` ส ง ค ร า ม เ เ ด น ส น ธ ย า

         ริวงามิเนะ มิกาโดะ เด็กหนุ่มบ้านนอกที่อยากเข้ามาใช้ชีวิตชาวเมืองกรุง ซึ่งก็ได้เพื่อนสนิทสมัยเด็กที่ไม่ได้พบกันนาน แต่แชทกันในเน็ตมาตลอด ชื่อว่า คิดะ มาซาโอมิ มาชวนให้ไปเรียนต่อ ม.ปลาย ด้วยกันที่เมืองอิเคบุกุโระ (ย่านร้านค้าขนาดใหญ่แห่งหนึ่งของญี่ปุ่น) มิกาโดะก็เลยได้โอกาสย้ายเข้ามาอยู่ในตัวเมือง   แต่การใช้ชีวิตในเมืองกรุงนั้นก็ไม่ได้เรียบง่ายธรรมดาเพราะเขาได้พบกับเด็กหนุ่ม ม.ปลาย ปริศนาที่มีหน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิงหรือเด็กสาว ม.ปลายใส่แว่นสุดโมเอะ แต่ทว่าเนื้อเรื่องไม่ได้จับแค่การใช้ชีวิตในเมืองที่รายล้อมไปด้วยถิ่นอิทธิพล มืดเท่านั้น ยังมีปริศนาหลักของเรื่องที่ร้อยเรียงกับการพบพานกับ “สาวนักซิ่งหัวขาด” ที่ขี่มอเตอร์ไซค์ร่อนไปตามท้องถนนด้วยเสียงอันน่าขนลุก   และยังคอยจัดการกับพวกนักเลงที่ก่อความวุ่นวายด้วยเป็นพัก ๆ หรือไม่ก็มีงานหลักเป็นเพียงคนส่งของลึกลับเท่านั้น แต่ภายหลังก็เปิดเผยว่า เธอคือภูตดุลลาฮันจากยุโรปที่มาตามหาหัวที่หายไปของตัวเองถึงญี่ปุ่นนั่นเอง...
 
“ความจริงที่เธอได้เห็นนั้นมันเป็นความจริงแน่แท้อย่างงั้นหรอสิ่งแวดล้อมที่เธอเคยเห็นจนชินก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง”
“นักเรียนทุกคนขอแสดงความยินดีที่พวกเธอได้เข้าเรียนที่นี้ญี่ปุ่นในปัจจุบันกับประสบกับอัตราการเกิดที่ต่ำกว่าทุกปีแต่เมือครูได้เห็นพวกเธอนะที่นี้ครูก็รู้สึกได้เลยว่าญี่ปุ่นแห่งนี้ยังมีแสงสว่างอยู่เป็นแน่แท้เลยล่ะเพราะฉะนั้นชั่งหน้าปลื้มปีติยิ่งนัก วันนี้ไม่ใช้วันที่ดีสำหรับทุกคนเช่นกันแต่ในขณะเดียวกันวันนี้ยังเป็นวันยังเป็นวันที่หน้ายินดีสำหรับพวกครูเช่นกัน”
 
อาจารย์ใหญ่พูดด้วยความที่ยินดีนักกับการที่มีนักเรียนใหม่มาเข้าโดรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ไรระแห่งนี้หรือก็คือในวันนี้เป็นวันปฐมนิเทศของพวกนักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่อาจารย์หรือครูทุกๆท่านรู้สึกยินดี แต่กับมีอาจารย์ที่ประสงร้ายกับเด็กนักเรียน หรือก็คืออาจารย์คนนี้เป็นพวกชอบรวนราวเด็กนักเรียนหญิงนั้นเอง
 
“ผะผมชื่อว่า ริวงามิเนะ มิคาโดะ ครับ”มิคาโดะพูดด้วยความอายแต่อันที่จริงแล้วเราต้องคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่หน้าอายแถมยังเป็นเรื่องที่ดีอีกซะสำหรับนักเรียนคนอื่นๆแล้ว
 
“ฉันชื่อว่า โซโนฮาระ อันริ ค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะทุกๆคน”เด็กสาวอันริที่ดูถ้าทางอ่อนต่อโลกพูดแนะนำตัวเองด้วยความที่คิดว่าไม่มีอะไรที่หน้าอายเลยสำหรับเธอ
 
“ผมชื่อว่า ฟุจิโอกะ ฮารุฮิ ครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับทุกๆคน”เด็กหนุ่มฮารุฮิพูดแนะนำตัวเองด้วยความที่คิดว่าไม่มีอะไรที่หน้าอายเลยสำหรับเขา
 
เมื่อการแนะนำตัวเองของ ม.4 ห้อง A จบนั้นเราก็ไปดูของห้อง B กันบ้างดีกว่า
 
“ผมมีชื่อว่า คิดะ มาซาโอมิ ครับผมออกจะดูเหมือนผู้ใหญ่ไปซักกะน่อยแต่ว่านะครับผมก็เหมือนกับทุกๆนะและครับเป็นเด็กหนุ่มที่จิตใจอ่อนโยนและผมอายุ 16 ครับ”เด็กหนุ่มที่อยู่ในจินตนาการของตัวเองพูดแนะนำตัว
 
พวกคนเหล่านี้เป้นแค่พวกคนธรรมดาที่เธอพบเห็นได้ทั่วไป
 
“ฮ้า....ฮาริมะ มิกะไม่มาหรอแหม้ขาดเรียนหยังงั้นหรอ…ใครกันน่ะมาเรียนวันแรกก็มาสายเลยยเราะตอนนี้เรากำลังแนะนำตัวกันอยู่นะงันเธอก็แนะนำตัวตรงนั้นเลยก็และกัน” อาจารย์ประห้องพูดขึ้นและบอกให้เด็กหนุ่มแนะนำตัวเอง
 
“ผมยาเงริ เซจิ ครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับ…ฮ้าจริงสิครับผมคิดว่าผมน่ะจะไม่มาโรงเรียนซักพักใหญ่น่ะครับไม่สิผมอาจจะไม่มาอีกเลยก็ได้ครับผมมาที่นี้เพื่อจะพูดแค่นี้ล่ะครับขอตัวก่อนนะครับ”เด็กนักเรียนที่อยู่ในห้องตะลึงกับเหตุการณ์เช่นนี้    โดยที่อาจารย์ก็ได้ถาม
 
“นี้ยาเงริที่เธอพูดนั้นน่ะเธอหมายความว่ายังไงกัน”อาจารย์พูดห้ามแต่เขาก็ตอบมาว่า
 
“ก็ตามที่พูดนะและครับ...เพราะตอนนี้ผมมีเรื่องที่สำคัญมากมากซะกว่าเรื่องไหนๆคงจะไม่มีเวลามาเสียให้กับพวกคุณเปล่าซะหลอกครับขอตัวก่อนนะครับ”เสียงซุปซิบในห้องเรียน ม.4 ห้อง A เริ่มดังขึ้นบ้างก็บอกว่าเขาเป็นพวกโรคจิตบ้างก็บอกว่าเป็นพวกวิตถารบ้างก็บอกเท่สุดความคิดเหล่านี้ที่ดังขึ้นนั้นกับไม่มีผลต่อ เซจิ เลยซักกะนิดเขาคงจะมีเรื่องที่สำคัญกว่าจริงๆนะและ
 
“ชีวิตประจำวันที่สงบสุขนั้นได้เกิดรอยร้าวเล็กๆขึ้นแต่อันที่จริงแล้วก็กับมีเด็กหนุ่มปริศนาที่มองเห็นรอยร้าวนั้น”
 
ในที่สุดเวลาเรียนอันแสนจะปกติก็ได้จบลงพวกเด็กมากมายต่างพากันกลับบ้านบ้างก็ไปเที่ยวสนุกบ้างก็ไปเพื่อนบ้าง ที่นี้ก็คงเหลือแค่เด็กหนุ่มปริศนาเขามีชื่อว่า ฟุจิโอกะ ฮารุฮิ เธอนั้นได้แต่คิดว่า
 
“ฮ้า.....เรามาอยู่อิเคบุคุโระแห่งนี้เพื่อไรนะอันที่จริงแล้วเราน้าจะเพื่อหาอะไรกันใช้ยังไงตั้งแต่แรกเรามันก็ไม่มีอะไรอยู่แล้วนิขอแค่ใช้ชีวิตอยู่ในที่แบบนี้อย่างสงบก็พอแล้วไม่จำเป็นต้องหวังอะไรมาก”ฮารุฮิพูดด้วยความเบื่อหน่ายกับทุกๆสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ราวกับว่าเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นกับตัวเขาทุกๆวัน เขามองไปทางพวกเด็กหนุ่ม มิคาโดะ และ คิดะ ที่กำลังใช้ชีวิตแบบมีความสุข ฮารุฮิ รู้ดีว่าเรื่องพวกนี้คงจะไม่มีทางเกิดขึ้นกับตัวเขาทั้งเขา   ในระหว่างที่เขานั้นกำลังกลับบ้านนั้นกลับมีพวกอันธพาลกำลังเดินตามเขามาอยู่เขารู้ตัวดีอยู่แล้วว่าเรื่องแบบนี้ยังไงก็ต้องเกิดขึ้น ทั้งๆสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นฝีมือของนักค้าขาว
 
“ขอโทษนะครับพวกคุณเป็นใครหรอครับ...ที่พวกคุณตามผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ”ฮารุฮิ หันหลังกับไปพูดราวกับว่าเขานั้นไม่ได้กลัวพวกอันธพาลเหล่าอันธพาลพวกนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว
 
“ฮ้า...นี้น้องหนูเป็นผู้ชายอย่างงั้นหรอพวกพี่อุสาคิดว่าหน้าตาน้ารักแบบน้องจะเป็นผู้หญิงนะเนี้ยเชนต์ของพี่คงจะดูผิดไปหน่อยนะน้อง 55555+…”คนคนหนึ่งในพวกแกงค์พูดขึ้น แล้วหลังจากนั้นเสียงหัวเราะของพวกแกงค์อันธพาลก็ดังขึ้น ตอนนี้ฮารุฮิได้แต่คิดว่าเขาจะทำยังไงให้เขานั้นรอดออกไปจากที่แห่งนี้ได้
 
“เราควรจะทำยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเช่นนี้กัน...จริงด้วยสิทำหยั่งที่เคยทำแค่นั้นมันก็พอแล้วล่ะทำให้เหมือนว่าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันของเราก็พอแล้ว”ฮารุฮิคิดเช่นนั้น
 
แต่ในทันใดนั้นก็มีเด็กหนุ่มสองคนวิ่งเขามาจับมือของฮารุฮิเอาไว้แล้วก็พาเขานั้นวิ่งสองคนนั้นก็คือ ริวงามิเนะ มิคาโดะ กับ คิดะ มาซาโอมิ
 
“คุณครับทำไมถึงไม่หนีล่ะครับ”มิคาโดะพูดขึ้น
“แหม้เขาคงกะจาสู่กับพวกแกงค์อันธพาลพวกนั้นยังไงล่ะ”คิดะ ตอบ
“ขอโทษนะครับผมคิดไม่ถึงว่าจะมีคนมาช่วยนะครับ”ฮารุฮิตอบ
“ไอเรื่องนั้นจะยังไงก็ชั่งมันเหอะตอนนี้เอาตัวให้รอดก่อนเหอะ”มิคาโดะพูดตอบ
“ต้องขอขอบคุณมากนะครับที่มาช่วยผม”ฮารุฮิพูด
“บอกแล้วไงครับว่าตอนนี้รีบหนีก่อนไงครับ”มิคาโดะตอบ
 
พอพวกมิคาโดะนั้นได้พาฮารุฮิหนีจากพวกอันธพาลมาได้เขาได้นั้นฮารุฮิก็บอกว่า
 
“ผมต้องขอขอบคุณพวกคุณอีกครั้งนะครับที่อุสาพาผมหนีมา...ถ้างั้นผมก็ต้องขอตัวล่ะกันนะครับ”ฮารุฮิพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยร้อยยิ้ม  หนึ่งวันของงพวกเขาคนเหล่านั้นได้ผ่านไปหยั่งรวดเร็วราวกับว่าทุกสิ่งเป็นแค่ฝัน
 
คนที่พบเห็นได้ทั่วไปอย่างพวกเขาคงมีความลับอยู่เหมือนกัน...เรื่องพวกนั้นที่มิอาจสามารถบอกใครได้ เด็กหนุ่มสองคนที่เขาไปเห็นเหตุการบ้างอย่างของเด้กสาวและคนคนหนึ่ง
 
“กรุณารอก่อนค่ะ ยาเงริคุง เธอคงลำบากใจใช้ไหม”เด็กสาวโซโนฮาระ อันริพูดถามกับคนคนหนึ่งที่ชื่อว่า ยาเงริ เซจิ
“ฉันไม่รู้”เซจิพูดตอบด้วยน้ำเสียงตะคอก
“แต่ว่านะค่ะเธอขาดเรียนตั้งแต่วันแรกเลยนะค่ะคุณ ฮาริมะ น่ะค่ะ”เด็กสาวโซโนฮาระ อันริพูด
“ก็บอกว่าไม่รู้ไง”เซจิพูดตอบด้วยน้ำเสียงตะคอกแล้วเขาก็จากไป
“แต่ว่า”เด็กสาวโซโนฮาระ อันริพูด
 
คิดะจึงเขาไปถามด้วยความหวังดี
 
“เออ...มีเรื่องอะไรกันหรอ”คิดะพูดถามด้วยน้ำเสียงเกี้ยวแต่เด็กสาวโซโนฮาระ อันริกลับไม่พูดตอบอะไรเลยแม้แต่นิดแล้วเธอก้จากไป
“แต่ว่านะทั้งเขาและเธอสิ่งที่พวกเขาเห็นนั้นอาจจะไม่ใช้ความจริงก็ได้แต่ ฮารุฮิ เชื่อว่าสักวันหนึ่งเขาคงจะเอ่ยคำพวกนี้ให้ให้พวกเขาได้ยิน โลกใบนี้น่ะอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาคิดเสมอไปก็ได้ล่ะนะ”