Love of photo "รักหมดใจ นายบ้ากล้อง"

"ช่ายกำลังหาที่ดีๆอยู่น่ะ คิดเเล้วไม่ผิดวิวที่มองจากตรงนี้เเจ่มน่าดูเลย เธอเองก็น่าจะมาดูด้วยกันนะ"
เขาเช็ดกล้องไปคุยกับฉันไป
"นอกหน้าต่างเนี่ยระหว่างเรียนก็มองไปเยอะเเล้วล่ะค่ะ" (-_-)
"เอาน่ามาเห๊อะ" (><)
ตอนนั้นฉันจึงได้ลุกขึ้นมา ฉันพึ่งได้รู้ว่าท้องฟ้ามันสวยกว่าที่คิดเมืองกลายเป็นเงาย้อนเเสงจากดวงอาทิตย์ก่อนลับฟ้าสีจางๆของท้องฟ้าสะท้อนอยู่บนกลีบเมฆ
"เป็นไง"
"มหัศจรรย์จัง อย่างกับมาโผล่ที่ๆไม่เคยรู้จักเลย" (oOo!!)
"ทิวทัศน์น่ะเปลี่ยนไปทุกอึดใจไม่มีซ้ำหรอกนะ ทุกคนเเค่มองข้ามมันไปเพราะความเคยชินน่าเสียดายออกเนาะ"
นายคนนั้นเริ่มเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันทำอย่างกะจะจูบเเหนะ (//o_o//)
"ไง สวยใช่ไหมล่ะ"
ตึกตั๊กๆ เสียงหัวใจของฉันเต้นรัว ราวกลับว่าจะโดดออกมาจากร่างกายเลย
"ฉัน...ที่พูดอะไรคมๆท่ามกลางอาทิตย์อัสดงที่สาดทอลงมาเเบบนี้ดูเท่มากเลยใช่ไหมล่า ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า!!"
เเหมกำลังได้บรรยากาศดีๆ อารมณ์ดีๆเเต่ต่านี่มาทำให้เสียบรรยากาศหมดเลยซะนี้ (-_-!)
"ตายล่ะ!! ฟิล์มสำรองหมดทำไมสะเพร่าอย่างนี้เนี่ยตู"
"อะไรของเขากันนะ พิลึกคน"
นายคนนั้นวิ่งออกไปถ้าทางจะลืมของสำคัญเอาไว้เเล้วก็ทิ้งให้ฉันอยู่ในห้องคนเดียวเนี่ยนะ!!
"หือ! นี่มัน..กิ๊บของนายคนนั้นหรอ"
ตอนนั้นฉันเก็บกิ๊บของนายคนนั้นได้ท่าทางจะรีบมากทีเดียว
....ระหว่างคาบเรียน....
"วิวเเดดที่ได้เห็นเมื่อวาน...สวยชะมัดเลยเเหะหรือตอนนั้นเขาตั้งใจจะให้กำลังใจเรา...ไม่ม้างงงว่าเเต่เรามัวไปนั่งนึกถึงคนเเบบนั้นทำไมล่ะเนี่ย"
....เลิกเรียน....
"อ๊ะ! รุ่นพี่ชูเฮ" o[]o!!!
ระหว่างที่กำลังเดินออกมาจากตึกฉันเจอรุ่นพี่ชูเฮกับเเฟนของพี่เขาพี่ฟุมิเนะ
"อ้าว! เธอเองหรอจ๊ะคางามิจังยินดีที่ได้รู้จักนะฉันฟุมิเนะอยู่ห้องเดียวกับชูเฮ ได้ฟังเรื่องของเธอมาเยอะเลยล่ะ เห็นว่าเอ็นดูเหมือนน้องสาวเเล้วก็.."
"ไปกันเถอะฟุมิเนะ"
รุ่นพี่ชูเฮตัดบททันที เหมือนว่าไม่อยากให้ฉันกับรุ่นพี่ฟุมิเนะรู้จักกัน
"อ้าว! ฟุยังคุยกับคางามิจังไม่เสร็จเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะเเล้วค่อยเจอกันใหม่นะค่ะ รุ่นพี่ฟุมิเนะ รุ่นพี่ชูเฮ"
 
ทำไม ๆ ๆ ๆ ทำไมต้องมาเจอพี่ตอนนี้อึดอัดใจจัง ติดตามตอนหน้าน้าาา