สุดหัวใจนายเพลย์บอย
-
เขียนโดย Nanatoy
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.16 น.
4 ตอน
0 วิจารณ์
7,217 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 20.22 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) เบลหายไป
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความQ Part
เมื่อคืนหลังจากที่ผมหนีไอ้คนฉวยโอกาสนั้นมาได้ ผมก็รีบกลับมาที่หอพัก แต่พอมาถึงผมไปเคาะห้องเบลปรากฏว่าเบลไม่อยู่ ผมคิดว่าเบลคงเที่ยวอยู่ เมื่อเช้าก่อนจะมามหาลัยเบลก็ไม่อยู่ห้อง โทรไปก็ไม่ติด โทรไปที่บ้านเบลแม่เบลก็บอกว่าเบลไม่ได้กลับ ผมกับนาวเป็นห่วงเบลมากแต่ติดต่อเบลไม่ได้เลย เช้านี้ผมกับนาวเลยมามหาลัยก่อน เผื่อเบลจะมาแล้ว พอเรามาถึงเรารีบเข้าห้องเรียนเผื่อบางทีอาจจะเจอเบล แต่ก็ไม่เจอเลย เบลไปไหนนะ?
“นาวๆๆ ไปหาเบลกันเถอะ?” ผมชวนนาว “โถ่คิว เราหามาทั้งวันทั้งคืนแล้วยังไม่เจอเลยนะ แล้วเราจะไปหาที่ไหน” “แล้วถ้าเบลเป็นอะไรขึ้นมาละนาว คิวเป็นห่วงเบลจัง” “คิว....คิวไม่ต้องห่วงเบลหรอก เบลนะเอาตัวรอดเก่งจะตาย เอางี้ไหม? เราไปห้องพวกรุ่นพี่ประธานกัน” นาวชวนผม ผมคงยังไม่ได้บอกทุกคนว่านาวนะรู้จักที่นี้ดีเลยล่ะ เพราะนาวมีพี่ชายเรียนอยู่ที่นี้ บางทีนาวก็จะมามหาลัยกับพี่ชายบ่อยๆ ซึ้งผมไม่รู้ว่ามาทำไม “ไปสิ เผื่อพวกพี่เขาจะช่วยหาเบลได้” ผมกับนาวจึงพากันวิ่งไปห้องพวกรุ่นพี่ จนไปหยุดหน้าห้องที่เขียนว่า ‘Davil Boy’ เดวิลบอยหรอ “นาวๆๆ ห้องไรอ่ะ?” ผมชี้เข้าไปในห้องที่ผมมองแต่แรก “อ้อ! ห้องของรุ่นพี่นะ กลุ่มนี้ฮอตสุดในมหาลัยนะ ดังสุดด้วย แต่อย่าไปยุ่งเลย พวกนี้เจ้าชู้จะตาย ไปเถอะ!” นาวดึงแขนผมไป แต่ผมขืนไว้ “ลองให้พวกนี้ช่วยดู พวกนี้ดังนิ น่าจะหาเบลไม่ยาก” แล้วผมก็พรวดพลาดเข้าไป ในห้องนี้หรูมากครับ แต่มีแค่สามโต๊ะ แสดงว่ามีสามคน และหนึ่งในนั้นก็คือ ไอ้คนที่จูบผมเมื่อคืน!!!! “ว่าไงตัวแสบ มาหาฉันถึงที่ ติดใจรสจูบฉันหรอ?” “ติดใจกะผีนะสิ ไอ้คนฉวยโอกาส” ผมตะคอกใส่หน้าไอ้รุ่นพี่นี้ไปโดยไม่สนเพื่อนเขาอีกสองคนที่มองเลย “เฮ้ยคิวใจเย็นๆ เราต้องพึ่งพวกเขานะ” ดีนะที่นาวเข้ามาห้าม ไม่งั้นผมได้ต่อยปากไอ้บ้านี้แน่ “ชื่อคิวหรอเราตัวแสบ เอ๊ะ! แต่เมื่อกี้ได้ยินว่ามีเรื่องให้ช่วยนิ มีไรล่ะ” “คิวเราบอกเอง” นาวหันมาห้ามผมเมื่อเห็นผมกำลังจะต่อปากต่อคำกับไอ้คนฉวยโอกาสนี้ “ก็ได้!” นาวยิ้มให้ผม “คือพวกเรามาหาเพื่อนนะครับ ชื่อเบล” แล้วนาวก็อธิบายรายละเอียดทั้งหมดให้ฟัง “อืมม....พวกพี่จะลองช่วยดูอีกแรงแล้วกันนะ พี่ว่าไม่น่าจะไปไหนไกลหรอกครับ” นายนั่นหันไปพูดหวานๆใส่นาว พูดดีๆกับเขาก็เป็นแฮะ “นาวไปเถอะ ไปหาเบลต่อ คิวไม่สบายใจแล้วอ่ะ ติดต่อไม่ได้เลย” แล้วผมก็ดึงนาวออกจากที่นั่นเพราะหมั่นไส้ที่นายนั่นยิ้มให้นาวมากเกินไป ผมหวงเพื่อนผมเฟ้ย!
เมื่อคืนหลังจากที่ผมหนีไอ้คนฉวยโอกาสนั้นมาได้ ผมก็รีบกลับมาที่หอพัก แต่พอมาถึงผมไปเคาะห้องเบลปรากฏว่าเบลไม่อยู่ ผมคิดว่าเบลคงเที่ยวอยู่ เมื่อเช้าก่อนจะมามหาลัยเบลก็ไม่อยู่ห้อง โทรไปก็ไม่ติด โทรไปที่บ้านเบลแม่เบลก็บอกว่าเบลไม่ได้กลับ ผมกับนาวเป็นห่วงเบลมากแต่ติดต่อเบลไม่ได้เลย เช้านี้ผมกับนาวเลยมามหาลัยก่อน เผื่อเบลจะมาแล้ว พอเรามาถึงเรารีบเข้าห้องเรียนเผื่อบางทีอาจจะเจอเบล แต่ก็ไม่เจอเลย เบลไปไหนนะ?
“นาวๆๆ ไปหาเบลกันเถอะ?” ผมชวนนาว “โถ่คิว เราหามาทั้งวันทั้งคืนแล้วยังไม่เจอเลยนะ แล้วเราจะไปหาที่ไหน” “แล้วถ้าเบลเป็นอะไรขึ้นมาละนาว คิวเป็นห่วงเบลจัง” “คิว....คิวไม่ต้องห่วงเบลหรอก เบลนะเอาตัวรอดเก่งจะตาย เอางี้ไหม? เราไปห้องพวกรุ่นพี่ประธานกัน” นาวชวนผม ผมคงยังไม่ได้บอกทุกคนว่านาวนะรู้จักที่นี้ดีเลยล่ะ เพราะนาวมีพี่ชายเรียนอยู่ที่นี้ บางทีนาวก็จะมามหาลัยกับพี่ชายบ่อยๆ ซึ้งผมไม่รู้ว่ามาทำไม “ไปสิ เผื่อพวกพี่เขาจะช่วยหาเบลได้” ผมกับนาวจึงพากันวิ่งไปห้องพวกรุ่นพี่ จนไปหยุดหน้าห้องที่เขียนว่า ‘Davil Boy’ เดวิลบอยหรอ “นาวๆๆ ห้องไรอ่ะ?” ผมชี้เข้าไปในห้องที่ผมมองแต่แรก “อ้อ! ห้องของรุ่นพี่นะ กลุ่มนี้ฮอตสุดในมหาลัยนะ ดังสุดด้วย แต่อย่าไปยุ่งเลย พวกนี้เจ้าชู้จะตาย ไปเถอะ!” นาวดึงแขนผมไป แต่ผมขืนไว้ “ลองให้พวกนี้ช่วยดู พวกนี้ดังนิ น่าจะหาเบลไม่ยาก” แล้วผมก็พรวดพลาดเข้าไป ในห้องนี้หรูมากครับ แต่มีแค่สามโต๊ะ แสดงว่ามีสามคน และหนึ่งในนั้นก็คือ ไอ้คนที่จูบผมเมื่อคืน!!!! “ว่าไงตัวแสบ มาหาฉันถึงที่ ติดใจรสจูบฉันหรอ?” “ติดใจกะผีนะสิ ไอ้คนฉวยโอกาส” ผมตะคอกใส่หน้าไอ้รุ่นพี่นี้ไปโดยไม่สนเพื่อนเขาอีกสองคนที่มองเลย “เฮ้ยคิวใจเย็นๆ เราต้องพึ่งพวกเขานะ” ดีนะที่นาวเข้ามาห้าม ไม่งั้นผมได้ต่อยปากไอ้บ้านี้แน่ “ชื่อคิวหรอเราตัวแสบ เอ๊ะ! แต่เมื่อกี้ได้ยินว่ามีเรื่องให้ช่วยนิ มีไรล่ะ” “คิวเราบอกเอง” นาวหันมาห้ามผมเมื่อเห็นผมกำลังจะต่อปากต่อคำกับไอ้คนฉวยโอกาสนี้ “ก็ได้!” นาวยิ้มให้ผม “คือพวกเรามาหาเพื่อนนะครับ ชื่อเบล” แล้วนาวก็อธิบายรายละเอียดทั้งหมดให้ฟัง “อืมม....พวกพี่จะลองช่วยดูอีกแรงแล้วกันนะ พี่ว่าไม่น่าจะไปไหนไกลหรอกครับ” นายนั่นหันไปพูดหวานๆใส่นาว พูดดีๆกับเขาก็เป็นแฮะ “นาวไปเถอะ ไปหาเบลต่อ คิวไม่สบายใจแล้วอ่ะ ติดต่อไม่ได้เลย” แล้วผมก็ดึงนาวออกจากที่นั่นเพราะหมั่นไส้ที่นายนั่นยิ้มให้นาวมากเกินไป ผมหวงเพื่อนผมเฟ้ย!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ