กลัวดีนักรักซ่ะให้เข็ด (Twin Love at First Sight)

 
    "ฉันต่างหากที่เป็นแฟนแอลลี่นายหาเรื่องผิดคนแล้ว" คนที่เดินมาคือริวนั่นเองทำให้เลิฟลี่เดินเข้าไปหาริวแทน
    "แกบอกว่าเป็นแฟนแอลลี่เหรอแล้วไอ้หัวทองที่หน้าเหมือนนายที่ชื่อเรียวนั่นละ" เลิฟลี่ถามริวอย่างสงสัย
    "เรียวเป็นน้องชายฉันส่วนคนที่เป็นแฟนแอลลี่คือฉัน"
    พอริวพูดจบเลิฟลี่ก็ดึงแขนฉันมาถามทันที โชคดีนะที่ฉันก้มหน้าทันเลยไม่เห็นหน้าเขา
    "แอลลี่เธอคบกับใครกันแน่" เลิฟลี่ถามฉันมันกดดันมากนะฉันจะบอกยังไงดีแต่พอมองริวที่น่าสงสารฉันเลยบอกเลิฟลี่ว่าฉันคบอยู่กับริว
    "ฉันคบอยู่กับริวนายรู้แล้วเลิกยุ่งกับฉันได้ยัง"
    "แต่ว่าวันนั้นในโทรศัพท์ฉันจำได้แม่นเธอบอกว่าเธอเป็นแฟนกับผู้ชายที่ชือ..."
    ยังไม่ทันที่เลิฟลี่จะพูดจบฉันก็ดึงเขาออกมาจากริวและเรียวก่อนให้ตายสิไอ้บ้าเลิฟลี่ดันจำชื่อของเรียวได้
    "ทำไมเธอต้องก้มหน้าลงพืิ้นทำไมไม่ยอมมองหน้าฉันล่ะ"
    "ฉันมีเหตผลของฉันนายไม่ต้องรู้หรอกเลิฟลี่ฉันขอร้องให้นายกลับไปก่อนได้รึเปล่าถือว่าฉันขอร้องนายเถอะนะเลิฟลี่"
    ฉันพยายามขอร้องเขาด้วยเสียงที่น่าสงสารถ้าฉันมองเขาได้ฉันคงส่งสายตาเว้าวอนขอร้องเขาไปแล้ว
    "วันนั้นฉันจำได้ว่าเธอบอกว่าคนชื่อเรียวเป็นแฟนเธอ"
    ทำไงดีล่ะเรียวกับริวทำหน้าไม่พอใจแล้วเดินมาทางนี้แล้วด้วยฉันคงต้องใช้วิธีนี้เท่านั้น
    "ถ้าวันนี้นายยอมกลับไปก่อนฉันสัญญาว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปเจอนายที่ลานน้ำพลุที่นายนัดฉันวันนั้น"
    "เธอพูดเองนะแอลลี่" เลิฟลี่พูดด้วยน้ำเสียงอารณ์ดีแตกต่างจากเมื้อกี้
    "เพราะงั้นนายก็รีบไปสิ"
    "ไปก็ได้แล้วคืนนี้ฉันจะโทรหารับสายฉันด้วยนะที่รัก"
    เลิฟลี่พูดด้วยน้ำเสียงที่ชวนขนลุกสุดๆ ก่อนจะยอมไปแต่โดยดีริวกับเรียวเลยเดินมาถามฉันอย่างสงสัย
    "ไอ้นั่นมันเป็นใคร" เรียวเป็นคนถามขึ้นมาก่อน
    ฉันเลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทั้งสองคนฟังว่าเลิฟลี่ชอบตามตื้อฉันเพราะหมอนี่คลั้งฉันเอามากๆ
    "งั้นต่อจากนี้ฉันจะปกป้องเธอจากมันเองนะแอลลี่" ริวพูดพลางดึงฉันเข้ามากอดฉันเข้าใจว่าริวเขารักและเป็นห่วงฉันแต่อย่าทำแบบ นี้ต่อหน้าเรียวสิฉันได้แต่มองหน้าเรียวที่ทำสีหน้าเศร้าก่อนเขาจะเดินไปฉัน เเลยรีบผละออกจากอ้อมกอดของริวทันที
    "ริวขอโทษนะพอดีฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระด่วนนะขอตัวก่อนนะ"
    พอพูดจบฉันก็รีบวิ่งไปตามหาเรียวทันทีเขาหายไปไหนนะไวมากฉันเลยต้องเดินกลับ บ้านอย่างเศร้าใจแทนแต่ฉันก็ต้องแปลกใจเพราะฉันเห็นเรียวมายืนรอฉันอยู่หน้า บ้านแล้วเขายืนพิงกับรั้วบ้านของฉันและยิ้มมองมาที่ฉันแสดงว่าเขาไม่โกรธฉัน สินะ
    "เรียวทำไมจู่ๆ มาก่อนล่ะฉันตามหานายตั้งนานฉันคิดว่านายโกรธฉัน" ฉันร้องให้เพราะฉันคิดว่าที่เรียวเดินออกมาก่อนเขาคงเศร้าที่เห็นริวกอดฉัน และฉันก็กลัวเขาจะทิ้งฉันไปด้วยฉันเลยร้องให้แต่เรียวก็ดึงฉันมากอดเอาไว้ แน่นมากจนฉันอบอุ่นไปทั้งตัวและหัวใจ
 
    "ฉันไม่โกรธเธอหรอกแอลลี่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดฉีัแค่ไม่อยากเห็นริวมันกอดเธอขอโทษนะแอลลี่ที่ทำให้เธอร้องให้"
    "ช่างมันเถอะเราเข้าบ้านกันเถอะแม่ฉันคงทำอาหารไว้รอนายแล้วละ"
    ฉันยิ้มให้เรียวก่อนจะจูงมือเรียวเดินเข้าบ้าน
    "แม่คะหนูพาเรียวมาแล้วคะ"
    "มาแล้วเหรอ" เสียงแม่
    "สวัสดีครับผมชื่อเรียวครับเป็นแฟนของแอลลี่"
    ฉันต้องอึ้งกับการแนะนำตัวของเรียวเขาบอกว่าฉันเป็นแฟนต่อหน้าแม่ของฉันได้อย่างไม่เขินหรืออายเลยเขาดูแมนมากๆ
    "กรี้ดด! เท่ระเบิด" ประโยคนี้แม่เป็นคนพูดพร้อมกับกรี้ดดังลั่นแม่ฉันเป็นพวกคลั้งคนหล่อเหรอเนี่ยตั้งแต่เกิดมาเพิ่งจะรู้
    "แอลลี่พาแฟนไปทานอาหารที่โต๊ะสิแม่จัดอาหารเอาไว้แล้ว"
    และเราสามคนแม่ฉันและสามีเอ้ย! ไม่ใช่สิเรียวต่างหากต่างมานั่งทานอาหารที่แม่ทำบนโต๊ะอย่างอร่อย
    "วันนี้คุณพ่อไม่อยู่เหรอครับ" เรียวหันไปถามแม่ฉันอย่างมีมารยาททำไมตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเขาดูเป็นผู้ใหญ่มาก
    "พ่อของแอลลี่เข้าก่ะค่ำประจำแม่กับแอลลี่เลยต้องทานข้าวเย็นกันสองคนทุกวันถ้าเรียวว่างก็แวะมาทานข้าวที่บ้านได้ตลอดเวลานะ"
    ดีใจจังที่แม่ชอบเรียวและแม่กับเรียวก็คุยกันได้ถูกคอมากๆ จนแทบจะขายฉันอยู่แล้ว
    "แอลลี่ชอบขี้กลัวตลอดเลยแต่แม่ก็แปลกใจนะที่แอลลี่ไม่กลัวเรียวปกติแอลลี่ เจอผู้ชายหล่อแล้วจะกรี๊ดทุกทีเลย" แม่ขายฉันให้เรียวฟัง
    "สงสัยผมจะเป็นเนื้อคู่กับแอลลี่" เรียวก็เหมือนกันเขาหัดพูดจาน้ำเน่าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อน
    "แม่ยกให้เลย"
    กรี้ดด!! แม่เห็นหนูเป็นผักเป็นปลาเหรอถึงจะยกให้ผู้ชายง่ายๆ แบบนี้แม่ใจร้าย
    "แม่หยุดเลยนะ"
    ฉันหันไปทำหน้าบึ้งใส่แม่และสรุปฉันก็แยกแม่ออกจากเรียวไม่ได้ทั้งสองคนคุยกันอย่างกับรู้จักกันมาเป็นสิบปี >_