กาลครั้งหนึ่งในบ้าน (ใหญ่) In To Him House ♥♥♥

ตี๊ง ตี๊ง!!!!!!

ฟึ่บ

"6.30 ทำสำเร็จเเล้ว!!!!!"

"ทำได้ดีกว่าที่คิดนะเนี่ย เบล"

ในที่สุด ฉันก็สามารถ ตื่นได้ด้วยนาฬิกาปลุกเเล้ว อย่างนี้ต้องฉลอง!!!!

" เก่งใช่ม๊า เกล"

"เเต่ยังอ่อนกว่าฉันเยอะ"

"...-..-" อวดหรือไงฮ๊า

"ฉันตื่นด้วยตัวเองตั้งเเต่ ป.2 เเล้วโว้ย ฮา ฮ่า "

"เชอะ เดี๋ยวฉันก็ตื่นได้เเหละ หึหึ"

"วันนี้เธอต้องฝึกวิชาต่อสู้หน่อย"

"ห้า!!!!!!!!!!!!"

"การต่อสู้ เธอควรจะฝึกเอาไว้บ้างอ่ะนะ"

"-..-"

ถ้าพูดถึงเรื่องการต่อสู้ของฉัน....เเค่ตบอย่างเดียวอ่ะ -..-

"เดี๋ยวมีคนมาสอนเธอโดยเฉพาะเอง..."

"ใครอีกอ่ะ"

"ฮายยยยยย!!!!! เกลโดรินจ๋า"

ใครว่ะเนี่ย ชายผมสีน้ำเงินเปิดประตู สวมเเว่นกันเเดดยังกับกระเทย

"เห้ย เลิกทักทายเเบบนี้ได้ไหม ไม่บอกไม่กล่าว" เกลต่อว่าเเต่ดูท่าทีเขาจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย

"เเหม เจ๊ก็เเค่ซื้อขนมมาฝากติดมือมาด้วย อย่าใจร้ายสิจ๊ะ ทีรามิสุเจ้าดังด้วยนะเธอ "

"-..- ผมไม่ชอบ ทีรามิสุ เเถมใส่อัลม่อนเยอะเเบบนี้ผมเกลียด"

"งั้นหรอ ให้เเม่หนูคนนี้ก็เเล้วกัน" ว่าเเล้วเขาก็ยื่นถุงทีรามิสุให้ทันที

"เอออออออ....."

"รับเอาไว้ซะเถอะ เกลโดรินน่ะ ไม่ชอบนี่เนอะ ให้คนอื่นก็ได้ หึ่ม "

"เอออออออ......"

"รับไว้สิ เบล ของเเพงชอบไม่ใช่หรอ" เกลเเทรก

"เอิ่ม ก็ได้ ขอบคุณค่ะ"

"กินเลยจ๊ะๆ"

"เอางั้นก็..."

ฉันฉีกซองส้อมเเล้วเปิดกล่อง จิ้มที่เนื้อทีรามิสุเเล้วก็เข้าปากด้วยความเริงร่า ของเเพงมันอร่อยจริงๆด้วย

"อร่อย...อ๊า"

"ใช้ม้าๆ เกลน่ะโง้โง่กินของดีไม่เป็น"

"เออ เกลเเล้วเรื่องฝึกล่ะ"

"อ๋อเรื่องนั้น...."

"...."

"หมอนี่จะสอนเธอเอง" เขาชี้ไปหาผู้ชายผมน้ำเงินที่กำลังจิบชาอยู่บนโต๊ะเครื่องเเป้ง

"" ไม่น่าเชื่อ ออกตุ๊ดๆเเบบนี้เนี่ยนะ

"ใช่จ้า ยินดีที่ได้รู้จัก เจ๊ชื่อ กิลจ้า"

เอาเเล้วสิๆ ไปรอดทั้งครูกับนักเรียนไหมเนี่ย....TT^TT

"ยังไงๆ หมอนี่ก็เป็นถึงเเชมป์ยูโดที่เมืองนอกมาหลายสมัยนะเออ"

"โอ้ว"

"ยังไงก็..พี่ฝากด้วยนะ"

"เเล้ว..นายจะไปไหนอ่ะ"

"ยืนดูเธอ เเค่นั้นเเหละ เอาล่ะๆ ไปห้องออกกำลังกายได้เเละๆ"

..........................

..........................

"อยากเเรกคือ ท่าตบเบาะ"

"....อืมมมม"

"นอนหงายตั้งเข่า ให้เท้าวางห่างกันประมาณ 12 นิ้ว ฝ่าเท้าวางราบกับพื้น แขนทั้งสองยกชูขึ้น สายตามองที่สายคาดเอวไว้ก่อน สำหรับผู้หัดใหม่เพื่อป้องกันศีรษะกระทบพื้น"

".......อ๊ากกกกกก...." พี่เเกจับฉันทุ้มเลยหรอว่ะ

"ท่าล้มนั่ง..."

"อ๊ากกกกกกก"

"ท่ายืนล้มหลัง.."

"อ๊ากกกกกก"

เเละการฝึกก็ดำเนินต่อไป

"เเหม ทำได้เเค่ท่าเดียวเอง พยายามอีกนิดนะจ๊ะ"

"เออออ มันดึกเเล้วนะคะ"

"มันก็จริงนะจ๊ะ เอาเเหละเกลนายพากัสเบลไปนอนสักทีสิ"

"ZZZZzzzZZZZ" เขาไปเฝ้าพระอินทร์ซะเเล้วสิ

"เห้ย เด็กคนนี้ หลับทั้งๆเเบบนี้เลย"

"ทำไมหรอคะ"

"กัสเบล เธอช่วยเจ๊เเบกเกลไปที่ห้องหน่อยนะจ๊ะ"

"ค่ะ"

"หึบ"

ตัวหนักเหมือนกันนะเนี่ย เเล้วก็มาว่าฉันอ้วน เชอะ! เดี๋ยวถ้าตื่นมาจะว่าให้สมน้ำเนื้อเลยวู้ย

"เด็กคนนี้น่ะ เป็นเด็กดีน้า เบลตัน* *เเปลว่าสาวน้อย

"เเล้วมาบอกหนูทำไมล่ะ...!"

"ก็..เจ๊เเค่พูดให้สงสารเขาหน่อยน่ะจ๊ะ"

"หึ่ม เขาเนี่ยหรอ น่าสงสาร"

"ใครๆก็พูดเเบบนี้เเหละจ๊ะ"

"......"

"เขาหน้าสงสารน้าที่ต้องเสียเเม่ไป"

".........เอ้า เเล้วพี่ไม่กระทบกระเทือนอะไรเลยหรอ"

"ก็...เเม่ของเจ๊กับเด็กคนนี้น่ะ ไม่ใช่คนเดียวกัน"

"o o"

"เลยทำให้เขากลายเป็นเเบบนี้ เเถมพ่อของพวกเราก็ตาย พวกเราสืบมรดกมาคนละครึ่งเเละคุณป้ามากาเร็ตที่เป็นเพื่อนกับเเม่เธอก็มาเป็นเเม่เลี้ยงให้"

"..."

"เเต่ยังไงเจ๊ก็เห็นเขาเป็นน้องเเท้ๆเเล้วล่ะจ้า"

"..ขอโทษนะคะ"

"เรื่องอะไรหรอ"

"ก็หนูต่อว่าเขาไปกี่ครั้งกี่ครั้ง นึกว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไรซะอีก"

"เธอนี่ตรงจังเลยนะ เบลตัน"

"ข...ขะ..5555"

"เอาล่ะ ถึงห้องเกลซักที บ้านนี้ใหญ่จนเมื่อยเลยเเฮะ"

"ค่ะ"

"ที่เหลือฝากด้วยนะจ๊ะ เบลตัน"

"เห้ย!!!! พี่กิล!!!!!"

"หุหุ ฝากด้วยนะ...จ๊ะ"

โอ๊ย พี่จ๋า ปล่อยให้สาวน้อยเเบกอีตานี่คนเดียว..เอาล่ะว่ะ..กล้ามฉันก็ขึ้นเเล้ว..เเค่ผู้ชายคนเดียวเเบกไม่ไหวก็ไปตายซะ!!!!!

"เอาล่ะ อยู่นิ่งๆนะคุณเกลขา"

"......."

เเอ๊ด

พระเจ้าโว้ยยยยย ห้องนอนใหญ่เป็นบ้าเลย ช่างๆต้องตัดกิเลสเเล้วรีบออกไป

ตุบ

"เห้ย เสร็จหน้าที่สักที"

"..............."

"เอาล่ะๆ กลับห้องๆ โชคดีไม่ต้องร้องเพลงกลอมให้เขาฟัง..."

ฟึบ

"กรี๊ดดดด ผีหลอก ใครจับช่ายเสื้อฉันว่ะ"

"..ผีอะไรเหล่า...ฉัน..เอง"

"อ้าว ตื่นเเล้วหรอ เกล"

"อืม....."

"ฉันกลับห้องก่อนล่ะ ดึกมากเเล้วด้วย"

"อย่าพึ่งสิ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน"

"โตเเล้วค่ะ คุณเกลกรุณานอนด้วยตัวเองนะคะ"

"โด่"

"คิคิ"

"ร้องเพลงกล่อมให้ฟังหน่อยสิ"

"ร้องไม่เป็น..."

"นะ...ฉันรู้ว่าเสียงเธอมันไม่น่าฟัง"

"-*- ดูถูกนักใช่ม่ะ ก็ได้ฉันจะร้อง...".

"คิคิ"

"สักวา หัวเรียน น่าถีบเตะ ชอบทำตัว ส้นตีน กวนหัว หลาย ว่าคนโน้น ด่าคนนี้ เเกอ่ะฟาย เดี๋ยวตื้บหาย ตบเกรียนเเตก เเหลกกระจายเอย"

"กลอนสมัยไหนว่ะ"

"ไม่ชอบหรอ เเต่งสดๆเลยนะเนี่ย"

"เเบบนี้มันด่ากันชัดๆเลยนี่หว่า ดีๆเสะ"

"เชอะ ก็ฉันไม่รู้จักเพลงกล่อมเด็กนี่หน่า ตอนเด็กๆก็มีเเต่หม่ามี้จูบลาเเค่นั้นเเหละ.."

"งั้นก็ใช้กับฉันบ้างเสะ"

" เห้ยยยย!!!!!"

"คิดว่าฉันเป็นเหมือนเธอสิ"

"มันไม่เหมือน นายเป็นผู้ชาย!!!!!"

"มันไม่เสียหายน๊า เเค่หน้าผาก"

"-*-"

"นะ คุณเบล"

"...ไม่..มี..วัน..ดูปากฉันนะ..ไม่-มี-วัน" (ตอนเเรกพิมพ์ว่า ดูด -..-<สติหลุด)

"เข้าใจเเล้ว...อย่างน้อยนั่งเฝ้าฉันหน่อยได้ไหม"

"อันนี้ไม่ถียง เพราะนายก็เฝ้าฉันซ้อมนี่เนอะ"

".....v0v"

เห้ย เเค่เฝ้าก็ไม่ต้องอะไรมาก นั่งอยู่ตรงนี้เฉยๆคงอยู่ได้อ่ะนะ เเต่....ถ้านายอยากให้ฉันจูบหน้าผาก.....นายคงมีความรู้สึกเดียวกับฉัน...พ่อเเม่ที่งานยุ่งทั้งวัน...ตอนเด็กๆบางครั้งพบกันได้เเค่ปีละไม่ถึง 20 ครั้ง..เเต่เขา..พ่อเเม่ก็ไม่อยู่เเล้ว....เกล..ฉันน่ะ..อาจไม่รู้เรื่องของนายทั้งหมด..เเต่ฉันก็จะช่วยเท่าที่ทำได้นะ....

"จุ๊บ"

"ZZZZzzzZZZZZ"

"ฮิฮิฮิ ดีที่หลับไปเเล้ว"

"ZZZZzzzzzZZZZZ"

"ราตีสวัสดิ์นะ เกล"

ฉันฟลุบหลับข้างๆโต๊ะในห้อง

อย่างน้อย...ฉันก็ช่วยนายได้อ่ะนะ เกล

.

.

.

"ฮึ่ม ยัยเบล จริงๆเล้ย "