` ส ง ค ร า ม เ เ ด น ส น ธ ย า

            
ริวงามิเนะ มิกาโดะ เด็กหนุ่มบ้านนอกที่อยากเข้ามาใช้ชีวิตชาวเมืองกรุง ซึ่งก็ได้เพื่อนสนิทสมัยเด็กที่ไม่ได้พบกันนาน แต่แชทกันในเน็ตมาตลอด ชื่อว่า คิดะ มาซาโอมิ มาชวนให้ไปเรียนต่อ ม.ปลาย ด้วยกันที่เมืองอิเคบุกุโระ (ย่านร้านค้าขนาดใหญ่แห่งหนึ่งของญี่ปุ่น) มิกาโดะก็เลยได้โอกาสย้ายเข้ามาอยู่ในตัวเมือง   แต่การใช้ชีวิตในเมืองกรุงนั้นก็ไม่ได้เรียบง่ายธรรมดาเพราะเขาได้พบกับเด็กหนุ่ม ม.ปลาย ปริศนาที่มีหน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิงหรือเด็กสาว ม.ปลายใส่แว่นสุดโมเอะ แต่ทว่าเนื้อเรื่องไม่ได้จับแค่การใช้ชีวิตในเมืองที่รายล้อมไปด้วยถิ่นอิทธิพล มืดเท่านั้น ยังมีปริศนาหลักของเรื่องที่ร้อยเรียงกับการพบพานกับ “สาวนักซิ่งหัวขาด” ที่ขี่มอเตอร์ไซค์ร่อนไปตามท้องถนนด้วยเสียงอันน่าขนลุก   และยังคอยจัดการกับพวกนักเลงที่ก่อความวุ่นวายด้วยเป็นพัก ๆ หรือไม่ก็มีงานหลักเป็นเพียงคนส่งของลึกลับเท่านั้น แต่ภายหลังก็เปิดเผยว่า เธอคือภูตดุลลาฮันจากยุโรปที่มาตามหาหัวที่หายไปของตัวเองถึงญี่ปุ่นนั่นเอง...
 
“เมื่อรองคิดดูมันชั่งหน้าแปลก แต่ถ้ารองคิดดูอีกมุมหนึ่งมันก็อาจไม่ใช้เรื่องแปลกเท่าไรแต่ยังไงก็ตามนี้คือเรื่องที่จะคำให้ผมเปลี่ยนไปหรือว่าความจริงแล้วเราอาจคิดว่ามันไม่เปลี่ยนไปเลยก็ได้แต่มันชั่งหน้าแปลกซะจริงๆผมคิกว่านี้อาจเป็นประสบการณ์ที่พบได้ทั่วไปนะที่อิเคบุคุโร้แห่งนี้” 
 
                 เด็กหนุ่ม ริวงามิเนะ มิคาโดะ พูดหลังจากที่เดินลงจากรถไฟฟ้าแล้วหยุดนิ่งอยู่กลับที่เหมือนจะรอใครอยู่ซักคน
  “ฮ้า...ชักอยากกลับแล้ว”อย่าหัวเราะผมเลยไม่ว่าตอนระถมหรือมัธยมต้นก็ไม่ค่อยที่จะไปทัศนศึกษาเลยซักครั้งหรือออกจากเมืองที่ผมเกิดเลยผมมันก็แค่เด็กน้อยอายุ 16 ที่พึ่งเคยมาโตเกียวครั้งแรกนี้และคือผมล่ะ ริวงามิเนะ มิคาโดะ                                                              ฮ้า...แล้วเรื่องที่ทำให้ผมต้องมายืนอยู่หน้าสถานีรถไฟทาบุโทโจก็เพราะว่าเดือนเมษานี้ผมต้องเข้าเรียนโรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ไรระที่อยู่ที่อิเคบุคุโระทางตะวันออกเป็นโรงเรียนมีระดับพอสมควรสิ่งแวดล้อมดีอุปกรณ์เพอร์เฟค แต่อันที่จริงแล้วผมมาเรียนที่นี้เพราะเพื่อนสนิทสมัยประถมชวนพ่อแม่ผมก็เคยคัดค้าน ก็เพราะอยากให้ผมเรียนโดรงเรียนไกลบ้านแต่ผมอยากมาโตเกียวสุดๆต่างหาก
 
“มิคาโดะ.....”เพื่อนของเด็กหนุ่มพูดเรียกชื่อโดยที่ มิคาโดะ ยังเอ่อมองโลกอยู่
 
“เอ๋อ...เออนี้คิดะ”มิคาโดะหันมาแล้วจึงพูดไปแบบนั้น
 
“เหมือนจะเป็นคำถามนะ...งั้นฉันจัดช้อยให้นาย 3 ข้อรองเล่นดูก็แล้วกัน....ข้อแรก    คิดะ มาซาโอมิ ข้อสองก็ คิดะ มาซาโอมิ ข้อสามก็ คิดะ มาซาโอมิ...”
         
                คิดะพูดทายถาม มิคาโดะ เหมือนกำลังจะเล่นมุกตลกยังไงยังงั้นและ
 
“ไชโย...นี้มัน คิดะ คิดะจริงๆด้วย”มิคาโดะพูดด้วยความตื่นตูมหรือกำลังดีใจที่ได้เจอเพื่อนสนิทสมัยประถาม
“ฮ้า...นายนี้ยังเฉยกับมุกของฉันอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยรู้ไหมฉันคิดมามาตั้ง 3 ปีเชียวเลยนะ...แต่ว่านะไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะเพื่อน”คิดะพูดด้วยสีหน้าที่เปรี่ยม ไปด้วย      
 
ความดีใจที่ได้เจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันหลายปี
 
“555+...นายเปลียนไปเยอะเลยจำไม่ค่อยได้เลยแถมยังเอาซะตกอกตกใจเลยไม่นึกเลยว่านายจะย้อมสีผมซะด้วยที่สำคัญเนี้ยนะมุกนายยังแป๊กเหมือนเดิมเลย”
 
มิคาโดะพูดพร้อมหัวเราะ
 
“แม้ยังไงมันก็ผ่านมาตั้ง 3 ปีแล้วนิน่า...เออแต่ว่านะ มิคาโดะ นายคงยังดูเหมือนตอนสมัยประถมอยู่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะเนีย...แต่ว่านะที่พูดว่ามุกตลกฉันแป็กอีกและ”
       
คิดะพูดด้วยสีหน้าที่แบบว่ายังดูหมินว่าผมยังเป็นแค่เด็กอยู่พร้อมเอามือลูบหัวผมอยู่แต่จะว่ายังไงนี้และครับเพื่อนสนิทผมพูดถึง คิดะ มาซาโอมิ ถึงจะไม่ได้เจอกันตั้งแต่เขาย้ายโรงเรียนไปตอนประถมแต่นั้นมานอกจากรูปร่างหน้าตาอย่างอื่นก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย
 
“เอาล่ะ มิคาโดะ ไปกันเถอะพวกเราออกไปข้างนอกกันดีกว่าเสียงของฉันตอนนี้ อยาก Go west สุดๆไปเลยไม่ใช้ตะวันตกแต่เป็นทางตะวันออกเซบุต่างหากล่ะ”
 
นี้และครับเพื่อนสนิทผมสมัยประถมถึงจะชอบปล่อยมุกแป๊กแต่อันที่จริงแล้วนั้นเขาไปคนดีเพราะผมได้แชทกับเขาในอินเตอร์เน็ตทุกวันผมก็เลยว่าเรานั้นห่างเหินกันเลยยแม้แต่นิเดียว…พวกเขาพูดกันจบก็จึงเดินไปยังทางตะวันออกเซบุอย่างไว แต่ยังไง มิคาโดะ ก็คิดว่านี้มันเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกันในรอบ 4 ปีมันทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตของเขาทั้ง 2 ชั่งอยู่โคระสถานที่จริงแต่ว่านะทั้งมุกแป็กและนิสัยเขาก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลงเลย
 
“ถ้างั้นก็ขอไปตึกซันชาย 60 และกัน” มิคาโดะพูดพร้อมเดินไปกับ คิดะ เลื่อยๆ
“แต่ถ้านายอยากไปที่นั้นจริงล่ะก็ ก็ต้องไปกับหญิงด้วยถึงจะแจ่ม”คิดะพูดตอบ
“เออถ้างั้นฉันขอไปส่วนสาธารณะตะวันตก ดีกว่าก็และกัน”มิคาโดะ พูดปฏิเสธเพราะเขาคิดว่ามันคงจะไม่ดีแน่ๆถ้า คิดะ พูดถึงแบบนั้น
“โอ๋...จริงด้วยสิงั้นเอาแบบนั้นก็และกันแต่ยังไงก็อยากให้แรกว่าส่วนทางตะวันตกก็พอและน่า”คิดะพูดตอบ
“เอ๋อ...แค่คนอิเคบุคุโระเขาไม่ได้รียกกันว่าแบบนั้นหรอ”มิคาโดะพูดตอบ
“คนอิเคบุคุโระอะไรของนาย...เออแต่ว่านะทำไมถึงอยากไปล่ะ”คิดะพูดสวน
“เออ เออ มันก็เปล่าหลอก เฮ้ยแต่ว่าเดียวก่อนสิเนียแต่ว่าไม่ต้องไปก็ได้นะ”มิคาโดะ พูดด้วยความงงกับ
 
สิ่งที่ คิดะ พูดคงเพราะไม่เข้าใจตัวองละมั่ง จนกระทั้ง มิคาโดะ ตอบมาว่า
 
“อีกอย่างนี้มันก็มืดแล้วด้วยเดียวก็โดนพวกแกงค์สีจับไปฆ่าเอาหลอก”มิคาโดะพูด
 
“ฉันเนียนะเห็นนายพูดอย่างจริงจังก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...และอีกอย่างตอนนี้มันก็แค่พึ่ง 6 โมงเองจริงๆเลยนายนี้มันขี้ขาดเหมือนเดิมเลย...555+”มิคาโดะแปลกใจกับคำพูดของ คิดะ ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ คิดะ พูดนั้นหมายถึงอะไรแต่ยังไงก็ชั่งเหอะก็ผมมันคนขี้ขาดจริงๆอย่างที่เขาพูดและหลังจากนั้นพวกเขาก็เดินกันจนไปถึงส่านทางตะวันออกทั้งๆที่เห็นการในวันที่เขามานั้นเกิดอะไรขึ้นเขาก็ไม่รู้ มิคาโดะได้แต่พูดกับตัวเองว่าที่นี้และคือที่ ที่เราโหยหามากที่สุดดูเหมือนว่าเราคงจะตัดสินใจถูกแล้วที่มาที่ อิเคบุคุโระแห่งนี้
 
ในระหว่างที่เด็กหนุ่มทั้ง 2 ยังคงเดินชมเมือกันไปเลื่อยๆก็มีเด็กสาวตนหนึ่งที่หน้าจะอาจหนีออกจากบ้านมาเธอนั้นมาเพื่อทำอะไรที่ไหนก็ไม่มีใครรู้แต่อันที่จริงแล้วเธอหนีออกจากบ้านของเธอมาเพื่อตามหาคนที่ชื่อ โอริฮาระ อิซึยะ ที่จะสามารถให้คำแนะนำกับเธอได้ในเรื่องที่เธอนั้นจะมาปรึกษาคือเรื่องที่เธอคิดอยากจะฆ่าตัวตายด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเธอเองนั้น...ฉันรู้ได้อย่างเดียวว่าที่เธอมาที่นี้ก็เพราะเรื่องที่คุณพ่อของเธอนั้นแอบไปมีชู้กับหญิงอื่นเธอคิดว่าถ้าเกิดคุณแม่รู้ล่ะก็จะดีไหม เธอจึงตามคุณพ่อของเธอไปที่บ้านของเมียน้อยแล้วจึงแอบถ่ายรูปมาแล้วเธอจึงส่งไปทางไปรษณีย์เพื่อให้คุณแม่ของเธอได้รับรู้แต่พอคุณแม่ของรู้เรื่องเธอก็รู้สึกได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเธอนั้นไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปเลย หรือว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่บ้านนั้นคุณคุณแม่กับคุณพ่อคงจะมีเรื่องอะไรแน่ๆหรือคุณแม่ก็ยังทำตัวเมินเฉยกับเหตุการณ์นี้กันแน่เธอคิดว่าตัวเองนั้นคงจะไม่จำเป็นสำหรับโลกนี้แล้ว เพราะเหตุนี้เธอจึงหนีออกจากบ้าน จุจูในระหว่างนั้นเธอโดนคนกลุ่มหนึ่งรักพาตัวเธอไปในระหว่างที่เด็กสาวนั้นกำลังคิดว่าตัวเองกำลังจะตายเธอกลับรู้สึกอยากให้คนมาช่วยทั้งๆที่เธอนั้นตั้งใจที่จะตายเธอรู้สึกสมเพชตัวเอง ทันใดนั้นมีคนขับมอเตอร์ไซสีดำโดดพุ้งเขามาช่วยเธอพวกคนที่รักพาตัวเธอมานั้นตกใจจึงหยิบมีดมาแท่งแต่คนขับมอเตอร์ไซสีดำนั้นกลับไม้เป็นอะไรจุจูก็มีเคียวยักษ์โผล่จากร่างของคนขับมอเตอร์ไซสีดำแล้วพวกรักพาตัวก็พูดว่า
 
“ลูกพี่เจ้านี้มันตำนานของเมืองอิเคบุคุโระแห่งนี้นิ”คนอ้วนในกลุ่มพวกคนรักพาตัวพูดขึ้น
 
“ใช้จริงๆด้วยดูเหมือนว่าจะใช้นะ มอเตอร์ไซสีดำ ชุดสีดำ แล้วดูเหมือนว่าจะไม่มีหัวซะด้วย”หัวหน้าของกลุ่มคนรักพาตัวพูดขึ้น
 
แล้วคนคนขับมอเตอร์ไซสีดำนั้นก็ได้จัดการกับพวกกลุ่มคนรักพาตัวได้แล้วนำไปส่งที่บ้านของเด็กสาว ตอนนี้เด็กสาวได้แต่คิดว่าคนคนนี้เป็นใครกันนะทำไมถึงต้องมาช่วยเราไว้ด้วยล่ะทั้งๆที่เราทำใจที่จะตายได้แล้วนิแล้วทำ แล้วทำไมเด็กสาวร้องให้ออกมาพร้อมบอกว่า
 
…………………….“ขอบคุณมากเลยนะค่ะ คุณมอเตอร์ไซสีดำ”…………………….