หลงรักของเถื่อน.......

 
 
" ไอ๊เคย์/ลูกเคย์/พี่เคย์ !!!!! " ทั้งสามตะโกนพร้อมกันเสียงดัง
" ทุกคนกำลังเข้าใจผมผิดนะ " เบงเครีบเด้งลุกขึ้นมา
" ไปคบกันตอนไหนไอ้เคย์ " พ่อถามพลางทำสีหน้าโกรธเล็กน้อย
" ป่าวนะมันเป็นเพื่อนผม " เบงเคย์พรายามอธิบายให้พ่อเข้าใจ ส่วนเเม่กับน้องสาวก็ไปดูอาการไอ้พี
" นี่พ่อจับได้คาตายังจะทำนิสัยเเบบนี้อีกหรอ " พ่อพูดเหมือนสั่งสอนนิดหน่อย
" พ่อ........~ " เบงเคย์กะจะอธิบายให้จบเเต่พ่อยกมือห้ามลูกไว้ก่อน
" ลากน้องมาปู้ยี่ปู้ยำถึงในห้อง ยังจะทำนืสัยไม่รับผิดชอบอีกหรอเเกเเล้วฉุดน้องเขามาปล้ำไม่กลัวฝ่ายนู้นเขาจะ
เอาเรื่องหรือไง " พ่อพูดดุลูกชายตัวเองอย่างเหลืออด
" ใช่ ลูกต้องรับผิดชอบยังไง เอ่อ.....ชื่อไรจ้ะลูก " เเม่หันไปถามพีที่ถูกน้องสาวกอดบรรเทาอาการกลัว
( กลัวไรวะ????? )
" พี ครับ " พีหันมาตอบกลับเเม่ก่อนจะหันไปทางอื่นไม่ยอมสบตาผม
" ออจ้ะ... ลูกต้องรับผิดชอบ ยังไงน้องพีก็ได้เสียกับลูกแล้ว( ตอนไหน )เป็นเมียลูกอย่างเต็มตัว ( โทดนะ
บ็อกเซอร์ยังไม่ถอดเลย )
" เเม่คะ บีบีสงสารพี่พี่จังเลยค่ะตัวก็เล็กบอบบาง พี่เบงเคยังไปฉุดพี่พี เเถมยังต่อยท้องอีกอ่ะค่ะท่าทางจะเจ็บมาก
เลยดูสิคะช้ำเลย เจ็บไหมค๊ะพี่พี บีบีต้องขอโทษเเทนพี่ชายด้วยนะคะ " บีบีจังฟ้องพ่อกับเเม่ก่อนจะหันมาขอโทษ
พีเสียยกใหญ่พีไม่ตอบอะไรได้เเต่ก้มหน้าลงมองพื้น ( กรูไปทำตอนไหนไอ้รอยช้ำน่ะ )
" นี่แกถึงกับลงไม้ลงมือกับน้องเลยหรอ เเกรีบไปขอโทษน้องเขาเดี๊ยวนี้เลยนะไอ๊ลูกบ้า " พ่อบ่นใส่เบงเคย์ใหญ่
ก่อนจะเดินมาดูอาการของพี
" เป็นอะไรบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่าลูก ไม่เป็นไรนะเดี๊ยวพ่อจะจัดการมันเองไม่ต่องห่วงนะลูก เเน่ะไอ้ลูกบ้านี่ยังไม่
มาขอโทษน้องเขาอีก " พ่อเรียกลูกชายที่ยืนทำหน้าเหวออยู่
" ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องรับผิดชอบผมก็ได้ ครับผมเป็นผู้ชายที่ไม่มีพ่อเเม่เป็นเด็กที่ใครจะลากไปทำอะไรก็ได้เพื่อ
ความสนุกของพวกนั้น เพราะผมไม่ได้มีค่าอะไรมากนัก " พีทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ทำเอาทุกคนอึ้น เเน่นอนน้อง
สาวกับเเม่น้ำตาเเตกไปแล้ว
" มีสิจ้ะทุกคนมีค่าเสมอ นู๋ไม่ใช่ของเล่นของใครนับจากวันนี้น๋มาเป็นครอบครัวเดียวกันกับพวกเรานะจ้ะเรารักนู๋
เหมือนลูกแท้ๆคนนึง ฮึก นู๋จะไม่ต้องถูกคนหัวเราะเยาะ นู๋ต้องได้ใส่เสื้อผ้าดีๆ จริงไหมค๊ะคุณ " คุณเเม่กั้นน้ำตา
พร้อมหันไปหาพ่อ เพราะต้องการความเห็นของหัวหน้าครอบครัว
" อืม พ่อไม่มีปัญหาอยู่เเล้ว " เเน่นอนพ่อต้องพูดทำนองนี้
" พี่พี น้องบีบีจะอยู่ข้างพี่นะค๊ะฮึกๆ ไม่อยากเชื่อเลยพี่ชายของบีบีจะเลวทรามเห็นพี่พีเป็นของเล่น ฮึกๆพี่พีไม่
ต้องกลัวนะคะน้องบีบีคนนี้จะปกป้องพี่พีสุดชีวิต น้องบีอยากให้พี่พีมาอยู่กับพวกเรา มาเป็นพี่สะใภ้ของบีบีได้ไหม
คะ " บีบีถามพีพลางร้องไห้อย่างกั้นไม่อยู่
" เเต่เบงเยจะยอมหรอครับ " พีพูดพลางหลบสายตา
" ไม่ยอมอยู่แล้ว!!!!! " เบงเคย์พูดออกมาอย่างดัง
" หุบปากเลยมึงตอนนี้มึงไม่มีสิทธิพูดอะไรสักเเอะเดียวเข้าใจไหมเพราะงั้นหุบปาก " พ่อหันมาพูดกันลูกชายตัว
เอง เบงเคย์ได้เเต่เงียบพร้อมฮึดหัดในลำคอ
" อย่าไปสนเจ้าเบงเคย์เลยจ้ะเป็นอันว่าตกลงนะจ้ะ " แม่พูดก่อนจะลูบหัวพีไปมา
" ครับ ผมจะเป็นลูที่ดีของพ่อเเม่ เเละเป็นพี่ที่ดีของน้องบีบีนะครับ " พีพูดทำเอาทุกคนยิ้ม ยกเว้นเบงเคย์คนเดียว
" มึงพูดอะไรของมึงวะ!!!! " เบงเคตะคอกพี พีตกใจตัวสั่นใหญ่
" ไอ้เคย์ มึงปล้ำน้องเเล้วมึงยังตะคอกน้องอีกหรอห๊ะ " พ่อตะคอกกลับ
" ไม่ต้องกลัวนะลูก พ่อจัดการให้เเล้วนะ " เเม่บอกพีพร้อมโอบกอดข้างหลังพีเพื่อปลอบพลางลูบหัวไปด้วย
" คุณพ่อคะ บีบีว่าหาอะไรให้พี่พีทานก่อนดีกว่าค่ะ คงจะหิวมาก " บีบีบอกกับพ่อ ที่กำลังสั่งสอนลูกชาย
" อืม แม่มึงวันนี้ทำอาหารอร่อยๆเพื่อเป็นการต้อนรับลูกคนใหม่นะ "พ่อสั่ง เเม่กับน้องพยักหน้าพร้อมยิ้มร่า
" ให้ผมช่วยนะครับคุณน้า " ที่เรียกน้าเพราะหน้าแม่เด็กมากผิวก็ดีหน้าก็สาวผมยาวหยิกไม่มีหงอกซักเส้นทั้งที่
อายุ 30 กว่าๆ หน้าพ่อเช่นกัน หน้าพ่อเด็กมากมีหนวดตรงปากเหมือนกำนัล ทั้งที่อายุ 30 กว่าเท่านั้น
( หน้าดุเนอะ )
" เรียกแม่นะจ้ะ เเล้วก็อย่าช่วยเลยจ้ะดูท่าจะไม่ไหวไปผักผ่อนก่อนนะจ้ะ " แม่พูดกับพี  
...................................