โลกใบใหม่กับนายแมวบ้า

6.8

เขียนโดย นาริจัง

วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 15.03 น.

17 chapter

7 วิจารณ์

21.77K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 2 มกราคม พ.ศ. 2557 01.57 น. โดย เจ้าของนิยาย

17) ความตึงเครียดระหว่างทาง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ฉันกับวีเนียได้ขึ้นมาบนรถแล้วขับออกไปแล้ว ไปไหนน่ะเหรอ? ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...หมอนี่ไม่ยอมพูดกับฉันเลยสักคำ..เขาเอาแต่นั่งขับรถเงียบ ต้องหาเรื่องชวนคุยแล้วล่ะ

"นี่ๆ เจ้าแมวบ้านายจะพาฉันไปไหนเหรอ?" ฉันหันไปพูดกับเขา

"......................." แต่เขาก็ไม่ตอบ

"ไปทะเลรึเปล่า? ฉันชอบทะเลนะ ^_^"

"...................." ยังคงเงียบ เฮ้อ...ยังไงซะฉันก็ไม่หยุดหรอกย่ะ

"นี่ๆนี่ๆ นายชอบว่ายน้ำรึเปล่า? ฉันว่ายน้ำเก่งมากนะมาแข่งกันไหม?" ฉันทำเสียงใสๆเหมือนเด็กเพื่ออ้อนเขาแต่ผลลัพธ์ที่ได้น่ะเหรอ?

"...................." เขายังคงเงียบไม่ตอบอะไรฉันเลย

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

เสียงโทรศัพท์มือถือสีดำของเขาก็ดังขึ้น

"....ฮัลโหล?" ในที่สุดเขาก็ส่งเสียงพูดแต่คนที่เขาพูดด้วยกลับไม่ใช่ฉัน..

" อ้า..บันนี่? มีอะไรงั้นเหรอ" โธ่เอ้ย! ที่แท้ก็ยัยแบนบี้โทรมา

" ชิ " ฉันหันหน้าไปมองหน้าต่างรถข้างตัวเอง น่าหงุดหงิดจริง

"อืม ตอนนี้ไม่ว่างคุยน่ะ แต่เดี๋ยวจะซื้อของมาฝากนะ บาย" เขาวางสายไป

"............." ในรถตอนนี้มันเงียบมากแต่ฉันไม่สนแล้วล่ะ เพราะนอกกระจกรถนั้นมีแต่ของประหลาดที่ฉันไม่เคยเห็นเยอะมากเลย เช่น คนมีปีกของนก หมาสีรุ้ง นางเงือก ตุ๊กตามีชีวิต แล้วสัตว์ประหลาดทั้งหลาย ฉันดูจนเพลินไปเลยจนกระทั่งฉันเห็นคนๆหนึ่ง ที่รูปร่างและ พิมพ์หน้าคล้ายคนที่ฉันคุ้นเคยตั้งแต่เกิดมากนั่นก็คือ...แม่ของฉันยังไงล่ะ ฉันถึงกับรีบลุกขึ้นเกาะหน้าต่างเลยทีเดียว

"......แม่.." ฉันพูดออกมาเบาๆ อย่างไม่เชื่อสายตา แล้วรู้สึกเหมือนผู้หญิงคนที่คิดว่าน่าจะใช่แม่ของฉัน กำลังลอย ใช่แล้วล่ะ ลอย! ตามรถมา!? แล้วเธอก็ยิ้มให้ฉันด้วย ในขณะที่ฉันกำลังจะเลื่อนหน้าต่างลง

"หยุดนะ!!" วีเนียตะคอกเสียงดัง

"ห้ามเลื่อนน่าต่างลงเด็ดขาด!!" เขาสั่งเสียงดัง

"ทำไมล่ะ!? มองยังไงนั่นมันก็แม่ฉันนะ!!" ฉันตอบกลับอย่างโกรธ แต่เขาก็รีบเร่งความเร็วรถจนมันออกจากอุโมงค์ไป

"ทำบ้าอะไรน่ะเร็วเกินไปแล้ว" ฉันบอกเขาระหว่างที่เกาะเข็มขัดเพื่อที่จะหาที่ปลอดภัย

"...อุโมงค์ดูดชีวิต.." เขาพูด

"อะไรนะ?" จู่ๆก็ อะไรก็ไม่รู้

"มันจะสร้างภาพรวมตาของคนที่รักหลอกล่อให้คนในรถเปิดทางให้มันได้เข้ามาแล้วจากนั้นก็ลงมือฆ่าคนๆนั้นซะ" เขาอธิบายยืดยาว

"....เอ๋?" ฉันร้องอย่าง งง งง

"ถ้าผ่านอุโมงค์ไป...มันก็จะหายไปทันที" พอเขาพูดจบฉันก็รีบหันกลับไปมองแม่ตัวปลอมอีกครั้ง แต่มันได้หายไปแล้ว

".......ขอบใจนะ" ฉันขอบคุณเขาที่รีบขับออกไปก่อนที่ฉันจะเปิดทางให้มันเข้ามาหาฉัน

" อืม"

"........................นี่" ฉันพยายามถามอะไรเขาสักหน่อย

"ทำไมนายถึงเงียบใส่ฉันล่ะ....นายเกลียดฉันแล้วเหรอ"

"........................" เขายังคงเงียบใส่ฉัน

".............เพราะฉันหน้าเหมือนย่าฉันใช่ไหม" ระหว่างที่ฉันถามเขาก็เลี้ยวรถเข้าไปในบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง ซึ่งฉันไม่แน่ใจนักว่าสีอะไรเพราะมันมืดมากแล้ว และตอนนี้รถก็ได้จอดสักที

"................." เขาไม่พูดอะไรแล้วเดินลงจากรถไป พอกันทีฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันรีบวิ่งตามไปกระชากคอเสื้อเขาทันที

" อีตาบ้า!! นายเป็นบ้าอะไรไปห๊ะ! ไอ้บ้าบ้าบ้าบ้า!!!!!" ฉันตะหวาดใส่เขาเสียงดังลั่น

"เพราะอะไร? ฉันผิดตรงไหนกันห๊ะ!!!!" ฉันถามเขาต่อ

"................." เขาทำหน้าสับสนเล็กน้อยก่อนจะตีหน้านิ่งเหมือนเดิม

"ถ้าเป็นเพราะหน้าฉันเหมือนย่าล่ะก็ฉันจะเปลี่ยนมันก็ได้!!!!" ฉันว่าพร้อมกับหยิบตะไบเล็บที่อยู่ในกระเป๋าออกมาพร้อมจิ้มที่หน้าตัวเองอย่างแรงจนเลือดสีแดงได้ไหลลงมาตามใบหน้าสีขาวของฉัน

"ฉันจะเปลี่ยนมันเองไม่ต้องห่วงทีนี้ก็เลิกเย็นชาใส่ฉันได้แล้ว!!!" ฉันกำลังจะลากปลายแหลมของตะไบไปตามใบหน้าแต่..

หมับ!

"โอ้ย!" ฉันร้องทันทีที่มือใหญ่ๆของนายแมวนี่มาบีบข้อมือฉันจนตะไบที่อยู่ในมือได้หล่นไป

"ขอโทษ...." เขาพูดเสียงเบาแต่เขายังไม่ได้ปล่อยมือฉัน

".........อีตาบ้า.." ฉันพูดเสียงสั่นเล็กน้อย

"ผมไม่ได้เงียบเพราะเกลียดคุณ" ปากอันเซ็กซี่ของเขาขยับพูดอย่างอ่อนโยน

"แต่มันเป็นเพราะผมไม่รู้จะพูดกับคุณยังไงไม่ให้คุณเสียใจ" ไม่ให้ฉันเสียใจ? คิดได้ไงเนี้ย?

"อัง...ย่าของคุณบอกให้ผมดูแลคุณอย่างดี...อย่าทำร้ายคุณ.." รู้สึกเหมือนทุกครั้งที่เขาจะพูดชื่อย่าฉันทีไรหัวใจฉันกระตุกทุกทีเลย

"ผมไม่อยากทำร้ายคุณด้วยการกระทำที่มักง่ายของผม" เขาลูบหน้าที่ฉันได้จิ้มจนเป็นแผลอย่างอ่อนโยนแล้วนุ่มนวล

"ผมควรจะทำอย่างไรดี" เขาก้มหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่อสบตาฉัน

"กะ..กะ...ก็ทำเหมือนเดิมไง...มะ ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรทั้งนั้น..ฉันชอบนายในแบบที่นายเป็น" ฉันพูดเสียงสั่นเพราะใบหน้าอันคมเข้มของเขามันใกล้เกินจำเป็นยังไงล่ะ

"เอ๋~ ชอบงั้นเหรอ?" เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูดเสียงยียวน

"ห๋า?" ฉันถึงกับหน้าแดงทันทีที่ฉันคิดได้ว่าพูดอะไรออกไป

"ว้า~ ลูน่าชอบผมงั้นสิเนี้ย หุหุ ผมนี่เสน่ห์แรงจังนะ" เขาเอานิ้วเขี่ยผมฉันเล่น

"มะ มะ ไม่ใช่นะ!! มันไม่ใช่อย่างนั้นสักทีเดียว"

"อืม..ไม่ปฏิเสธอย่างเด็ดขาดอย่างที่เคยแฮะ"

"อะอะอะอะมะมะมะไม่!!!" ฉันถึงกับหน้าแดงเป็นมะเขือเทศเลยทีเดียว

จุ๊บ~

เขาก้มลงมาจูบที่หน้าผากฉัน

"อื๋ย..." ฉันร้องส่งเสียงแปลกๆ ก่อนที่เขาจะจูงมือฉันเข้าไปในบ้าน

" วีน่า" เขาพูด

"อะไรนะ?" ฉันถามอย่าง งง งง

"นั่นชื่อลูกสาวของเราน่ะ" อีตาบ้า