ฉันรักเธอ...ยัยปีศาจ

"คิลล่าน่ะเป็นของข้าคนเดียว!"เอกิลตะโกนซ้ำอีกรอบก่อนจะมองไปที่คิลล่า
"เจ้ามนุษย์นี่กำลังขัดขวางงานแต่ง!"องค์ราชินีร้องขึ้นอย่างหัวเสีย
"ข้าจะทำมากกว่านั้นแน่องค์ราชินีหากท่านคิดที่จะขัดขวางข้าในการช่วยคิลล่าออกไปจากที่นี่"เอกิลพูดขึ้นเสียงเย็นก่อนจะหันไปมององค์ราชินีด้วยสายตาเกลียดชัง
"คิลล่ากลับมาหาพวกเราเถอะนะ"มิลพูดขึ้นก่อนจะมองไปที่คิลล่า
"ใช่ๆถึงเจ้าจะเป็นปีศาจแต่เราก็รับเจ้าได้นะเพราะเราเป็นเพื่อนกันไงแล้วท่านเอกิลรักเจ้ามากนะรู้มั้ย"เซลพูดขณะทำท่าจะเดินเข้าไปหาคิลล่า
"พวกเจ้าถอยไปนะ!"คิลล่าตะวาดขึ้นก่อนที่เซลจะเข้ามาในวงปีศาจ
"พระจันทร์สีเลือดเต็มดวงแล้วพวกเจ้าอย่าเข้ามาใกล้ปีศาจอย่างพวกข้านะไม่งั้นได้กลายเป็นปีศาจกันหมดแน่"คิลล่าพูดขณะสะอื้นเสียงสั่น
"พวกเราทำใจสำหรับเรื่องนั้นแล้วล่ะคิลล่ากลับมาหาเราเถอะ"มิลพูดขึ้นแต่คิลล่ากับสายหน้าก่อนจะค่อยๆบินถอยหลัง
"ฮ่าๆๆซึ้่งจริงๆเลยนะเรื่องของพวกท่านทั้งสี่คนเนี่ยขอปรบมือให้เลย"จิลที่ค่อยๆเดินออกมาจากหลังโซน่าพูดขึ้นก่อนจะปรบมือ
"เจ้า!..."เอกิลพูดขึ้นก่อนจะเบิกตากว้างกับสิ่งที่จิลเป็น
"ข้าสวยใช่มั้ยล่า~"จิลพูดก่อนจะหมุนตัวจิลในตอนนี้อยู่ในร่างของตุ๊กตาดินเผาใบหน้าของมนุษย์ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นหน้าตุ๊กตาดินเผาที่มีแต่รอบร้าวชุดกระโปรงที่เธอใส่ก็มีแต่เลือดสีแดงฉาน
"ข้าเพิ่งจะเคยรู้น้า~ว่าการเป็นปีศาจน่ะแค่ถูกฆ่าในคืนพระจันทร์สีเลือดก็จะกลายเป็นปีศาจฮ่าๆๆ"พอจิลพูดจบเอกิลก็เลิกสงสัยในทันทีว่าเลือดบนชุดกระโปรงน่ะไม่ใช่ของใครที่ไหนหากแต่เป็นของจิลเองที่โดนฆ่าก่อนจะโดนทำพิธีโดยการป้ายเลือดบนสิ่งที่จะเป็นแล้ววิญญาณก็จะเข้าไปอยู่ในสิ่งนั้น
"จิล..."คิลล่ามองไปที่จิลด้วยสายตาเศร้าสร้อย
"ท่านพี่คิลล่าคงจะดีใจใช่มั้ยที่ข้าได้กลายเป็นปีศาจที่จะสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ท่านน่ะ"จิลพูดก่อนจะฉีกยิ้มอันน่าสยดสยอง
"ทุกท่านหยุดก่อน!"เสียงใสของเด็กสาวอายุราวๆ17ปีดังขึ้นก่อนที่ทุกสายตาจะมองไปที่ต้นเสียง
"ไวท์...พี่คะ..."มิลพูดขึ้นก่อนที่ดวงตาของเธอจะค่อยๆมีน้ำใสๆไหลออกมา
"มิลเป็นสาวแล้วนะ..."ไวท์พูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้มิล
"ทะ...ทำไมพี่ถึงได้...แต่ว่าพี่กลายเป็น..."
"ใช่มิลข้ากลายเป็นปีศาจที่เป็นอมตะและที่ข้ามาวันนี้ก็เพื่อชี้แจงให้ทุกท่านทราบถึงเรื่องราวของเอกิลและคิลล่า"ไวท์พูดก่อนจะค่อยๆเดินไปยืนตรงหน้าองค์ราชินี
"นางพญาจิ้งจอกขาวเจ้ามาทำอะไรที่นี่่เจ้าจงรีบออกไปซะที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเจ้า!"องค์ราชินีตะคอกใส่ไวท์ก่อนจะชี้นิ้วไล่ให้ออกไป
"องค์ราชินีข้ารู้ดีว่าที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของข้าแต่ทำไมข้าจะมาที่่นี่ไม่ได้ในเมื่อท่านเป็นคนที่ทำให้ข้ากลายเป็นปีศาจเช่นนี้เพราะงั้นท่านก็เปรียบได้กับมารดาผู้ให้กำเนิดข้า"ไวท์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"เจ้าเองหรอยัยปีศาจ!"มิลแทบจะพุ่งตัวไปหาองค์ราชินีแต่เซลและเอกิลห้ามไว้
"เจ้าจะขุดเอาเรื่องเมื่อนานมาแล้วขึ้นมาพูดทำไมในเมื่อมันไม่ใช่ความผิดของข้าเจ้ามาผิิดเวลาเองไวท์"องค์ราชินีพูดขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน
"ข้ามาที่นี่เพื่อมาห้ามไม่ให้มีงานสมรสเกิดขึ้นสิ่งที่ท่านทำกำลังเรียกหาความผิดพลาดอันยิ่งใหญ่เข้าหาตัวเอง"
"ว่าไงนะ"องค์ราชินีหลังจากฟังที่ไวท์พูดเสร็จก็หันไปมองโซน่าที่คืนร่างกลับเป็นมนุษย์ด้วยความเบื่อหน่ายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"งานสมรสนี่เป็นวันแห่งหายนะท่านทราบหรือไม่ว่าโซน่ามีแผนอะไรข้าบอกได้เลยว่าหลังจากพิธีเสร็จสิ้น เซล มิล และเอกิลจะถูกฆ่าด้วยฝีมือของโซน่าแล้วคิลล่าก็จะบ้าคลั่งที่คนรักของตนตายโซน่าจะฆ่าท่านหลังจากที่ฆ่าคิลล่าแล้ว"ไวท์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เป็นไปไม่ได้ถ้าคิลล่าตายโซน่าก็จะตายด้วย..."
"แต่องค์ราชินีโซน่าสามารถทำลายสายใยแห่งความตายของท่านได้"
"เจ้า..."
"ข้าคือผู้หยั่งรู้องค์ราชินีท่านลืมไปแล้วหรือ"ไวท์พูดก่อนจะเดินไปหามิล
"มิลน้องรักเราจะได้เจอกันอีกครั้ังหากมีโอกาศ"
"พี่คะ..."
"ร่างของจิ้งจอกขาวทนพลังของข้าได้อีกไม่นานแล้ว...เซลข้าเชื่อว่าเจ้าจะเป็นคู่ครองที่ดีให้กับมิลได้เพราะคำพยากรณ์ของข้าไม่เคยพลาด เอกิลเจ้าอาจจะต้องเสียใจแต่เจ้าก็ต้องยอมรับและคอยต่อไปเข้าใจนะ"ไวท์พูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้มิลและเซล
"ข้าฝากมิลด้วยนะเซล...ข้าฝาก..."ไวท์พูดไม่ทันจบเพราะทรุดตัวลงไปกับพื้นซะก่อน
"ท่านพี่!"มิลทรุดเข่าลงกับพื้นสวมกอดไวท์ก่อนที่ร่างของไวท์ทั้งร่างจะค่อยๆสลายกลายเป็นฝุ่นและรอยหายไปตามกระแสลม
"อุตส่าห์...อุตส่าห์ได้เจอกับท่านพี่แล้ว..."มิลร้องไห้ออกมาทันที
"งานแต่งของที่นี่หลากหลายอารมณ์จังเลยนะ!"
"นั่นมัน...เคลนี่!"
"เคลจริงๆด้วย!"
"ทุกคนหนีเร็ว!"ปีศาจที่มาร่วมงานแต่งพากันหนีจ้าละหวั่นหลังจากได้ยินเสียงเคล นักล่าปีศาจระดับเทพ!
"หมอนั่น..."เอกิลมองไปที่ต้นไม้ใหญ่ก็เจอกับเคลที่ยืนอยู่บนต้นไม้
"เอกิลเจ้านี่นะแค่ปีศาจตัวเดียวเอง~พ่อจะฆ่าเรียงตัวเลยคอยดู!"เคลตะคอกก่อนจะกระโดดลงจากต้นไม้
"แฮ่!!!"คิลล่าแยกเขี้ยวขู่ก่อนจะบินขึ้นสูง
"เจ้าน่ะถึงฆาตแล้ว!"เคลมองไปที่ปีศาจตัวหนึ่งที่กำลังหนีก่อนจะขว้างดาบยาวที่ตรงด้ามมันมีเชือกผูกไว้ไปที่ปีศาจก่อนที่ดาบนั้นจะแทงทะลุตัวปีศาจ ปีศาจตัวนั้นกรีดร้องก่อนจะสลายไปพร้อมๆกับเคลที่กระตุกเชือกให้ดาบกลับมา
"ฮ่าๆๆๆ"เคลหัวเราะออกมาขณะฆ่าปีศาจเป็นว่าเล่น
"เคลเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ!"เอกิลกระโดดเข้ามาจับตัวเคลไว้แต่ก็โดนเคลสบัดตัวหลุดออกอย่างง่ายดาย
"เอกิลเจ้าไม่เป็นไรใช่มั้ย!"คิลล่าบินลงจากฟ้าก่อนจะถามอาการเอกิล
"ไม่...คิลล่า!"เอกิลกอดตัวคิลล่าก่อนจะกลิ้งหลบดาบของเคลนี่เค้าฆ่าปีศาจทั้งหลายนั่นหมดอย่างง่ายดายเลยหรอเนี่ย
"ฮ่าๆรักกลางสมรภูมิรบข้าล่ะชอบจริงๆ"
"เคลหยุดนะ!"องค์ราชินีตะวาดลั่นก่อนที่เคลจะค่อยๆหันไปมอง
"โอ้!กิลนึกว่าใคร~"เคลพูดขึ้น
"หยุดเถอะอย่าทำร้าย...พวกเดียวกันไปมากกว่านี้..."
"พวกเดียวกัน?!"เซลร้องลั่นขณะปลอบใจมิล
"ใช่แล้วเซลหึๆใช่แล้ว..."
"หมายความว่า?"จิลถามขึ้นด้วยความสงสัย
"ข้าคือปีศาจ!"