my love is you ความรักฉันคือ เธอ......

“ความรัก” คำๆนี้ฉันไม่เชื่อมันหรอก ฉันรู้แค่ว่าเมื่อเราเริ่มที่จะรักใครคนคนนั้นก็พร้อมที่จะทรยศเราได้ทุกเมื่อ ไม่ว่าจะเป็น เพื่อน หรือ คนรัก ตัวฉันเองเลยเลือกที่จะไม่คบใครเลย เพราะไม่อยากจะเจ็บปวดกับมัน....อีกแล้ว แค่อยู่กับตัวเองและรักตัวเองก็คงพอแล้ว...
 
โรงเรียนเป็นที่ๆฉันเกลียดที่สุด ...เฮ้อ แค่เพราะฉันไม่มีเพื่อนทุกคนเลยตีตัวออกห่าง... ด้วยเหตุนี้ฉันเลยต้องมานั่งทำความสะอาดห้องเรียนทุกวัน คนเดียว  ตอนนี้ก็เหลือทิ้งขยะสินะ ฉันหยิบถุงขยะสีดำตรงหน้าแล้วเดินออกมาจากห้องเรียน
 
“.....นี่ขอร้องล่ะเป็นแฟนกับฉันเถอะนะเคียวยะ”ทำไมคนถึงชอบมาสารภาพรักกันตรงนี้ด้วย เป็นฉันทุกทีเลยที่ต้องมาได้ยินสิ่งที่ไม่ควรจะได้ยิน
 
“ไม่ล่ะ เธอก็รู้นี่ว่าฉันไม่ชอบที่เธอเป็นแบบนี้เลยมิกะ” นั่นมันฮิบาริ เคียวยะผู้ชายที่ฮอตที่สุดในโรงเรียนนี่.... เขาดูดีจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่พวกสาวๆ พากันหลงใหล แต่คนประเภทนี้แหละเป็นอันดับแรกๆเลยที่ฉันจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยเด็ดขาด!
 
“....งั้นขอแค่นายจูบฉันก็ยังดี ฉันขอแค่นี้แล้วฉันจะไม่กวนใจนายอีกเลย”หน้าตาก็น่ารักดีหรอกนะ แต่ทำไมไม่รักตัวเองเลย...
 
“มิกะ...พอเถอะ อย่าทำให้ฉันมองเธอแย่ไปกว่านี้เลย”
 
ปิ๊บๆๆๆ...
 
อ๊ะ! เสียงโทรสัพท์ ตายแล้วๆมาดังอะไรตอนนี้เนี่ยอย่าให้สองคนนั้นได้ยินเลย หาที่ซ่อนดีกว่าทำไงดีๆ
 
“ใครน่ะ!!!” ทำไงดีๆ หนีดีกว่า...แต่ไม่ทันแล้วล่ะ เพราะพอฉันเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับหน้า ฮิบาริแล้ว
 
“คือว่า....”
 
“ยัยบ้านี่ใคร!!! กล้าดียังไงมาแอบถ่ายรูปฉันกับเคียวยะ”
 
“ฉันไม่ได้ถ่ายนะ แค่ ดะ....”
 
ฟึ่บ! ปึก!
 
แค่ชั่วพริบตาโทรศัพท์ของฉันก็ลอยไปโดนกำแพงข้างตัวแล้วหล่นลงมากระจัดกระจายเป็นชิ้นๆ  ฉันได้แต่ยืนอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้า อยากจะวิ่งออกไปจากตรงนี้แต่ก็ทำไม่ได้
 
“เธอทำอะไรน่ะ มิกะ เกินไปแล้วนะ!!!”
 
“ไม่สน! ยัยนี่ ยุ่งไม่เข้าเรื่องเอง”
 
คนพวกนี้น่ารังเกียจที่สุด แม้แต่คำอธิบายฉันยังไม่รับฟังเลยตัดสินคนอื่นอย่างไร้เหตุผล ฉันรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันทีที่ตั้งสติได้ 
 
ให้ตายสิ อยู่ๆโทรศัพท์ก็พังไม่น่าเดินมาเวลานี้เลย.... ความผิดเรางั้นหรอ  ช่างเถอะ รีบเอาขยะบ้านี่ไปทิ้งแล้วกลับบ้านดีกว่า
 
“เฮ้! เธอกลับบ้านคนเดียวหรอ” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงตรงหน้า  ...ฮิบาริ เคียวยะ
 
“....อือ”
 
“ขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะ ฉันฮิบาริ เคียวยะ เธอล่ะ”
 
“ขอโทษนะ ฉันต้องรีบกลับบ้าน ช่วยหลบด้วย”ท่องไว้ๆ คนแบบนี้ อย่ายุ่งด้วยเป็นดีที่สุด คิดได้แบบนั้น เดินหนีดีกว่า
 
“เดี๋ยวก่อนสิ ฉันไม่ทำอะไรเอหรอกน่าแค่เอาของมาให้” ฉันมองสิ่งของตรงหน้าแล้วทำหน้าแบบงงๆ ฮิบาริคงสังเกตเห็นเขาเลยพูดต่อ
 
“…”
 
“รับไว้เถอะน่า ก็โทรศัพท์เธอพัง” นั่นสิ แต่ไม่เอาคงดีกว่า
 
“ขอบใจ แต่ฉันไม่เอาหรอก เรื่องนั้นช่างเถอะ”
 
“เอาไปเถอะน่า...ถือว่าเป็นของแทนคำขอโทษจากฉันไง เธอจะได้ไม่ต้องซื้อเครื่องใหม่ด้วย”พูดอีกก็ถูกอีก ฉันหยิบโทรศัพท์สีดำนั่นมาแล้วเก็บใส่ในกระเป๋า
 
ฉันมองหน้าฮิบาริแล้วเดินจากมา เค้ายืนดูฉันจนฉันเลี้ยวเข้าซอยๆนึงซึ่งเป็นทางกลับบ้านฉัน เขาไม่ตามมา...โล่งอก  
 
ปิ๊บๆๆๆ
อ๊ะเสียงโทรศัพท์อีกแล้ว...ฉันหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ขึ้นมาดูข้อความที่ถูกส่งมา ขึ้นชื่อว่า ฮิบาริ เคียวยะ  ฉันกดเปิดอ่าน
 
“ฉันรู้จักเธอ อามาเนะ ยูอิ ^ ^”
 
โทรศัพท์เครื่องนี้...เป็นของนายนั่นแน่ ให้ตายสินี่ฉันเสียรู้เขาแล้วสินะ เห็นไหมล่ะฉันบอกแล้วว่าคนเราน่ะมันไว้ใจกันไม่ได้หรอก ที่เขาให้โทรศัพท์ฉันมาฟรีๆแบบนี้เพราะกลัวว่าฉันจะเอาเรื่องที่ฉันเห้นฉันได้ยินวันนี้ไปบอกคนอื่นแน่ๆ และท่ส่งข้อความมาแบบนั้นก็หมายความว่า เขาจับตาดูฉันอยู่... บ้าที่สุด! พรุ่งนี้ฉันจะเอาไปคืนแล้วคุยกับนายบ้านั่นให้รู้เรื่องไปเลย