Love of photo "รักหมดใจ นายบ้ากล้อง"

"ช่ายกำลังหาที่ดีๆอยู่น่ะ คิดเเล้วไม่ผิดวิวที่มองจากตรงนี้เเจ่มน่าดูเลย เธอเองก็น่าจะมาดูด้วยกันนะ"

เขาเช็ดกล้องไปคุยกับฉันไป

"นอกหน้าต่างเนี่ยระหว่างเรียนก็มองไปเยอะเเล้วล่ะค่ะ" (-_-)

"เอาน่ามาเห๊อะ" (><)

ตอนนั้นฉันจึงได้ลุกขึ้นมา ฉันพึ่งได้รู้ว่าท้องฟ้ามันสวยกว่าที่คิดเมืองกลายเป็นเงาย้อนเเสงจากดวงอาทิตย์ก่อนลับฟ้าสีจางๆของท้องฟ้าสะท้อนอยู่บนกลีบเมฆ

"เป็นไง"

"มหัศจรรย์จัง อย่างกับมาโผล่ที่ๆไม่เคยรู้จักเลย" (oOo!!)

"ทิวทัศน์น่ะเปลี่ยนไปทุกอึดใจไม่มีซ้ำหรอกนะ ทุกคนเเค่มองข้ามมันไปเพราะความเคยชินน่าเสียดายออกเนาะ"

นายคนนั้นเริ่มเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันทำอย่างกะจะจูบเเหนะ (//o_o//)

"ไง สวยใช่ไหมล่ะ"

ตึกตั๊กๆ เสียงหัวใจของฉันเต้นรัว ราวกลับว่าจะโดดออกมาจากร่างกายเลย

"ฉัน...ที่พูดอะไรคมๆท่ามกลางอาทิตย์อัสดงที่สาดทอลงมาเเบบนี้ดูเท่มากเลยใช่ไหมล่า ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า!!"

เเหมกำลังได้บรรยากาศดีๆ อารมณ์ดีๆเเต่ต่านี่มาทำให้เสียบรรยากาศหมดเลยซะนี้ (-_-!)

"ตายล่ะ!! ฟิล์มสำรองหมดทำไมสะเพร่าอย่างนี้เนี่ยตู"

"อะไรของเขากันนะ พิลึกคน"

นายคนนั้นวิ่งออกไปถ้าทางจะลืมของสำคัญเอาไว้เเล้วก็ทิ้งให้ฉันอยู่ในห้องคนเดียวเนี่ยนะ!!

"หือ! นี่มัน..กิ๊บของนายคนนั้นหรอ"

ตอนนั้นฉันเก็บกิ๊บของนายคนนั้นได้ท่าทางจะรีบมากทีเดียว

....ระหว่างคาบเรียน....

"วิวเเดดที่ได้เห็นเมื่อวาน...สวยชะมัดเลยเเหะหรือตอนนั้นเขาตั้งใจจะให้กำลังใจเรา...ไม่ม้างงงว่าเเต่เรามัวไปนั่งนึกถึงคนเเบบนั้นทำไมล่ะเนี่ย"

....เลิกเรียน....

"อ๊ะ! รุ่นพี่ชูเฮ" o[]o!!!

ระหว่างที่กำลังเดินออกมาจากตึกฉันเจอรุ่นพี่ชูเฮกับเเฟนของพี่เขาพี่ฟุมิเนะ

"อ้าว! เธอเองหรอจ๊ะคางามิจังยินดีที่ได้รู้จักนะฉันฟุมิเนะอยู่ห้องเดียวกับชูเฮ ได้ฟังเรื่องของเธอมาเยอะเลยล่ะ เห็นว่าเอ็นดูเหมือนน้องสาวเเล้วก็.."

"ไปกันเถอะฟุมิเนะ"

รุ่นพี่ชูเฮตัดบททันที เหมือนว่าไม่อยากให้ฉันกับรุ่นพี่ฟุมิเนะรู้จักกัน

"อ้าว! ฟุยังคุยกับคางามิจังไม่เสร็จเลย"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะเเล้วค่อยเจอกันใหม่นะค่ะ รุ่นพี่ฟุมิเนะ รุ่นพี่ชูเฮ"

ทำไม ๆ ๆ ๆ ทำไมต้องมาเจอพี่ตอนนี้อึดอัดใจจัง ติดตามตอนหน้าน้าาา