โลกใบใหม่กับนายแมวบ้า
เขียนโดย 
นาริจัง
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 15.03 น.
แก้ไขเมื่อ 2 มกราคม พ.ศ. 2557 01.57 น. โดย เจ้าของนิยาย
17) ความตึงเครียดระหว่างทาง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฉันกับวีเนียได้ขึ้นมาบนรถแล้วขับออกไปแล้ว ไปไหนน่ะเหรอ? ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...หมอนี่ไม่ยอมพูดกับฉันเลยสักคำ..เขาเอาแต่นั่งขับรถเงียบ ต้องหาเรื่องชวนคุยแล้วล่ะ
"นี่ๆ เจ้าแมวบ้านายจะพาฉันไปไหนเหรอ?" ฉันหันไปพูดกับเขา
"......................." แต่เขาก็ไม่ตอบ
"ไปทะเลรึเปล่า? ฉันชอบทะเลนะ ^_^"
"...................." ยังคงเงียบ เฮ้อ...ยังไงซะฉันก็ไม่หยุดหรอกย่ะ
"นี่ๆนี่ๆ นายชอบว่ายน้ำรึเปล่า? ฉันว่ายน้ำเก่งมากนะมาแข่งกันไหม?" ฉันทำเสียงใสๆเหมือนเด็กเพื่ออ้อนเขาแต่ผลลัพธ์ที่ได้น่ะเหรอ?
"...................." เขายังคงเงียบไม่ตอบอะไรฉันเลย
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
เสียงโทรศัพท์มือถือสีดำของเขาก็ดังขึ้น
"....ฮัลโหล?" ในที่สุดเขาก็ส่งเสียงพูดแต่คนที่เขาพูดด้วยกลับไม่ใช่ฉัน..
" อ้า..บันนี่? มีอะไรงั้นเหรอ" โธ่เอ้ย! ที่แท้ก็ยัยแบนบี้โทรมา
" ชิ " ฉันหันหน้าไปมองหน้าต่างรถข้างตัวเอง น่าหงุดหงิดจริง
"อืม ตอนนี้ไม่ว่างคุยน่ะ แต่เดี๋ยวจะซื้อของมาฝากนะ บาย" เขาวางสายไป
"............." ในรถตอนนี้มันเงียบมากแต่ฉันไม่สนแล้วล่ะ เพราะนอกกระจกรถนั้นมีแต่ของประหลาดที่ฉันไม่เคยเห็นเยอะมากเลย เช่น คนมีปีกของนก หมาสีรุ้ง นางเงือก ตุ๊กตามีชีวิต แล้วสัตว์ประหลาดทั้งหลาย ฉันดูจนเพลินไปเลยจนกระทั่งฉันเห็นคนๆหนึ่ง ที่รูปร่างและ พิมพ์หน้าคล้ายคนที่ฉันคุ้นเคยตั้งแต่เกิดมากนั่นก็คือ...แม่ของฉันยังไงล่ะ ฉันถึงกับรีบลุกขึ้นเกาะหน้าต่างเลยทีเดียว
"......แม่.." ฉันพูดออกมาเบาๆ อย่างไม่เชื่อสายตา แล้วรู้สึกเหมือนผู้หญิงคนที่คิดว่าน่าจะใช่แม่ของฉัน กำลังลอย ใช่แล้วล่ะ ลอย! ตามรถมา!? แล้วเธอก็ยิ้มให้ฉันด้วย ในขณะที่ฉันกำลังจะเลื่อนหน้าต่างลง
"หยุดนะ!!" วีเนียตะคอกเสียงดัง
"ห้ามเลื่อนน่าต่างลงเด็ดขาด!!" เขาสั่งเสียงดัง
"ทำไมล่ะ!? มองยังไงนั่นมันก็แม่ฉันนะ!!" ฉันตอบกลับอย่างโกรธ แต่เขาก็รีบเร่งความเร็วรถจนมันออกจากอุโมงค์ไป
"ทำบ้าอะไรน่ะเร็วเกินไปแล้ว" ฉันบอกเขาระหว่างที่เกาะเข็มขัดเพื่อที่จะหาที่ปลอดภัย
"...อุโมงค์ดูดชีวิต.." เขาพูด
"อะไรนะ?" จู่ๆก็ อะไรก็ไม่รู้
"มันจะสร้างภาพรวมตาของคนที่รักหลอกล่อให้คนในรถเปิดทางให้มันได้เข้ามาแล้วจากนั้นก็ลงมือฆ่าคนๆนั้นซะ" เขาอธิบายยืดยาว
"....เอ๋?" ฉันร้องอย่าง งง งง
"ถ้าผ่านอุโมงค์ไป...มันก็จะหายไปทันที" พอเขาพูดจบฉันก็รีบหันกลับไปมองแม่ตัวปลอมอีกครั้ง แต่มันได้หายไปแล้ว
".......ขอบใจนะ" ฉันขอบคุณเขาที่รีบขับออกไปก่อนที่ฉันจะเปิดทางให้มันเข้ามาหาฉัน
" อืม"
"........................นี่" ฉันพยายามถามอะไรเขาสักหน่อย
"ทำไมนายถึงเงียบใส่ฉันล่ะ....นายเกลียดฉันแล้วเหรอ"
"........................" เขายังคงเงียบใส่ฉัน
".............เพราะฉันหน้าเหมือนย่าฉันใช่ไหม" ระหว่างที่ฉันถามเขาก็เลี้ยวรถเข้าไปในบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง ซึ่งฉันไม่แน่ใจนักว่าสีอะไรเพราะมันมืดมากแล้ว และตอนนี้รถก็ได้จอดสักที
"................." เขาไม่พูดอะไรแล้วเดินลงจากรถไป พอกันทีฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันรีบวิ่งตามไปกระชากคอเสื้อเขาทันที
" อีตาบ้า!! นายเป็นบ้าอะไรไปห๊ะ! ไอ้บ้าบ้าบ้าบ้า!!!!!" ฉันตะหวาดใส่เขาเสียงดังลั่น
"เพราะอะไร? ฉันผิดตรงไหนกันห๊ะ!!!!" ฉันถามเขาต่อ
"................." เขาทำหน้าสับสนเล็กน้อยก่อนจะตีหน้านิ่งเหมือนเดิม
"ถ้าเป็นเพราะหน้าฉันเหมือนย่าล่ะก็ฉันจะเปลี่ยนมันก็ได้!!!!" ฉันว่าพร้อมกับหยิบตะไบเล็บที่อยู่ในกระเป๋าออกมาพร้อมจิ้มที่หน้าตัวเองอย่างแรงจนเลือดสีแดงได้ไหลลงมาตามใบหน้าสีขาวของฉัน
"ฉันจะเปลี่ยนมันเองไม่ต้องห่วงทีนี้ก็เลิกเย็นชาใส่ฉันได้แล้ว!!!" ฉันกำลังจะลากปลายแหลมของตะไบไปตามใบหน้าแต่..
หมับ!
"โอ้ย!" ฉันร้องทันทีที่มือใหญ่ๆของนายแมวนี่มาบีบข้อมือฉันจนตะไบที่อยู่ในมือได้หล่นไป
"ขอโทษ...." เขาพูดเสียงเบาแต่เขายังไม่ได้ปล่อยมือฉัน
".........อีตาบ้า.." ฉันพูดเสียงสั่นเล็กน้อย
"ผมไม่ได้เงียบเพราะเกลียดคุณ" ปากอันเซ็กซี่ของเขาขยับพูดอย่างอ่อนโยน
"แต่มันเป็นเพราะผมไม่รู้จะพูดกับคุณยังไงไม่ให้คุณเสียใจ" ไม่ให้ฉันเสียใจ? คิดได้ไงเนี้ย?
"อัง...ย่าของคุณบอกให้ผมดูแลคุณอย่างดี...อย่าทำร้ายคุณ.." รู้สึกเหมือนทุกครั้งที่เขาจะพูดชื่อย่าฉันทีไรหัวใจฉันกระตุกทุกทีเลย
"ผมไม่อยากทำร้ายคุณด้วยการกระทำที่มักง่ายของผม" เขาลูบหน้าที่ฉันได้จิ้มจนเป็นแผลอย่างอ่อนโยนแล้วนุ่มนวล
"ผมควรจะทำอย่างไรดี" เขาก้มหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่อสบตาฉัน
"กะ..กะ...ก็ทำเหมือนเดิมไง...มะ ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรทั้งนั้น..ฉันชอบนายในแบบที่นายเป็น" ฉันพูดเสียงสั่นเพราะใบหน้าอันคมเข้มของเขามันใกล้เกินจำเป็นยังไงล่ะ
"เอ๋~ ชอบงั้นเหรอ?" เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูดเสียงยียวน
"ห๋า?" ฉันถึงกับหน้าแดงทันทีที่ฉันคิดได้ว่าพูดอะไรออกไป
"ว้า~ ลูน่าชอบผมงั้นสิเนี้ย หุหุ ผมนี่เสน่ห์แรงจังนะ" เขาเอานิ้วเขี่ยผมฉันเล่น
"มะ มะ ไม่ใช่นะ!! มันไม่ใช่อย่างนั้นสักทีเดียว"
"อืม..ไม่ปฏิเสธอย่างเด็ดขาดอย่างที่เคยแฮะ"
"อะอะอะอะมะมะมะไม่!!!" ฉันถึงกับหน้าแดงเป็นมะเขือเทศเลยทีเดียว
จุ๊บ~
เขาก้มลงมาจูบที่หน้าผากฉัน
"อื๋ย..." ฉันร้องส่งเสียงแปลกๆ ก่อนที่เขาจะจูงมือฉันเข้าไปในบ้าน
" วีน่า" เขาพูด
"อะไรนะ?" ฉันถามอย่าง งง งง
"นั่นชื่อลูกสาวของเราน่ะ" อีตาบ้า
" ฉันเลือก โคโลน่า แล้วย่ะ!!" ฉันแย้ง....เดี๋ยวนะ
"ใครบอกว่าฉันจะมีลูกกับนายย่ะ!!!!"
"ฮ่าฮ๋าๆ เอาล่ะๆยัยดวงจันทร์ ผมว่าคุณถ้าจะชอบพระจันทร์เกินไปแล้วนะ" (แสงโคโลน่า = แสงรอบดวงจันทร์ หรือพระอาทิตย์เวลาทรงกลด)
"เรื่องของฉันย่ะ"
"อ้อ~ เรื่องลูกน่ะผมกำลังจะพาไปทำเดี๋ยวนี้ล่ะ~" เขาพูดอย่างสบายใจ
"อีตาบ้า! ปล่อยฉันนะปล่อยยยยย~" ฉันที่เดินลากไปในบ้านหลังนั้นไม่รู้ว่าจะรอดออกมาครบ32 หรือ เพิ่มมาหนึ่งในท้องก็ไม่รู้แต่ ใครก็ด้ายยยยช่วยที~ T_T
--------------โปรดติดตามตอนต่อไป--------------
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
