ภารกิจแม่มดร้ายจับหัวใจนายสุดหล่อ ><

 

50

คนที่ตามหา.

 

ก้อก ๆ ก้อก ๆ

 

“ป้าเข้าไปนะคะคุณหนู”เสียงผู้สูงอายุวัยกลางคนบอกพร้อมกับผลักประตูเข้ามาอย่างถือวิสาสะ”อ้าว ตื่นแล้วหรอคะคุณหนู”เสียงนั้นถามขึ้นเมื่อเห็นฉันยืนอยู่ที่ระเบียงและมองเหม่ออกไปนอกปราสาทมืดแห่งนี้

 

“ค่ะป้านอริส พอดีเมื่อคืนแมรี่นอนไม่ค่อยหลับน่ะคะ”ฉันตอบแต่ตาก็ยังเหม่อมองออกไป

 

จะให้ฉันนอนหลับลงได้ยังไงในเมื่อฉันคิดถึงแต่เรื่องของเอรอสทั้งคืน ป่านนี้หมอนั่นจะเป็นยังไงบ้างนะ

 

“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึป่าวคะคุณหนูของป้า?”

 

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ^_^”ฉันหันมายิ้มให้คุณป้านอริส ช่างเป็นยิ้มที่ยากเย็นเหลือเกิน

 

“งั้นก็ดีแล้วล่ะคะ คุณหนูให้มาตามลงไปทานอาหารเช้าน่ะคะและให้กำชับว่าให้แต่งตัวชุดสำหรับการออกไปชมรอบเมืองด้วย”

 

คุณหนูที่ว่านี่คงจะหมายถึงเกรย์สินะ ก็ดีเหมือนกันแฮะมาอยู่ที่นี่ตั้งหลลายวันแล้วแต่ยังไม่มีโอการสออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้างซะที อากาศในเมืองนี้ก็หนาวจะตาย ฉันแทบจะแข็งตายอยู่แล้วนี่ขนาดฉันใส่เสื้อผ้าเกือบ 8 ชั้นนะเนี่ย -_-*

 

“ค่ะ แล้วแมรี่จะตามลงไปนะคะ”

 

ป้านอริสพยักหน้ารับหลังจากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง ฉันจึงเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องเปลี่ยนชุดแล้วเดินตามออกไป

 

“นั่งสิ”นั่นคือประโยคแรกที่เขาพูดกับฉันเมื่อฉันเดินเข้ามาในห้องทานอาหาร

 

“ไม่บอกฉันก็นั่งอยู่แล้ว”

 

“วันนี้ฉันจะพาเธอออกไปนอกคฤหาสน์”

 

เกรย์ไม่สนท่าทางกวนประสาทของฉันเขาเปลี่ยนบทสนทนาอย่างไม่คิดจะใส่ใจกับคำพูดของฉันเลยสักนิดเดียว

 

“ฉันรู้แล้ว”

 

“ฉันจะพาเธอไปในที่ที่เธออยากไป”

 

“ที่ที่ฉันอยากไป?”

 

“ถึงเวลาเธอก็รู้เองนั่นแหละ”เกรย์ตอบแล้วใช้ช้อนตักอาหารเข้าปากโดยไม่หันมามองฉันที่นั่งงงเป็นไก่ตาแตก

 

มีที่ที่ฉันอยากจะไปด้วยเหรอ ที่ไหนฟ้ะ นึกไม่ออกเลยแฮะ -_-;

 

เมื่อเราทั้งสองคนรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาอันสมควรที่เราจะออกเดินทางสักที เกรย์พาฉันมายังหน้าคฤหาสน์ สักพักก็มีองค์รักษ์ควบบังเหียนลากรถม้ามาก่อนจะมาหยุดนิ่งอยู่ที่ตรงหน้าพวกเรา เกรย์เปิดประตูรถม้าให้ฉันราวกับฉันเป็นเจ้าหญิง(อันที่จริงก็เคยเป็น) ฉันจึงก้าวเข้าไปนั่งเกรย์เข้าตามมาแล้วรถม้าก็เคลื่อนตัวออกนอกคฤหาสน์ทันที

 

รถม้าเคลื่อนตัวไปเรื่อย ๆ และเชื่องช้าบรรยากาศรอบ ๆ ทำให้ฉันตัวหนาวเย็นกว่าในคฤหาสน์หลายเท่าตัว ฉันสังเกตเห็นต้นไม้หรือกอหญ้าต่างก็มีน้ำแข็งจับตัวกันเป็นก้อน แม้จะเป็นตอนกลางวันแต่ฟ้ากลับมืดจนแทบจะมองไม่เห็นทางเลย นี่ถ้าพระอาทิตย์ไม่ขึ้นก็คงไม่รู้ว่าเป็นตอนกลางวัน(แต่ก้อนเมฆก็บังมันเกือบมิดอยู่ดี -_- )

 

ภาพสองข้างทางเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ มีบ้านที่ปักหลักอยู่ที่นี่น้อยมาก ถ้าให้ฉันเดาคงไม่ถึง 20 หลัง รถม้ายังเคลื่อนตัวต่อไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดมันก็หยุดลง ว่าแต่ทำไมบรรยากาศตรงนี้มันเย็นเป็นพิเศษล่ะ ฉันว่าตั้งแต่เริ่มออกจากคฤหาสน์มันก็เย็นอยู่แล้วนะมาตรงนี้เย็นกว่าร้อยเท่า - O –

 

“หยุดทำไม?”

 

“ถึงแล้ว”

 

“ถึงไหน?”

 

“ก็ที่ที่เธอยากจะมาไง”

 

 

o_O ที่ที่ฉันอยากจะมาหรอ?

 

ฉันรีบชะโงกหน้าออกมามองทางช่องหน้าต่างรถม้า กลับพบว่าตอนนี้รถม้ามาหยุดที่หน้าอุโมงค์แห่งหนึ่งซึ่งข้าง ๆ มันก็เป็นคฤหาสน์นี่นาแต่ทำไมคฤหาสน์ไม่หนาวขนาดนี้ล่ะ

 

“อุโมงค์นี้จะพาไปที่ไหนน่ะ?”

 

ฉันมุดหัวกลับเข้ามาในรถแล้วถามอย่างสงสัย

 

“เธอไม่รู้จริง ๆ น่ะหรอ?”

 

“ถ้าฉันรู้แล้วจะถามทำติ่งแมวอะไรมิทราบ -_-^^”

 

“ที่นี่ก็คือเส้นทางที่ถูกลืมยังไงล่ะ”

 

เส้นทางที่ถูกลืมเหรอ? ไม่เห็นจะเคยได้ยินเลย ที่เมืองดาร์กแลนด์มีที่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

 

“มันมีไว้เพื่ออะไร?”

 

“ถ้าเธออยากรู้ฉันจะพาเข้าไปเอง”

 

 

เกรย์จับมือฉันพาเดินเข้ามาในอุโมงค์ มีแต่กลิ่นไอของความเจ็บปวด ทรมาน จริง ๆนะ ฉันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ยิ่งเดินลึกเข้าไปเท่าไหร่ ความรู้สึกมันก็ชัดมากขึ้นทุกที ฉันเริ่มหวาดกลัวขึ้นมาแล้วสิ >_< ฉันกระชับมือที่จับเกรย์ไว้ให้แน่นขึ้นเหงื่อเริ่มไหลออกมาเหมือนน้ำก๊อกแตก ก็ฉันกลัวนี่!

“ถึงแล้วล่ะ”

 

>_o หา? ที่นี่น่ะหรอ? ไม่เห็นมีอะไรเลย มีแค่ห้องโล่งๆที่เป็นสีม่วงอมดำล้วนเท่านั้น แต่จะว่าไปผนังถ้ำนี่ดูแปลก ๆ นะ เหมือนกับมีอะไรกั้นไว้ฉันคิดได้ดังนั้นจึงเดินเข้าไปพอใกล้จะถึงผนังถ้ำก็เอื้อมออกไปเพื่อจะแตะมัน ทว่า...มือของฉันกลับสัมผัสกับกระจก! เป็นกระจกที่ใสมากและมันตั้งอยู่ห่างออกจากผนังประมาน 20 เซนต์

 

“มันกั้นอะไรไว้?”ฉันถามพร้อมใช้มือทั้งสองข้างแตะไปที่กระจกแล้วเลื่อนไปรอบ ๆ

 

“คน”

 

“คน! ที่นี่เป็นคุกอย่างงั้นหรอ!!?”ฉันถามพร้อมผละออกจากกระจกสองสามก้าว

 

“ที่นี่คือที่คุมขังนักโทษที่ทำผิดกฏโลกเวทย์มนต์”

 

“มันร้ายแรงมากเลยเหรอ?แล้วทำไมฉันถึงมองไม่เห็นข้างในล่ะ?”

 

“ใช่ มันร้ายแรงมาก แต่ถึงเธอจะมองไม่เห็นข้างในแต่ข้างในมองเห็นเธอนะ”

 

“พวกเขาทำความผิดอะไร?”

 

“หลงรักมนุษย์และหลงรักแม่มดพ่อมด!”

 

คำตอบของเกรย์ทำเอาตัวฉันแข็งทื่อ สมองตื้อราวกับถูกค้อนทุบ ใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนเลือดสูบฉีดเร็วเกินไป

 

“ฉะ...ฉันคิดว่าคนพวกนี้ควรจะถูกส่งตัวไปหอคอย...คาร์รอส”

 

“นั่นเธอคิดไปเอง”เกรย์เดินเข้ามาหาฉันแล้วมองไปทางผนังถ้ำ

 

“แล้วพวกเขา...ต้องเจอกับอะไรบ้าง”แม้จะไม่อยากรู้คำตอบที่หน้าหดหู่ แต่เพราะความอยากรู้จึงห้ามปากไว้ไม่ได้

 

“ถูกผนึกวิญญาณให้อยู่กับที่นี่ตลอดไป จะไม่ได้รับข้าวไม่ได้รับน้ำแต่จะไม่ตาย มันก็เหมือนกับคนที่ไม่มีหัวใจต้องอยู่อย่างทนทุกข์ทรมานไปไม่จบไม่สิ้น”

 

“นายเป็นคนสร้างที่นี่อย่างงั้นหรอ!”

 

“ฉันสร้างเพราะเจ้าแห่งโลกเวทมนต์สั่งให้ฉันสร้าง”

 

“แต่นายก็ไม่สมควรจะสร้างที่นี่ขึ้นมา ความรักไม่ใช่เรืองผิดคนรักกันข้ามเผ่าพันธุ์มันผิดตรงไหน รักสวยงามเสมอ!”

 

“รักที่ไม่มีใครต้องการ มันจะสวยงามได้ยังไง!!”เกรย์ตวาดเสียงดังจนเสียงสะท้อนไปทั่วถ้ำ

 

“ขึ้นชื่อว่ารักยังไงมันก็สวยงามเสมอแค่ว่ามันจะเป็นรักแบบไหนต่างหาก!”

 

“คนที่ได้รับความรักอยู่ตลอดเวลาแบบเธอไม่มีวันเข้าใจหรอก!!”หยดน้ำใสๆเคลื่อนตัวออกมาจากดวงตาแข็งแกร่งนั่นแว้บนึง ก่อนจะถูกสลัดทิ้งด้วยมือของเจ้าชายจอมเย็นชาอย่างเกรย์

 

“ฉันขอโทษ...”

 

ฉันผิดเองแหละที่ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ เป็นเพราะฉันคนเดียวฉันสวมกอดเพื่อเป็นการปลอบเอามือลูบหลังให้เขาใจเย็นลง

 

“อยู่กับฉันนะแมรี่ อย่าทิ้งฉันไปอีกนะ...”เสียงนั้นสั่นเครือ มันสั่นไหวเกินกว่าที่ฉันปฏิเสธได้

 

“แน่นอนเกรย์ฉันจะไม่ทิ้งนาย ฉันสัญญา”ฉันตอบพร้อมกับเหม่อมองไปที่กำแพง

 

ถ้าฉันหรือเอรอสใครสักคนต้องมาถูกจองจำอยู่ที่นี่ล่ะก็... ฉันไม่มีทางให้เป็นแบบนั้นแน่ เอรอสจะต้องปลอดภัยไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรแลกด้วยหัวใจหรือแม้แต่แลกด้วยวิญญาณฉันก็จะยอมแลกมัน

จริงสิ! ฉันเคยสัญญาไว้กับคุณยายที่กระท่อมกลางป่านี่นา ในเมื่อเกรย์บอกว่าคนที่ทำผิดจะต้องมาอยู่ที่นี่ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือว่าแม่มดพ่อมดก็จะถูกส่งตัวมาอยู่ที่นี่นั้น งั้นบางที...

 

“เกรย์ฉันมีเรื่องจะขอร้องนายอีกสักเรื่องจะได้มั้ย?”ฉันคลายกอดออกแล้วถาม

 

“ได้สิ ถ้าฉันทำเพื่อเธอได้ฉันจะทำ”

 

“ฉันต้องการพบคนที่ชื่อ อาร์เธอร์ นัสสัน ฉันรู้ว่าเขาถูกส่งตัวมาที่นี่”

 

“ฉันไม่รู้ชื่อของคนที่ถูกส่งตัวมาหรอก รู้แค่ว่าฉันใช้พลังของฉันร่ายคาถากั้นและสาปพวกเขาให้ไร้หัวใจอย่างเดียว บางคนก็ถึงกับจำอะไรไม่ได้ไปเลย”

 

“งั้นฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ?”

 

ฉันกอดอกพร้อมกับเอามือลูบคางแล้วหมุนตัวไปรอบ ๆ ห้องเพื่อเพ่งมองให้ทะลุเข้าไปในกระจก แต่เวทย์ของเกรย์แกร่งขนาดนั้นฉันคงมองไม่ทะลุหรอก อีกอย่างถึงฉันจะมองทะลุแต่ฉันก็ไม่รู้อยู่ดีว่าคนรักของคุณยายน่ะหน้าตาเป็นยังไง

 

ปึก ปึก !

 

เสียงนั่น (- -  )! ฉันหันควับทันทีรู้สึกเหมือนจะดังมาจากมุมไหนสักมุมของผนังถ้ำแห่งนี้ ฉันเดินวนไปรอบ ๆ แต่ก็จับเสียงไม่ได้เพราะมันเป็นแค่ถ้ำเหลี่ยมๆ กลม ๆ เสียงเลยสะท้อนไปมาเลยจับจุดไม่ได้ว่ามันดังมาจากทางไหน

 

“ทางนั้น -_-/ ”เกรย์ชี้ไปยังจุดที่อยู่ข้าง ๆ เขา

 

เฮ้ แล้วจะให้ฉันเดินวนรอบทำซากแมวอะไรยะ -_-*

 

ปึก ปึก!

 

“จริงด้วย! ตรงนี้แน่เลย เอาล่ะที่นี้นายก็คลายคาถาซะ”

 

“นี่เธอสั่งฉันหรอยัยตัวดี”เกรย์ถามอย่างเอาเรื่อง

 

“นายบอกฉันเองนะถ้านายทำได้นายจะทำอ่ะ ตอนนี้นายทำได้แล้วนายก็ต้องทำ!”ฉันชี้นิ้วสั่ง

 

“ยัยจอมเผด็จการ!”

 

เกรย์สบถเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตาม เขางมงำอะไรสักอย่างก็ชี้นิ้วไปตรงผนังถ้ำนั้นพลันกระจกใส ๆ ก็ค่อย ๆลอกออกช้า ๆ จนหมดไปเผยให้เห็นลุงแก่ผมหงอกเต็มหัว มีรอยย่นอยู่บนใบหน้าเต็มไปหมด แขนทั้งสองข้างถูกตรึงติดไว้กับผนังถ้ำ ให้ตายสิ! ฉันทนเห็นภาพแบบนี้ไม่ได้จริงๆ

อยู่ดี ๆ โซ่ที่มีคุณตาคนนี้ก็หลุดออกทำให้ร่างคุณตาทรุดฮวบลงกับพื้นทันที เมื่อฉันหันไปก็พบว่าเป็นฝีมือของเกรย์นี่เองฉันยิ้มให้เค้าเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปประคองคุณตาให้ลุกขึ้น

 

“คุณตาชื่อ อาร์เธอร์ นัสสันหรอคะ?”

 

“ชื่อนี้ฉันไม่ได้ยินใครเรียกมาตั้งนานแล้ว ไม่มีใครรู้จักฉันบนโลกเวทมนต์นี่นอกจากคนรักของฉัน หนูคือคนรักของฉันหรอ สวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ ฉันดีใจมากที่ได้พบเธอนะ”

 

เอิ่ม -_-;;

 

“คิก ๆ ”

 

“หัวเราะอะไรของนาย!”ฉันหันไปดุเกรย์ที่ทำท่าเหมือนกั้นขำแต่กั้นไม่อยู่

 

“อุ้บ OxO”เมื่อเห็นฉันดุเขาก็รีบเอามืออุดปากตัวเองทันที

 

“คือไม่ใช่อย่างนั้นค่ะคุณตาคือคนรักของคุณตาส่งหนูมาเพื่อตามหาคุณตาน่ะค่ะ ^_^”

 

“อ๋อ เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เองแล้วคนรักของตาเขาอยู่ไหนล่ะ จินนี่ของตาอยู่ไหน?”คุณตาหันมองเลิ่กลัก

 

ว่าแต่ว่าเมื่อกี้คุณตาพูดว่าไงนะ ‘จินนี่’ อย่างงั้นหรอ แต่วันนี้ฉันก็ลืมถามชื่อคุณยายเลยไม่รู้ว่าคุณยายชื่ออะไร ชื่อน่ารักจังเลยแฮะ

 

“คุณยายจินนี่ไม่ได้มาค่ะ แต่คุณยายส่งฉันมาแทนฉันจะพาคุณตาไปหาคุณยายนะคะ”

 

“ไม่ได้!”

 

“ทำไมล่ะ นายขังได้ นายก็ต้องปล่อยได้สิ่”

 

“คนทำผิดกฎก็ต้องโดนขังสิ แล้วอีกอย่างถ้าเจ้าแห่งโลกเวทมนต์รู้จะเกิดอะไรขึ้นเธอคิดสิ่!”

มันก็จริง ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้ายังไงก็ยิ่งใหญ่ที่สุดอยู่แล้วแต่ถ้าเจ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไรหรอกน่า จริงมั้ย?

 

“ยิ้มแบบนั้นฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่ คิดว่าเจ้าแห่งโลกเวทมนต์จะไม่รู้น่ะสิ หึ! เธอคิดผิดแล้วล่ะ”

อะไรกันสีหน้าฉันแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยหรอ

 

“น่านะ ครั้งเดียวเอง พลีสสสสสสสสส T^T”

 

“ไม่!”

 

“นะเกรย์ขา ~”

 

“มะ...ไม่!”

 

“เจ้าชายเกรย์สุดหล่อขา ช่วยแมรี่เถอะน้าแมรี่ขอร้อง >3<~”ฉันเกาะแขนเกรย์และเอาหน้าถูไหล่ของเขาอย่างแมวขี้อ้อนนายนี่ต้องใจอ่อนบ้างล่ะน่า ฉันลงทุนขนาดนี้เชียวนะไม่ได้ผลก็ให้มันรู้ไป!

 

“ก็ได้ ฉันยอมแล้ว เลิกทำท่าแบบนี้ซักที อุบาทว์!”

 

“แหม อุบาทว์แล้วทำไมนายต้องหน้าแดงด้วย?”

 

“ฉันร้อน!”

 

“แน่จายหยอออออออออ ~”

 

 

“ถ้าเธอเซ้าซี้ฉันจะขังตาแก่นี่ซะ”

 

“โอเอ้ โอเค ฉันไม่แกล้งนายแล้วก็ได้ ทีนี้นายยอมช่วยคุณตาอาร์เธอร์แล้วใช่มั้ย?”

 

“อื้อ”

 

“เย้! นายน่ารักที่สุดเล้ยยยย >_<~”

 

พลั่ก!

 

“O_O นั่นนายทำอะไร!”

 

อยู่ดี ๆ เกรย์ก็ใช้มือของเขาผลักคุณตาอย่างแรงจนรางของคุณตาหายไปกับผนัง นี่เกรย์ผลักแรงจนจมไปกับผนักเลยหรอเนี่ย มันจะมากไปแล้วนะ!

 

“ทำไมนายต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย! ไม่ยอมช่วยก็บอกกันดี ๆ เส้ ไปผลักคุณตาแบบนั้นทำไม! นายนี่มันเลวที่สุด ต่ำชามาก ฉันคิดว่านายจะเปลี่ยนตัวเองแต่ไม่เลยนายมันสวะ!!”ฉันผลักเกรย์อย่างแรงจนเขาเซถลาถอยไปสองก้าว ใบหน้าที่ควรจะโกรธที่ถูกฉันด่าแต่กลับยิ้มเหยียดแล้วมองฉันด้วยสายตาตัดพ้อ!

 

อะไรกัน ฉันทำอะไรผิดอย่างงั้นหรอ!

 

“หึ ฉันคงไม่เคยมีอะไรดีในสายตายเธอเลยสินะ เธอคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นหรอ ที่ฉันทำลงไปก็เพราะการส่งนักโทษที่ทำผิดไปในที่ที่เขาอยากจะไปก็คือการจมลงไปในผนังถ้ำที่กำกับด้วยเวทมนต์นี่ต่างหาก”เกรย์เอ่ยเสียงเรียบและหันหลังให้ฉัน

 

“ฉะ..ฉันขอโทษ  คือฉันไม่ได้...”

 

“ฉันคงเลวในสายตาเธอจริง ๆ นั่นแหละ”พูดจบเกรย์ก็ก้าวเท้าเดินออกไป

 

ฉันได้แต่ยืนมองไม่รู้จะพูดยังไง ก็ฉันผิดจริง ๆ นา (._.)