ปีกรักกับดักหัวใจ

10.0

เขียนโดย dollysky

วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 11.38 น.

9 ตอน

3 วิจารณ์

19.16K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 11.55 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) จอมเก๊กกะยายจอมแสบ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"นี่ฟ้า แหม่ ดังใหญ่แล้วนะแกเนี่ย" เพื่อนคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารใต้ตึกเรียนในมหาวิทยาลัยรามฯทักสาวน้อยแก้มยุ้ยไว้ผมยาวสไลด์ปัดข้างช่วยให้ใบหน้าเธอดูเรียวลง

"ดังไรวะ" ฟ้าทำหน้างงกับคำพูดของเพื่อน "ก็แกไปทำอะไรไว้ล่ะ" จิ้นเพื่อนอีกคนในกลุ่มพูดขึ้น

"ทำอาร๊าย...ฉันไปทำอะไร" คนพูดทำเสียงสูงปฏิเสธเสียงแข็ง

" ก็เค้าลือกันให้แซดที่แกเล่นเอาคนที่ศาลที่แกไปฝึกงานเขาไม่มีใครกล้ายุ่งกะแกเลย มันเป็นความจริงใช่ไหมคะ" กิ๊ก เพื่อนอีกคนทำท่าเป็นนักข่าวสายบันเทิงอยากจะกระจายข่าวนี้สะเหลือเกิน

"อืม มันไม่ขนาดน๊าน พวกมึงก็ ไอ้คนที่ไม่กล้ายุ่งกะกู คงเป็นไอ้พี่หน้าหม้อนั่นคนเดียวนั่นแหละ ช่วยไม่ได้นี่หว่า มาทำก้อล่อก้อติกกะไอ้มายมัน กูทนไม่ได้เลยว่าเหน็บให้ตรงๆนั่นแหละ ไอ้มายมันมัวแต่หงิ๋มๆไม่ทันมัน ไอ้พี่นั่นเลยโกรธกูมาก ดันมาขู่กูว่า จะไม่ให้กูผ่านการฝึกงาน

โฮ..กูล่ะขึ้นเลยค๊าบงานนี้ กูเลยโทรหาลุงเสือให้จัดการเรื่องนี้ให้ ก็แค่นั้น แต่..กูไม่รู้ว่าลุงกูจัดการยังไงกะมัน พออีกวัน แม่งหายหน้าไปเลยไม่มายุ่งกะกูแล้วก็ไอ้มายอีกแล้ว พอเจอจังๆ แม่งก็หลบหน้ากูซะง้าน คิดแล้วกูล่ะสะใจจริงจริ๊ง...555+"

"โห..ลุงมึงนี่สุดยอดเลยอ่ะ ใหญ่จริงๆว่ะ มึงไม่ได้ถามหรอว่าลุงทำอะไรกะไอ้พี่ีนั่น" จิ้นถามขึ้นด้วยความสงสัย

"ถามแล้ว แต่ลุงไม่บอกว่ะ บอกแต่ว่าต่อไปนี้มันคงไม่กล้ามากวนตีนกูอีกแล้ว ไอ้เรื่องฝึกงานพวกข้าไม่ได้ทำอะไรเสียหายบกพร่องนี่หว่า มันจะไม่ให้กูผ่านได้ไง เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน แบบนี้ไม่ยุติธรรมเว้ย กูยอมไม่ได้ มันต้องเจอแบบนี้แหละ สะใจดี"

"แล้วนี่เมิงหอบอะไรมาอีกอ่ะ" กิ๊กถามเพื่อนตนที่เห็นหิ้วหนังสือของพะรุงพะรังเข้ามาด้วย

"อ่อ..กูไป ทอ.มาเว้ย อ่ะนี่ ของฝากพวกมึง" คนพูดจัดแจงหยิบพวงกุญแจตุ๊กตาทหารนักบินมาแจกเพื่อนๆ อย่างที่ตัวเองทำเป็นประจำเมื่อแวะเวียนไปเที่ยวแถวย่านกองทัพอากาศดอนเมือง สถานที่ๆคนบ้าเครื่องบินอย่างตนคลั่งไคล้ และดั้นด้นไปเมื่อมีโอกาสเสมอ

"ส่วนนี่ หนังสือสมรภูมิเล่มใหม่ ลงรายละเอียดฝูงบินกริพเพ้น ฝูงบินที่กำลังจะมาประจำการในไทยอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ดูดิ สวยอ่ะ อยากเห็นของจริงเร็วๆ" คนพูดชี้รูปเครื่องบินกริพเพ้นจากสวีเดนที่ไทยเราสั่งซื้อมารุ่นแรก 6 ลำ พร้อมเครื่องบินลำเลียง ซาบ 340 อีก 2 ลำ สายตาชื่นชมเป็นประกายของคนพูดที่เพื่อนๆ รู้กันดีว่าเพื่อนของตนนั้น บ้าเครื่องบินอย่างนี้อยู่เป็นประจำ มันไม่ใช่เรื่องแปลก เพื่อนทุกคนก็เลย เออๆออๆตามน้ำไป เพราะคนทั่วไปก็ไม่มีใครเค้าจะชอบเรื่องเครื่องบินนัก เว้นแต่คนไม่ปกติอย่างเพื่อนสาวของเขา ที่นั่งตาเป็นประกายทุกครั้งเวลาคุยโม้เรื่องเครื่องบินกับเพื่อนๆด้วยความภาคภูมิใจเสียเหลือเกิน อย่าว่าแต่เครื่องบินเลย เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับทหารมันรู้หมด เพราะความฝันของเพื่อนที่มันอยากเป็นทหารมาก

"ฟ้าอยู่นี่เอง ตามหาตั้งนาน" ผิงเข้ามาทักเพื่อนที่โต๊ะอาหาร ฟ้าจึงได้เปลี่ยนการสนทนา

"อ่าวผิง ว่าไง กินข้าวมายัง นั่งๆๆๆ" ฟ้าเขยิบเก้าอี้ให้เพื่อนสาวที่เข้ามาใหม่

"หาข้าทำไมวะ" ผิงยิ้มให้นิดๆ

"คือ..เราจะมาชวนฟ้าเข้าไปที่โรงเรียนนายเรืออากาศ เป็นเพื่อนเราหน่อยอ่ะ เราจะเอาของขวัญไปเซอร์ไพร้พี่เมฆ แฟนเราอ่ะ เห็นฟ้าบอกว่าฟ้ามีพี่ชายอยู่นั่น ไปเป็นเพื่อนเราหน่อยดิ นะ ๆ ๆ ฟ้า" คนชวนทำเสียงออดอ้อนเขย่าแขนเพื่อน

"เออ ได้ ไปก็ไป อยากไปเซอร์ไพร้พี่ชายเหมือนกัน 55..." คนหัวเราะยิ้มแบบมีเลศนัย เหมือนคิดตระเตรียมแผนการอะไรในใจ

รถคันสีแดงฮอนด้าแจ๊สถูกขับเข้ามาจากหน้าประตูโรงเรียนนายเรืออากาศ และมาหยุดที่สโมสรนักเรียนนายเรืออากาศ เสียงประชาสัมพันธ์ประกาศชื่อ ....นักเรียนนายเรืออากาศ เมธา นฤบดินทร์ มาพบญาติที่ห้องเยี่ยมญาติด้วยค่ะ.....

"ญาติฝ่ายไหนของมึงวะเนี่ย แหม่..กะเวลาเลิกเรียนเป๊ะเลยนะ 55.." คนถูกเรียกรีบจ้ำฝีเท้าตรงไปที่สโมสรทันที เพราะเค้าพอเดาได้ว่าใคร

"ผิง ผิงจริงๆด้วย มาหาพี่ถึงนี่มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ" คนพูดแทบจะวิ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ ก็ใครจะไม่ดีใจล่ะได้เห็นหน้าหวานใจแค่นี้ก็พอมีแรงพอกลับไปผจญกับทุกอย่างแล้วล่ะ ไม่ว่ามันจะหนักหนาแค่ไหนก็ตาม

"พี่เมฆคะ นี่เพื่อนผิง ฟ้าค่ะ ผิงชวนมาเป็นเพื่อนด้วยน่ะ" คนพูดผายมือไปทางเพื่อนสาวของตนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

"สวัสดีค่ะพี่เมฆ แหม่ได้ยินชื่อเสียงมานานและ เพิ่งได้เจอตัวจริงสักทีนะคะ" สาวน้อยผู้ติดตามมาด้วยกล่าวทัก แล้วตัวเองก็เขยิบเข้าไปกระซิบใกล้ๆหูเพื่อนซี้

"เข้าใจเลือกนะแก หล่อว่ะ" ผิงได้ยินคำแซวถึงกับยืนหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก "ยินดีเช่นกันครับน้องฟ้า คนนี้ใช่ไหมที่ผิงเล่าให้พี่ฟังน่ะ" คนพูดหันมาถามหวานใจที่อยู่ตรงหน้าตน

"เอ้า ยายผิง นี่แกมาเม้าส์เรื่องอะไรฉันไว้ฮะ" ผิงถึงกับหัวเราะรีบแก้ตัวพัลวัน

"ป่าวๆ ฉันแค่บอกพี่เมฆว่าแกเป็นน้องพี่จักรเฉยๆน่ะ"

"แล้วฟ้ามาหาพี่จักรรึเปล่าล่ะ พี่เพิ่งเดินสวนกับแกตอนเลิกเรียนเมื่อกี๊น่ะ รู้สึกว่าจะเดินไปทางกองวิศวอากาศยานอ่ะนะ สงสัยไปหาเพื่อนแกที่นั่นล่ะมั้ง ฟ้าไปถูกรึเปล่า ถ้าไม่ถูกเดี๋ยวพี่พาไปให้" คนฟังทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แล้วก็อมยิ้มแบบมีเลศนัยก่อนบอกชายหนุ่มตรงหน้าว่า

"ไม่เป็นไรค่ะพี่เมฆ เชิญพี่เมฆกะยายผิงคุยกันให้หายคิดถึงเถอะค่ะ เดี๋ยวฟ้าไปหาพี่จักรเอง สบายม๊าก.."คนพูดยิ้มหวานให้ทั้งสองคนแล้วก็รีบวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว เมฆมองตามสาวน้อยอย่างเอ็นดูอยู่ในใจ จนต้องยิ้ิมออกมา

"เพื่อนผิงคนนี้เค้าดูร่าเริงดีนะ ดูท่าจะแสบใช่เล่น 55.."

"พี่เมฆรู้ได้ไงคะว่าเพื่อนผิงอ่ะใช่ย่อย" คนพูดๆโดยกลั้นหัวเราะไว้ด้วย

"ไม่รู้สิ บอกไม่ถูกมันเหมือนมีอะไรบ่งบอกน่ะ พี่พูดถูกไหม" คนถามหันมาหน้าหวานใจตนเองที่อมยิ้มแบบเจ้าเล่ห์อยู่ตรงหน้า "ก็รอดูต่อไปแล้วกันค่ะ ฮึๆ.."

คนที่บอกรู้ทางดี บัดนี้กลับเดินทะเล่อทะล่าเข้ามาในเขตพื้นที่ด้านในของโรงเรียนเข้ามาเรื่อยๆ อาศัยถามทางไปยังเขตพื้นที่ส่วนการศึกษามาตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงบริเวณลานรวมพลของเหล่านักเรียนนายเรืออากาศ ที่กำลังยืนเข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบ เรียงรายอยู่เต็มพื้นที่

...โอ้ว เท่ว่ะ อยากอยู่ตรงนี้นานๆจัง... ฟ้ายืนมองไปที่แถวของนักเรียนนายเรืออากาศแล้วก็นึกจินตนาการล่องลอยไปเรื่อยตามประสาสาววัยรุ่นที่ชอบคนในเครื่องแบบ

"ขออนุญาตนับยอดครับ" นักเรียนนายเรืออากาศคนหนึ่งในแถวตะโกนขึ้น

"ยอดรวมทั้งหมด 84 ขาดไป 2ครับ"

"ใครหายไป หายไปไหน ใครเป็นบัดดี้ เพื่อนหายไปไหนออกมารายงานซิ" เสียงอันดังกังวานนี้ดังมาจากชายหนุ่มร่างสูง มาดดูดีคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหน้าแถวที่เรียงกันอยู่นั้น

...โอ้ย เท่อ่ะคนนี้ อยากได้ๆๆๆ เป็นแฟนกันดีมะ อิอิ.. สาวน้อยยืนแอบคิดเล่นๆกับตัวเองในใจ นายนี่ต้องเป็นคอมแมนด์หรือที่เรียกเต็มๆว่านักเรียนบังคับบัญชาชัวร์ ...โอ้ว สเปค...

นึกแล้วตนเองก็อมยิ้มฝันเฟื่องอยู่คนเดียว โดยไม่ทันสังเกตว่าคนที่ตนกำลังแอบปลื้มอยู่นั้น บัดนี้ได้เดินมาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เสียงห้าวทักขึ้นทำลายความเพ้อฝันของสาวน้อย

"อุ้ย..อะไรนะคะ" คนพูดพยายามทำแอ๊บสุดชีวิต

"ผมถามว่าคุณมาหาใครหรอครับ ที่นี่เขตทหาร คงไม่เหมาะที่จะให้ใครก็ได้มาเดินเล่นถึงเขตในนี่" ชายหนุ่มทำท่าเก๊กสุดๆ แถมยังใส่แว่นดำไว้อีกตั้งหาก สาวน้อยเพิ่งสังเกตเห็นว่า

..นายนี่ขี้เก๊กชะมัด เชอะ คิดว่าตัวเองเป็นใครมาสั่งสอนชาวบ้านเค้า ฉันจะเข้ามามีไรมะ... หญิงสาวคิดค่อนคอดในใจ แล้วก็ตอบกลับไปด้วยเสียงห้วนๆ

"มาหาพี่ชาย มีไรมะ"

"งั้นผมขอแนะนำให้คุณไปด้านหน้าโรงเรียน หาประชาสัมพันธ์ให้เขาช่วยประกาศให้จะดีกว่าครับ" ชายหนุ่มยังระงับใจตอบไปด้วยคำสุภาพ แม้กระแสเสียงจะออกห้วนๆกลับไปเช่นกัน

"หรอ ขอบใจนะที่แนะนำ แต่ฉันจะเดินเข้าไปหาเองมีไรมะ หลีกไป ขวางทางอยู่ได้ น่ารำคาญ" หญิงสาวทำลอยหน้าลอยตา ด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้สุดๆใส่ชายตรงหน้า เตรียมจะเดินเลี่ยงไป จากความชอบเมื่อกี้ของหญิงสาว ตอนนี้มันกลับกลายเป็นความหมั่นไส้ อีตานี่สะแล้ว

..ดูซินายจะทำอะไรฉันได้.. หญิงสาวนึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ แล้วเดินเอาไหล่กระแทกใส่ชายหนุ่มที่ยืนขวางทางอยู่ด้วยท่าทางกวนประสาทสุดๆ คนถูกกระแทกใส่ฉุนขาด จับแขนหญิงสาวไว้แน่น

"งั้นผมคงต้องขอเชิญตัวคุณออกจากที่นี่นะครับ เชิญ!" พูดไม่พูดเปล่า ยังกระชากแขนเจ้าหล่อนให้ตามเค้ามาด้วย

...มีเรอะยัยฟ้าคนนี้จะยอม มาดูกันสักตั้งหนึ่งเป็นไง... ทันเท่าความคิด หญิงสาวก็ร้องโวยวายดังลั่น "ช่วยด้วยค๊า นายนี่ลวนลามฉัน"

"นี่คุณจะบ้ารึไง ทำบ้าอะไรของคุณฮะ" ว่านรีบปล่อยแขนหญิงสาวด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่แค่นั้น เจ้าหล่อนเหมือนยิ่งได้ใจ นึกสนุก ...ฉันจะแก้แค้นนายนี่ให้หง๋อไปเลยคอยดูนะ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับฉัน เสร็จแน่... นายขี้เก็ก

"ช่วยด้วยค๊า ช่วยด้วย นายคนนี้จะฉุดฉันค่ะ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที.." ด้วยความตกใจชายหนุ่มจึงว่าตนต้องทำอะไรสักอย่างให้เจ้าหล่อนหุบปากให้ได้ ..ทำไมซวยอย่างนี้ไรงี้วะกู.. ชายหนุ่มไม่รู้จะทำยังไงเลยตรงเข้าไปประชิดตัวหล่อน

"ผมบอกให้หยุดไง คุณนี่ไม่รู้เรื่องเลยใช่ไหม" คนพูดเข้าไปล็อคตัวหญิงสาวไว้ เอามือใหญ่มาปิดปากให้เธอเงียบ หญิงสาวตกใจไม่นึกว่าตนจะตกอยู่ในสถานการณ์ขับขันเสียเอง ตอนนี้เธอดันเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเขาแน่น ไม่ว่าเธอจะพยายามดิ้นยังไง จะเหยียบเท้าชายหนุ่มก็ดูไม่รู้สึกรู้สา

"อื้อๆๆ...ๆๆ" คนในอ้อมกอดกำลังดิ้นเพราะตอนนี้เธอชักจะหายใจไม่ออกเสียแล้ว ชี้นิ้วไปที่จมูกตนพยายามบอกว่าหายใจไม่ออก

"เห้ย ไอ้ว่าน เกิดอะไรขึ้นวะ" เสียงของเพื่อนที่วิ่งเข้ามาแต่ไกล ทำให้ว่านตกใจที่เพื่อนตนดันเข้ามาเห็นภาพนี้ เข้าตั้งสติได้ว่าตอนนี้เขากำลังกอดเธออยู่ จึงรีบปล่อยตัวเธออกจากอ้อมแขนเขา

"เฮ้อ!..ๆๆ" คนเพิ่งออกจากการพันธนาการหมาดๆยืนหอบหายใจตัวโยนอยู่ พยายามพูดด้วยเสียงแหบๆเพราะไม่รู้ว่าน้ำลายตัวเองมันเหือดแห้งไปตั้งแต่ตอนไหน

"นาย...นี่..ลวนลาม ฉันนน..." เสียงนั้นขาดๆหายๆเพราะอาการเหนื่อยของเธอ

เพื่อนๆหันไปมองหน้าว่านกันเป็นตาเดียว ..ไม่ใช่อย่างงั้นแน่เพื่อนเค้าไม่ใช่คนอย่างนั้น.. ว่าน ส่ายหัวนิดๆเป็นเชิงตอบ เขาพูดอะไรไม่ออก ภาพแบบนั้นพูดไป ใครเขาจะเชื่อ ก็เหมือนแก้ตัวเปล่าๆ แต่สิ่งที่เขาได้ยินกลับกลายเป็น

"นี่คุณผู้หญิงครับ คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ เพื่อนผมไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอก ผมรู้" ...ไอ้เต้ล กูขอบใจว่ะที่มึงเชื่อมั่นในตัวกู.. ว่านนึกขอบใจและซึ้งในน้ำใจของเพื่อนรักของเขา

"อ๋อ นี่พวกนายพวกเดียวกันใช่ไหม คอยดูฉันจะเอาเรื่องพวกนายให้ถึงที่สุดเลย"

"นี่คุณ ใครกันแน่ที่เป็นคนผิด คุณก็รู้อยู่แก่ใจ คุณจะเอาเรื่องไม่จริงมาเล่นงานผมหรอ ก็ได้ ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย เชิญ คุณอยากทำอะไรก็เชิญ" คนพูดถอดแว่นออกสายตาเกรี้ยวกราดเชิงท้าทายหญิงสาวตรงหน้าตน

"ได้ นายกับฉันได้เห็นดีกันแน่ นาย..ๆ..ๆ" คนพูดโกรธจัดจนพูดอะไรไม่ออกในใจนึกแต่ว่า ..ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้แน่ นายขี้เก๊ก..

แล้วเสียงห้าวเสียงหนึ่งก็ตวาดลั่น มาจากด้านหลังของหญิงสาว

"มาก่อเรื่องอะไรที่นี่ฟ้า" คนตวาดทำหน้าเครียดใส่อย่างขัดใจ

"พี่จักร พี่จักรต้องจัดการลงโทษนายสามคนนี่ให้ฟ้านะคะ นายเนี่ยมาลวนลามฟ้าค่ะ" คนพูดชี้มือไปทางว่านทันทีที่เห็นพี่ชายตนเองเข้ามา ..ฮึ นายเสร็จแน่นายว่าน..

จักรดาวพี่ชายฟ้าหันไปมองหน้าว่าน ชั่งใจนิดหนึ่ง แล้วก็พอเดาออกได้ว่างานนี้ใครกันแน่ที่ผิด จะเป็นใครล่ะ ถ้าไม่ใช่ น้องสาวตัวแสบของเค้า

“ฟ้า ไปกับพี่" จักรดาวคว้าแขนน้องสาวออกไปจากที่นั่น ไม่วายที่จะหันกลับมาหาว่านและเติ้ล

"พวกนายไปได้ มีอะไรทำก็ไปทำเถอะ อ่อ..พี่ต้องขอโทษแทนน้องสาวตัวแสบคนนี้ของพี่ด้วยแล้วกัน" ฟ้าแทบไม่อยากจะเชื่่อหูตัวเอง ..เนี่ยหรอพี่ชายเธอ เข้าข้างนายนั่นหรอ โอ้ย อยากจะกรี๊ดให้รู้แล้วรู้รอด..

"พี่จักร พี่เข้าข้างนายนั่นหรอ นี่..." ยังไม่ทันที่ฟ้าจะได้ต่อว่าพี่ชายตนต่อ จักรก็ใช้บทโหดหยุดน้องสาวตัวเอง

"หยุดนะฟ้า เห็นพี่โง่นักหรือไง เราเป็นน้องพี่นะ พี่จะไม่รู้จักนิสัยน้องตัวเองเลยหรอ หยุดก่อเรื่องสักที กลับบ้านเดี๋ยวนี้" เค้าพูดเสียงอันเด็ดขาด จนน้องตัวแสบจำต้องยอมจำนนเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย ทิ้งให้ว่านและเติ้ลยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปสดๆร้อนๆ

" ฟ้า...คนเนี้ยอ่ะนะ น้องสาวพี่จักร เพื่อนน้องผิง โอ้ว แม่เจ้า! แสบโครต" เติ้ลเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

"ตอนแรกกูว่าจะลองจีบดู แต่เจองี้ กูขอบายดีกว่าว่ะ" คนพูดถึงกับต้องกลืนน้ำลายดังเอื้อก แบบที่ผิงพูดไว้ไม่มีผิด ว่าสาวน้อยที่ชื่อฟ้านั้นเป็นดั่งพญาราชสีห์ เห็นทีก็คงไม่ผิดไปจากนั้นเป็นแน่ แสบ..เข้าไส้ นึกแล้วก็ขนลุก ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาเห็นฤทธิ์เดชของเจ้าหล่อนเข้าอย่างจัง

ร่างบางนอนบนเตียงนุ่มอย่างกระสับกระส่าย โกรธจนต้องระบายด้วยการทุบหมอนที่อยู่ใกล้มือ น้ำตาแห่งความโกรธ อาย หรืออะไรก็แล้วแต่ไหลรินออกมา

"เจ็บใจ ๆๆๆๆจริงๆ ทำไม ทำไมฉันต้องแพ้นายด้วย คอยดูนะงานนี้ฉันจะเอาคืนให้หนักเลย อย่าคิดนะว่าเรื่องมันจะจบแค่นี้

"พี่ว่านคะ อืม เรื่องวันก่อน ผิงต้องขอโทษแทนเพื่อนผิงด้วยนะคะ" ผิงไม่สบายใจนักกับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเพื่อนรักของเธอกับพี่ว่าน ผู้เปรียบเสมือนพี่ชายของเธอคนหนึ่ง และเธอก็เคารพเขามาก อดรนทนไม่ไหวจนต้องให้เมฆช่วยพาเธอมาพบว่านถึงบ้านเพื่อจะอธิบายและขอโทษต่อสิ่งที่เกิดขึ้นแทนเพื่อนของเธอ

"ความจริงยัยฟ้าไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอกนะคะ แต่...เอ่อ...คือฟ้าเป็นลูกคนเดียว ถูกคอยตามใจมาตั้งแต่เด็กอ่ะค่ะ อย่าถือสาฟ้าเลยนะคะพี่ว่าน จริงๆนะคะ ความจริงยัยฟ้าอ่ะนิสัยดี จริงใจ รักเพื่อนฝูง ออกจะน่าคบด้วยซ้ำไป"

"เอาล่ะๆผิง พี่ให้อภัยเค้าก็ได้ แต่เพราะพี่เห็นแก่ผิงหรอกนะ" เท่านั้นล่ะหญิงสาวถึงกับโล่งอกที่เคลียร์ปัญหาไปได้เปราะนึง ทีเนี้ยก็เหลือแต่ยัยฟ้าเพื่อนจอมแสบที่เป็นคนต้นเรื่อง... แล้วฉันจะทำยังไงกะยัยฟ้าดีเนี่ย นึกแล้วผิงก็ต้องแอบถอนหายใจเฮือกใหญ่