magic wold เวทมนต์ของจริงมันไม่เหมือนนิยาย

นี่เป็นครั้งแรกของผู้เขียนนะคะ ช่วยติชมด้วยค่ะ

 ในคืนหนึ่งที่เงียบสงัด มีดวงจันทร์สีเงินเต็มดวงลอยอยู่ ชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมแบบมีฮู้ดเดินช้าๆท่ามกลางสายฝน

ในถนนเปลี่ยว อยู่ดีๆก็มีเสียงกระทบกันของโลหะดังขึ้นอย่างแผ่วเบาจนหูมนุษย์ไม่มีทางได้ยิน "ฝีมือตกซะแล้

วนะอัลเต้"ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงแหบแห้งเหมือนคนแก่ แล้วถอดผ้าคลุมออกเผยให้เห็นใบหน้าแก่ชราเหมือนอายุ

พันปี ผิวขาวซีด ใบหน้าแห้งตอบ ตาลึกโหล แต่เขากลับดูมีสเนห์อย่างแปลกประหลาด ทันใดนั้นอากาศก็เกิดเย็นขึ้น

มาแบบผลิกผัน มีเงาดำลอยออกมาจากพุ่มไม้ มันรวมกันเป็นร่างเด็กหนุ่มวัย18ใส่แจ๊กเก๊ตสีดำ ตาสีน้ำเงินเข้ม ผมดำ

สนิท ดูเหมือนวัยรุ่นธรรมดา แต่ใบหน้ากลับหล่อเหลาราวกับเทพบุตรที่มีเชื้อละตินเลยทีเดียว "มีอะไรอีกล่ะท่าน"

เขาพูดด้วยเสียงนุ่มลึก "แค่มีข่าวมาให้น่ะ เจ้าได้หลานแล้ว" ชายแก่พูดเรียบๆ แต่อัลเต้ดีใจจนมือเริ่มสั่น "เฮ้อ วะวะ

หวังว่าเขาคงไม่เป็นแบบข้าตอนเด็ก" อัลเต้พูดตะกุกตะกัก "เสียใจด้วยนะ แต่แม่เด็กคนนี้เขาโดนราอูล..."ชายชรา

เว้นคำพูด เขาไม่อยากให้อัลเต้สะเทือนใจไปมากกว่านี้ น้ำตาเริ่มซึมออกมาจากดวงตาสีน้ำเงินเข้ม มันเป็นสีเงิน

ค่อยๆไหลมาตามแก้มจนหยดลงพื้น ตัวอัลเต้สั่น เขาก้มหน้าจนเงามืดทับใบหน้า "ระระโรส ทำไมถึงต้องเป็นเธอกัน

กกกงล้อแห่งโชคชะตาเริ่มเพี้ยนซะแล้ว ท่านนอดิกโปรดปกป้องเขา ข้าขอตั้งชื่อเขาว่าเนส"อัลเต้พูดจบแล้วหาย

ไปทันที อากาศเริ่มอบอุ่นขึ้น นอดิกแปลกใจมาก ไม่มีวันที่อัลเต้จะร้องให้ เขาหยิบหลอดมาตักน้ำตาที่อยู่ที่พื้น

แล้วปิดจุก เขาเอามันมาร้อยสร้อยเงินเป็นเหมือนตะกรุด "นี่คงเป็นของรำลึกที่ดีนะ"เขายิ้มที่มุมปาก เอาตะกรุดไส่

กระเป๋าเสื้อคลุม แล้วละลายเป็นของเหลวซึมไปตามที่น้ำเสีย