ภารกิจแม่มดร้ายจับหัวใจนายสุดหล่อ ><

14

การคืนร่างของลีเวลล์

           ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาแต่ โอ้ย ! เจ็บไปทั่วเลย หน้าฉันตอนนี้คงดูไม่ได้เลยสินะ Y_Y ไม่นะ ! ฉันจะต้องเข้มแข็งจะให้หมอนั่นมาเห็นน้ำตาของฉันไม่ได้ ฉันกำลังจะยกมือขึ้นปาดน้ำตา แต่ก็ต้องตกใจที่เห็นร่างที่คุ้นเคยนอนจับมือฉันไว้ เอรอส..นี่นายนอนเฝ้าฉันตลอดเลยหรอ O_O แต่เมื่อฉันหันหน้าไปอีกฝั่งก็ต้องตกใจ O_O

“ลีเวลล์ ! นายทำฉันตกใจนะ ! ”ฉันบ่นแกมเก็บเสียงเพราะกลัวคนข้าง ๆ จะตื่น >O<

“ฉันเห็นสายตาที่เธอมองมันแล้วฉันไม่ชอบเอาซะเลย โฮ่ง !”

“เฮ้ ! เห่าให้มันเบา ๆ หน่อยสิเดี๋ยวเอรอสก็ตื่นหรอก >3< ”ฉันดุลีเวลล์เบา ๆ

“นี่เธอ..”ยังไม่ทันที่ลีเวลล์จะได้พูดอะไรร่างของลีเวลล์ก็ค่อยๆกลับกลายเป็นร่างของพ่อมด ช้า ๆ

“เห้ย ! O_O นี่นายคืนร่างแล้วนี่ มนต์เสื่อมแล้วเย้ ๆ >O< ”

ฉันโผเข้ากอดลีเวลล์ด้วยความดีใจอย่างลืมตัวและลืมเจ็บ >O< ลีเวลล์กอดตอบทันที O_O

พลั่ก !

“โอ้ย ! ผลักฉันทำไมนี่ยัยบ้าเจ็บนะเฟ้ย -0- ”

“ก็นายฉวยโอกาสฉันทำไมล่ะแบร้ :P โอ้ย ! ”เจ็บจังหน้าฉัน ฮือ ๆ ยัยพวกบ้าเจอหน้าอีกทีพวกแกต้องเจ็บหนักกว่าฉันร้อยเท่าเลยคอยดูเส้ >O<

“เป็นอะไรรึเปล่าแมรี่ ? ฉันว่าฉันจะถามเธอตั้งนานแล้วว่าเธอไปโดนอะไรมา บอกมาสิใครทำเธอมันต้องเจ็บกว่าเธอเป็นร้อยเท่า !! ”นายนี่นิสัยเหมือนฉันไม่เปลี่ยนเลยนะ - -+ ฉันไม่ตอบแต่หันไปหาร่างสูงที่ยังหลับตานอนอยู่บนเตียง ( . . )

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า อูย ย ยย ~ ” เจ็บเป็นบ้า TOT

“เจ็บขนาดนี้แล้วยังจะปากดีอยู่อีกนะเธอเนี่ย =^= ”ลีเวลล์พูดจบก็เดินมาจับมือฉัน ฉันขัดขืนเล็กน้อยแต่ก็ฝืนไม่ได้จึงปล่อยเลยตามเลยอ้อ ! ลีเวลล์มีพรสววรค์ในด้านนี้สามารถเห็นอดีตได้ ฉันก็ด้วย >O< เราจึงมีอะไรหลาย ๆ อย่างเหมือนกัน ภาพต่าง ๆ ถูกมองเห็นโดยลีเวลล์อีกครั้ง ฉากแต่ละฉากทำให้ลีเวลล์เดือดขึ้นทีละน้อย ลีเวลล์เปลี่ยนสีหน้าเป็นโกรธจัดทันที เขามุ่งตรงไปยังร่างสูงของเอรอสฉันจึงต้องรีบกระโดดไปขวางเอาไว้ก่อนที่ลีเวลล์จะทำอะไรโง่ ๆ

“นี่นายจะทำอะไร ! ” อูยยย เจ็บหน้าชะมัด แถมยังปวดตามร่างกายไปหมด TOT

“ฉันจะฆ่ามัน ! มันทำให้เธอต้องได้รับบาดเจ็บเกือบตายเลยนะแมรี่ !! ”ฉันชะงักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

“ครูจีออน คาเรโร่ ! ” แสงสีดำพุ่งออกจากปลายนิ้วของฉันมันตรงไปยังร่างของเอรอส ฉันต้องการให้เค้าหลับอยู่แบบนั้น ฉันกลัวว่าเค้าจะตื่นขึ้นมาเห็นและแตกตื่นไปกันใหญ่ -0-

“นี่เธอ ! ” ลีเวลล์เห็นฉันทำแบบนั้นก็ยิ่งไม่พอใจ - -+

“นายจะฆ่าเอรอสไม่ได้นะ ฉันต้องทำภารกิจให้เสร็จ ! ถ้านายฆ่าเค้าฉันก็ทำภารกิจไม่ได้หน่ะสิ !! ”

“เธอคิดแค่นั้นจริง ๆ หรอแมรี่ !! เธอแน่ใจหรอว่าที่เธอทำลงไปก็เพื่อภารกิจหน่ะ !!”

“แน่ใจสิ !”ฉันถียงกลับทันควัน ใช่ ! ฉันต้องไม่รักเอรอส ฉันไม่ได้รักเอรอส ที่ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อภารกิจเท่านั้น !

“ครูจีออน เฟสเอชพี ! ”แสงสีเขียวพุ่งออกจากปลายนิ้วเรียวยาวของเขาและมันตรงมายังฉัน อ๊ะ ! ฉันรู้สึกว่าหน้าเบาหวิว ฉันยกมือจับหน้าตัวเอง เพื่อให้แน่ใจฉันจึงวิ่งไปยังกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้อง จริงด้วย >O< หน้าฉันหายหมดแล้วท้องกลับแขนก็หายปวดแล้วด้วย เย้ ๆ >O< แต่เอ๊ะงั้นก็แสดงว่า O_O

“ลีเวลล์ ! ” ฉันรีบเข้าไปประคองลีเวลล์ไว้เพื่อไม่ให้ร่างเขาร่วงลงหัวกระแทกพื้น

“ดีแล้วแหละที่เธอไม่เป็นอะไรแล้ว :) ”

“นายมันบ้า ! ทำแบบนี้ทำไมกัน แผลของฉันไม่กี่วันก็หายแล้ว แต่นายสิ เสกให้แผลหายแบบนี้จะเสียพลังมากนะ ”

“55 แล้วใครกันนะ ที่ดีใจจนต้องรีบวิ่งไปที่กระจกหน่ะ เอาน่าพลังฉันไม่นานหรอกแต่ตอนนี้ฉันต้องรีบกลับ โคลเวล เพื่อไปฟื้อฟูพลังก่อนล่ะ หายมานานแล้วด้วย J ”พูดจบร่างของลีเวลล์ก็เรือนหายไปทันที นั่นสินะ ลีเวลล์เวทมนต์แกร่งจะตายไม่ตายง่าย ๆ หรอก ฉันหันไปหาร่างที่นอนอยู่บนเตียงแล้งร่ายคาถาเพื่อคลายมนต์

“ครูจีออน คาราเรส ! ”แสงสีดำพุ่งไปยังร่างตรงหน้าแต่เอรอสก็ยังไม่ขยับเขยื้อน เอ๊ะ ! หรือว่าฉันร่ายมนต์ผิดอีกแล้วเนี่ย ! ไม่จริ๊ง ง ง ง ง >O< ฉันรีบวิ่งเข้าไปเขย่าตัวเอรอส แต่เอรอสก็ยังไม่ขยับสักนิด ให้ตายสิฉันร่ายมนต์ผิดตรงไหนเนี่ย !!

ครืดดดดด ดด ~

เอ๊ะ ! กระดาษอะไรเนี่ย กระดาษแผ่นเล็กแผ่นหนึ่งไหลออกมาจากนาฬิกายี่ห้อพลูม่าของฉัน บางทีมันก็ฉลาดเกินนาฬิกานะ ><

ที่เจ้าร่ายไปเมื่อกี๊เนี๊ยะ คือคาถาเจ้าชายนิทรา วิธีแก้มีสองวิธี คือ 1 . เจ้าจะต้องจุมพิตผู้ที่โดนคาถาด้วยความรักที่เจ้ามี 2.เจ้าจะต้องไปเอาขากบตากแดดเน่ามา 13 ขา หางแมวสีรุ้ง 13 หาง พิษงู 13 หยด ใส่หม้อใหญ่คนให้เข้ากันและดื่ม และไม่ต้องทำหน้ายี๊แบบนั้นมีแค่2 ทาง จุ้บ !

            “เห้ย ! จิงหรอเนี่ย ? ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ฉันก็ว่าฉันร่ายคาถาถูกแล้วนะ หรือว่าพลูม่ามันจะมั่วนิ่ม ”

            ครืดดดด ด ดด ~

            พลูม่าไม่มั่วนิ่มทำไมต้องว่ากันด้วย ฮึก ๆ น้อยใจ ไม่รักท่านแมรี่แล้ว ชิส์ ! L

แซดด ดดด บึ้ม !

“เย้ย ! เจ๊งสนิทจ้า ไอ้นาฬิกาบ้าฉันซื้อมาตั้ง 5000 โดเวล แต่แกกลับมาพังตัวเองซะนี่ ฮึ่ย ! กลับโคลเวล ได้เมื่อไหร่ แม่จะไปพังร้านให้ยับเลยคอยดูเส้ !>O< เอาก็เอาวะ    เป็นไงเป็นกัน -0-

ฉันค่อย ๆ เดินไปที่เตียงอย่างช้า ๆ แบบสโลวโมชั่นก็เป็นได้ (บรีส : แล้วจะย่องทำเพื่อ ? )ก็คนมันตื่นเต้นนี่ยะ ! ฉันมองร่างสูงที่หลับตาพริ้ม ขนตาเรียวยาวติดกันเป็นแพ ใบหน้าขาวเนียนปากอมชมพูโดยไม่ต้องทาลิป มองในมุมนี้นายนี่น่ารักชะมัด แถมยังไม่ร้ายอีกด้วย >////< ฉันก้มลงช้า ๆ จนริมฝีปากของฉันค่อย ๆ แตะกับริมฝีปากของเอรอส ไออุ่น ๆ จากปากของเอรอสทำให้หน้าฉันร้อนผ่าว ฉันเริ่มรู้สึกว่าริมฝีปากของเอรอสขยับไปมา เหมือนตักตวงความหวานจากปากของฉัน สมองของฉันสั่งการให้ฉันจูบตอบอย่างทันที เอ๊ะ ! งั้นแสดงว่าเค้าฟื้นแล้วน่ะสิ O_O

พลั่ก !

“โอ้ย ! ฉันเจ็บนะ ! ”ฉันผลักจนเอรอสกระเด็นไปชนกับหัวเตียง

“ใครใช้ให้นายมาจูบฉันละห้ะ ! ”

“แต่เธอจูบฉันก่อนนี่ ! ” อึก เถียงไม่ออก นั่นสินะ..

“เอิ่ม..บ้า ! ฉันจะไปจูบนายก่อนได้ไงก็ฉันนอนของฉันดี ๆ แล้วนายก็คว้าฉันเข้าไปกอดเฉยเลยแล้วก็จะ..จูบฉัน ! ”จะมีใครโกหกเก่งเท่าฉันอีกไหมเนี่ย แต่ฉันแอบเอานิ้วไขว้กันด้วยแหละ

^O^

“แต่เธอก็จูบตอบฉันนะ :) ”อึก เถียงไม่ออกอีกแล้วววว >O<

“ฉันตกใจย่ะ ! แล้วนายก็ต้องโดนดีแน่โทษฐานที่นายมาจูบชั้น >< ”ฉันโมโหกลบเกลื่อนแล้วจึง คว้าหมอนไล่ตีเอรอสทั่วห้อง ก่อนที่จะไปโดนมือของเขาเข้า  อ๊ะ !

โอ้ย !

“นี่นายไปโดนอะไรมาอ่ะ !”ฉันจับมือเอรอสขึ้นมาดูด้วยความเป็นห่วง (. . )

“ช่างฉันเถอะน่า ! ”เอรอสชักมือกลับแล้วทำสีหน้าไม่พอใจ -*-

“ได้ไง ? ทีนายยังดูแลฉันได้เลย ”ฉันพูดแล้วก็ดึงมือของเขามาดูให้ชัด ๆ อีกที เขาขัดขืนเล็กน้อยแต่ก็ยอมปล่อยให้ฉันดูแต่โดยดี มือของเขาช้ำมาก เลือดก็เกรอะกรังตามมือ นี่คงไม่ได้ไปชกใครมาหรอกนะ ฉันหลับตาลงและกุมมือของเขาไว้แน่น ฉันจะใช้โอกาสนี้แหละ ดูว่าที่แท้จริงแล้วนายเป็นคนยังไงกันแน่เอรอส ...