Jumeau I จุดเริ่มต้น

Chapter I-คณะเดินทางแห่งลูนาคีตัส
-Inés-
*กรุณาอ่านบทนำก่อนเพื่อให้เข้าใจตรงกันนะคะ*
          
 “เอ้า ตื่นได้แล้วโว้ยจะขี้เซากันไปถึงไหน~!!!!!”
เสียงโวยวายหน้าประตูทำให้ผมแทบอยากจะใช้มีดปาคอคนให้ตายคามือ ถ้าไม่ติดว่าเป็นโคลอยด์ละก็นะ
       “ว่าไงโคลอยด์”ผมเดินออกมาถามอย่างสะลึมสะลือ ให้ตายเถอะเมื่อคืนผมแทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำนะ
 “รีบๆเก็บของซะ พวกแกทำให้เปลืองค่าเดินทางฉันโว้ย”
“คร้าบ คร้าบ”ผมปิดประตูใส่หน้าก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อลงบนเตียง
 “ถ้าแกคิดจะนอนต่อ ฉันจะทิ้งแกไว้ที่นี่นะ!” โว้ย~! ไอ้แก่นี่มันอยากตายนักใช่ไหม!
 
 
เกวียนเล่มน้อยปุเลงปุเลงออกจากมหานครสู่ชายป่า เสบียงที่ติดตัวอยู่ตอนนี้ก็เหลือน้อยเต็มทน จะโทษใครก็ไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้แก่หัวล้านที่นั่งขับเกวียนอย่างสบายอารมณ์!
 
ผมนั่งกุมขยับอย่างไม่ไหวติง เหตุผลนะหรอ?ก็เพราะโคลอยด์ดันไปได้ยินกิตติศัพท์บ้าๆว่าโรงแรมนั้นสาวๆเยอะละก็นะ พวกเราก็คงจะมีเงินใช้ไปตลอดเดือน แล้ว!นี่!มัน!อะ!ไร!(ว่ะ)ครับ! จุดหมายของการเดินทางคราวนี้อยู่ที่เมืองท่าฟลอเรนซ์ ที่นั่นดูจะเป็นทำเลทองในการตั้วตัวใหม่อีกครั้ง
 
จริงสิ ผมคงลืมบอกพวกคุณไปฌูโมเป็นคล้ายๆกับประเทศที่แบ่งการปกครองออกเป็นส่วนๆ คณะเดินทางของพวกเราซึ่งมาจากเมืองเล็กๆอย่างลูนาคีตัสจึงต้องถ่อมาหากินถึงเมืองหลวง(ก็ไอ้เมืองที่เสียค่าโรงแรมหรูไปนั่นแหละ) ถ้ากระเป๋าแฟบก็ย้ายมาเมืองท่า มีเงินเมื่อไหร่ก็กลับไปอีกครั้ง  เนี่ยแหละทริปการเดินทางสุดหฤหรรษ์ของพวกเรา
 
ตึก
 
โคลอยด์หยุดเกวียนลงเพราะด้านหน้าคือด้านตรวจคนเข้าเมืองมันเป็นธรรมเนียมที่ไม่ว่าไปที่ไหนๆในฌูโมจะต้องยินดีให้ทางการเป็นฝ่ายตรวจความเรียบร้อย
 
“เชิญครับ” ผมหลีกทางให้นายทหารค้นบนเกวียนได้ตามใจ
“เร็วๆหน่อยสิว่ะ เดี๋ยวก็ถึงค่ำกันพอดี”โคลอยด์หันมาเอ็ดใส่“ขอบคุณครับ”ทหารก้มหัวให้ผมก่อนเดินจากไปโดยดี
โคลอยด์เตรียมจะออกเกวียนอีกครั้งแต่ก็ต้องชะงักไว้ก่อน
 
“เดี๋ยว”นายทหารที่เหมือนพึ่งมาใหม่ยกมือห้ามเมื่อเริ่มเห็นอาการไม่พอใจของคนทำหน้าที่ขับเกวียน
“ขออภัยครับแต่พวกผมคงต้องเชิญพวกคุณไปสักพัก”
 
“ไปที่ไหน”เมริชาขมวดคิ้วมุ่น
 
        “พวกคุณมีรายชื่อในนักโทษหลบหนีจากลูนาคีตัส พวกเราปล่อยไปไม่ได้จริงๆ เชิญไปกับพวกเราก่อน เราจะพาพวกท่านไปหาราชินี” คำตอบที่ทำเอาผมแทบสำลักอากาศ อะไรนะ! นักโทษงั้นหรอ ร้อยวันพันปีผมแทบจะไม่ทำอะไรนอกจากนอนอยู่เฉยๆด้วยซ้ำ แล้วผมจะเป็นนักโทษบ้าบอกนั่นไปได้ยังไง
 
 
        “ขอโทษครับ แต่พวกคุณคงจำคนผิด เปิดทางให้พวกเราด้วย”ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่น
        “ไม่ผิดแน่ครับ แต่ถ้าพวกคุณยืนยันผมคงต้องรายงานว่านอกจากพูดเท็จแล้วยังพยายามหลบหนีอีกด้วย”
 
 
        “โว้ย~!”ผมกระแทกตัวเองลงกับพื้นเกวียนก่อนจะยอมให้พวกนายทหารบ้าๆบังคับเกวียนเพื่อไปสอบสวนนักโทษที่ไม่รู้เรื่อง)อย่างพวกเรานะ หึ! แค้นนี้ต้องชำระ(ว่ะ)ครับ(ไอ้)คุณทหาร