เพอร์เฟกต์school2 ฉันรักนายน่ะนักเลงของฉัน

ฉันครุ่นคิดอยู่นานเเล้วทำไมมิกถึงเย็นชาไม่เหมือนเมื่อก่อนน่ะใบเตย เเท็ก เเตงกวากํด้วยพยายามไม่ให้เราอยู่ใกล้ๆมิกเเละไม่คิดจะทักทายมิกเลยด้วยซ้ำไปทำไมน้า~ฉันเดินไปคิดไปจนเดินถึงบ้านที่ใหญ่โต
"เมสจัง คิดอะไรเหรอ"ฉันสะดุ้ง
"มะไม่มีหรอก"ตกใจหมด
"เอิ่มถ้างั้นฉันกลับก่อนน้ะเดี๋ยวต้องไปนอนเเล้วฝันดีล่ะ"ใบเตยอำลาฉัน เเต่ฉันควรที่จะถามใบเตยน่ะว่าเรื่องมันเป็นมาอย่างไรไม่ว่าจะเป็นตอนที่เเท็กรู้ว่ามิกเเละฉันตอนเด็กๆสนิทกันก็ทำหน้าตกใจปนกับว่าไม่เชื่อ หรือเพื่อนๆทุกคนไม่ยอมคุยกับมิกมีเพียงเเต่พวกเด็กอัธพาลที่คุยด้วยกับมิกฉันต้องถามใบเตยซะเเล้วสิ
"บะใบเตย"ฉันเรียกใบเตย
"อะอ้าว ไม่มีใครเเล้วคงเดินกลับบ้านไปเเล้วสิน่ะ"เข้าบ้านดีกว่าฉันเปิดประตูเดินเข้าไปเเล้วล็อกกุญเเจฉันเดินเข้าไปในห้องครัว
"เอิ่มหิวจังมีอะไรกินมั้งน้า"ฉันเปิดตู้เย็นขึ้น
"มีผักกาด ไข่ เเครอต เต้าหู้"มีอยู่เเค่นี้เองจะทำอะไรดีน่ะ ผัดผักก็เเล้วกันว่าเเล้วฉันก็ลงมือทำอาหารฉันผัดผักกาดเเล้วใส่น้_ปลาลงไปในจานเเล้วใส่ผักกาดในจานสีขาวตักข้าวเเล้วเอาไปทานบนโต๊ะ
"อ้าม อะหย่อยจัง"อร่อยดีเนาะฉันก็มีฝีมือทำอาหารนินานึกว่าเล่นเหมือนเด็กผู้ชายซะอีกฉันเดินไปรินน้ำมาดื่ม"อึก อึก"อะหร่อยจัง ฉันยกจานไปไว้ในอ่างเเล้วจึงล้างจาน
"ล้างเสร็จ้เเล้วขึ้นนอนดีกว่า"ห้วงสุดๆเลยฉันเดินขึ้นชึ้น2พร้อมกับลากกระเป๋าขึ้นไป"จริงด้วยวันนี้มีการบ้านเรื่องยกกำลังนี่นา"มันยากน่ะเนี่ยเเต่ก็ง่ายดี ฉันเลยขึ้นไปนั่งบนโต๊ะใน้องหยิบหนังสือเเล้วลงมือทำ"เเหม ง้ายง่าย"(ตะกี้ยังบอกว่ายากอยุ่เลย)"เย้!เสร็จเเล้ว"ฉันอุทานออกมาด้วะยความดีใจ"ได้นอนสักที"ฉันเตรียมตัวจะนอนเเต่ฉันก็ต้องเหลือบไปมองรูปของฉันเเละมิกฉันหยิบรูปขึ้นมา"เฮ้อ~กิดอะไรขึ้นกับนายน่ะมิก"อ่ะไม่ใช่เวลาที่จะคิดถึงมิกน่ะเวลาที่จะต้องอาบน้ำเเล้วนอนต่างหากฉันดึงผ้าเช็ดตัวเะชุดที่จะเปลี่ยนเข้าไปในห้องน้ำฉันฮัมเพลงอย่างสบายในห้องน้ำพออาบเสร็จฉันจึงเข้านอนฉันดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายในใจยังนึกถึงเเต่มิกนี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ยฉันอุทานออกมาเสียงเบาช่างเถอะนอนดีกว่าว่าเเล้วฉันก็หลับไปบนเตียงอันเเสนนุ่มที่เป็นลายฟุตบอลเเละร้อมรอบด้วยเหรีญมากมาย"หลับสบายจริงๆ"
เช้าวันต่อมา
"ฮาว"ฉันบิดขี้เกียจ"ตี5ครึ่งเเล้วเหรออาบน้ำดีกว่าวันนี้มีประชุมสภานักเรียนตอนหกโมงห้าสิบห้านินาฉันเหลือมองนาฬิกาเดี๋ยวพวกใบเตยจะรอนานอาบน้ำดีกว่า
อาบน้ำเสร็จ ฉันลุกขึ้นไปจัดตารางเรียนกินข้าวเช้าเเล้วเตรียมตัวออกจากบ้านเอิ่มใช่ต้องใส่เสื้อุมสภานักเรียนด้วยนินาว่าเเล้วฉันก็หยิบขึ้นมาใส่พอฉันใส้ก็มีกระดาษหล่นลงมา"เอ๊ะ กระดาษไรอ่ะ"ฉันหยิบกระดาษใบเล็กๆขึ้นมาเเล้วฉันก็อ่าน"ตอนม.1เทอม1มิกเริ่มห่างเหินจากฉันไม่ยอมคุยด้วยเลยเเละยังเป็นอัธพาลอีกต่างหากทั้งๆที่คิดว่าเราคงจะเป็นเพื่อนที่ดีด้วยกันเเท้ๆ"ฉันเข้าใจเเล้วว่าทำไมพวกเขาถึงทำเเบบนี้ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู้ฉันร้องออกมาทำไมกันๆทำไมเราถึงต้องร้องไห้ด้วยน่ะ
"ติ้งต้องฟ เมสจังไปเรัยนกันเถอะ"เสียงกดกริ๊ง ใบเตยมาเเล้วฉันรีบเช็ดน้ำตา
"อะอืมไปเดี๋ยวนี้เเหละฉันรีบตอบ"ฉันเปิดประตูบ้าน
"โทษที"ฉันรีบกลบเกลื่อนเรื่องที่ฉันร้องไห้
"ไปกันเถอะ"
"จ้ะ"ฉันส่งยิ้มให้ใบเตย
ถึงโรงเรียน
ฉันเองไม่อยากเชื่อเลยมิกจะเป็นคนเเบบนี้ฉะนนั่งครุ่นคิดมองริมหน้าต่าง"ใบเตยฉันไปบนดาดฟ้าก่อนน่ะเเล้วถ้าจะประชุมเมื่อไหร่บอกฉันด้วยน่ะ"
"จ้า"ใบเตยตอบ
ฉันเดินออกไปเวลาเดียวกันที่เเตงกวาเเละเเท็กเดินเข้ามา
"เฮ้ เมส รุนสวัสดิ์"เเตงกวาทักฉันเสียงใส
"อืม"ฉันตอบ
"จะไปไหนเหรอ"เเท็กถามฉัน
"ดาดฟ้าน่ะไปก่อนน่ะ"ฉันรีบเดินออกไปกดลิฟต์ เฮ้อพวกเขาปกปิดความจริงคงกลัวว่าเราจะคิดมากสิน่ะ ฉันเดินมาถึงดาดฟ้า"สดชื่นจัง"ฉันเกาะระเบียงดาดฟ้าเเล้วมองดูวิวของเมือง"สวยจริงๆ"มันทำให้ฉันผ่อนคลายฉันหลับตารับลมสดชื่นมากๆเลยความเครียดความกังวลหายไปหมดเลย ตึก ตึก มีเสียงฝีเท้าของคนอีกคนเดินเข้ามาคนๆนั้นก็คือมิกมิกที่ฉันรักเเละเชื่อใจเเต่กลับห่างเหอนจากฉันๆไม่เข้าใจเลยจริงๆทำไมกันน่ะฉันเอาเเต่มองหน้ามิก