DANGER รักอันตราย ท้าทายหัวใจคุณชายมาเฟีย

 
บทที่ 1
เซอร์ไพรส์ [1]
 
   ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาในเช้าวันใหม่ด้วยอาการเหนื่อยล้าจากการเดินทางเมื่อวาน พอฉันเรียนจบที่ฝรั่งเศสอาทิตย์นึง ฉันก็โทรศัพท์ข้ามประเทศมาบอกพ่อว่าจะขออยู่ต่ออีกสองปี พ่อไม่ยอมน่ะสิแต่คิดเหรอว่าฉันจะทำตามคำสั่งพ่อง่ายๆ ฉันเป็นพี่คนโตของตระกูลนี้ จึงทำให้ฉันถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก อยากได้อะไรก็ต้องได้ ฉันเถียงพ่อจนพ่อยอมให้ฉันอยู่ต่อที่ฝรั่งเศส แต่ความจริงฉันแค่อยากจะเซอร์ไพรส์และทำให้พ่อกับคนในบ้านตกใจเล่น
 
เมื่อคืนแทบหมดแรงเลย หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายตื่นมาอีกทีก็เที่ยงกว่าแล้ว
                         หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวอยู่นานหลายชั่วโมงพลางคิดว่าจะไปไหนดี นอนอยู่บ้านเฉยๆ มันน่าเบื่อจะตายไป
ฉันยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียงเมื่อคิดอะไรสนุกๆ ออก “Hi~ my friend” ฉันกรอกเสียงหวานใส่โทรศัพท์(นั้นใคร?)“จำฉันไม่ได้? น่าน้อยใจจังนะ - -‘”(ฉันไม่มีเวลาว่างมาคุยกับไอ้โรคจิตอย่างเธอหรอกนะย่ะ !)โรคจิต? ยัยเพื่อนบ้า -_-‘“ซันเฟีย ฉันกลับมาแล้วเมื่อวานนี้เอง” ฉันพูดเสียงเรียบ(หะ!!!) ปลายสายพูดเสียงดังลั่นด้วยความตกอกตกใจมันมีอะไรให้น่าตกใจ?“แกจะพูดเสียงดังทำไม แก้วหูฉันจะแตกอยู่แล้ว ยัยบ้า!”(ให้ตายเถอะ! ฉันเกือบทำแก้วราคาไม่ต่ำกว่าห้าล้านแตก)“จะตกใจอะไรมากมาย แกนี่ท่าจะบ้า!”(ตกใจสิ ฉันคิดถึงแกมากเลยนะ เพื่อนร๊ากกกกกก) โอเว่อร์นะ ...เพื่อนฉันเนี่ย“แน่ใจ? ถ้าคิดถึงกันจริงก็พาฉันเที่ยวตามสัญญานะ อยู่แต่บ้านน่าเบื่อเป็นบ้า”(ฮ่าๆ แล้วจะไปเที่ยวที่ไหน?)“ตามใจคุณหนู ‘เมจิก’ ค่ะ J”‘เมจิก’ เธอเป็นเพื่อนที่มีอยู่ไม่กี่คนของฉัน เรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก เพราะครอบครัวพวกเราต่างก็เป็นมาเฟีย และอีกอย่างคุณพ่อของฉันกับคุณพ่อของเมจิกก็ทำธุรกิจที่เอื้อหนุนกันอยู่ ก็นับว่าเป็นญาติสนิทกันได้เลย ฉันกับเมจิกเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตลอด จนฉันต้องไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส และเมจิกก็ต้องไปเรียนต่อที่อเมริกาเหมือนกัน เราจึงไม่ได้ติดต่อกันเลย จนวันหนึ่งฉันได้ข้อความทางอีเมลซึ่งเมจิกเป็นคนส่งมาบอกว่าเธอเรียนจบและกลับประเทศไทยเรียบร้อย แล้วก็บ่นๆ ว่าคิดถึง อยากจะเจอฉันให้ได้ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ฉันกำลังสอบอยู่พอดี ฉันก็เลยตอบกลับไปว่า ถ้ากลับไทยเมื่อไหร่จะไปเที่ยวด้วยกันก๊อกๆๆๆๆ ก๊อกๆๆๆๆๆ ก๊อกๆๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังกระหึ่ม บ่งบอกถึงความไร้มารยาทของคนเคาะ - -‘“พี่ซันขา~” ฉันเดินออกมาเปิดประตูก็พบว่าคนที่เคาะประตูได้ไร้มารยาทแบบนั้นคือน้องสาวคนสวยของฉันเอง“...?”“พี่ซัน” คาเฟียเรียกชื่อฉันซ้ำ“มีอะไรก็พูดมา พี่รอฟังอยู่” ฉันยืนพิงขอบประตู พร้อมพูดเสียงเรียบ“เอ่อ...อ่า...แบบ...”“คาเฟียไม่ต้องมา เอ่อ-อ่า มีอะไรพูดมาก่อนที่พี่จะหงุดหงิดนะ” ฉันพูดเสียงเรียบไม่แสดงอารมณ์ใด แต่ถ้าคาเฟียไม่ยอมพูด และปล่อยให้ฉันยืนรออยู่แบบนี้ ฉันคงจะไม่สบอารมณ์แน่       เชื่อได้เลย ว่ายัยน้องสาวตัวแสบต้องหาเรื่องมาให้ฉันตั้งแต่วันแรกที่ฉันอยู่บ้านแน่นอน!“ว่าไงคาเฟีย?” ฉันหันหน้าไปถามน้องสาวที่ไม่ปริปากพูดอะไร เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเหมือนกำลังสำนึกผิดอะไรสักอย่าง“เอ่อ...พี่อย่าตกใจนะ ^^;”“ถ้าเธอไม่บอกพี่ภายในห้าวินาทีนี้ เธอเละแน่ -_-+”“ฉันแข่งรถแพ้”“อาฮะ” ฉันกอดอกมองหน้าน้องสาวตัวแสบ คาเฟียบ้าการแข่งรถสุดๆ เรื่องฝีมือก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ใช้ได้ ถึงจะไม่เคยแข่งชนะฉันสักครั้งก็เถอะ“แล้วฉันก็เสียพนันที่วางไว้”“แล้วไง...มันก็ไม่เห็นมีอะไรที่ร้ายแรง?” ส่วนมากของที่จะพนันก็มีแค่ เงิน ผู้หญิง และรถ “มันจะไม่ร้ายแรงเลยถ้าของพนันที่ว่าไม่ใช่แหวน” คาเฟียพูดเสียงเบาเหมือนเสียงกระซิบ“นี่เธอกำลังจะบอกพี่ว่า..."“ใช่! อย่างที่พี่คิดนั้นแหละ”“เวร!!!” ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสีย            พระเจ้า!!! ใครใช่ให้เอาแหวนที่มีแค่สามวงในโลกไปพนัน ถ้าพ่อรู้เรื่องนี้มีหวังโดนฆ่าทิ้งแน่            แหวนที่ว่าเป็นแหวนที่ทำขึ้นเป็นพิเศษมีแค่สาววงเท่านั้นบนโลกใบนี้ แถมยังเป็น...แหวนนี้พ่อให้เป็นของขวัญในวันคล้ายวันเกิดตอนอายุ 17 ปี แหวนนั้นมีการสลักชื่อของผู้ที่เป็นเจ้าของมันเอาไว้ ไม่เพียงเท่านั้นแหวนวงนี้ยังเป็นเครื่องหมายของการแสดงความรัก แสดงความเป็นเจ้าของ เมื่อถึงเวลาให้มอบแหวนวงนี้ให้กับคนที่รักและจนกว่าจะถึงตอนนั้นให้ใส่แหวนไว้ตลอดเวลาเปรียบเสมือนว่ามันคืออวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกาย ห้ามทำหายเด็ดขาด!!!“พี่ต้องช่วยฉันนะ TOT”“ทำอะไรไม่รู้จักคิดให้ดี ของสำคัญแบบนั้นก็ควรที่จะรักษาไว้ให้ดีไม่ใช่หรือไง เธอคิดอะไรอยู่ถึงเอาไปพนันเป็นของเล่นๆ แบบนั้น!” ฉันอยากจะบ่นให้ยัยตัวแสบหูชาไปข้าง แต่พอคิดว่าบ่นไปก็เท่านั้น เข้าหูซ้ายก็ออกหูขวาอยู่ดี ถึงบ่นสถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เหนื่อยเปล่า =_=’  “ถนัดนักนะ การหาเรื่องปวดหัวมาให้พี่เนี่ย -_-+” ยังไงยัยนี่ก็เป็นน้องของฉัน แถมยังเป็นน้องตัวแสบที่คอยหาเรื่องมาให้ฉันปวดประสาทอยู่เรื่อย ถ้าไม่ช่วยก็ดูจะเป็นพี่สาวที่โหดร้ายเกินไปหน่อยอ่ะนะ“แงๆ ถ้าพี่ไม่ช่วยมีหวังฉันโดนคุณพ่อสุดที่รักฆ่าแน่ ! U_U”        -_-‘ ฉันหรี่ตามองน้องสาวตัวเองอย่างใช้ความคิด“นะค่ะๆๆๆ พี่สาวสุดสวย สวยที่สุดในสามโลกเลย >_<” ฉันเหนื่อยใจกับน้องสาวคนนี้จริงๆ สิ ชอบทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต“ช่วยเธอ...แล้วพี่จะได้อะไร?” ฉันพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ในเมื่อขอความช่วยเหลือกันทั้งที มันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนสิ จริงมั้ย!
               
“ทุกอย่างที่พี่ต้องการ” คาเฟียพูดด้วยน้ำเสียแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน
               
           ทุกอย่างงั้นเหรอ น่าสนใจ J
               
“แน่ใจ?”
               
“แน่สิ! พี่ก็รู้นิสัยฉันนี่” คาเฟียย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
               
“แล้วเธอแพ้ใครมา? อีกอย่างจะไปตามลากตัวมันได้จากไหน?” คนที่ทำให้คาเฟียถึงกลับแพ้ มันต้องไม่ธรรมดาแน่
               
“บอกไปพี่คงไม่รู้จัก เอาเป็นว่าจะไปล่าตัวเขาได้จาก สนามแข่ง IV”
               
        สนามแข่ง IV งั้นเหรอ สนามแข่งนี้มัน...
               
            บัดซบ! ฉันเกียดที่นั้น ทำไมต้องเป็นสนามแข่งบ้านี่ด้วย ตั้งแต่เกิดเรื่องที่นั้นขึ้น ฉันก็สาบานกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่กลับเหยียบสนามแข่งอันน่าอัปยศนี่อีกเป็นครั้งที่สอง และพยายามอยู่นาน พยายามลืมความทรงจำทั้งหมด ความเจ็บปวดทั้งหมด ที่เกิดขึ้นที่นั้น จนลืมมันไปได้แล้วแท้ๆ แต่ทำไมเพียงแค่พูดถึงสนามแข่ง IV ความทรงจำทั้งหมดที่พยายามลืมมัน ถึงพร้อมใจกันผุดขึ้นมาในหัวไม่หยุดเหมือนหนังที่กำลังฉายซ้ำ ราวกับว่ามัน...ฝังลึกลงไปถึงขั้วหัวใจและจะไม่มีวันที่ฉันจะลืมความทรงจำอันแสนเจ็บปวดนี้ได้เลย
               
          ความทรมานที่ฉันได้รับ แม้อยากจะลืมมันมากเพียงใด แต่หัวใจทรยศดวงนี้มันเลือกที่จะจำ !!!
               
“พี่ซัน !!!”
               
“...”
               
“พี่เป็นอะไร พี่ร้องไห้ทำไมน่ะ O_O” คาเฟียทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ของความคิด
               
            ฉันตกใจยกมือขึ้นแตะที่หน้าตัวเองและสัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นๆ ที่กำลังรินไหลจากดวงตาที่ร้อนผ่าวไม่หยุดเหมือนท่อประปาที่กำลังจะแตก จนอาบแก้มทั้งสองข้างของฉันแล้วหยดลงบนพื้น ฉันรีบหันหลังให้คาเฟียก่อนจะใช้มือปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ และสงบสติอารมณ์ของตัวเอง แต่ทว่าก็ไม่มีทีท่าว่าน้ำตาจะหยุดไหล
               
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น” ฉันบอกเสียแข็งและพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้สุดความสามารถ ฉันไม่ชอบแสดงความอ่อนแอให้ใครหน้าไหนเห็น แม้แต่คนในครอบครัวก็เถอะ
               
“ไม่ได้เป็นได้ไง ก็พี่...”
               
“เธอลงไปรอพี่ข้างล่างก่อน เดี๋ยวพี่ตามไป!” ฉันแทรกขึ้นก่อนที่คาเฟียจะพูดจบ
               
“แต่ว่า...”
               
“ขอร้อง พี่ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะตามไป!” ฉันพยายามมากที่จะพูดให้เป็นปกติมากที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้
               
ปึง
               
          ฉันปิดประตูและจัดการล็อกมันเมื่อรู้สึกว่าคาเฟียเดินจากไปแล้ว ฉันทรุดตัวลงนั่งพิงประตู น้ำตาที่กลั้นไว้ก่อนหน้านี้ พร้อมใจกันไหลออกมาเสมือนท่อประปาแตก การไปสนามแข่ง IV ไปที่นั้น แม้จะรู้ว่าการไปที่นั้นอาจจะทำให้ฉันเจ็บปวดอีกครั้ง และอาจจะเจอผู้ชายคนนั้น คนที่ทำให้ฉันเหมือนตายทั้งเป็น แต่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว ที่ฉันนั่งร้องไห้ไม่ใช้เพราะฉันยังเสียใจอยู่ แต่ฉันสมเพชตัวเองเมื่อก่อนต่างหาก ไม่คิดว่าตัวเองเมื่อก่อนจะโง่งมและอ่อนแอได้อย่างไม่สมกับเป็นตัวฉันในตอนนี้ อีกอย่างฉันในตอนนี้เข้มแข็งกว่าตอนนั้นที่เป็นแค่ผู้หญิงที่อ่อนต่อโลก ตามเล่ห์เหลียม ตามความร้ายกาจของเขาไม่ทัน แต่ปัจจุบันมันไม่ใช่อีกแล้ว ถ้าฉันจะต้องเผชินหน้ากับเขาอีกครั้งล่ะก็...ฉันจะทำให้เขารู้ว่าฉันในตอนนี้ร้ายกาจได้มากกว่าเขาในตอนนั้นเป็นร้อยเท่า!!!
               
ปึง
               
         พอสงบสติอารมณ์ได้ก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงยีนขาสั้นและไม่ลืมเสื้อแจ็คเก็ตสีดำแบบที่ฉันชอบเอามาพาดบ่า ฉันปล่อยผมเป็นลอนยาวสยายถึงกลางแผ่นหลัง
               
“พี่ซัน” คาเฟียเรียกฉันเสียงเบา คงจะเป็นห่วงฉันนั้นแหละ ในบ้านฉันคาเฟียเป็นเด็กที่อ่อนโยนกว่าใครๆ เป็นคนขี้เป็นห่วงคนอื่นเอามากๆ  ถึงจะไม่เคยพูดอะไรที่สื่อถึงความเป็นห่วงก็เถอะ แต่ดวงตากลมโตเป็นประกายคู่นั้น ถ้าได้สบตากับเจ้าตัวก็จะเข้าใจ ว่าคาเฟียมีความรู้สึงยังไง เธอจะแสดงมันออกมาทางสายตาจนหมด เป็นเด็กที่อ่านใจได้ง่าย และเพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงรักแล้วก็ห่วงน้องสาวคนนี้มาก
               
“พี่...” คาเฟียเหมือนอยากจะถามว่าอยู่ๆ ทำไมฉันถึงบ่อน้ำตาแตกเมื่อกี้
               
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่คิดถึงเรื่องราวเก่าๆ เลยเกิดอาการน้ำตาไหลนิดหน่อย” ฉันพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้คาเฟียที่นั่งอยู่ที่โซฟาสีเงินตัวใหญ่ ก่อนจะจับมือและออกดึงให้เธอลุกขึ้น
               
“...” คาเฟียไม่พูดอะไรนอกจากสบตากับฉันนิ่งๆ สายตาที่มองฉันตอนนี้มันแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใย
               
“ไม่มีอะไรที่เธอต้องกังวล ส่วนเรื่องแหวน...” ฉันพูดก่อนจะดึงน้องผู้น่ารักเข้ามากอด
               
“พี่จะเอาแหวนมาคืนให้เธอ ไม่มีอะไรที่พี่สาวคนนี้ทำให้เธอไม่ได้หรอก J” 
 
------------------------------------
17\08\13 [22:41]
อย่าลืมให้กำลังใจด้วยนะค่ะ ^^'
1 เม้น = 1 กำลังใจ 
รักรีดเดอร์ทุกคนค่ะ