` ส ง ค ร า ม เ เ ด น ส น ธ ย า

ริวงามิเนะ มิกาโดะ เด็กหนุ่มบ้านนอกที่อยากเข้ามาใช้ชีวิตชาวเมืองกรุง ซึ่งก็ได้เพื่อนสนิทสมัยเด็กที่ไม่ได้พบกันนาน แต่แชทกันในเน็ตมาตลอด ชื่อว่า คิดะ มาซาโอมิ มาชวนให้ไปเรียนต่อ ม.ปลาย ด้วยกันที่เมืองอิเคบุกุโระ (ย่านร้านค้าขนาดใหญ่แห่งหนึ่งของญี่ปุ่น) มิกาโดะก็เลยได้โอกาสย้ายเข้ามาอยู่ในตัวเมือง   แต่การใช้ชีวิตในเมืองกรุงนั้นก็ไม่ได้เรียบง่ายธรรมดาเพราะเขาได้พบกับเด็กหนุ่ม ม.ปลาย ปริศนาที่มีหน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิงหรือเด็กสาว ม.ปลายใส่แว่นสุดโมเอะ แต่ทว่าเนื้อเรื่องไม่ได้จับแค่การใช้ชีวิตในเมืองที่รายล้อมไปด้วยถิ่นอิทธิพล มืดเท่านั้น ยังมีปริศนาหลักของเรื่องที่ร้อยเรียงกับการพบพานกับ “สาวนักซิ่งหัวขาด” ที่ขี่มอเตอร์ไซค์ร่อนไปตามท้องถนนด้วยเสียงอันน่าขนลุก   และยังคอยจัดการกับพวกนักเลงที่ก่อความวุ่นวายด้วยเป็นพัก ๆ หรือไม่ก็มีงานหลักเป็นเพียงคนส่งของลึกลับเท่านั้น แต่ภายหลังก็เปิดเผยว่า เธอคือภูตดุลลาฮันจากยุโรปที่มาตามหาหัวที่หายไปของตัวเองถึงญี่ปุ่นนั่นเอง...

“วีร~วีร~วีร…เสียงเครื่องยนต์มอเตอร์ไซค์ที่ร่อนไปตามท้องถนนทั่วนะอิเคบุคุโระตามตำนานนั้นได้ยินว่าเธอนั้นไม่มีตัว”

“นะที่เมืองแห่งนี้นั้นเต็มไปด้วยชาวต่างชาติมากมายว่ากันว่าที่เมืองแห่งนี้มีคนเข้าออกไปมานั้นเป็นล้านกว่าคนก็ว่าได้ทั้ง เขา และก็ทั้ง เธอเพื่อค้นหาบางอย่างพวกเขาจึงมาที่นี้มาสู่เมืองนี้เพื่อการเปลี่ยนแปลง”

“ฮ้า...นี้พวกเรายังไม่ได้เลือกหัวหน้าห้องกันเลยสินะมีใครอยากเสนอตัวรับหน้าที่นี้กันบ้างหรือเปล่าเนียร”อาจารย์ที่ปรึกษาของ ม.5 ห้อง A พูดขึ้นแต่ถ้าทีของทุกคนในห้องนั้นกับเงียบลาวกับว่าอยู่ในป่าดวงดิบเหล่านักเรียนในชั้นเรียน ม.5 ห้อง A ต่างพากันหันหน้าหันตาไปหาคนที่ตัวเองคิดว่าจะให้ตามต้องการของตัว...อ่าจุจูมีนักเรียนคนหนึ่งยกมือขึ้น

“เฮอเธอเองสินะที่เสนอตัวเป็นหัวหน้าห้อง เดียวก่อนนะเธอชื่อไรนะไรนะเอ๋อเธอเองหรอ โซโนฮาระ อันริ ไม่มีใครคัดค้านสินะงั้น โซโนฮาระ เธอเป็นหัวหน้าห้องฝ่ายนักเรียนหญิงก็แล้วกัน”อาจารย์ที่ปรึกษาพูดอย่างเชื่องช้า คงเพราะเขาคงแก่แล้วล่ะมั้ง

“เอ๊ะ เออ คือว่ามีใครอยากเป็นหัวหน้าห้องฝ่ายชายหรือป่าวค่ะ”เด็กสาวอันริพูดนักเรียนชายทุกคนในห้องรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ดูน้ารักโมเอะและยังอึ่มมากๆจนนักเรียนชายทั้งห้องต้องหน้าแดง

“ฉันก็อยากจะรองดูเหมือนกันแต่มันคงจะยุ่งยากหน้ารำคาญแต่ว่าเราก็ไม่อยากให้ใครรับหน้าที่นี้ไปสะด้วยสิ...เอะเอ๋อ”มิคาโดะคิดในใจว่าเช่นนั้น แล้วจุจูเรื่องไม่คาดฝันก็มาถึงอันริมองมาทามิคาโดะมิคาโดะถึงกับอึ่งแต่ทันใดนั้นก็มีเสียงนักเรียนชายทั้งห้องซุบซิบกันว่า นายนะก็รีบเสนอตัวสิใช้ๆบ้างก็คุยกับคนข้างๆว่านายก็ทำสิบ้างก็นายเอาเลยบ้างก็ฉันจะเสนอดีไหมน่าย้างก็อาจจะได้เป็นแฟนกับเธอคนนั้นก็ได้นะ เสียงพวกนี้ทำให้มิคาโดะรู้สึกกังวลใจว่าเขาจะเสนอดีไหมหรือไม่แต่เด็กหนุ่มก็ตัดสินใจได้

“ผะผมครับผมขอเสนอตัวผม ริวงามิเนะ มิคาโดะ ครับผม”เชาตัดสินใจที่จะเป็นหัวหน้าห้องฝ่ายชายอย่างเน่าแน่อย่างไม่มีรังเรเมื่อเลือกหัวหน้าห้องเสร็จเวลาที่พัดผ่านไปอย่างรวดเร็ซนั้นในที่สุดเวลาเรียนก็มาถึงเวลาพักแล้วมิคาโดะจึงวิ่งไปหาอันริ

“เออคือคุณ โซโนฮาระ ครับเออคือเรื่องการประชุมกรรมการกับห้องอื่นน่ะครับผมไม่เคยทำหน้าที่นี้มาก่อนเลยนะครับ”มิคาโดะชวนพูด

“ขอโทษนะค่ะบังเอิญฉันมีถุระต้องขอโทษจริงๆนะค่ะขอตัวก่อนนะค่ะ”อันริตอบแล้วจึงวิ่งออกไปเธอคงจะหนีอาจารย์ มะซึจิม้า คาคาชิ ล่ะมั้ง

“ฉันคงต้องมองนายใหม่แล้วเพราะตอนสมัยประถมแค่มีข่าวลือว่านายมีอะไรกับเพื่อนก็ร้องให้ขี้มูกโปร่งแล้วฮะตอนนี้นึกไม่ถึงเลยว่านายจะหาโอกาสเต๊าะหญิงได้ด้วยตัวเองแล้วอ่ะ แต่ว่าในที่สุดแล้วนายมันก็อ่อนเกินแบบนี้และอุสาย้ายมาโตเกียวทั้งทีแต่ดันพาดโอกาสที่สำคัญของนักเรียนที่เปรี่ยมไปด้วยรัก”คิดะพูดกับมิคาโดะเหมือนว่ามิคาโดะยังเป็นแค่เด็กอยู่พูดไปพร้อมๆที่ยังเขียนกระดานดำและยังอธิบายอะไรๆหลายๆอย่างให้มิคาโดะเข้าใจว่าชีวิตของนักเรียนที่เปรี่ยมไปด้วยรักมันเป็นแบบไหน

“เอาล่ะท่างั้นก็คงจะสรุปได้ว่าเราไปหลีหญิงกันเหอะ”คิดะพูดทั้งๆที่ยังไม่ได้ถามความเห็นของมิคาโดะเลยแม้แต่นิดเดียว

“จากที่เขามิคาโดะเคยคิดที่จะเปลี่ยนแต่ว่าสิ่งที่รอเขาอยู่ก็คือความมืดมลที่แอบซ่อนอยู่ในเมืองที่สว่างสะไหวแห่งนี้ทำให้เขานั้นขาสั่นไม่หยุดเขาวิตกว่าจะสามารถใช้ชีวิตในเมืองแห่งนี้ได้จริงน่ะหรอ”

“ฉันเขาใจความรู้สึกของนายแล้ว ถ้าขึ้นรถไฟจะมีคนหาว่าเป็นพวกดรคจิตถ้าเดินตามข้างหลังแล้วจะมีคนแปลกหน้ามาทักถ้ากลับบ้านแล้วจะมีเรื่องทะเลาะกับคนข้างบ้านและยังมีเรื่องแกงค์ดอลล่าร์กับเรื่องไรเดอร์ไรหัวอีกนี้และโตเกียวปากคอนกรีตอันกว้างใหญ่ แต่ว่าจะต้องผ่านไปให้ได้ถ้าจะเป็นชาวอิเคบุคุโระแล้วนายต้องฝ่าฝันอุปสรรค์พวกนี้ไปให้ได้มิคาโดะ ริวงามิเนะ มิคาโดะ”คิดะพูดแบบใส่อารมณ์สุดแต่ยังไงมิคาโดะก็คงยังทำหน้าเหวออยู่ดี

“ก็นะแต่ในเมือมีฉันเคียงข้างแล้วก็อย่าได้ห่วงไปกับเรื่องพวกนั้นเลย”คิดะพูด

“555+…คิดะนายนี้มันคงยังปล่อยมุกแป๊กๆนั้นอยู่ดี”จากที่มิคาโดะเงียบก็เริ่มพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มอันแสนจะสดใส แต่ในระหว่างนั้นมิคาโดะกับเห็นอันริอยู่ที่ซอยพร้อมเหมือนกับว่าจะถูกพวกรุ่นพี่กลั่นแกล้วอยู่ซะด้วยมิคาโดะคิดว่าเราคงปล่อยในคุณโซโนฮ่ระเป็นแบบนั้นไม่ได้

“หลอนนี้นะพอฮาริมะ มิกะหายตัวไปก็ทำเป็นอวดดีแทนเลยนะ...ตอนนี้เธอเป็นหัวหน้าห้องด้วยใช้ไหมยะสมัยก่อนฉันยังเห็นว่าหลอนยังเป็นลูกน้องของยัยฮาริมะ มิกะอยู่เลยนะจะบอกให้...ตอนนี้เลยทำเป็นจองหองเลยงั้นหรอจะบอกอะไรให้นะฉันน่ะเป็นคนของดอลล่าร์นะจะบอกให้” พวกรุ่นพี่ลุ่มกันว่าอันริอย่างหนักโดยที่อ้างนู่อ้างนี่แต่พวกมิคาโดะกับคิดะก็แอบฟังว่าพวกเขากำลังทำอะไรกับอันริแล้วแฟนของผู้หญิงหนึ่งในนั้นก็ทำท่าทำทางอวดนู่อวดนี่บอกว่าเป็นคนที่โครตแกงค์ดอลล่าร์มาแล้วแต่ว่าคิดะก็คงยังปล่อยมุกว่า

“ท่าทีของเจ้าหมอนั้นมันโบราณเกินไปแล้วฉันเห็นทีก็พูดอะไรไม่ออกเลย”คิดะบอก

“ฉันควรที่จะเข้าไปช่วยเธอสินะแต่จะทำยังไงเงีย”มิคาโดะพูดแบบนั้นแล้วนึกภาพว่าตัวเองนั้นเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยอันริ แต่ทันใดนั้นก็มีคนมายืนอยู่ข้างหลังมิคาโดะและคิดะเขาคนนั้นคือนักค้าขาวเขาชื่อว่า โอริฮาระ อิซายะ

“ฮ้า...จะเขาไปช่วยเธอหรอคิดจะเขาไปช่วยเธอสินะ”โอริฮาระ อิซายะชายหนุ่มประหลาดที่มาปรากฏตัวตรงหน้าของพวกเขา แล้วอิซายะก็ได้จับของมิคาโดะแล้วพาเขาเข้าไปหาพวกที่กำลังแกล้งอันริอยู่แล้วเขาก้เดินเข้าไป

“วิธีรังแกของพวกแกนะมันเหื่อยสุดๆ”อิซายะพูดแต่ก็โดนพวกผู้สวนว่า

“ฮ้า...ลุงเป็นใครอ่ะและอีกอย่างนะจะบอกให้มันไม่เกียวอะไรกับลุงเลยสังกะนิด”พวกผู้หญิงบอกแบบนั้น

“เอ๋อ...ถ้าพวกเธอจะโดนลุมกะทืบหรือนอนตายข้างถนนมันก็ไม่เกียวกับฉันหลอกหรือพวกเธอจะตั้นหน้าฉันหรือพวกเธอจะเรียกคนอายุ 23 อย่างฉันว่าลุงก็ตามพวกเธอกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย มนุษย์นี้ออนแอจังเลยนะแต่ว่านะเอาเถอะฉันนะไม่ใช้พวกชอบตบชอบตีผู้หญิงหลอกนะ”หังจากที่นักค้าข่าวคนนั้นพูดจบก็ได้ยิบมีดมาแล้วเหวียงมีดจุจูกระเป๋าของผูเหญิงหนึ่งในกลุ่มก็ล่วงลงมาแล้วเขาก็ได้หยิบโทรศัพท์ที่ตกอยุ่นั้นขึ้นมาแล้วก็พูดว่า

“แต่ว่านะฉันน่ะมีงานอดิเรกที่ว่าชอบกะทืบมือถือของผู้หญิงแบบนี้ไง”นักค้าข่าวคนนั้นพูดจบก็ได้ลงมือกะทืบมือถือแล้วหัวเราะราวกับว่ามันสนุกมาก แล้วพวกผู้หญิงก็ได้เรียกแฟนเขาให้เขามาจักการกับนักค้าข่าว

“แหมอะไรกันจะใช้กำลังหรอกลัวกลัวแนะฉันยอมแล้ว”พอนักนักค้าข่าวพูดจบเขาก็ได้เข้ามาต่อยแต่ว่านักค้าข่าวคนนั้นก็หลบได้แล้วเอามีดถอนผมของแฟนพวกผู้หญิงแล้วหัวของแฟนพวกผู้หญิงก็โล้นจนเห็นแต่หัวล้านๆ แล้วพวกเขาก็ร้องออกมาแล้วก็พากันวิ่งหนีไป

“เออคือขอบคุณมากครับที่ช่วยพวกเราไว้”มิคาโดะพูดขอบคุณด้วยสีหน้าที่รู้สึกซึ้ง

“เอ๋อไม่เป็นไรหลอก...ฉันนั่มีชื่อว่า โอริฮาระ อิซายะ ยินดีที่ได้รู้จักนะแต่ว่านะคิดะไม่ได้เจอกันนานเลย”นักค้าข่าวพูดบอกชื่อแล้วกล่าวทำทักทาย

“ครับไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับคุณอิซายะ”คิดะพูดแล้วคิดะก็ไปกระซิบกับมิคาโดะ

“คนนี้และมิคาโดะอย่าไปเป็นศัตรูกับเขาเลยหรือไปยุ้งกับเขาเดียวจะมีเรื่องซะปล่าว”

คิดะพูดเตือนให้มิคาโดะรู้

“อ่า...ถ้างั้นฉันก็ต้องขอตัวก่อนแล้วล่ะเพราะฉันยังมีเรื่องที่ต้องไปทำอีกไว้เจอกันไหมน่า”อิซายะพูดพร้อมกับเดินจากไปแล้วจุจูก็มีถังขยะร้านสะดวกซื้อลอยมาหาอิซายะแล้วก็เขาไปดดนอิซายะเต็มๆพวกมิคาโดะ,คิดะและอันริถึงกับตาค้างไปเลยแล้วพวกเขาก็สงสัยมันมาจากไหนแล้วมันลอยมาได้ยังไง

“แย่ !~ แย่ !~ แย่ !~ แย่แล้วสินะคุณอิซายะ”คิดะพูดเหมือนกำลังตื่นเต้นกับเหตุหารและดูเหมือนว่าเขาจะรู้ด้วยว่ามันมาได้ยังไง

“นั้นมันอะไรกันค่ะ !~ฉันงงไปหมดแล้ว”อันริพูดขึ้น

“อิซายะคุง...........ฉันมาเล่นด้วยแล้ว”คนที่ขว้างถังร้านสะดวกซื้อมาพูดแต่เขาคนนั้นก็คือ

เฮววาจิมะ ชิสึโอะ คนนั้นไงที่ว่ากันว่าแข็งแกล่งที่สุดในอิเคบุคุโระ

“เคยบอกไปแล้วนิว่าอย่ามาสนอหน้าที่อิเคบุคุโระไงฮ่ะอิซายะคุง”เฮววาจิมะ ชิสึโอะพูด

“แหม้เล่นแรงจังเลยนะชิสึจังที่ทำงานของนายมันอยู่ที่ฝังตะวันตกไม่ใช้หรอ”อิซายะพูด

“อ๋อที่นั้นน่ะดดนไล่ออกไปนานแล้วล่ะแต่ว่านะอีกอย่างฉันเตือนนายแล้วนิว่าอย่าเรียกชื่อฉันแบบนั้นอีกฉันมีชื่อว่า เฮววาจิมะ ชิสึโอะไงล่ะตายซะเถอะอิซายะ”หลังจากที่ชิสึโอะพูดจบก็ได้หยิบตูบาร์เทนเนอร์แล้วขว้างใส่อิซายะแต่ว่าอิซายะหลบได้แล้วเขาก้วิ่งหนีเขาไปในเมืองแล้วชิสึโอะก็วิ่งตามไปเหมือนว่าจะฆ่าอิซายะเลย

“ฮ้า.....นี้มันเรื่องบ้าอะไรกันเนียว่าแต่ว่านะไปกันเถอะคิดะคุณโซโนฮาระด้วยผมคิดว่าแถวนี้มันดูอัตรายยังไงไม่รู้”มิคาโดะแนะนำ

“ฉันก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันค่ะงั้นไปกันเถอะนะค่ะ”อันนริตอบ

“ฮ้า...จะเอาอย่างงั้นก็ได้ถ้าอันริพูดล่ะก็งั้นไปกัน”คิดะตอบแล้วหลังจากนั้นพวกเขาก็วิ่งกันไปแล้วจากนะทที่ตรงนี้

“แต่ทะว่าในเมืองอิเคบุคุโระทางใต้ที่สงบแห่งนี้ก็ยังมีเรื่องอีกมากมายที่เด็กอย่างพวกเขามิอาจรู้ได้ ทั้งเข้าและเธอ(ฮารุฮิ) เธอนั้นกำลังเดินอยู่ในอิเคบุคุดระทางใต้แห่งนี้ถึงว่าตอนที่นี้จะเป็นแห่งบันเทิงที่มีผู้คนเป็นจำนวนมากแต่ว่าในยามวิการที่นี้กับมีแต่พวกอันธพาลซุกซุมไปทั่วแล้วระหว่างทางซอยที่เปลี่ยวปล่าวนั้นก็ได้มีกลุ่มอันธพาลเดินตามเธออยู่(ฮารุฮิ)

“นี้เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงนั้นน่ะรู้หรือป่าวจะว่าที่นี้น่ะเป็นอนาเขตของพวกฉันนะก่อนจะเดินน่ะต้องขอกันก่อน”พวกอันธพาลพูดขู่เธอ(ฮารุฮิ)

“ถ้างั้นก็ต้องขอโทษด้วยแล้วกันนะครับพวกคุณต่างหากที่ต้องหลบไปถ้ายังไม่อยากที่จะเจ็บตัวล่ะก็อ๋อแต่ว่านะค่ะพวกคุณดูอย่างไงกันว่าฉันเป็นผู้ชายจริงสิคงเป็นเพราะใส่ชุดนักเรียนชายสินะครับไม่สิต้องค่ะสินะค่ะแล้วก็ล่าก่อน”

“อ่ะอ่ะฮ้า...........นั้นมันอ่ะไรกัน”พวกอันธพาลร้องออกมาด้วยความกลัว

“นี้เธอเป็นใครกันแน่แล้วต้องการอะไรอย่าเข้ามานะอย่านะอย่าอ่าฉันพิดไปแล้วอย่าทำฉันเลย”

“สิ่งที่เกิดขึ้นกับอันธพาลพวกนี้นั้นก็ไม่มีใครอาจรู้เด็กสาวผู้ที่ปิดบังเพศตัวเองนั้นเธออาจไม่ได้อ่อนต่อโลกอย่างที่พวกคุณคิดก็ได้ล่ะมั้ง”