[5's] Stop it!! หยุดรัก(ไม่ได้)เพราะนายสุดหล่อ!!

"เฮ้ๆๆ! ฟื้นสิยัยบ้า!!" เสียงทุ้มเรียกฉันอยู่แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ฉันฟื้นขึ้นมา ต...แต่ไม่ต้องเรียกฉันว่ายัยบ้าก็ได้นะยะ ชื่อฉันก็มีแต่ไม่เรียก..... แต่เราก็ไม่ได้บอกชื่อให้เขารู้นี่หว่า.....
"..."
"โธ่เว๊ย!!!" จะเสียงดังทำไมกันฟะ=*=...... รู้สึกเบาตัวจังเหมือนจะลอยขึ้นไปยังไงไม่รู้......แต่เอ๊ะ!! ไม่ใช่นี่หว่า......ฉันโดนอุ้มนี่ ล แล้วใครอุ้มฉันกันอ่าาาา
ณ ห้องพยาบาล
"ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกจ้ะ ก็แค่เป็นลมน่ะเพราะเพลียมากไป แค่พักผ่อนเท่านั้นก็พอแล้ว^^"
"ขอบคุณครับอาจารย์"
"อือ..."
"เธอ! ฟื้นแล้วใช่มั้ย?" ก็ฟื้นแล้วน่ะสิตาบ้า.... จะให้ฉันหลับไม่รู้เรื่องไปเป็นสิบปียี่สิบปีเลยรึไง ถามอะไรก็ไม่รู้...... รู้สึกมึนๆหัวยังไงก็ไม่รู้แฮะ "ก็ใช่น่ะสิ เชอะ!"
"เป็นอะไรของเธอ?-_-"
"เป็นคน!!"
"ยัยบ้านี่! อย่ามากวนฉันจะได้มั้ย-*-"
"ก็ฉันไม่ได้กวนนายนี่นา.... ฉันก็แค่ตอบไปตามความจริง"
"...."
"...."
เงียบ..... ตอนนี้ความเงียบมันกำลังปกคลุมฉันกับนายแฟรงก์อยู่ ตอนนี้ฉันคิดแค่ว่าไม่อยากอยู่ใกล้เขามากเกินไป เพราะถ้าฉันอยู่ใกล้เขามีหวังลงข่าวหน้าหนึ่งแน่ ฉันมันเป็นคนที่ไม่ชอบตกเป็นข่าวถ้าฉันตกเป็นข่าวล่ะก็แน่นอนทั้งเพื่อน ทั้งพ่อแม่ ต้องว่าฉันแน่ เผอิญว่าฉันมันพวกไม่ชอบรู้จักคนดังในเซตงพาร์ก โดยเฉพาะกลุ่ม[5's]เนี่ยล่ะ ฉันยิ่ง(ไม่)อยากจะรู้จักด้วยซ้ำ........
"ยัยพาย!! แกไปไหนมาระ...... เหรอ"
"ป เปล่า.... ไปหาพี่เมลมาน่ะ-0-"
"หมดหน้าที่ฉันแล้ว ดูเพื่อนเธอเหมือนจะไม่ค่อยสบาย ฉันไปล่ะ..."
"เชิญ! ไม่ได้ขอให้มาเฝ้าซักหน่อย"
"หึ!" พูดจบแล้วหมอนั่นก็เดินออกไปจากห้องพยาบาล ส่วนยัยเกรซก็ยืนอึ้งอยู่กับที่อย่างนานเลย "อึ้งอะไรของแกอ่ะเกรซ?"
"ก็แก.... อยู่กับคุณแฟรงก์นี่"
"แล้ว?"
"คือ..."
"..."
"ฉันมีเรื่องอยากจะบอกแกอ่ะพาย...."
"ว่ามาสิ"
"ฉันชอบคุณแฟรงก์อ่ะ!"
"อึก...." แล้วจะมาบอกฉันทำไมกันฟะ..... "แล้วแกมาบอกฉันทำไม?"
"ก็...... ช่างเหอะ"
"อะไรของแกเนี่ย??"
"ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิว"
"โอเค เดี๋ยวฉันไปหยิบยาก่อนนะ^^"
"อืม^^"
ฉันเดินไปหยิบยาที่โต๊ะของอาจารย์มาแต่ก็มีกระดาษหนึ่งใบตกลงมา ฉันจึงหยิบขึ้นมาอ่านมันเขียนเอาไว้ว่า 'อย่าลืมทานยานะยัยบ้า! จากผอ.(สุดหล่อ)' เหอะๆ หลงตัวเองชะมัด..... เฮ้ย! ทำไมใจฉันเต้นแปลกๆนะ แล้วทำไมเวลาฉันเห็นกระดาษใบนี้ฉันถึงยิ้มได้นะ.....
"นี่พาย จะยืนตรงนั้นอีกนานมะ-_-"
"แปปๆ จะออกไปแล้ว"
ฉันกับเกรซกำลังเดินลงไปที่โรงอาหารแต่ก็มีสายตาทุกคู่กำลังมองมาทางฉันแต่ยัยเกรซคอยปกป้องฉันอยู่ข้างๆ "ว่าไงคุณคนป่วย"
"มีอะไร?- -"
"ก็แค่อยากรู้น่ะว่า..."หมอนั่นเดินเข้ามา มือของเขาไล้ไปทั่วที่แก้มของฉันหน้าของเขาเริ่มใกล้เข้ามา อยากจะผลักเขาก็ไม่ทันซะแล้ว เพราะเขากอดเอวฉันไว้แล้ว แล้วเขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา "คุณคนป่วยหายรึยัง ถ้ายังไม่หายจะได้ช่วยบรรเทาให้ โดยการ...."
"ก การอะไร?"
"จูบ" เขากระซิบข้างหูของฉัน จั๊กจี้ชะมัด แต่เขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกันเพื่อนทุกคนมองฉันอย่างอิจฉาว่า 'อยากโดนแบบนั้นบ้าง' 'ทำไมต้องเป็นยัยนั่น!' 'กล้าดียังไงถึงมาเข้าใกล้กับแฟรงก์ของฉัน!' เอาแล้วไง ตาบ้านี่ทำฉันซวยซะแล้ว ฉันจะโดนยัยพวกนี้ตบเอามั้ยเนี่ยT^T