โลกใบใหม่กับนายแมวบ้า

วีเนียเข้าไปในห้องนอนนานมากเลย.....ฉันชักจะเป็นห่วงแล้วซะด้วย โธ่เว้ย!! ไม่น่าบอกไปเลย.....น่าจะโกหกไปซะแต่..ฉันกลับโกหกไม่ลง สายตาของเขามันดูเศร้ามากฉันทนตานั่นไม่ได้...สับสนจัง ฉันเดินไปนั่งเอาหลังพิงที่ประตูห้องนอนที่เขาอยู่

"วีเนีย.." ฉันเรียกเขา

"...." ไม่มีเสียงตอบกลับเลยสักนิด

"วีเนีย..นายทำอะไรอยู่น่ะ?" คงไม่ฆ่าตัวตายใช่ไหมนะ

" วีเนีย....ไหนนายบอกว่าจะพาฉันไปเที่ยวไง" ฉันพยายามพูดให้เขาได้ยิน และ ลืมเรื่องอดีตไป

"วีเนีย นายยังอยู่ในนั้นรึเปล่า" ใจฉันไม่ดีเลย

"นายหลับอยู่เหรอ" เขายังคงไม่ตอบอะไรเลย เฮ้อ~ เอาล่ะฉันว่าฉันกลับดีกว่าแต่ก่อนกลับขอพูดอะไรนิดนึง

"นี่....วีเนีย..อย่าคิดทำอะไรบ้าๆนะ ฉันไม่อยากจะฝั่งศพนายน่ะขี้เกียจ" ว่าไปนั่น

"นี่เจ้าแมวบ้า..ฉ..ฉ..ฉันเป็นห่วงนายนะ ขอแค่อย่างเดียว..ฉันจะกลับบ้านฉันแล้ว" ฉันว่าพร้อมหยิบหนังสือ

"ขอให้นายดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ" พอพูดจบฉันก็เปิดหนังสือเตรียมจะท่องคำที่ฉันคุ้นเคยแต่..

หมับ!

"เฮือก!" ฉันต้องตกใจเพราะชายหูแมวร่างสูงที่ออกมาจากห้องตอนไหนก็ไม่รู้ ได้ดึงฉันเข้าไปกอดจากด้านหลัง

"....อย่าไป" เขาพูดเสียงเบา

"นี่..นาย" ฉันพยายามหาคำพูด ให้ตายเถอะอยู่มาตั้งนานไม่เคยโดนผู้ชายคนในมากอดแน่นขนาดนี้เลย

"ไปเที่ยวกันเถอะ" ในที่สุดเขาก็ปล่อยฉัน

"อะ อื้ม" ฉันตอบเขาระหว่างที่ฉันหันไปมองหน้าเขา

"........" ฉันมองหน้าเขาที่ตอนนี้ตาเขาบวมเล็กน้อย ดวงตาแดงมีคราบน้ำตา

"นายร้องไห้เหรอ" ฉันเอามือไปลูบหน้าเขาอย่างอ่อนโยนแต่เขากลับปัดออกอย่างไม่ใยดี

"รีบไปกันเถอะ" เขาเดินผ่านฉันไปอย่างไร้เยื่อใย

"........." เจ็บใจนัก คงโดนเกลียดแล้วสินะที่ไม่บอกเขาให้เร็วกว่านี่...ฉันคงจะเป็นเหมือนตัวแทนของคุณย่าที่คอยทิ่มแทงหัวใจเขาสินะ

-------------โปรดติดตามตอนต่อไป------------