Queen Superstar! ตกหลุมรักแล้วละซิ?
9.7
เขียนโดย 
Nasha
วันที่ 25 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 18.59 น.
17 Episode
27 วิจารณ์
22.11K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2559 12.51 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
15) นิก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฉันตื่นขึ้นก็พบว่าผ้าห่มที่ไม่รู้มาจากไหนกำลังปกคลุมตัวฉันและร่างของฉันก็อยู่ในห้องนอนของใครก็ไม่รู้ ฉันค่อยๆลุกจากเตียงนุ่มๆนั่นและเดินออกไปบิดลูกประตูซึ่งก็ทำให้ฉันเจอซันที่กำลังหลับอยู่บนโซฟาด้านนอก
ภาพนี้ทำให้ฉันกระตุกยิ้มเล็กน้อยอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบทำสีหน้าปกติ
ซันค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วถามฉัน
"ตื่นแล้วเหรอ"
"อ..อื้ม"
ฉันไม่ได้วี๊ดหรือแว้ดใส่เขาแต่กลับตอบเขาไปแบบดีๆแบบที่ฉันไม่เคยทำมาก่อน
"หิวไหม?"
"อะ..อื้มก็นิดหน่อย"
"เธอไปอาบน้ำไปเดี๋ยวฉันทำอะไรให้กิน"
"อ่า...เข้าใจแล้ว"
ฉันตอบเขาอย่างว่าง่าย
ฉันรีบอาบน้ำและแต่งตัวด้วยเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นธรรมดาเมื่อออกมาก็พบว่าอาหารเช้าเตรียมเสร็จแล้ว
"อ่ะนี่ของเธอ"
"ทำไมของฉันเป็นข้าวต้มส่วนนายเป็นขนมปังหล่ะ=_="
ร่างสูงหัวเราะนิดหน่อยก่อนจะตอบอย่างมั่นใจ
"ก็เธอยังมีไข้อยู่กินโจ๊กไปหน่ะดีแล้ว"
ระหว่างการกินอาหารเช้าซันก็พูดขึ้นมาว่า
"ห้องเธอหน่ะเดี๋ยวฉันไปดูให้นะส่วนเธอก็อยู่ในห้องล็อคประตูด้วยใครเคาะไม่ต้องเปิดเดี๋ยวฉันไขกุญแจเปิดเอง"
"อ..เอางั้นก็ได้" เขาเอามือของเขามาบีบมือฉันเบาๆก่อนจะบอกว่า
"ไม่ต้องกลัวฉันอยู่ด้วยทั้งคนอย่าลืมสิ"
ฉันส่งยิ้มให้เขาอย่างไม่รู้ตัว
ร่างสูงเองก็ชอบใจที่เห็นฉันยิ้มตอบเขา
"ยิ้มบ่อยๆนะฉันชอบ^^" ซันพูด
นั่นเป็นปะโยคที่ทำให้ฉันหน้าแดงแปร๊ดอีกครั้งฉันจึงต้องเอามือไปจับผมตัวเองเล่นแก้เก้อ
"ถ้าฉันจะยิ้มเดี๋ยวฉันยิ้มเองย่ะ"ฉันพูดพร้อมกับหน้าแดงนิดๆ
ร่างสูงหัวเราะชอบใจก่อนจะทำท่าลุกออกไป
"นายจะไปไหน"
"ฉันจะไปตรวจดูห้องเธอจะได้รู้ว่าใครบุกรุกเข้ามาเอ้อ!จริงสิเอากุญแจมาด้วย"
"อยู่บนนั้นหน่ะ"ฉันชี้ไปที่ตู้หนังสือข้างๆประตูของเขา
ซันยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะเปิดประตูออกไปและล็อคให้จากด้านนอกแน่นอนห้องของเราห่างกันไม่มากนั่นจึงทำให้ฉันได้ยินว่าตอนนี้เขาเข้าไปในห้องของฉันแล้ว
ฉันหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเช็คข่าวสาร และเป็นเวลาเดียวกันกับที่ซันเปิดประตูเข้ามาเขาทำสีหน้าปกติและก็บอกกับฉันว่า
"ตอนนี้เธออย่าเพิ่งไปที่ห้องของเธอดีกว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่ห้องเธอแล้วก็จริงแต่คนที่บุกรุกห้องเธอคนนั้นอาจจะงัดแงะมาตอนไหนก็ได้ทางที่ดีเธอก็อยู่ห้องฉันไปก่อนละกัน"
ฉันพยักหน้าตอบรับ
ช่วงเย็น
ฉันบอกกับซันว่าฉันขอลงไปซื้อขนมที่เซเว่นด้านล่างคอนโดสักหน่อยเขาว่าพลางบอกเดี๋ยวเขาไปด้วย แต่ฉันรีบอ่ะเดี๋ยวละครที่ฉันแสดงจะมาแล้วฉันเป็นพวกโรคจิตชอบดูละครของตัวเองแล้วก็เขินกับการแสดงของตัวเอง อิอิ
"นี่! นายตามฉันมาละกันฉันไปก่อนละไม่ต้องเป็นห่วงฉันจะรีบขึ้นมาไม่เกิน5นาทีแน่นอนนนน"
ไม่ทันที่จะฟังว่าซันพูดอะไรฉันก็เดินออกมาข้างล่างแล้วซื้อขนมที่ฉันอยากกินเรียบร้อย
ระหว่างทางเดินกลับฉันรู้สึกเหมือนมีคนตามมา ฉันจึงชะงักและพยาพยามมองแต่แล้วก็ตกใจกับคนตรงหน้า
ชายหนุ่มตรงหน้าที่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่ารู้จักกันเหรอ
"เจอกันจนได้"
ฉันไม่ตอบเพราะรู้สึกขนลุกกับการกระทำของเขา
"ฉันรักเธอนะมูน"
ฉันตกใจและก็นึกไม่ออกว่าคนคนนี้เป็นใครกันแน่...
"น..นายเป็นใครกัน"
"หึ"เสียงหัวเราะในลำคอที่ทำเอาฉันตกใจ "คนอย่างฉันทำอะไรไปเธอก็ไม่เคยเห็นค่างั้นสิ...ทั้งๆที่ตอนเด็กเราเล่นด้วยกันออกบ่อยแท้ๆ"
ตอนเด็กๆ? จะว่าไปฉันก็มีเพื่อนอยู่คนนึงนะตอนนั้นฉันชอบเรียกอ้วนดำเหยินเพราะตานั่นอ้วนดำจริงๆอ่ะแถมฟันกระต่ายยังเหยินออกมาข้างหน้าอีก อย่าบอกนะว่าเขาคือ
"หึ ทำหน้าแบบนั้นแปลว่านึกออกแล้วสินะ..." เขาเว้นระยะไว้ก่อนจะพูดต่อ "ฉันนิกไง!!"
ภาพนี้ทำให้ฉันกระตุกยิ้มเล็กน้อยอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบทำสีหน้าปกติ
ซันค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วถามฉัน
"ตื่นแล้วเหรอ"
"อ..อื้ม"
ฉันไม่ได้วี๊ดหรือแว้ดใส่เขาแต่กลับตอบเขาไปแบบดีๆแบบที่ฉันไม่เคยทำมาก่อน
"หิวไหม?"
"อะ..อื้มก็นิดหน่อย"
"เธอไปอาบน้ำไปเดี๋ยวฉันทำอะไรให้กิน"
"อ่า...เข้าใจแล้ว"
ฉันตอบเขาอย่างว่าง่าย
ฉันรีบอาบน้ำและแต่งตัวด้วยเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นธรรมดาเมื่อออกมาก็พบว่าอาหารเช้าเตรียมเสร็จแล้ว
"อ่ะนี่ของเธอ"
"ทำไมของฉันเป็นข้าวต้มส่วนนายเป็นขนมปังหล่ะ=_="
ร่างสูงหัวเราะนิดหน่อยก่อนจะตอบอย่างมั่นใจ
"ก็เธอยังมีไข้อยู่กินโจ๊กไปหน่ะดีแล้ว"
ระหว่างการกินอาหารเช้าซันก็พูดขึ้นมาว่า
"ห้องเธอหน่ะเดี๋ยวฉันไปดูให้นะส่วนเธอก็อยู่ในห้องล็อคประตูด้วยใครเคาะไม่ต้องเปิดเดี๋ยวฉันไขกุญแจเปิดเอง"
"อ..เอางั้นก็ได้" เขาเอามือของเขามาบีบมือฉันเบาๆก่อนจะบอกว่า
"ไม่ต้องกลัวฉันอยู่ด้วยทั้งคนอย่าลืมสิ"
ฉันส่งยิ้มให้เขาอย่างไม่รู้ตัว
ร่างสูงเองก็ชอบใจที่เห็นฉันยิ้มตอบเขา
"ยิ้มบ่อยๆนะฉันชอบ^^" ซันพูด
นั่นเป็นปะโยคที่ทำให้ฉันหน้าแดงแปร๊ดอีกครั้งฉันจึงต้องเอามือไปจับผมตัวเองเล่นแก้เก้อ
"ถ้าฉันจะยิ้มเดี๋ยวฉันยิ้มเองย่ะ"ฉันพูดพร้อมกับหน้าแดงนิดๆ
ร่างสูงหัวเราะชอบใจก่อนจะทำท่าลุกออกไป
"นายจะไปไหน"
"ฉันจะไปตรวจดูห้องเธอจะได้รู้ว่าใครบุกรุกเข้ามาเอ้อ!จริงสิเอากุญแจมาด้วย"
"อยู่บนนั้นหน่ะ"ฉันชี้ไปที่ตู้หนังสือข้างๆประตูของเขา
ซันยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะเปิดประตูออกไปและล็อคให้จากด้านนอกแน่นอนห้องของเราห่างกันไม่มากนั่นจึงทำให้ฉันได้ยินว่าตอนนี้เขาเข้าไปในห้องของฉันแล้ว
ฉันหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเช็คข่าวสาร และเป็นเวลาเดียวกันกับที่ซันเปิดประตูเข้ามาเขาทำสีหน้าปกติและก็บอกกับฉันว่า
"ตอนนี้เธออย่าเพิ่งไปที่ห้องของเธอดีกว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่ห้องเธอแล้วก็จริงแต่คนที่บุกรุกห้องเธอคนนั้นอาจจะงัดแงะมาตอนไหนก็ได้ทางที่ดีเธอก็อยู่ห้องฉันไปก่อนละกัน"
ฉันพยักหน้าตอบรับ
ช่วงเย็น
ฉันบอกกับซันว่าฉันขอลงไปซื้อขนมที่เซเว่นด้านล่างคอนโดสักหน่อยเขาว่าพลางบอกเดี๋ยวเขาไปด้วย แต่ฉันรีบอ่ะเดี๋ยวละครที่ฉันแสดงจะมาแล้วฉันเป็นพวกโรคจิตชอบดูละครของตัวเองแล้วก็เขินกับการแสดงของตัวเอง อิอิ
"นี่! นายตามฉันมาละกันฉันไปก่อนละไม่ต้องเป็นห่วงฉันจะรีบขึ้นมาไม่เกิน5นาทีแน่นอนนนน"
ไม่ทันที่จะฟังว่าซันพูดอะไรฉันก็เดินออกมาข้างล่างแล้วซื้อขนมที่ฉันอยากกินเรียบร้อย
ระหว่างทางเดินกลับฉันรู้สึกเหมือนมีคนตามมา ฉันจึงชะงักและพยาพยามมองแต่แล้วก็ตกใจกับคนตรงหน้า
ชายหนุ่มตรงหน้าที่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่ารู้จักกันเหรอ
"เจอกันจนได้"
ฉันไม่ตอบเพราะรู้สึกขนลุกกับการกระทำของเขา
"ฉันรักเธอนะมูน"
ฉันตกใจและก็นึกไม่ออกว่าคนคนนี้เป็นใครกันแน่...
"น..นายเป็นใครกัน"
"หึ"เสียงหัวเราะในลำคอที่ทำเอาฉันตกใจ "คนอย่างฉันทำอะไรไปเธอก็ไม่เคยเห็นค่างั้นสิ...ทั้งๆที่ตอนเด็กเราเล่นด้วยกันออกบ่อยแท้ๆ"
ตอนเด็กๆ? จะว่าไปฉันก็มีเพื่อนอยู่คนนึงนะตอนนั้นฉันชอบเรียกอ้วนดำเหยินเพราะตานั่นอ้วนดำจริงๆอ่ะแถมฟันกระต่ายยังเหยินออกมาข้างหน้าอีก อย่าบอกนะว่าเขาคือ
"หึ ทำหน้าแบบนั้นแปลว่านึกออกแล้วสินะ..." เขาเว้นระยะไว้ก่อนจะพูดต่อ "ฉันนิกไง!!"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
