Studies of Love

                เมื่อความเหงา ความอ้างว้างเข้าครอบงำ แน่นอนว่าช่วงเวลานั้นจะทำให้เรานึกถึงคนที่เรารักมากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ หรือคนสำคัญในชีวิต ทุกคนคงจะรู้ดีหากใครเคยมีความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน ถึงแม้ว่าปัจจุบันนี้ผมจะไม่ได้เจอหน้าเธอแล้วแต่ว่าผมก็ยังคิดถึงเธอ ความคิดของผมทำให้ผมต้องแยกตัวออกมาจากเพื่อนฝูงมากมาย มานั่งคิดเงียบๆอยู่คนเดียว มันก็ดีเหมือนกันนะ การได้อยู่กับตัวเองปล่อยให้คิดถึงสิ่งต่างๆที่มีความสุขหรือแม้กระทั่งทุกข์ก็ตาม ผมติดนิสัยแบบนี้มานานอยู่เป็นพักใหญ่จนใครต่อหลายคนเริ่มเป็นห่วงว่า ผมปกติดีหรือเปล่า ?

                ในตอนเย็นของวันจันทร์หลังจากเลิกการเรียนกานสอนแล้ว แน่นอนว่าผมก็ยังต้องเข้าเรียนพิเศษวิชา ภาษาไทยและสังคมอยู่ เมื่อเสียงกริ๊งที่เป็นสัญลักษณ์ของการเลิกเรียนดังขึ้นนั้นเป็นสัญญาณบอกกับผมว่า ถึงเวลาต้องรีบไปเรียนพิเศษได้แล้วนะ  ผมตรงดิ่งไปที่เรียนพิเศษโดยไม่รอเพื่อนฝูง

                ขณะที่ผมนั่งเรียนพิเศษอยู่นั้นผมก็รู้สึกหิวขึ้นมา เลยลงไปหาอะไรกินที่ข้างล่างสักหน่อย…..ในขณะที่ผมซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็กำลังจะเดินกลับขึ้นมาบนห้องเรียน แต่ปปรากฏว่า !! …. เธอคนนั้นกำลังเดินเข้ามาจากข้างนอกและเดินตรงไปที่บันไดเพื่อเดินไปที่ห้องเรียนเช่นกัน !!

                อาการหวั่นไหว .. หัวใจเริ่มกลับมาเต้นเร็วอีกครั้งหนึ่งหลังจากที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มาตั้งนาน  มันเหมือนกับมีบางสิ่งมาปัดเป่าความเหงา ความหว้าเหว่ในใจของผมออกไป และกลับมาเป็นผมคนเดิมอีกครั้ง .. ผมหยุดเพื่อให้เธอเดินขึ้นบันได้ไปก่อน และผมจะเดินตามหลังเธอเพื่อเดินไปที่ห้องเรียน และในใจก็อยากรู้ด้วยว่าเธอมาเรียนคอสเรียนอะไร ใช่ห้องเรียนเดียวกับผมหรือเปล่า จากการเดินตามก็ทำให้ผมรู้ว่า เธอมาชดเชยที่ห้องข้างๆห้องเรียนผม ในใจหนึ่งก็แอบดีใจที่เราได้พบกันอีกครั้ง แต่อีกใจนึงก็แอบหวั่นๆ ว่าเขามาแค่ชดเชย เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็เป็นได้ … ผมจึงพยายามลืมสิ่งเหล่านี้ออกไปจากสมองของผม ปัดเป่ามันออกไป เพื่อที่จะสร้างความสนใจไปที่การเรียน แต่แล้วเธอคนนั้นก็เดินผ่านประตูห้องเรียนของผม เพื่อเดินตรงไปยังห้องน้ำ ผมแอบชำเลืองมองเพราะว่าผมนั่งอย่แถวหลังสุดของห้อง แต่ในขณะที่เธอออกมาจากห้องน้ำ ผมก็อดใจคิดไม่ได้ว่าเธอคิดยังไงกับผม เพราะว่า เธอหันมามองผมจากด้านหลัง ผมก็ไม่แน่ใจสักเท่าไหร่ว่าเธอจะรู้ตัวหรือเปล่านะว่าผมเองก็แอบมองเธออยู่เหมือนกัน จนกระทั่งเธอเดินกลับเข้าไปในห้องของเธอ ตอนนี้แหละที่สติของผมไม่จดจ่อกับการเรียนแล้ว จิตใจล่องลอยไปตามอากาศ ความคิดต่างๆเริ่มสอดแทรกเข้ามาในสมองของผม ผมไม่อยากให้ความรู้สึกแบบนี้หายไปจากสมองของผมเลย หลังจากที่เลิกเรียนแล้ว ห้องข้างๆผมก็เลิกเรียนเวลาเดียวกัน และแล้วเธอก้เดินออกมา ในขณะที่ผมก็เดินออกมาและเธอก็เดินตรงไปยังบันไดเพื่อเดินลงไปชั้นล่างและแล้ว… เอก็หันกลับมามองผมอีกครั้ง ตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเธอกำลังคิดกับผมอย่างไรกันแน่ ? ….