เห็นแสดงว่ามันยังไม่มา''ไอ้ฟรานวอนทีนสะแล้ว

''กูถามดีๆตอบวอนทีน''ผมว่ามัน

''เห้ยชุนกูว่าไปหาอะไรกินหน้าโรงเรียนเหอะวะขี้เกียดรอแล้วแมร่งคิดว่าสวยนักไงวะให้สุดหล่อมารอนานเนีย''ไอ้บอมชวนผมเหอะถึงจะไม่หิวไม่อยากกินอะไรแต่ก็ต้องไปเป็นเพื่อนพวกมันอยู่ดี ผมเดินตามพวกมันมาหน้าโรงเรียน ผมหันมองไปก็เจอไอ้ไนท์มากับ (?_?!)ยัยเฉิ่มมันมาด้วยกันได้ไงฟะหรือยัยเฉิ่มนั้นเป็นเด็กไอ้ไนท์ ไอ้ฟรานกับไอ้บอมเดินไปหาสองคนนั้นแล้วแซวยัยนั้นยัยนั้นมองมาทางผมแวบนึงคงจะจำได้ละมั้งเคยไปด่ายัยนั้นไว้นิ่ ไอ้ฟรานถามไอ้ไนท์ว่ายัยนั้นเป็นใครไอ้ไนท์มันดูอ้ำๆอึ้งๆยัยนั้นเลยเอยตอบแทนเหอะแปลก แต่ไอ้ที่บอกว่าเด็กใหม่คงจะเป็นยัยนี่สินะเพราะผมไม่เคยเห็นหน้าในโรงเรียนนี้   ไอ้ฟรานมันกระซิบอะไรไอ้ไนท์ไม่รู้สิแล้วไอ้ไนท์ก็หันไปบอกยัยนั้นให้ไปหาห้องเอง เหอะ ดูหน้ายัยเฉิ่มตอนตกใจสิหน้าตลกชะมัด

 

พวกเราเดินออกมาจากยัยนั้นแล้วตรงไปที่ห้องเรียน ม.6 A นั้นเอง ผมหันไปมองยัยนั้นแวบนึงก็เห็นยัยนั่นกำลังยืน งง หึหึ เฉิ่มชะมัด เอ่อ คือยัยนั้นก็ไม่ได้เฉิ่มอะไรหรอกนะ ตาโตๆ ผมดำยาว ตัวเล็ก ปากรูปกระจับอมชมพู ก็ถือว่าน่ารักมากๆอะ แต่ท่าทางยัยนั้นดูเฉิ่มๆผมเลยเรียกว่ายัยเฉิ่ม

พวกเราเดินมาที่ห้องเรียนแต่ก็ไม่ได้เรียนหรอกนะคุยมากกว่า

''เห้ยยยไอ้ไนท์มึงคิดจะกั๊กกก เพื่อนเหรอวะไอ้ฟรานมันถามว่าอามิเป็นใครมึงยังไม่บอกเลยนะ''ไอ้บอมยังคงไม่หายสงสัยแต่ใจลึกๆผมก็อย่ารู้เหมือนกัน

''กั๊กก บ้าอะไรวะ อามิเป็นคู่หมั้น กูตั้งแต่เด็กๆ ก่อนที่ท่านทั้งสองจะเสียท่านได้หมั้นกูกับอามิไว้ ฉันกับอามิไม่ได้เจอกันนานมากจนโตกันเนีย แต่ทางพ่อแม่อามิเขาอยากให้อามิมาดูนิสัยฉันก่อนเรียนจบและก็แต่งงานน่ะ'' ไอ้ไนท์อธิบายอ่อเรื่องนี้รึป่าววะที่ทำให้มันเบื่อๆหญิงๆ

''เหรอเชื่อดีไหมเนีย ฮ่าๆๆๆ'' ไอ้ฟรานกับไอ้บอมแซวมัน

''เชื่อกูดิ....''

''เออ เชื่อก็เชื่อ วะ'' พวกเราตอบ

แต่ตั้งแต่ไอ้ไนท์เดินออกมาจากยัยเฉิ่มมันก็เอาแต่พิมพ์อะไรไม่รู้ในโทรศัพท์มันอะ

''พี่ชุนคะ...''อุ้ยงานเข้าน้องเมย์มา

''หืมมมมีอะไรเหรอเมย์''

''เดี๋ยวนี้ไม่ไปนั่งเล่นกับเมย์บ้านเลยนะคะ'' 

''โทษนะคือช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่าง นี่ก็ต้องไปฟังรายงานตัวของเด็กใหม่แล้วไว้ว่างๆค่อยเจอกันนะ''จะว่างหรือไม่ว่างผมก็ไม่ค่อยอยากจะเจอพวกเธอหรอกตามตื้ออยู่นั้นไม่เหนื่อยบ้างรึไง

ผมบอกเมย์กับพวกไอ้ฟรานเสร็จก็เดินไปยังห้องประธานนักเรียน อะห๊ะใช่แล้วผมเป็นประธานนักเรียน แต่ไม่ใช่เพราะเรียนดีคะแนนเด่นกีฬาเป็นเริสอะไรหรอกนะ คือพ่อผมเป็นทุนใหญ่ของโรงเรียนนี้น่ะเลยได้สิทธิ์พิเศษ เหอะๆ เส้นใหญ่อะไรแนวๆนั้น เขาก็เลยให้ผมเป็นประธานนักเรียน ผมเดินมาถึงห้องประธานก็ไม่มีอะไรให้ทำก็เลยหลับตาพักสายตาสักแปป ผมหลับตาไปได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงเคาะประตู แต่ผมขี้เกียดขานรับเลยปล่อยให้เคาะอยู่แบบนั้น แต่ไม่นานก็มีคนเข้ามาแล้วพูดรายงานตัวกับผม ผมจึงตอบออกไปว่า รู้แล้วเจอแล้วออกไปได้แล้ว (0..0)บอกตรงๆผมไม่เคยพูดไม่เพราะกับใครแต่กับยัยนี่ยกเว้นไม่รู้ว่าอะไรมาดนใจให้ผมพูดไม่เพราะกับเธอแต่ที่ผมรู้คือผมชอบเวลายัยนี่โมโหแล้วแก้มป่องๆของเธอเปลียนสีเป็นสีแดงห๊ะๆตลก อ้อกับเพื่อนผมก็พูดไม่เพราะนะแต่ว่านั้นมันเรื่องปกติใช่ไหมละกับเพื่อนเราไม่จำเป็นต้องสุภาพมากก็ได้นิน่า ผมพูดไปไม่กี่คำยัยนั้นด่ากลับเป็นชุด(= =*)ผมก็หลับตาทำเป็นไม่สนใจที่ยัยนั่นบ่น ยัยนั่นก็ยังคงด่าเป็นชุดอยู่ดีผมเริ่มรำคาญเลยลุกเดินเข้าไปใกล้ยัยนั่น ใกล้จนหน้าของยัยนั่นแทบชิดหน้าอกผมน่ะยัยนี่ตัวเล็กชิบ ผมโน้มหน้าลงไปแค่จะแกล้งเธอน่ะดูสิว่าจะว่างหนีไหม เหอะและแล้วก็เป็นไปตามนั้นยัยนั่นวิ่งหนีออกไป เหอะ บอกตรงๆ ยัยนี่คนแรกที่หนีผม คนอืนจูบตอบผมมาแล้ว

หลังจากไม่มีอะไรทำในห้องนั้นแล้ว เดินลงมาห้องเรียน

''ชุนเป็นไงบ้างวะเด็กใหม่น่ารักป่าววะ''ไอ้บอมถามผม

''เหอะน่ารักเหรอ ไม่มีในตัวยัยนั้นเลยแหละ ''

''เอ้าแล้วเป็นยังไงละ''มันยังคงสงสัยไม่เลิก

''กวนประสาทสุดๆ''ผมตอบแบบหน้าเซ็งๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ พวกมันขำ (= =!) มีอะไรให้ขำฟะพวกมันยังเหลืออยู่ครบไหมสมองน่ะ

หลังจากเล่าให้พวกมันฟังแล้วพวกเราก็นั่ง(คุย)เรียนต่อจนหมดชัวโมงเรียนของวันนี้ไอ้ฟรานกับไอ้บอมมีนัดสาวเลยขอตัวแยกออกไปผมกับไอ้ไนท์จึงเดินลงมาที่จอดรถด้วยกัน

''ไนท์มึงรีบกลับป่าววะ''ผมเอยถามกะจะชวนไปกินที่ผับต่อน่ะมันเบื่อๆ

''รีบวะ พอดีมีงานให้กูไปเคลียร์เยอะมากเลยขอตัวกลับก่อนละกันเพื่อน'' ไอ้ไนท์บอกผมก่อนมันจะขึ้นรถแล้วขับออกไป

ผมก็ขึ้นรถขับออกมาตามๆกันผมกะจะกลับไปบ้านก่อนแล้วค่อยไปที่ผับเพื่อมีอะไรให้เล่นแก้เบื่อ

ผมมาถึงบ้านก็จอดรถแล้วกำลังจะเดินขึ้นบนห้องป้าอิ่มก็ทัก

''คุณหนูทานอาหารเย็นไหมคะป้าจะได้จักไว้ให้''

''ไม่ดีกว่าครับป้าพอดีผมจะออกไปข้างนอกอาจจะหาอะไรทานข้างนอกน่ะครับ''ผมบอกป้าแล้วป้าก็ยิ้มพร้อมตอบคะแล้วป้าอิ่มก็เดินไปทางห้องครัว

ผมขึ้นห้องมาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินมาที่รถแล้วขับไปยังผับของไอ้บอมต่อ

ผมขับรถไม่นานก็มาถึงผับ แล้วก็เอารถไปจอด เดินเข้าไปในผับไม่เท่าไหร่ก็โดนน้องแพนลากไปที่โต๊ะเพื่อนของเธอ

''สวัสดีคะพี่ชุนหวานใจยัยแพน กิกิ''ฝนเอยแซวผม

''น้องฝนสบายดีเหรอครับไม่ได้เจอกันนานเลยนะ'' ผมทักเธอกลับ

''พี่ชุนคะแล้วพี่ไนท์สุดหล่อของนุชไปไหนคะเนีย''น้องนุชเพื่อนในกลุ่มแพนกับฝนถามหาไอ้ไนท์เพราะนุชมาติดไอ้ไนท์อยู่ตั้งนานแต่ไอ้ไนท์ไม่สนใจเธอเพราะว่ามันไม่ชอบคนแรงๆละมั้ง

''อ่อ วันนี้มันติดงาน ยังไม่รู้เลยเนียวันนี้มันจะมาที่นี่ไหม'' ผมตอบคำถามเธอ

ผมนั่งดื่มและคุยกับพวกเธอได้สักพักไอ้บอมก็เดินมายืนมองหน้าผม

''เห้ยยยยไอ้ชุนมานั่งจีบสาวอยู่นี่ ไม่คิดจะเดินไปทักเพื่อนก่อนเลยรุไงวะ มันน่างอลจริงๆ''ทักผมแบบกวน+งอลแบบอ้อนๆ เอิ่ม อ้อนทีนนะครับไม่ใช่อ้อนอะไร

''นั่งดื่มนี่ด้วยกันดิวะ''ผมเอยชวนเพื่อนให้นั่งลงดื่มด้วยกันเป็นเพื่อนน่ะ

''ไม่เป็นไรวะเพื่อน กูนัดมิ้นไว้ ไว้วันหลังกูนั่งดื่มด้วย เจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียนนะโว้ยยบายสาวๆ''

''เห้ยยยไอ้บอมไอ้ฟรานมันไปไหนวะไม่เห็นมันเลยตั้งแต่เข้ามาเนีย''

''มันไปแข่งรถ นัดล้างตากับไอ้แวร์น่ะ คิดถึงมันก็ไปหามันที่สนามดิ่''ไม่เรื่องหญิงก็เรื่องรถพวกมันไม่คิดจะเอาเรื่องเรียนเข้าหัวบ้างเลยรึไงวะ เอิ่ม แต่เห็นไม่สนใจการเรียนแบบนี้ กลุ่มของพวกผมเวลาสอบพวกเราก็ได้ เกรดเฉลี่ยเกื่อบสี่ทุกเทอม

ผมนั่งดื่มต่อกับสาวๆสักชั่วโมงได้ละมั้งจึงขอลากลับก่อนไม่มีเพื่อนคุยเซ็ง ผมขับรถมาถึงบ้านก็นอนเลยไม่อาบละน้ำ(-0-*พระเอกเน่าวะ)Zzzz...........

ก๊อกกกกกก ก๊อกกกกก ''คุณหนูคะทานอาหารคะ'' 

''ครับเดี๋ยวตามลงไป'' เป็นแบบนี้แทบทุกวันครับอย่าสงสัย(- -!) ผมลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จทำอะไรที่บ้านเสร็จก็ขับรถไปที่โรงเรียน มาถึงโรงเรียนผมก็เดินไปที่ห้องประธานผมอยากรู้น่ะว่ามีอะไรให้เคลียร์ไหม แต่แล้วก็ไม่มีเลยขี้เกียดลงไปหาพวกไอ้บอมเลยขอแอบงีบแปป 

ก๊อกกก ก๊อกกก ใครมาฟะกวนเวลาหลับเวลานอน !!!! ผมลืมตาไปมองผู้ที่มาเยือนใหม่ ก็เจอใบเตยเพื่อนชั้นเดียวกันแต่อยู่คนละห้องเธอเดินเข้ามาถามอะไรผมต่างๆนาๆ เราสองคนคุยกันสักพักใบเตยก็เดินเข้ามาจูบผม ผมเลยจูบตอบ(พระเอกใจง่าย!)เราสองคนจูบกันอยู่ไม่นานนักก็มีคนเอยชวนเพื่อนกลับผมได้ยิน เลยพลักใบเตยออกจากปากผมแล้วกันไปด่ายัยสองคนนั้นที่เข้ามาไม่รู้จักเคาะประตูยัยเฉิ่มก็ด่าผมกลับยัยนั่นบอกเคาะแล้ว เหอะ แต่ผมไม่ได้ยิน ผมพยักหน้าให้ใบเตยออกไปก่อน พอไปเตยออกไปผมจึงตั้งสงครามกับยัยเฉิ่ม บอกตรงๆยัยนี่ปากไวชิบด่ามาเป็นชุดไม่เหลือที่ว่างให้ผมพูดบ้างเลยอะT_T

ผมขี้เกียดเถียงเลยบอกให้ยัยเด็กใหม่รายงานตัวแล้วถามยัยเฉิ่มนั่นว่าพอใจรึยังยัยนั่นก็พยักหน้า ผมจึงเดินออกมาไปที่ห้องเรียน ผมเดินมาถึงห้องเรียนก็คุยกับเพื่อนตามปกติไม่ได้สนใจครูเลยสักนิด เสียงกริ้งพักเทียงดังขึ้นพวกเราสี่คนจึงลงไปที่โรงอาหารแล้วไปนั่งที่โต๊ะประจำ 

''ชุน ฟราน บอม เดี๋ยวกูมา ไปหาอามิแปป'' ไอ้ไนท์คงจะไปเอายัยนั้นมากินข้าวด้วยสินะ

''เออ ให้พวกกูสั่งข้าวให้ป่าววะ'' ไอ้บอมถาม

''ไม่อ่ะเดี๋ยวกูมาสั่งเอง''พูดจบมันก็เดินไปมองๆหายัยเฉิ่มสินะ

ไอ้ไนท์ไปไม่นานพวกเมย์กับเพื่อนของเมย์ก็มานั่งกับพวกเราเมย์อะเด็กผมส่วนอีกคนที่นั่งตรง ที่ของไอ้ไนท์นั้นชื่อน้ำเด็กไอ้น้ำมัน สองสาวก็น่ารักกันดีนะแต่เวลาหึงมันเกินไปนิด แสดงความเป็นเจ้าของแรงเกินไปไอ้ไนท์เลยบอกเลิก ให้พวกเธอเลิกยุ้งแต่มีเหรอว่าพวกเธอจะยอมเลิกดีๆน่ะทุกวันก็มาตามไอ้ไนท์อยู่อย่างเนียไอ้ไนท์มันก็ด่าอยู่ทุกวัน บอกตรงๆถ้าผมเป็นผู้หญิงพวกนี้นะผมไม่มาให้เห็นหน้าตั้งแต่ถูกบอกเลิกแล้ว

''พี่ชุนคิดอะไรอยู่เหรอคะเห็นทำหน้าลอยๆ'' ชั่งสังเกตจริง !!

''ปล่าว แล้วน้ำมาที่นี่ไม่กลัวไอ้ไนท์มาไล่อีกเหรอ'' ผมถามเพราะอยากรู้ว่าหน้าของพวกเธอทำด้วยอะไรกันมันชั่งทนสะเหลือเกิน 

''ไม่กลัวหรอกคะตราบไดที่พี่ไนท์ยังไม่มีเด็กใหม่น้ำก็ยังมีโอกาสใช่ไหมยัยเมย์''

''ใช่แล้วเพื่อนสู้ๆนะย๊ะเพื่อรักของแก'' แน่ใจเหรอว่านั้นคือความรักไม่ใช่อยากเป็นเจ้าของน่ะ

''เห้ยยยยยยขอที่นึงดิวะ''ไอ้ไนท์ลากยัยเฉิ่มนั้นมาพร้อมกับตะโกนของพวกเราว่าขอที่นั่งที่นึงแต่นอนว่ามันว่าน้ำ

''ได้ไงอะคะเพื่อนเมย์มาก่อนนะคะแล้วยัยนั้นเป็นใครอยู่ดีๆมาแย่งที่เชอะ''เมย์ว่าไอ้ไนท์แน่นอนว่ามันต้องหงุดหงิดแน่

''ใครว่าอามิมาทีหลังเราสองคนหมั้นกันตั้งแต่ยังเด็กอามิน่ะตัวจริงพวกเธอน่ะแค่ของเล่นชั่วคราว''เหอะโมโหสินะผมหันไปมองหน้ายัยเฉิ่มนั่นดูแล้วยัยนั้นจะอึ้งกับคำพูดของไอ้ไนท์ไม่ใช่น้อย

''เอ่อพี่ไนท์คะอามิไปนั่งกับเพื่อนก็ได้นะคะ''ยัยเฉิ่มจะไปเพราะเกรงใจพวกนี้สินะ

''ไม่ได้นะอามิ...เห้ยยยไม่ได้ยินรึไงวะบอกให้หลบอย่าให้ของขึ้นนะโว๊ยยยยไอ้ชุนมึงบอกเด็กมึงพายัยนี่ออกไปจากชีวิตกูทีกิวะกูรำคาญพวกมึงเกทส์ป่ะ'' งานเข้า(- -*)

''เมย์พาเพื่อนไปที่อืนก่อนไป ก่อนที่ปีศาจจะเข้าร่างไอ้ไนท์มัน ไว้เราค่อยเจอกันที่ผับนะ''ผมเอยบอกเมย์พาน้ำไปที่อืนก่อนผมไม่อยากเห็นไอ้ไนท์มันควบคุมอารมณ์ไม่อยู่นะเดี๋ยวมันได้ฆ่าคนผมไม่อยากให้เพื่อนติดคุก

''กริ้สสสสสสสฝากไว้ก่อนเถอะยัยอามง อามิฉันจะกลับมาเอาพี่ไนท์ของฉันคืน เชอะ''น้ำกริ้สสะแก้วหูแทบแตก ยัยเฉิ่มเหมือนจะไม่ทุกร้อนอะไรเลยนะนั่น

ไอ้ไนท์ให้ยัยเฉิ่มนั่งลงแล้วมันก็ไปสั่งข้าวมาให้เธอ ไอ้ฟรานก็ไม่วายไปกวนเธอถามนั้นถามนี่ตามประสาพวกชอบเจือก ไอ้ไนท์ไปนานพอสมควรแต่มันก็กลับมาพร้อมข้าวและสุกี้ของยัยเฉิ่มแต่ยัยเฉิ่มยังไม่ทันจะได้กินผมเห็นน้ำเดินมาแล้วแย่งถ้วยสุกี้ไปจากไอ้ไนท์แล้วเท่ใส่ยัยเฉิ่ม ยัยเฉิ่มคงร้อนและคงจะโมโหมากถึงได้กระชากน้ำมาตบแต่เมย์กับเพื่อนอีกสองคนก็ไม่เข้าไปช่วยแต่อย่างได แต่ยัยนั้นทำไมต่อสู้เก่งจังมันไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปตบกันน่ะ ดูแล้วก็สงสารน้ำนะแต่ผมคงไปช่วยไม่ได้ยัยนั้นมาหาเรื่องเองและยัยเฉิ่มก็คงเจ็บและร้อนเหมือนกันผมเลยปล่อยให้เอาคืนส่วนไอ้ไนท์ก็ยืนดูเหอะมันคงมั้นใจอยู่แล้วละว่าน้ำไม่มีทางสู้ยัยเฉิ่มได้ เมย์สงสัยจะทนดูเพื่อนโดนอยู่ฝ่ายเดียวจึงเข้าไปช่วยลุมยัยเฉิ่มตอนแรกอยากเข้าไปช่วยแต่เห็นยัยเฉิ่มตบพวกนั้นสะไม่ยั้งก็ว่างใจละเพราะดูแล้วพวกนั้นสู้ยัยเฉิ่มไม่ได้

''อามิพี่ว่าพอได้แล้วอายเขาน่ะ''ก็สมควรอายเพราะทุกคนในโรงอาหารแทบมามุงดู ยัยเฉิ่มหยุดและหอบดูท่าแล้วจะเหนื่อยเหอะๆ

''แต่พวกมันทำอามิก่อน....''ยัยเฉิ่มตะโกนแบบโมโหใส่ไอ้ไนท์แปลกที่ไอ้ไนท์ไม่โกรธเพียงแต่สายตาของมันบ่งบอกว่าเป็นห่วงมากกว่า

''จำไว้อย่าคิดมายุ้งกับฉันอีกและอีกอย่างฉันกับพี่ไนท์หมั้นกันแล้วพวกเธออย่าสะเหร่อมายุ้งกับของ ของฉันอีกยัยหน้าปลาร้า ถุย'' (0,.0!) ยัยเฉิ่มถุยน้ำลายใส่น้ำเหอะเวลาโมโหออกแนวครายๆไอ้ไนท์เลยนิหว่าแบบว่ามารยาทไม่หลงเหลืออะไรแนวๆนั้นเหอะๆ

''พี่ไนท์ไปลาอาจาร์ให้อามิด้วย อามิกลับบ้านก่อนละพี่ก็รีบกลับด้วยเรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน''ยัยนั่นพูดจบก็เดินออกไปเหอะงานเข้าไอ้ไนท์ หึหึ 

หลังจากดูมวยไทยแบบสดๆจบผมกับพวกไอ้ไนท์ก็กินกันต่อ ผมขอแยกขึ้นไปที่ห้องประธานเพื่อจะตรวจอะไรนิดหน่อยส่วนพวกมันก็คงเข้าห้องเรียน อ้อและก็พวกเมย์กับน้ำอะไปอยู่ที่ห้องพยาบาล หึหึอาการหนักใช่เล่น

ผมค้นหาประวัติของยัยอามิอยู่สักพักก็สดุดตาอยู่ที่นามสกุลของยัยนั่น และนั้นยังไม่พอยังชื้อพ่อและแม่ของยัยนั่นอีก เหอะ ที่แท้ยัยนั่นกับไอ้ไนท์ไม่ใช่แฟนกัน แค่เล่นละคร ผมอ่านประวิตัอยู่ไม่นานก็มานั่งคิดว่าทำไมสองคนนั้นต้องเล่นละครด้วยไม่เกทส์คับไม่เกทส์     ผมคิดไปคิดมาก็สดุดที่ว่าไอ้ไนท์เบื่อพวกผู้หญิงที่ตามตื้อคงจะเอายัยเฉิ่มมาเป็นไม้กันหมาสินะฮ่าๆสมองใครคิดแผนนี้วะ  อยู่ดีๆผมก็รู้สึกใจเต้นเร็วแปลกๆ(- -*)มันเป็นอะไรฟะ  สักพักไม่รู้อะไรดนใจให้ผมโทรไปหายัยเฉิ่มเหอะ โทรแต่ไม่มีเรื่องจะคุยผมเลยเงียบยัยนั้นคงกำลังคิดว่าผมเป็นโรคจิตแน่ๆ ผมเลยเอาเรื่องที่ผมรู้ความจริงมาถามเธอ ผมก็แปลกใจตัวเองรู้ความจริงแล้วยังจะไปถามเพื่อเหอะตลกชมัดนี่ผมอยากคุยอยากหาเรื่องยัยนี่ถึงขั้นต้องเอาเรื่องไรสาระมาพูดเลยเหรอเนีย ผมแทบทรุดที่ได้ยินยัยนั้นบอกว่าไม่อยากเจอหน้าผมเหอะมันขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆเลยว่างแบบไม่ได้ถามอะไรอีก

ผมกลับมาอาบน้ำและรีบไปหาไอ้บอมเพราะมันโทรมาบอกว่าให้รีบไปที่ผับด่วนเราก็งงว่ามันมีอะไรถึงได้เรียกมาสะด่วยที่ไหนได้มาถึงมันก็แค่ชวนกินเหล้าร้องเพลงที่ห้องVIPตอนนี้ในห้องมีผมไอ้บอมไอ้ฟรานกับเด็กๆของแต่ละคน เอิ่มของผมไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกน้องแพน เองแหละเข้ามาเจอเธออยู่คนเดียวพอดีผมเลยชวนเธอมานั่งดื่มในนี้ด้วยกัน  ผมกำลังฟังเสียงเปรตร้องขอส่วนบุญ เอ้ยยย ไม่ใช่ นั่งฟังไอ้บอมมันร้องเพลงบอกตรงๆเสียงโคตรห่วยแตก (= =!) ไม่ว่าจะไอ้ฟรานไอ้ไนท์หรือผมก็ด่ามันออกจะบ่อยเรื่องเสียงแต่มันไม่ไปสกิตมันเลยสักนิด ไปเทียวที่ไหนมีตู้ร้องเพลงเป็นมันคนแรกเลยที่ร้องเหอะๆ

ครืดดดดดด  ทุกคนมองไปที่ประตูดูว่าใครมา ก็อึ้ง ตะลึง ทึ้งแทบช๊อค เพราะคนที่มาคือไอ้ไนท์แต่ผมไม่ได้ตะลึงไอ้ไนท์หรอกนะผมตะลึงคนที่เดินตามเข้ามาสองคนต่างหาก ยัยเฉิ่มแต่งชุดเดรสเกาะอกสีดำสั้นมาก ปล่อยผมแต่งหน้าไม่จักออกแนวน่ารักมากกว่า และอีกคนฮารุสินะใส่ชุดเดรสส่ายเดี่ยวสีฟ้า บอกคำเดียวว่าตัดกับสีผมของคุณเธอมากแต่ก็น่าอีกไปอีกแบบ เจอที่โรงเรียนกับเจอที่นี่ทำไมมันคนละคนกันเลยวะ ไอ้ไนท์พาสองสาวไปนั่งโซฟาข้างๆไอ้ฟรานกับเด็กของมัน ผมยังคงมองยัยเฉิ่มนั้น คือว่าไม่ได้หื่นอะไรหรอกนะแต่ว่ามันรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆที่เห็นยัยนั้นแต่งตัวแบบนี้

ยัยเฉิ่มกระชิบข้างหูไอ้ไนท์อะไรไม่รู้แล้วไอ้ไหนท์พยักหน้ายัยเฉิ่มก็เดินออกไป คนเดียว 

''ชุนคะเดี๋ยวแพนมานะคะคือว่าแพนขอไปเติมเครื่องสำอางแปปนะคะ''ผมพยักหน้า เหอะหนาขนาดนั้นยังไม่พออีกเหรอเติมมันอยู่นั้น 

แพนออกไปไม่นานก็เดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มมาให้ผมแล้วลงมานั่งข้างๆผมเช่นเคย !!!แล้วทำไมยัยเฉิ่มนั้นยังไม่มาอีกถ้าว่าไปเข้าห้องน้ำก็ควรจะมาได้แล้วสิ หรือว่าจะโดนลากไปข่มขืนแล้ววะ (0.0)ผมคิดได้อย่างนั้นเลยลองออกไปดูว่ายัยนั้นทำอะไรอยู่  ผมเดินออกมาแล้วเดินไปทางห้องน้ำที่มีระเบียงอยู่ข้างๆก็เจอยัยเฉิ่มกำลังโดน ฉุกกระชากลาก(ไม่มีถูนะ)ไปไหนสักที่ ผมจึงเดินเข้าไปจับแขนไอ้นั้นแล้วบีบแขนมันพร้อมกับบอกให้มันปล่อยเธอ มันก็ยอมปล่อยโดยดีแล้วเดินหนีไปเหอะถ้าอยู่นานกว่านี้อาจจะมีมวยไทยอีกยกก็ได้(- -*) 

ไม่รู้ว่าผมคิดบ้าอะไรอยู่หงุดหงิดทำไมก็ไม่รู้ถึงได้ตะโกนใส่ยัยนั้นไป ยัยนั้นก็ทำแก้มป่องๆเหมื่อนจะร้องไห้แล้วก็ด่าผม ผมก็ยอมให้ยัยนั้นด่าไปเหอะเพราะผมผิดจริงๆอยู่ดีไม่ว่าดีไปว่ายัยนั้นกำลังอ่อยเหยื่อเหอะปากนะปาก ผมเลยตัดสินใจเดินกลับห้องที่พวกเพื่อนอยู่กัน ผมเดินมาได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องชะงักเพราะมีมือเล็กๆมาเกาะชายเสื้อผมไว้ ผมก็ยังจะแกล้งหยอกเธอไม่เลิกเหอะๆ ยัยนั้นเงียบเหมือนกำลังทำใจอะไรสักอย่าง ก่อนจะเอย ขอบคุณที่ช่วยเธอไว้ตะกี้ แล้วก็บอกไม่อยากติดค้างอะไรนานๆ เหอะข้ออ้างไม่เนียน เธอปล่อยชายเสื้อผม ผมจึงเดินเข้าห้องไปพร้อมกับรอยยิ้ม (^0^!)ไม่รู้ว่าบ้าอะไรอยู่ดีๆก็ยิ้มเหอะเริ่มจะตลกตัวเองสะแล้วสิ

ผมมานั่งได้แปปเดียวยัยนั้นก็เดินเข้ามาพร้อมกับมองหน้าผมแวบนึงแล้วก็ก้มหลบหน้าตอไป แล้วผมก็เห็นเธอคุยอะไรกับไอ้ไนท์ก็ไม่รู้สิเสียงเพลงมันดังโดนเฉพาะเสียงเปรตเนียดังชิบ ไอ้ฟรานเข้าไปคุยอะไรกับยัยนั้นก็ไม่รู้สิ แต่พอเห็นไอ้ฟรานยื่นสมุดเพลงให้ยัยนั้นก็พอเกทส์เลยว่ามันขอให้ยัยเฉิ่มร้องเพลง อยากรู้จังตอนร้องเพลงยัยนั้นจะตลกเหมือนไอ้บอมไหมห๊ะๆๆ ไอ้ฟรานไปนั่งแทนที่ไอ้ไนท์แล้วให้ไอ้ไนท์ไปนั่งกับเด็กของมันส่วนมันไปคุยกับยัยเฉิ่ม(- -*)  ผมเห็นไอ้ฟรานพิมพ์หาเพลงอยู่ 

(0..0!) เพลง ก็เท่านั้น ของเปียโน โหเธอจะร้องเพลงนี้อะนะแน่ใจแล้วเหรอยัยเฉิ่ม พอเสียงคนร้องดังขึ้นผมก็แทบไม่เชื่อหูตัวเองยัยนี้ร้องเพลงเพราะชะมัด ผมเงียบฟังแล้วมองหน้ายัยนั้นเป็นพักๆเพราะดูท่าแล้วยัยนั้นจะตื่นเต้น

 

เพลงจบผมกับเพื่อนๆในห้องก็ปรบมือให้ แล้วยัยนั้นก็ดูท่าอายๆแก้มแดงมากเลย ผมยังมองยัยนั้นอยู่เห็นยัยนั้นพูดอะไรกับไนท์อีกก็ไม่รู้แล้วไอ้ไนท์ก็เดินออกไปกับยัยนั้น สักพักไอ้ไนท์ก็กลับมาสงสัยยัยนั้นกลับแล้วละมั้งว่าแล้วเรื่องชมรมผมอยากให้เธอมาอยู่ชมรมเดียวกับผมเพราะอะไรนะเหรอบอกคำเดียวว่าผมไม่เข้าใจตัวผมเองเหมือนกัน  พวกเราก็ยังกินต่อฟังเสียงเพลงต่อไปจนเมาแล้วผมก็ขอกลับแน่นอนว่าเมาแล้วไม่ขับผมให้ลุงที่บ้านขับรถที่บ้านมารับผมส่วนรถจอดไว้ที่นี่พรุ่งนี้ค่อยมาเอา

 

ก๊อกกกกก ก๊อกกกก ''คุณหนูคะจะสายแล้วนะคะลุกลงมาทานอาหารได้แล้วคะ'' โอ๊ยยยยยปวดหัวชะมัดสงสัยเพราะเมื่อคืนดื่มเยอะแน่ๆเลย

''ครับลงไปเดี๋ยวนี้แหละครับ'' ไปอาบน้ำดีกว่าเพื่อจะดีขึ้น 

ผมอาบน้ำเสร็จก็รู้สึกว่าตาจะสว่างขึ้นจึงแต่งชุดแล้วออกไปกินข้าวเสร็จก็บอกให้ลุงที่บ้านไปส่งที่โรงเรียนตอนเย็นค่อยติดรถไอ้บอมไปเอารถ

ลุงที่บ้านมาส่งผมที่หน้าโรงเรียน ผมก็หันไปเห็นยัยเฉิ่มกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ส่วนไอ้หนุ่มที่นั่งข้างๆผมก็เคยเห็นหน้ามาอยู่หลายครั้ง  ผมรีบเดินไปที่ห้องประธานพอถึงแล้วผมก็ส่งข้อความไปให้ยัยนั่นมาหาที่ห้องนี้

ไม่นานนักผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตู แต่ผมก็ไม่ได้ขานรับอะไร ยัยนั้นเลยเปิดประตูแล้วโผล่หน้าเข้ามาก่อน ตาเธอโตขึ้นทันทีที่เห็นผม ห๊ะๆๆตลก

ผมยื่นใบสมัคเข้าชมรมไปให้ยัยนั้น ยัยนั่นก็รับมันไปแบบงง งง ผมก็เลยบอกว่ามันคือใบอะไร แต่ยัยนั่นก็ยังสงสัยไม่เลิกยิงคำถามใส่ผมสะ เฮ้ออออ จะไม่สงสัยสักเรื่องมันจะเป็นอะไรไหมยัยเฉิ่ม ยัยนั่นพูดเหมือนไม่เข้ามาอยู่ชมรมเดียวกับผม ผมเลยขู่เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับพี่ชายเธอ ว่าบอกถ้าเธอไม่ยอมเซ็นผมจะไปบอกเรื่องที่เธอเป็นแค่แฟนหลอกๆให้พวกบรรดากิ๊กๆไอ้ไนท์รู้ และแน่นอนผมไม่ทำหรอกแค่ขู่เล่น แล้วยัยนั่นก็ยอมทำตามที่ผมบอก เหอะๆๆ แน่นอนอยู่แล้วว่าผมเป็นประธานชมรมแข่งรถยัยนั่นแทบช๊อคเมื่อเธอถามผมว่าจะเอาเธอเข้าทำไมเธอไม่เก่งเรื่องขับรถ ผมก็อยากจะบอกนะว่าเอามาแกล้งเล่นแต่ปากมันดันไปบอกว่าเอามาเป็นของเดิมพันเหอะ ปากผมมันไปไวกว่าความคิดสะจริงๆ ยัยนั่นพูดออกมาแล้วทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ผมก็เลยบอกไปว่ามั้นใจเถอะยังไงผมก็ชนะ ชนะอยู่แล้วล่ะก็ผมเป็นพระเอกอะ พระเอกแพ้ก็ให้มันรู้ไป (- -*) ยัยนั้นยังพูดๆออกมายิ้งเห็นยัยนั้นพูดแล้วทำท่าเหมือนจะร้องไห้แต่ผมรู้ว่าเธอกลั้นไม่ให้ร้องผมจึงพูดนัดตัดบทแล้วออกมาจากห้องนั้นให้ยัยนั่นได้ระบาย

 

ผมเดินออกมาพิงกำลังหน้าประตูห้องประธานอยู่ ไม่ได้โรคจิตแอบฟังอะไรหรอกนะ แค่อยากรู้ยัยนั่นจะด่าอะไรผมลับหลังไหม แต่ก็ไม่มีเสียงด่าอะไร มีแต่เพียงเสียงสะอื้น ร้องไห้ ผมทำให้เธอร้องไห้รึป่าวนะ 

วันนี้ทั้งวันผมก็ไม่ได้ทำอะไรแค่นั่งฟังพวกไอ้บอมเล่าเรื่องไรสาระเกียวกับสาวๆมันให้ฟัง พอเสียงกริ้งดังบอกว่าหมดชั่วโมงเรียนแล้วผมก็เดินไปที่ตามไอ้บอม พอมาถึงโรงรถผมก็เลยบอกไอ้บอมให้รอแปปผมเดินไปที่รถยัยนั้นแล้วยืนรอสักพักยัยนั้นก็มาผมเลยหาเรื่องเธอตามปกติของผมน่ะนะพอทะเลาะสมใจก็เดินไปขึ้นรถมันไปเอารถผม

''ไอ้ชุน คืนนี้มึงจะไปแข่งไหมวะ พวกหัวหน้าไอ้แวร์มันมาท้าแล้วนะโว้ยยย'' ไอ้บอมถามผม พวกไอ้แวร์คือพวกอริ อีกโรงเรียนนึงน่ะชอบมาท้าแข่งทั้งๆที่ฝีมือไม่ถึงขั้น เหอะ

''ไปดิวะ แล้วไอ้ไนท์ละคืนนี้มันจะไปไหม'' ผมถามเพราะอยากรู้ว่ามันจะมาไหมถ้ามันมาผมก็จะได้ไม่พายัยเฉิ่มไปเพราะรู้แน่นอนว่ามันห่วงน้องมากแน่ๆถ้าเอาน้องมันไปเป็นของเดิมพันแบบนี้มีหวังถ้ามันรู้มันซัดผมหน้าแหกแน่

''ไม่ไปวะมันบอกงานที่โรงแรมของมันยังไม่เรียบร้อยช่วยนี่ชาวต่างชาติมาเทียวงานมันเลยยุ้งๆน่ะก็มีกูมึงกับไอ้ฟรานที่ไป'' เฮ้อโล่งไป

ผมนั่งรถไอ้บอมไม่นานก็มาถึงผับมัน ผมจึงรีบเดินไปที่รถผมแล้วรีบกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวดีๆแข่งรถทั้งทีต้องให้สาวกริ้สสเยอะๆๆ เหอะๆ 

ผมรีบมากเพราะตอนนี้ก็เวลาหนึ่งทุ่มแล้วผมต้องรีบไปรอยัยนั้นถ้าให้ยัยนั่นรออาจจะโดนฉุดได้เพราะที่โรงเรียนวัยรุ่นเยอะ ผมแต่งตัวเสร็จก็รีบขับรถมาที่โรงเรียนก็ยังไม่เจอยัยนั่นก็แสดงว่ายังไม่มาผมเลยรอยัยนั้นไม่นานนัก รถรุ่นBMWสีขาวก็มาจอดอยู่ใกล้ๆรถผม ใช่แล้วยัยนั้นเองแหละ ผมเลยบอกให้ยัยนั้นเอารถไปจอดที่เก็บรถในโรงเรียนเพราะผมจะให้เธอไปรถคันเดียวกับผม เดี๋ยวโดนใครฉุด ไม่ได้ ไม่ได้

ยัยนั่นขึ้นรถมาก็ไม่ได้พูดอะไรเอาแต่มองทางกลัวผมลักพาตัวไปขายรึไงก็ไม่รู้ ผมก็ขับไปเรื่อยๆทางไปสนามมันก็ไกลพอสมควรเพราะอยู่เส้นนอกเมื่องแข่งในเมื่องไม่ได้รถเยอะ ผมหันไปมองยัยนั่นเป็นระยะๆตอนแรกก็ไม่เท่าไหร่ แต่พอสักแปปยัยนั้นก็หลับตาสงสัยจะง่วงมั้ง ผมก็ปล่อยให้ยัยนั้นนอนไปจนมาถึงสนามผมกะจะหันไปปลุกยัยนั่น แต่ดันไปมองหน้ายัยนั้นมากเกินไปจนรู้สึด ว่ายัยนั่นน่ารักเป็นบ้าเลยเวลาหลับ ไม่รู้อะไรมาดนใจให้ผมโน้มหน้าเข้าไปจูบหน้าผากเธอ แต่ดูแล้วเจ้าตัวหลับเป็นตายเลย ขนาดผมจูบหน้าผากไปก็ยังไม่มีแววว่าจะตื่น เอาไงดีอะผมรู้สึดหน้าร้อนๆแปลกๆ ถ้าเธอรู้ว่าผมจูบหน้าผากเธอ เธอจะโกรธผมไหมนะ