ฉันรักเธอ...ยัยปีศาจ

 
 
 "ข้าว่าเราพักที่จุดนี้ก่อนจะดีกว่า"เอกิลพูดก่อนจะนั่งลงกับพื้นอย่างเหนื่อยล้าแหงล่ะก็เดินขึ้นเขามาตั้งแต่สายยันบ่ายแบบนี้ใครก็ไม่อาจทนความเหนื่อยล้าได้
"เจ้าดูไม่ค่อยเหนื่อยเลยนะคิลล่า"มิลพูดกับคิลล่าขณะดื่มน้ำ
"ข้าก็เป็นคนป่านะเดินไกลกว่านี้ยังได้"แน่นอนมันง่ายมากสำหรับปีศาจอย่างเธอที่จะเดินในระยะทางไกลๆติดต่อกันได้
"ดีจังเลยนะคิลล่าเนี่ย"เซลเอ่ยปากชม
"เฮอะ!ยัยผู้หญิงถึก"เอกิลบ่นอยู่คนเดียวขณะพลางดื่มน้ำ
"ขอโทษนะเจ้ามีปัญหากับผู้หญิงถึกอย่างข้ารึเปล่า!"
"กัดกันอีกแล้ว..."เซลพูดหลังจากคิลล่าพูดจบ
"ข้าไม่ใช่หมานะ!"เอกิลและคิลล่าร้องขึ้นพร้อมกัน
"นี่เดี๋ยวก่อน...ข้ารู้สึกแปลกๆ"มิลพูดขณะเอามือป้องหู
"อะไร..."
"ชู่ว์!"ก่อนที่เซลจะทันได้ถามมิลก็ทำเสียงห้ามขึ้น
"..."
"เอาแล้วไงทุกคน...ทั้งหมด...วิ่ง!"มิลร้องขึ้นพร้อมๆกับร่างของปีศาจที่ปรากฎขึ้นจะใต้ดินร่างกายของมันสูงประมาณ3เมตรและมันดูอ้วนถ้วนมากมันมองไปมาก่อนที่มันจะส่งเสียงร้อง
"กรี๊ดดดดดดดด!"เสียงที่แหลมปรี๊ดของปีศาจทำเอาเอกิล เซลและมิลยกมือขึ้นมาอุดหูยกเว้นคิลล่าคนเดียวที่ยืนนิ่ง
"อย่าอุดหู!พวกเจ้าเอามือออกเดี๋ยวนี้!"คิลล่าตะโกนขึ้นเพื่อให้เสียงแข่งกับเจ้าปีศาจ
"โอ๊ย!"มิลร้องขึ้นก่อนจะล้มลงไปกองที่พื้นพร้อมๆกับเลือดที่ไหลออกมาจากหูแล้วเธอก็หมดสติไป
"มิลอ๊ากกก!"เซลร้องขึ้นก่อนจะล้มลงไปที่พื้นมีสภาพเดียวกันกับมิล
"ข้าบอกว่าอย่าอุดหู!"คิลล่าเผลอใช้ดังระดับปีศาจในการตะโกนเพื่อแข่งเสียงกรีดร้องทำให้เอกิลหันมามองด้วยใบหน้าครุ่นคิดก่อนจะเอานิ้วออกจากหู
"เอาไงต่อ!"เอกิลถามขึ้นขณะทนเสียงปีศาจ
"ข้าไม่รู้!"คิลล่าตอบตามจริงเพราะเธอก็เพิ่งเคยเจอปีศาจตัวนี้เป็นๆแต่ก่อนเธอแค่เคยอ่านหนังสือมันไม่เคยเจอซักครั้ง
"ทำให้มันเงียบก่อน!"เอกิลพูดทั้งที่ทรมานจะตายอยู่แล้วคิลล่าประเมินสถานการณ์แล้วเอกิลในตอนนี้คงไม่สามารถทำอะไรปีศาจตัวนี้ได้แหงๆแล้วดูท่าปีศาจตัวนี้จะอยู่ฝ่ายร้ายองค์ราชินีก็คงไม่ว่าอะไร
"เจ้าหลับตาลงไว้ห้ามลืมตาเด็ดขาดเพราะความสามารถพิเศษของข้าอาจทำให้เจ้าตายได้ถ้าเจ้าดูมัน"คิลล่าพูดแน่นอนเอกิลยอมทำตามทันทีเพราะเค้ายังคงมีสิ่งที่ต้องทำหลายอย่างยังไม่อยากจะตายตอนนี้
พอคิลล่าแน่ใจแล้วว่าเอกิลหลับตาแล้วเธอก็ค่อยๆกลายร่างเป็นปีศาจทันทีเธอใช้ปีกค้างคาวบินขึ้นไปยืนบนหัวปีศาจก่อนจะใช้หางที่แหลมยิ่งกว่าเข็มของเธอแทงไปที่กลางหัวของปีศาจแต่มันก็ยังคงมีชีวิตและกรีดร้องอยู่
'ไม่มีจุดอ่อนบ้าน่า...จริงด้วยสายตา!'เธอคิดในใจก่อนจะบินลงจากหัวมันและกลายร่างเป็นคนเหมือนเดิมแล้วเธอก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าปีศาจและใช้สายตาอันอ่อนโยนมองมัน
"..."ปีศาจเลิกกรีดร้องก่อนจะจ้องมองดวงตาคู่สวยของคิลล่า
"เจ้าจะไม่เป็นไร..."คิลล่าที่นึกขึ้นได้ว่าปีศาจตัวนี้รักความอ่อนโยนแต่เมื่อมีใครที่จะทำร้ายหรือมีจิตสังหารที่มีต่อมันมีมากเกินมันก็จะโจมตีโดยไม่ลังเลทันที
"เงียบไปแล้ว"เอกิลค่อยๆลืมตาทำให้ปีศาจตัวนี้เริ่มทำหน้าที่ใครหลายตนอาจพูดได้พร้อมกันว่าสยอง
"เอกิลเจ้าลบจิตสังหารในใจนั่นซะเดี๋ยวนี้"
"เจ้าหมายถึงอะไร"
"กรี๊ดดดดดด!"ปีศาจตัวนี้กรีดร้องอีกรอบก่อนจะตวัดหางฟาดไปที่หัวของคิลล่าอย่างจังจนคิลล่าลอยไปชนกับต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก
"คิลล่า!แกไอ้ปีศาจ!"เอกิลเรียกชื่อคิลล่าที่แน่นิ่งไปก่อนจะเอาขวานรูปไม้กางเขนมาถือไว้ก่อนจะฟันไม่ยั้งมือจนปีศาจเงียบเสียงไป
"คิลล่า!"เอกิลวิ่งไปดูอาการคิลล่าที่หนักสุดก่อนจะเช็คชีพจร
"ค่อยยังชั่ว"เอกิลถอนหายใจออกมาหลังจากรู้ว่าคิลล่ายังไม่ตายก่อนจะหันไปดูซากปีศาจแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว
"มันหายไปไหนแล้ว"
เวลาผ่านไป
"โอย~ปวดหูชะมัด"เซลบ่นหลังจากฟื้นขึ้นได้มาซักพัก
"นั่นสิ..."มิลก็บ่นด้วยคน
"ท่านเอกิลคิลล่ายังไม่ฟื้นอีกหรอ"เซลถามขณะสบัดหัวไปมา
"อืมคงฟื้นยาก"เอกิลพูดก่อนจะมองไปที่คิลล่าที่ยังไม่ฟื้น
"โอะ...โอ๊ย~"คิลล่าค่อยๆขยับตัวก่อนจะกุมขมับตัวเอง
"คิลล่าฟื้นแล้ว!"มิลที่อยู่ใกล้คิลล่าที่สุดพูดขึ้น
"ข้า..."
"คิลล่าเจ้าไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"
"ข้าปวดหัว...ข้าอยู่ที่ไหน"คิลล่าพูดขณะที่เอามือยันพื้นเพื่อลุกขึ้นนั่ง
"ที่จุดพักไงคิลล่า"มิลพูดก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนคิลล่า
"เอ๊ะ!นี่เจ้าปล่อยข้านะ!"
"คิลล่าเจ้าเป็นอะไร"มิลพูดพลางขยับเข้าใกล้คิลล่าเพื่อดูอาการ
"เจ้าเป็นใครน่ะ!"
"เจ้าจำข้าไม่ได้หรอข้ามิลไง"
"อย่ามายุ่งกับข้านะ!"คิลล่ากรีดร้องพลางขยับหนีออกห่างจากมิล
"เกิดอะไรขึ้น"เอกิลและเซลเดินมาหามิลก่อนที่เอกิลจะถามขึ้น
"ข้า...ข้าคิดว่าคิลล่าความจำเสื่อมไปแล้ว"
"ว่าไงนะ!"