ปีกรักกับดักหัวใจ

                ความมืดและเงียบสงัดยังคงแทรกซึมอยู่ทุกอณูภายในห้องนอนของนักเรียนนายเรืออากาศ จะมีก็แต่เสียงพัดลมเพดานที่มันยังคอยพัดทำลายความเงียบอยู่เป็นจังหวะๆ

" เฮ้ย!ไอ้เติ้ล ตื่นได้เเล้วเว้ย เดี๋ยวไม่ทันน้อง นาฬิกาดังตื้ดๆ อยู่นานแล้ว ไอ้เวรเอ้ย.." เสียงของป้องชายผู้อยู่ในชุดพละเสื้อยืดสีขาวคอวี กางเกงขาสั้นสีน้ำเงินเข้ม ภายใต้แสงสว่างจ้าขึ้นภายในห้องนั้นที่เกิดจากฝีมือคนพูด เติ้ล ค่อยๆหรี่ตาขึ้นอย่างช้าๆเพราะแสงไฟที่ดันแยงเข้ามาในลูกตาของเค้า      

" เว้ย..กูรู้หรอกน่า ว่ากูจะตื่นเวลาไหน มึงไม่ต้องมาปลุกกูหรอกไอ้ป้อง ถ้า ตี 5.30 แล้วมึงไม่เห็นกูที่ลานรวมพล มึงก็จัดการแทนกูไปสิ ไม่เห็นยาก" คนพูดยังลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจด้วยท่าที่ยียวนกวนประสาทคนมองสุดๆ         

" เออ ดีเนอะไอ้เวร มึงอ่ะหัวหน้าหมู่นะเว้ย ส่วนกูหัวหน้าหมวด ไอ้คำพูดเนี้ย กูน่าจะเป็นคนพูดมากกว่า มึงจะลุกดีๆหรือจะให้กูไปอัญเชิญมึงออกมา" คนพูดไม่พูดเปล่า ยกเท้าตนขึ้นทำท่าจะเดินไปถีบคนข้างหน้าให้ลุกจากเตียง ถ้าขืนยังโอ้เอ้อยู่

                 เสียงประตูเปิดขึ้นทำลายศึกระหว่างสองเพื่อนรักในห้องนั้นที่อาจจะเกิดขึ้นได้ภายในไม่กี่นาทีข้างหน้า   

          "เฮ้ย พวกมึงเสร็จกันยังวะ ตี 5.15 แล้วเว้ย เดี๋ยวกูลงไปรอที่ลานรวมพลก่อนแล้วกัน" บุรุษในชุดพละแบบเดียวกัน ซึ่งความสูง จมูกโด่ง ตาคม ไว้ผมทรงรองทรงสั้น มาดองอาจไม่แพ้กับคนที่อยู่ในห้อง สีผิวคล้ำของเขาบ่งบอกถึงการที่เขาต้องฝึกหนักมาตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่ เช่นเดียวกับใครอีกหลายคนที่ใช้ชีวิตอยู่ภายในโรงเรียนนายเรืออากาศแห่งนี้มานาน เข้ามาเร่งเพื่อนตนที่ต้องลงไปทำหน้าที่คอมแมนด์หรือที่เรียกกันว่านักเรียนบังคับบัญชาด้วยกันในวันนี้   

  " เออ..เดี๋ยวกูตามไป" เติ้ลตอบสวนเพื่อนไปทันควัน พร้อมกระโดดลงมาจากเตียง หยิบยาสีฟันแปรงสีฟันขันน้ำรีบออกจากห้องไปทำธุระส่วนตัวยามเช้า

" เฮ้อ! มึงดูมันนะไอ้ว่าน แม่งนิสัยไม่เคยเปลี่ยน กูล่ะสงสารน้อง ถ้าน้องมันรู้ว่าจริงๆแล้วไอ้เติ้ล หัวหน้าหมู่ที่มันเคารพเนี่ยนิสัยเป็นอย่างงี้ น้องยังจะนับถือมันอยู่รึป่าววะ" คนพูดระบายออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจกับเพื่อนรักตัวแสบของเค้า   

" 555..มันก็เป็นของมันอย่างงี้อยู่แล้ว มึงยังไม่ชินอีกหรอวะไอ้ป้อง" คนตอบยังนึกถึงคืนวันเก่าๆตั้งแต่สมัยเข้าเรียนที่โรงเรียนเตรียมทหาร ไอ้เติ้ลเพื่อนตัวแสบของเค้า เจ้าของฉายา เติ้ล100ศพ ฉายานี้ของมันไม่ได้เพราะมันดุดันหรือไปฆ่าไปแกงใครเค้ามาหรอก แต่เป็นเพราะมันแหละที่ลงมาช้าเป็นประจำ ทำให้เพื่อนที่รออยู่ข้างล่างกองร้อยอีกเกือบ100 ชีวิตนั้นต้องถูกซ่อม(ลงโทษ)ไปกะมันด้วย เพราะทหารจะถือระบบหมู่ รอดก็รอดหมด ตายก็ตายหมด โดนลงโทษก็ต้องโดนด้วยกันหมด ข้อหาไม่ดูแลตักเตือนเพื่อนให้ดีปล่อยให้เพื่อนทำผิดระเบียบวินัย ซึ่งการลงโทษของนักเรียนทหารนั้นเป็นที่กล่าวขานกันทั่วไปถึงความโหด เรียกว่าเกือบตายกันเลยที่เดียว จึงเป็นที่มาของฉายามันที่เพื่อนๆพร้อมใจกันตั้งให้(ประชด)ว่า เติ้ล 100ศพ คือทำให้เพื่อนอีกเกือบร้อยต้องกลายเป็นศพเผาไปพร้อมกับการกระทำของมันนั่นเอง

            แตน..แต่น..แตน... เสียงแตรปลุกตอนเช้ามืดดังขึ้นทำลายความเงียบทั้งหมดในโรงเรียนนายเรืออากาศ ทันใดนั้นความโกลาหล ชุลมุนวุ่นวายของแต่ละตึกนอนแต่ละกองร้อยก็เกิดขึ้น บรรดานักเรียนฯต่างเผ่นลงจากเตียงนอนด้วยความรวดเร็ว บ้างก็ถึงห้องน้ำไปก่อนหน้าเพื่อนแล้ว ต้องรีบล้างหน้ากันแบบลวกๆ เก็บที่นอนหมอนมุ้ง ดึงผ้าปูเตียงให้ตึงประมานว่าโยนเหรียญแล้วเด้งได้ ถือเป็นชั่วโมงเร่งด่วนอันเป็นกิจวัตรของนักเรียนที่นี่ในทุกๆเช้า พวกเขาใช้เวลาทั้งหมดตรงนั้นเพียงไม่ถึงสิบนาที พวกเขาก็ลงมาพร้อมเพรียงกันที่ลานรวมพลเล็กๆหน้ากองร้อยที่ตนประจำอยู่    

" ช้าไป 3 นาทีนะนักเรียน เพื่อนเขารอกันอยู่นานแล้ว ทัชดาวน์ 30 ครั้ง ปฏิบัติ" เสียงอันดังก้องและทรงอำนาจของหัวหน้ากองร้อย อัครพล พิทักษ์โยธิน หรือว่าน สั่งให้รุ่นน้องวิดพื้นโดยใช้ศัพท์เรียกเฉพาะภายในโรงเรียนนายเรืออากาศ ว่านมักจะลงมาดูแลปกครองน้องเองเกือบทุกวัน เว้นเขาจะติดธุระจริงๆ เขาเป็นคนมีอุดมการณ์เด็ดเดี่ยว จนเขาได้มายืนอยู่ตรงจุดนี้ พี่ปีสี่ชั้นสูงสุด และยังเป็นนักเรียนบังคับบัญชาของรุ่นน้องชั้นชั้นปีที่หนึ่งที่เขาต้องรับผิดชอบ วันนี้เขารู้ดีเข้าใจถึงคำพูดของพี่นักเรียนบังคับบัญชาคนหนึ่งได้พูดไว้ตอนที่เขาเองเพิ่งเข้ามาเป็นนักเรียนใหม่ของที่นี่

        'ทุกอย่างที่พี่ทำ พี่ทำเพื่อน้องทุกคนด้วยใจจริง' ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจความหมายของมันนัก อาจเป็นเพราะความอคติของเขา เขาคิดเสมอว่าพี่คนนี้ทำไมต้องเข้ม ต้องเขี้ยวนัก กระดิกอะไรนิดหน่อยไม่ได้ ทำผิดนิดเดียวก็ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ระเบียบเป๊ะ เอะอะก็ทำโทษ คงเห็นน้องเป็นที่ระบายความเเค้น ความสะใจของตัวเองสารพัดวิธีที่จะนำมาแกล้งน้องชั้นหนึ่งอย่างพวกเขา ให้ต้องเจ็บกาย เจ็บใจอยู่เสมอ แต่พอเขาได้มายืนอยู่ตรงจุดนี้ เขาถึงได้เข้าใจมันแจ่มชัด 

          ..ใช่..ทั้งหมดที่เขาทำ ก็เพื่อน้องที่ต้องก้าวเดินต่อไปข้างหน้า พวกเขายังต้องเจออะไรอีกมากมายนัก อุปสรรคขวากหนามหลายๆอย่างในชีวิตกำลังรอพวกเค้าอยู่เพราะฉะนั้นสิ่งเดียวที่เขาจะทำให้กับน้องๆได้ก็คือ ต้องหล่อหลอมพวกเค้าให้แข็งแกร่งให้ได้ จากก้อนกรวดก้อนหินเล็กๆนี้ เค้าต้องพยายามเจียระไนให้กลายเป็นเพชรน้ำดีในอนาคต พวกเขาต้องแกร่งพอที่จะเผชิญอุปสรรคอันยากเย็นภายหน้าที่รอเค้าอยู่...หนทางไปสู่เกียรติศักดิ์ จักประดับดอกไม้หอมหวนชวนจิตไซร้ ไป่มี..                

" สำหรับคนอื่น สอยดาวรอเพื่อนไปจนกว่าเพื่อนจะดันพื้นเสร็จ ทราบ.." เสียงหัวหน้าหมวดปกป้อง ดังเสริมขึ้น     

  " จำไว้นะนักเรียนการจะเป็นผู้นำที่ดีได้ เราต้องเป็นผู้ตามที่ดีให้ได้เสียก่อน ถ้าน้องยังไร้ระเบียบกันแบบนี้ อย่าหวังเลยว่าจะไปเป็นผู้นำใครได้ในอนาคต" ว่านกล่าวเสริมขึ้นอีกทีด้วยเสียงอันหนักแน่น เสมือนจะย้ำเตือนลงไปในจิตใจของน้องๆที่พวกเค้าถือเป็นเด็กสร้างแห่งความภูมิใจของเค้าและรุ่นที่จะทิ้งไว้ให้กับที่นี่สถาบันแห่งความภูมิใจ เกียรติยศ และเป็นเสมือนบ้านของพวกเขาหลังนี้

             "เฮ้ยไอ้ว่าน ศุกร์นี้ไปหลีหญิงที่สยามกันไหมเพื่อน" เติ้ลร้อยศพของเพื่อนๆกล่าวขึ้นขณะที่ตนก้าวลงมานั่งบนโต๊ะม้าหินริมสระบัวของโรงเรียน และยังกล่าวเสริมขึ้นต่อ

 " คืองี้ว่ะ เนื่องจากบัดดี้กู ไอ้ป้อง แม่งเสือกจะเที่ยวกะแฟนแล้วก็ทิ้งเพื่อนอย่างกรูซะง้าน เห็นแม่งบอกว่าศุกร์เลิกเมื่อไร่มันจะไปหาแฟนมันที่ศรีปทุม แล้วก็จะไปจู๋จี๋กันสองคน ซึ่งกู..ไม่เกี่ยวอ่ะนะ กูก็เลยชวนไอ้แมนกะไอ้เมฆ แล้วไอ้สองคนนั้นมันตกลง แต่ไอ้เมฆมันมีข้อแม้ว่า ขอพาแฟนไปด้วย ซึ่งกรูก็เห็นแก่ความหวานของมัน รักกันนักรักกันหนา กูเลยต้องจำใจอนุญาต ทีเนี้ยก็เหลือมึงไอ้ว่าน มึงจะชวนแฟนไปด้วยก็ได้นะ กูเบื่อโรงเรียนแล้วว่ะ อยากออกไปหาอาหารตาข้างนอกเต็มทีแล้ว ตกลงมึงว่าไง"         

คนฟังหันไปมองหน้าเพื่อนที่ผิวออกจะคล้ำๆหน่อย แต่ใบหน้าที่คมเข้ม

 ..คงเป็นเพราะมันเป็นคนใต้ล่ะมั้ง อืม..ความจริงเพื่อนเรามันก็หล่อเข้มสเปคสาวอยู่เหมือนกัน ไม่น่าแปลกที่มันจีบสาวได้เป็นว่าเล่น เปลี่ยนหน้าไม่เคยซ้ำ คิดแล้วก็นึกอยากเเซวเพื่อนถึงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนล่าสุด เป็นสาวมัธยมปลายโรงเรียนดัง ที่มันทำเป็นรักน้องเค้านักหนา

 ' คนนี้แหละแม่ของลูก' เขายังจำคำพูดนี้ของเพื่อนเขาได้ ...แต่ทำไมตอนนี้มันไม่ยักกะพูดถึงแม่ของลูกคนล่าสุดนี้วะ.. คิดแล้วปากตนก็ไวพอๆกัน

 "แล้วแม่ของลูกมึงล่ะ ไม่ชวนไปด้วยกันหรอ มึงจะไปหาอาหารตาที่ไหนอีกวะ น้องเค้าก็รอมึงอยู่ที่ รร.แล้วไง 55.." คนฟังทำมือโบกปฏิเสธไหวๆ   

" โอ้ย...นั่นแค่ขำๆ ตอนนี้กูไปควงคนใหม่แล้ว ขาว สวย น่าร๊าก นิสัยดี โอ้ย! สเป็ค..พูดแล้วก็คิดถึง" คนพูดทำท่าพร่ำเพ้อ จนคนมองชักหมั่นไส้                

" คนนี้แม่ของลูกมึงอีกรึป่าววะ ไอ้เติ้ลเอ๊ย!"    

"55..มึงนี่รู้ใจกูจริง ไอ้เพื่อนเลิฟ" คนพูดเอามือตบไปที่บ่าเพื่อนอย่างชอบใจ                

" เห้ย!ไอ้เติ้ลมึงฟังกูนะ ผู้หญิงไม่ใช่ของเล่นนะเว้ย ที่มึงนึกอยากจะเปลี่ยนเมื่อไร่ก็เปลี่ยนได้ แล้วแบบนี้เมื่อไร่มึงจะได้เจอคนที่เค้ารักมึงจริงสักที ผู้หญิงดีๆที่เค้ารู้เกียรติศัพท์มึง เค้าก็คงถอยหนีหมด ถึงเวลานั้นแล้ว มึงนั่นแหละที่จะต้องเสียใจ ที่เสียคนดีๆไป อย่าล้อเล่นกับความรักสิวะเพื่อน หาคนที่ใช่สักคนแล้วรักษาเค้าไว้ให้ตลอด มึงจะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง เชื่อกูเถอะ" ว่านตบบ่าเพื่อนรักเตือนสติเค้า

" อืมหือ..โดน..โดนใจจังๆเลยมึง 55 ..เออ คนนี้อาจจะใช่สำหรับกูแล้วก็ได้ กูรู้น่าอะไรเป็นอะไร มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก แฟนมึงน่ะระวังไว้ให้ดีเหอะ..อุ๊บ!.." คนพูดรีบเอามือปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ

 ..กูพูดอะไรออกไปวะเนี่ย ไอ้เติ้ลเอ๊ย มึงนี่ปากหมาจริงๆ..  คนฟังทำหน้างงกับอาการของเพื่อน ยังไม่ทันได้ตั้งคำถามใดขึ้น เติ้ลก็ชิงยิ้มแก้เก้อ พูดขึ้นมาก่อน

" กูล้อเล่นน่ะ ว่าแต่..ตกลงมึงจะไปไหมเนี่ยศุกร์เนี้ย"     

"เออ..ได้ มึงอุตส่ามาเอ่ยปากชวนแล้วนี่ กูปฏิเสธเพื่อนไม่เป็นสะด้วย" ว่านยิ้มกว้างให้เพื่อนรักแม้จะรู้สึกตะหงิดๆใจถึงประโยคที่เพื่อนหลุดปากออกมาเมื่อกี้

..เอ..แต่มันก็แค่ล้อเล่นจริงล่ะมั้ง คิดมากน่ะไอ้ว่าน... ว่านสั่นศีรษะสลัดความคิดบ้าๆของเค้าออกไปทันที