สุดหัวใจนายเพลย์บอย

JR Part
หวัดดีครับ ผมชื่อเจอาร์ ผมไม่พูดมากล่ะกันครับ เพราะตอนนี้ผมต้องดูแลไอ้เด็กนี้ก่อน หลังจากที่สลบคาอ้อมอกผม ให้ผมเดา ผมเดาได้สองอย่าง คือ ถ้าไม่เพราะปืนก็เพราะความหล่อของผมนี้แหล่ะ แต่ผมคิดว่าน่าจะอันหลังนะ หลังจากเด็กนี้เป็นลมผมก็พาเด็กนี้ขึ้นรถมาที่คอนโดผมเลย ตอนนี้ผมคงต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ก่อนสินะ เมื่อผมคิดได้แบบนั้นผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เด็กนี้ทันที โดยไม่ได้คิดอะไรผมก็เอาแค่เสื้อกล้ามธรรมดามาใส่ให้เด็กคนนี้และรอเวลาเด็กนี้ตื่น ผมรอจนผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็ได้ยินเสียงเด็กคนนี้โวยวายใส่ผมแล้ว “ไอ้บ้า!! ตื่นเดี๋ยวเน้.....ตื่นสิโว้ย!!!” “โอ๊ย! อะไร!! คนจะนอน! ปลุกอยู่ได้ ง่วงโว้ย!” แล้วผมก็ล้มตัวลงนอนอีก “นี่แหน่ะๆๆๆ...... ตื่นเดี๋ยวนี้! ไอ้โรคจิต! แกข่มขืนฉัน! ฮืออ.....” ห่ะ! เด็กนี้ว่าไงนะ ว่าผมเนี้ยนะข่มขืน “อะไร ใครไปข่มขืนนายตอนไหน?” ผมมองเด็กคนนี้ที่ตอนนี้ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก อย่าบอกนะว่าเขาคิดว่าผมข่มขืนเขา?  “ก็หลักฐานมันฟ้อง ฮือออ” หลักฐานไรว่ะ ผมงงครับ ผมงง แค่ใส่เสื้อกล้ามให้เนี้ยนะ คิดว่าตัวเองโดนข่มขืนไปแล้ว “โว้ย!!! เงียบแล้วฟังก่อนได้ไหม!! ห่ะ!!!”  “ไม่เงียบ!!!....ไม่ฟัง!!!” แล้วเด็กนี้ก็ปาหมอนใส่ผมแบบที่ผมไม่ตั้งตัว ผมเริ่มจะรำคาญแล้วนะ! “โว้ย! เดี๋ยวพ่อปล้ำจริงๆสะหรอกเนี้ย รำคาญโว้ย!”  “เอาสิ!! แค่นี้ก็ไม่เหลืออะไรอยู่แล้ว ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! ไอ้สวะ ไอ้คนเฮงซวย” นั่น! มันยังไม่หยุด แถมท้าทายผมอีก! แล้วผมก็เป็นประเภทไม่ชอบคนท้าทายด้วยสิ “เงียบ!!” “ไม่เงียบ! แล้วจะทำไม!!.....แกจะทำอะไร ออกไปเลยนะ อย่าเข้ามานะ!!!! ” “ทีบอกให้เงียบทำไมไม่เงียบล่ะ!” “ก็ปล่อยผมไปสิ จะได้เลิกรำคะ......อุ๊บ!” แล้วผมก็กระชากเด็กนี้เข้ามาบดจูบชนิดรุนแรงเลยล่ะ “อื้อออ......” ทีแรกผมคิดแค่ว่าจะสั่งสอนนะ แต่ปากเด็กนี้มันหวานชะมัด แถมยังเสียงครางที่ครางออกมาไม่รู้ตัวของเด็กนี้อีก ทำให้ผมไม่ได้คิดแค่จะสั่งสอนแล้วสิ.....
“อื้อ.....” เบลครางออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อโดนเจอาร์จูบ จูบของเจอาร์นั้นเหมือนสูบเอากำลังเบลไปด้วย เพราะจากทีแรกที่จะขัดขืน ตอนนี้กลายเป็นอยู่นิ่งๆให้เจอาร์ได้จูบเบลตามอำเภอใจแถมยังจูบตอบแบบเก้ๆกังๆอีก ยิ่งเป็นการกระตุ้นต่อมอยากของเจอาร์ให้มากขึ้น ตอนนี้มือเจอาร์ไม่อยู่นิ่งอย่างเคย ได้ล่วงเข้าไปในเสื้อและเขี่ยจุกหัวนมให้เบลนั้นได้เสียวเล่น “อื้มม…..” เบลครางออกมาเบาๆ แค่นี้สติของเจอาร์ก็ได้ขาดผึ่งไปแล้ว เจอาร์ถอนปากออกจากเบลแล้วก้มลงไซร้คอและได้ขบเม้มสร้างรอยไว้ทั่วคอเบล “อึก....อ๊า ยะ...อย่านะฮะ” เจอาร์หาได้ฟังเสียงไม่ กลับยิ่งก้มต่ำลงไปตามตัวเบลซึ่งเบลนั่นยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจอาร์ถอดเสื้อผ้าเบลตอนไหน
 
....................................NC ฝากเมลไว้นะค่ะ............................................
 
              ช่วงเช้าวันต่อมา เบลตั้งใจตื่นเช้ามาเพื่อจะกลับบ้านของเขา เบลลงจากเตียงอย่างลำบาก เพราะเจ็บช่วงล่างมากเนื่องจากกิจกรรมเมื่อคืน เมื่อเบลหันไปมองร่างหนาที่ตอนนี้นอนหลับด้วยใบหน้าที่มีความสุข เบลก็เดินไปเขียนอะไรบางอย่างใส่ในกระดาษแล้วนำมาวางไว้หน้ากระจกแล้วเดินกระเพลกๆออกจากห้องของอีกคนลงไปเรียกแท็กซี่กลับหอของเบลไป  
               ทางด้านเจอาร์ที่ตื่นขึ้นมาในตอนสายๆได้มองหาเบลทั่วห้องซึ่งก็ไม่เจอ จนเดินมาเจอโน๊ตบางอย่างหน้ากระจก “เรื่องเมื่อคืน ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ช่วยผมจากไอ้ขี้เมานะฮะ หวังว่าเราคงไม่เจอกันอีก........เบล” เจอาร์กำกระดาษแน่น “เราได้เจอกันอีกแน่เด็กน้อย ฉันไม่ปล่อยนายแน่!”