พ่ายรัก

                 “อ้าว แตงโม เมื่อคืนนอนนี่หรือลูก” กานดาทักภัครมนต์ เมื่อเห็นเด็กสาวกำลังลงมาจากบันได เจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้ง เพราะไม่คาดคิดว่าจะมีใครเห็น เธอตั้งใจจะกลับบ้านของเธอที่อยู่ถัดไป ยังดีนะที่ใส่ชุดของรักษณาได้ ไม่เช่นนั้นแม่ของเพื่อนเธอเห็นชุดเมื่อคืนคงเป็นลม

                “ค่ะ เมื่อคืนหนูไปเที่ยวกับรักเขาด้วยค่ะ แล้วคุณแม่กำลังจะไปใส่บาตรหรือคะ” ภัครมนต์มองอุปกรณ์ในมือของกานดา

                “ใช่จ้ะ ใส่บาตรกับแม่สิลูก พระใกล้จะมาแล้วด้วย”

                “งั้นเดี๋ยวหนูขอไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะคะ พอดีหนูตั้งใจจะกลับไปอาบน้ำที่บ้าน เลยยังไม่ได้ทำอะไรเลย” ภัครมนต์บอกเสียงอ่อย พระท่านจะถือไหมเนี่ย ถ้าเช้านี้มีสาวซกมกคนนึงมาใส่บาตรท่าน

                “จ้ะ งั้นก็เดี๋ยวตามแม่ออกไปนะ” กานดาเอ็นดูภัครมนต์เหมือนลูกสาวคนหนึ่ง เนื่องจากบ้านใกล้กัน และอีกอย่างเด็กสาวผู้นี้กำพร้ามารดา และยังไม่มีพี่น้องเลย เธอจึงดูค่อนข้างเหงาพอสมควร แต่ก็ยังดีที่ก้องเกียรติ พ่อของเธอให้ความรักความห่วงใย  เป็นทั้งพ่อและแม่รวมทั้งเพื่อนให้กับภัครมนต์เป็นอย่างดี จนทุกวันนี้ภัครมนต์กลายมาเป็นแม่พิมพ์ของชาติ เป็นคุณครูแตงโมของเด็กๆที่น่ารัก

                “เดี๋ยวกินข้าวบ้านแม่ก่อนไหมจ้ะ ค่อยกลับ สายๆยัยฬีก็คงจะมา อยู่รอเจอพี่เขาก่อนไหมล่ะ” กานดาเอ่ยชวน เมื่อทั้ง2ตักบาตร เสร็จเรียบร้อย

                “หนูก็อยากเจอนะคะ แต่เดี๋ยวหนูขอไปดูคุณพ่อก่อนดีกว่า ไม่รู้ท่านทานข้าวเช้าหรือยัง  เมื่อคืนก็ไปขออนุญาตกระทันหันด้วย”เมื่อคืนเธอโกหกเขาที่บอกว่าพ่อไม่อยู่บ้าน เลยโดนให้นอนที่นี่กับรักษณา เพราะรัทธชัยไม่ยอมให้เธอกลับไปคนเดียว หวังว่าจะไม่ต้องมีเหตุมาเจอกันหรอกนะ ‘โมขอแอบมองไกลๆก็พอแล้ว’  ภัครมนต์เอาอุปกรณ์ที่ใช้ตักบาตรไปเก็บในห้องครัวเรียบร้อย ก็ขออนุญาตลากลับทันที เธอไม่แน่ใจว่าพ่อของเธอเข้าสวนไปแล้วหรือยัง ทุกวันนี้พ่อของเธอเป็นข้าราชการเกษียรณ ซึ่งเกษียรณก่อนกำหนด เธอเป็นคนขอร้องเองด้วยเรื่องสุขภาพของท่านที่ไม่ค่อยแข็งแรงเหมือนเดิม ท่านจึงหาอะไรทำซึ่งก็คือสวนรอบๆบ้านที่พ่อของเธอช่างสรรหาอะไรมากมายมาปลูกเมื่อครั้งอดีต ตอนนี้มันเติบโตออกลูกออกผลมาให้ใช้ประโยชน์เก็บกินเก็บขาย เธอยังมีป้าเนียนอีกคน แม่บ้านที่ดูแลแม่ของเธอมาตั้งแต่ยังสาวๆ จนแม่เธอแต่งงานกับพ่อ ป้าเนียนก็ตามแม่มาอยู่ด้วย จนแม่เธอเสีย ความรักของป้าเนียนจึงทุ่มเทให้เธอดูแลเธอเสมือนลูก ภัครมนต์จึงทั้งรักและเคารพป้าเนียนเช่นมารดาคนที่สองเลยล่ะ

                “ แม่ หวัดดีค่ะ พ่อ หวัดดีค่ะ” ฬีรนันท์วางถุงสิ่งของที่หอบหิ้วมาบนโต๊ะ

                “หวัดดีจ้ะลูก แล้วหอบอะไรมาเยอะแยะ” วินัยทักบุตรสาวคนโต

                “นั่นสิ คราวที่แล้วแม่บอกไม่ให้ซื้อผลไม้ คราวหน้าขนม จ้ะ ลูกสาวฉัน เชื่อฟังดีมาก” กานดาบ่นลูกสาวแล้วเข้ามาหยิกแก้มด้วยความหมันเขี้ยว

                “ฬีคิดถึงแม่นะคะ คิดถึงพ่อด้วย” ฬีรนันท์กอดแม่ของเธอ แล้วขยับไปกอดพ่อเธอด้วยเพื่อความเท่าเทียม

                “จ้า พ่อกับแม่ก็คิดถึงหนู หายไปตั้ง2อาทิตย์ นึกว่าลูกสาวลืมทางกลับบ้านซะแล้ว” พ่อเธอแซวยิ้มๆปกติเธอจะกลับทุกอาทิตย์ หรือมากสุดคืออาทิตย์เว้นอาทิตย์ แต่นี่หายไป2อาทิตย์ ท่านคงเป็นห่วง

                “ฬีเห็นรถนายกลาง เมื่อคืนค้างที่นี่หรือคะ” ฬีรนันท์ขมวดคิ้ว ปกติกวินจะขับรถกลับแทบทุกครั้ง ยกเว้นมีเหตุฉุกเฉิน

                “จ้ะ ก็ตาเรียวกับนายกลางเขาไปเที่ยวกันมาเมื่อคืน แล้วน้องสาวเราก็อยากตามไปด้วย ให้น้องไปกับคนที่เรารู้จักคุ้นหน้าคุ้นตาก็ดีกว่าไปกับใครก็ไม่รู้”วินัยบอกลูกสาวคนโตที่ค่อนข้างหวงน้องสาวเป็นพิเศษ

                “เมื่อคืน แตงโมก็ไปนะพ่อ เพิ่งกลับไปเมื่อเช้านี้เองหลังจากใส่บาตรกับดาเสร็จ”

                “แม่คะ เดี๋ยวเราแบ่งขนมไปให้บ้านลุงเกียรติบ้างสิคะ ฬีซื้อมาเผื่อให้แม่ใส่บาตรพรุ่งนี้ แล้วก็เผื่อบ้านลุงเกียรติด้วย คิดถึงยัยแตงโมจังน้าจะเป็นยังไงบ้าง มาบ่อยแต่ฬีก็ไม่ค่อยเจอเลย”

                “ได้สิลูก ก็ผลไม้ส่วนใหญ่ที่ทานกันลุงเกียรติก็เอามาฝากนี่ละจ้ะ จากสวนของเขาเองเลยนะ”กานดาบอก พร้อมกับมือก็แยกขนมไปด้วย ลูกสาวเธอนี่เหมามาหมดเลยมั้งนี่ เพราะมันเยอะแยะซะกลัวจะกินไม่หมด

                “ทานอะไรมาหรือยังละลูก เอาข้าวต้มหน่อยไหม” วินัยพยักเพยิดข้าวต้มที่กำลังทานอยู่ให้ลูกสาว

                “นั่นสิลูก เอาไหม เดี๋ยวแม่ไปตักมาให้”

                “ไม่ต้องหรอกค่ะแม่ เดี๋ยวฬีไปตักเอง แม่รับเพิ่มไหมคะ” ฬีรนันท์ปฏิเสธที่จะให้แม่ทำให้เธอ พลางมองดูถ้วยของแม่ที่หมดไปแล้ว

                “ไม่ละจ้ะ พอแล้ว ไปตักมากินกับพ่อเขาต่อดีกว่า พ่อเอาอีกหน่อยไหม”กานดาหันไปถามสามี ที่ข้าวต้มในถ้วยจวนจะหมดแล้ว

                “พอดีกว่า เดี๋ยวกินขนมยัยฬีไม่ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า”พ่อเธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ฬีรนันท์พลอยหัวเราะไปด้วย ก่อนลุกเข้าไปในครัวเพื่อตักข้าวต้มของตนเอง

                “โห้ พ่อ อารมณ์ดีแต่เช้าเชียว แม่ทำอะไรให้ทานนะ” รัทธชัย ลงบันไดมากับกวิน ได้ยินเสียงพ่อเขาหัวเราะเลยเอ่ยแซว

                “แต่เช้าเลยนะตาเรียว ไปๆตักข้าวต้มมากิน พี่ฬีมาอยู่ในครัวโน้น กลางละเช้าๆทานอะไร ข้าวต้มได้ไหม” กานดาอดที่จะหมันไส้ลูกชายไม่ได้ แม้จะรู้ว่าช่างแหย่ก็เถอะก่อนจะหันไปถามกวิน

                “เจ้ ตักเผื่อเรียวถ้วยนึงดิ ขอบคุณคร้าบ” รัทธชัยตะโกนบอกพี่สาว มือก็หยิบขนมในถุงกิน ฬีรนันท์ช่างรู้ใจจริงๆ ขนมอะของโปรดเขา ลาภปากของเรียวจริงๆเลย

                “ได้ครับแม่ อะพี่ฬี หวัดดีครับ” กวินหันไปเจอฬีรันันท์กำลังเดินออกมาจากห้องครัว จึงทักทาย

                “ไง จะมาเป็นลูกชายบ้านนี้ให้ได้หรือไง บ้านช่องตัวเองไม่ยอมกลับ” ฬีรนันท์อดกัดจิกกวินไม่ได้ ก็ไม่ได้ห้ามปรามการคบหากับน้องสาวเธอหรอกนะ แต่หมันไส้

                “เจ้ ของเรียวป่ะ ขอบคุณครับ” รัทธชัยยื่นมือเก้อ เมื่อเธอวางถ้วยข้าวต้มให้พ่อเธอ

                “ฝันไปเปล่าน้องชาย” ฬีรนันท์ยักคิ้วกวนๆให้น้องเธอ

                “ฬีใจร้ายหวะ คุณกวินคร้าบ ตักมาเผื่อกระผมถ้วยนึงนะครับ” รัทธชัยหันไปใช้เพื่อน เมื่อพี่สาวใช้ไม่ได้ กวินได้แต่ส่ายหน้า ในความช่างเล่นของรัทธชัย

                “ฬีก็ไปพูดแบบนั้นกับกลางทำไมละลูก ไม่น่ารักเลย” วินัยดุลูกสาว

                “พ่อคะ นายกลางชินแล้วมั้งคะป่านนี้” ฬีรนันท์ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แต่คนที่ใส่ใจแม่เธอต่างหาก

                “เป็นผู้หญิงยักไหล่ มันก๋ากั๋นไปลูก โตจนจะมีครอบครัวได้อยู่แล้วนะเรา” ประโยคของแม่ทำเอาเธออึ้งไปนิด ดีที่ว่าสายตาอยู่ที่ถ้วยข้าวต้ม และแม่เธอก็ไม่ได้สนใจมาก หันไปทางอื่นพอดี

                “อรุณสวัสดิ์ค่ะ รักสายสุดใช่ไหมนี่”รักษณา ถลาลงมาจากบันได

                “รู้ตัวเหมือนกันเหรอเรา ” วินัยขยี้หัวลูกสาว

                “แหะๆค่ะพ่อ ยัยแตงโมสุดยอดยิ่งกว่า ตื่นเช้าเวอร์ รักยังงัวเงียอยู่เลยตอนแตงโมออกไป” รักษณาหยิบโดนัทช็อคโกแลตเข้าปากพลางนั่งลงข้างแม่ของเธอ

                “ทันมาใส่บาตรกับแม่เมื่อเช้าด้วย พรุ่งนี้มีใครสนใจใส่บาตรกับแม่ไหมลูก”กานดาหันมาถามลูกๆทั้งสาม

                “รักไม่รับปากค่ะแม่ ทำไม่ได้เดี๋ยวบาป” รักษณาชิงออกตัวก่อน

                “เรียว ขอผ่านนะแม่ กลัวไม่ตื่น” รัทธชัยก็ส่ายหัวจนผมยุ่ง จึงได้สีหน้าเอือมระอาของกานดาเป็นของตอบแทน

                “ฬีละลูก ใส่บาตรกับแม่ไหม” กานดาหันมาถามบุตรสาวคนโต

                “ได้ค่ะแม่”ฬีรนันท์พยักหน้า                               

กวินยกถาดข้าวต้มออกมา มีด้วยกัน3ถ้วย เขาวางถ้วยลงตรงหน้ารักษณา และตรงหน้ารัทธชัย ก่อนจะนั่งลงข้างๆ

“ขอบคุณค่ะพี่กลาง” รักษณาเอ่ยกับกวินที่อุตส่าห์ยกมาให้ ตอนแรกเธอไม่เห็นเขา อยู่ในครัวนี่เอง

“แล้วนี่วันนี้จะมีใครออกไปไหนหรือเปล่า มีใครสนใจไปจ่ายตลาดกับแม่ไหม”

“รักอยากไปค่ะ พ่อไปด้วยกันไหมคะ ไปกันหลายๆคน”

“รู้สึกช่วงนี้จะอยากไปทุกที่เลยนะ เรียวไม่ไปนะครับเดี๋ยวว่าจะเข้าไปที่อู่ซะหน่อย พอดีวันนี้มีลูกค้าเร่งจะเอารถให้เสร็จ ” รัทธชัยหมันไส้ ไม่อยากจะพูดเลยว่าเมื่อคืนเป็นการเที่ยวที่กลับเร็วที่สุด

“แล้วกลางล่ะจะไปไหมจ้ะ เด่วเย็นนี้ก็อยู่ทานข้าวเย็นที่บ้านก่อนก็ได้แล้วค่อยกลับ”

“ขอบคุณครับ แต่พอดีว่าคุณแม่ผมท่านโทรตามตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วล่ะครับ ไว้โอกาสหน้าเดี๋ยวผมขออนุญาตมารบกวนใหม่นะครับ” กวินปูทางมาหาคราวหน้าอย่างไม่น่าเกลียด

“ ตามสะดวกเถอะจ้ะ ถ้าว่างเมื่อไหร่ก็มา ขอบใจนะที่เมื่อวานมาส่งยัยรัก”

“นั่นสิ ถ้าว่างจะมาอีกก็ได้นะ พ่อว่าเรามาจัดปิ้งย่างกินที่สวนกันบ้างดีกว่า วันไหนที่บรรยากาศดีๆเนอะแม่เนอะ”

เสียงพูดคุยในบ้านยังดำเนินต่อไป กลับมาบ้านกี่ครั้งบรรยากาศก็ชวนให้สุขสงบทางใจเป็นที่สุด เป็นที่พักผ่อนใจของเธอเลยล่ะ กวินก็แทบก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบ้านเธออยู่แล้ว เธอไม่อยากให้รักษณาเป็นแบบเธอ เพราะฉะนั้นให้ทั้งคู่คบกันอย่างเปิดเผยต่อสายตาของผู้ใหญ่ และไม่มีอะไรที่เกินเลยดูจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว

“งั้น เดี๋ยวเรียวไปอู่ก่อนนะพ่อ แม่ เจอกันมื้อเย็นครับ”รัทธชัยเป็นคนแรกที่ลุกไปจากโต๊ะก่อน เพราะต้องเข้าไปดูรถที่อู่

“ฬีก็ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ เมื่อคืนดึกไปหน่อย รัก พี่ฝากล้างด้วยนะ”ฬีรนันท์ปิดปากหาว ก่อนถือถ้วยไปไว้ในครัว 

“เอ่อพี่ฬีครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย เดี๋ยววันจันทร์ผมเข้าไปหาพี่ที่ออฟฟิศนะครับ”กวินเดินตามฬีรนันท์เข้ามาในครัว เขาตัดสินใจจะพูดเรื่องหมั้นกับรักษณานั่นเอง

“มีเรื่องอะไร ทำไมต้องเข้าไปที่ออฟฟิศ เกี่ยวกับงานเหรอ ” ฬีรนันท์ขมวดคิ้วสงสัย

“เปล่าครับไม่เกี่ยวกับงาน แต่เกี่ยวกับรักครับ ผมอยากปรึกษาพี่ก่อน ก่อนบอกคุณพ่อกับคุณแม่ ถ้ายังไงวันจันทร์ช่วงเที่ยงเดี๋ยวผมไปรับพี่ออกมากินข้าวละกันนะครับ”กวินพูดเสร็จก็ชิ่งเดินหนีไม่รอคำตอบรับจากฬีรนันท์

ฬีรนันท์ถึงจะเรียกก็ไม่ทันซะแล้ว เพราะกวินเดินออกจากห้องครัวแล้ว เธอจึงเดินขึ้นห้องนอนของเธอ นอนไม่พอสมองตื้อ คิดอะไรไม่ทัน เธอคิดเช่นนั้นก่อนเปิดประตูล้มตัวลงนอนทันที ดีที่แม่เธอยังเข้ามาปัดฝุ่นให้เสมอ ไม่งั้นคงนอนทันทีไม่ได้หรอก