Decisive wars สู่จุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

เส้นใยกล้ามเนื้อของเด็กผู้หญิงอายุราวๆ10ขวบที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาหลังจากการหมดสติไปเป็นเวลาอันยาวนานนั้นไม่มีทางที่จะสามารถรับการใช้งานอย่างฉับพลันทันทีที่ลืมตาขึ้นมาได้แน่ ทันทีที่เทอร์รารอยด์ที่ฟื้นสติขึ้นมารีบขยับร่างกายเพื่อหลบหนีจากอะไรบางอย่างที่น่าหวาดกลัวในความรู้สึกของเธอ...ความเจ็บปวดและอ่อนล้าก็ประดังเข้าจู่โจมร่างกายอันบอบบางของเธออย่างรุนแรงจนทรุดลงไปดับพื้นทันทีที่เธอฝืนสังขารคลานไปถึงมุมห้องที่อยู่ห่างจากพวกฮิซาชิแล้ว

และเพราะอาการหวาดกลัวที่ไม่ทราบที่มาอย่างแน่ชัดของเด็กสาวคนนี้ทำให้ฮิซาชิกับมิรันที่พยายามจะปลอบให้เธอใจเย็นลงนั้นจำเป็นต้องรักษาระยะห่างให้ได้มากที่สุดอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งสองหันหน้ามามองกันด้วยความคิดที่ปรากฏขึ้นในใจอย่างเดียวกัน...


"ดูเหมือนว่า...พวกเราจะมีปัญหาใหม่ให้แก้ซะแล้วล่ะนะ" ไม่ต้องบอกก็รู้...

"แล้วจะเอายังไงล่ะ..!? ถ้าเราไม่ทำให้เด็กคนนี้ใจเย็นลงก็คุยกันไม่รู้เรื่องพอดีน่ะสิ"


"เรื่องแบบนี้ต้องฉันเอง! นายรอนับนิ้วดูวิธีกล่อมของฉันก็แล้วกัน"

มิรันพูดพลางแยกตัวออกจากห้องไปพร้อมกับสายตาไม่ไว้วางใจของเด็กสาวผมสีแดงที่หันมองเธอทุกฝีก้าวตั้งแต่ลุกขึ้นยืนจนประตูห้องถูกปิดลงอย่างอ่อนนุ่ม ส่วนเด็กชายอีกคนที่อยู่ในห้องนั้นก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยไว้ใจในแองเจลอยด์สายต่อสู้คนนั้นสักเท่าไหร่... เขาจึงลุกออกจากห้องไปเพื่อเตรียมยุทธการสยบสาวในแบบของตัวเองด้วยเช่นกัน

ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัดของห้องให้เด็กสาวที่ทำตาปริบๆสัมผัสเล่นในระหว่างรอวินาศกรรมครั้งใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า...




"กรี๊ดดดดดด!!!!!"


หลังจากเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงนับจากที่มิรันและฮิซาชิออกไปจากห้อง สาวน้อยผมสีฟ้าก็กลับเข้ามาในห้องพร้อมกับแรร์ไอเท็มที่มีพลังเพียงพอที่จะทำให้ผู้หญิงที่แม้จะห้าวสักเพียงไหนก็ต้องร้องครางเพียงแค่เจ้าสิ่งนี้สัมผัสลงไปอย่างตรงจุด ซึ่งเจ้าสิ่งนี้สาวน้อยคนนั้นได้มาจากการโยนห่วงเมื่อเดือนก่อนนี้เอง...
 

"กรี๊ด!! ทำไมคอเจ้านั่นถึงส่ายไปส่ายมาอย่างนั้นล่ะ!!"

"เป็นไงล่ะเทอร์รารอยด์ตัวน้อย! รู้ซึ่งถึงพลังของ 'AKUMAN II' อาวุธลับของฉันแล้วหรือยัง!!"

"ไม่เอานะยัยบ้า!! เอามันออกไปให้พ้นๆเลยนะ!!!"


จากน้ำเสียงตะโกนที่เด็ดขาดของเด็กสาวที่เร่งขึ้นทันทีที่เห็นมิรันเอาแท่งไม้ส่ายหัวดุ๊กดิ๊กเข้ามาใกล้ตัวเธอแล้ว เด็กสาวคนนั้นรู้จักเจ้าแรร์ไอเท็มที่ใช้เฉพาะจุดนั้นเป็นอย่างดี...และเธอเองก็เกลียดมันมากด้วยเช่นกัน สังเกตได้จากท่าทางที่เอาร่างกายเบียดเข้าไปที่มุมห้องมากเข้าจนผนังเริ่มร้าวตามแรงอัดที่สูงกว่ามนุษย์มากของseiriที่ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆแปรผกผันกับระยะห่างระหว่างตัวเธอกับแองเจลอยด์ขี้แกล้งที่ค่อยๆหดสั้นเข้ามาทุกขณะ

ซึ่งการกระทำดังกล่าวของมิรันนั้นเจือปนไปด้วยความสนุกและสะใจกับท่าทีรังเกียจของเทอร์รารอยด์ที่ฮิซาชิพามาให้เป็นเหยื่อสำหรับการระบายความอัดอั้นอย่างเต็มที่



"ยัยบ้านี่นะ... คิดว่าวิธีแบบนั้นจะใช้กล่อมเด็กผู้หญิงได้อย่างนั้นเหรอ แกล้งกันแบบนั้นน่ะไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ"


เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ดังขึ้นมาจากประตูที่ค่อยๆเปิดแง้มออกมาที่ให้แองเจลอยด์ขี้แกล้งถึงกับหยุดการกระทำทุกอย่างลงทันที ซึ่งนั่นทำให้เทอร์รารอยด์ที่เบียดตัวเองเข้าไปในมุมผนังที่ร้าวจนมีเศษคอนกรีตร่วงลงมาใส่ผมของเธอเป็นขุยๆรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง เธอเริ่มคลายตัวออกมาจากผนังนั้นทีละนิดๆ...

แต่แล้วสิ่งที่เด็กสาวได้เห็นหลังจากที่ประตูนั้นเปิดออกจนสุดได้ทำให้ทัศนคติที่เธอมีต่อผู้ชายดิ่งลงจนกลายเป็นศูนย์อย่างรวดเร็ว..!


เมื่อสิ่งที่โผล่ออกมาจากซอกหลีบประตูนั้นไม่ใช่เด็กผู้ชายที่พยายามเดินเข้ามาใช้วาจาศักดิ์สิทธิ์กล่อมผู้หญิง... หากแต่เป็น!!


พรึ่บ..!

"เป็นไงเป็นเคอะ! พวกหล่อนคิดว่าตัวเธอจะแน่สักแค่ไหนเมื่อมาเจอกับนางงามจักรวาลอย่างฉัน เหอะ!?"


นางงาม...นอกจักวาลสิฟะ!! หลังจากที่ม่านสีน้ำตาลแบบบานพับได้ถูกเปิดออกจนสุด พลันปรากฏร่างของเด็กสาวแต่งหน้าหนาเตอะเหมือนกับจะไป "แสดงงิ้วดูละครเวทีเรียนแต่งหน้าทำขนม" เดินเชิดชายกระโปรงสีขาวที่พริ้วตามแรงลมต้านเข้ามาหาสาวน้อยทั้งสองคนที่อยู่ในห้องนี้ตั้งแต่แรกพร้อมทั้งเต๊ะท่าประชันความงามกับแองเจลอยด์ที่ทำหน้าเหวออย่างไม่ยอมแพ้

ว่าแต่ขออย่างนึง... ลิปสติกสีแดงแจ๋ที่ชนกับแป้งเด็กแคร์ที่โบ๊ะหนาๆน่ะอย่าทาจะดีกว่า


ถ้าหากคุณได้เห็นสภาพของฮิซาชิในตอนนี้... คุณอาจจะทราบเหตุผลที่ว่าทำไมพวกผู้หญิงถึงได้ฝากเขาซื้อเครื่องสำอางบ่อยๆในครั้งที่สาวน้อยฮานามิได้รับบทเด่นในเล่มแรกก็ได้

สาวน้อย...หนุ่มน้อยในชุดเดรสสีขาวที่ไม่มีเกราะปิดช่วงอกและบั้นเอวที่บรรจงใส่ส้นสูงพร้อมแต่งหน้าทาปากเหมือนจะไปขึ้นเวทีประกวดดาวอุกกาบาตนั้นได้ทำให้เกิดเป็นมลภาวะทางสายตาแก่สาวแท้ที่กำลังมองดูเขาเต้นบัลเลต์ด้วยสายตาที่เหมือนกำลังส่งสายตาเชียร์ให้พวกผู้นำมาซึ่งความวิบัติมาเก็บเขาไปเร็วๆ


แองซัวเร่... เดมอร์ทัวร์... ฟลิป! ฟลิป! มูนกร๊อบ!!! (ชื่อท่าจะถูกผิดก็ช่างมันเถอะ...)


"กรี๊ด!!!! ข้อเท้าตรู!!!!!!"

สาวน้อยหน้าใสหัวใจฝักใฝ่หนังสีชมพูนางนั้นถึงกับร้องลั่นทันทีที่มิรันจัดการเตะปลายเท้าที่กำลังหมุนพริ้วพร้อมเตะขาขวาไปข้างหน้าอย่างเหมาะเจาะจนหักควงเป็นวงรีอย่างสวยงาม ดูเหมือนว่าเธอจะทนดูพฤติกรรมเสื่อมๆของเขาไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว...

"ทำอะไรน่ะยัยบ้า!! ฉันกำลังหมุนสวยๆอยู่เลย...เธอจะให้ฉันเดินไปทำข้อเท้าพริ้วๆไม่อยู่ในข้อไปด้วยหรือไง!!"

"ทุเรศที่สุด!! นายแต่งตัวอะไรใช้สมองคิดบ้างไหมหา!!!"

"ทุเรศงั้นเหรอ... ฉันไม่อยากได้ยินคำนี้จากคนที่เอาแท่งไม่ส่ายหัวดุ๊กดิ๊กมาล่อเด็กหรอกนะ!!! ไอ้นั่นน่ะเธอใช้ไขมันหน้าท้องคิดหรือไงฟะ!!!!"

"หนวกหู!!! ไอ้ท่าเต้นกับใบหน้าของนายนี่มันมลภาวะโลกร้อนชัดๆ!! แค่ฉันเห็นนายเดินเข้ามาในห้องแล้วก็...ยี้!! ออกไปให้พ้นๆจากบ้านฉันเลยนะ ฉันไม่อยากให้ของในบ้านต้องมาเปื้อนมลพิษเพราะนาย!!! แล้วชุดนั่นมันของฉันไม่ใช่เหรอ!!!"

ทั้งสองคงเปิดประเด็นทะเลาะกันอย่างดุเดือดจนต่างฝ่ายต่างลืมไปว่าการกระทำของแต่ละคนนั้น...ก็เสื่อมพอๆกันนั่นแหละ!


แต่ถึงอย่างนั้นความตั้งใจของทั้งสองก็สัมฤทธิ์ผล...เทอร์รารอยด์ที่มีอาการหวาดกลัวบางอย่างอยู่จนถึงเมื่อครู่นี้เริ่มผ่อนคลายอิริยาบถลงพร้อมทั้งเผยรอยยิ้มเล็กๆออกมาในระหว่างที่ฮิซาชิกำลังเต้นเร่าพร้อมทั้งเอาข้อเท้าที่หักควงเป็นโปเต้เอ็กซ์ตรีมมาบิดให้เข้าทรงเดิม ดูเหมือนว่าฮิซาชิจะรู้วิธีที่จะทำให้ผู้หญิงรู้สึกดีมากกว่าผู้หญิงด้วยกันเสียอีก...


"แล้วทีนี้จะเอายังไงดี... ขนาดพวกเราพยายามกันขนาดนั้น เด็กคนนี้ก็ยังดูไม่ตอบสนองอะไรเลย..."
เธอยิ้มออกมาแล้ว ลองสังเกตดูดีๆสิ

"นั่นน่ะสิ... ฉันก็เต้นไม่ได้เก่งอะไร...แถมจะให้ไถเข้าจังหวะก็ไม่ไหวแล้วล่ะ แล้วหน้าท้องของเธอก็ใหญ่เกินกว่าจะใส่เจ้านี่แล้วด้วย"
ฮิซาชิบ่นพลางถอดชุดที่สวมอยู่ออกจนเห็นเสื้อผ้าที่เขาใส่ทับไว้อย่างชัดเจน ซึ่งมิรันก็ได้ยินที่เขาพูดเช่นกัน

"นายว่าอะไรนะ!!" มิรันหันมาทำสายตาโหดใส่ จนทำให้ฮิซาชิรู้สึก...เฉยๆ

"ไม่มีอะไร..."



"แบบนี้ต้องท่าไม้ตาย!!!"

"เอ็งยังจะเล่นของเอ็งอีก! ถ้ายังไงเดี๋ยวข้าจะจับเอ็งเล่นท่า'มูนกร๊อบ'นั่นอีกเอาไหม..!?"

"เดี๋ยวเธอคอยดูแล้วกัน..."

ฮิซาชิรีบวิ่งออกจากห้องนั้นไปทันทีที่หมดประโยคคุยกับมิรัน ซึ่งสาวน้อยผมฟ้าพร้อมที่จะใส่ท่าไม้ตายให้เด็กชายคนนั้นทันทีหากเขายังมีลูกเล่นเสื่อมๆอยู่อีก...


4นาทีผ่านไป... ฮิซาชิก็กลับเข้ามาในห้องนั้นอีกครั้งพร้อมกับอะไรบางอย่างที่รักษาความเย็นเข้าใกล้จุดเยือกแข็งเอาไว้ได้เป็นระยะหนึ่งก่อนที่จะละลายกลายเป็นสายน้ำเล็กๆซึ่งฮิซาชิอยากจะสาดมันใส่ช่วงบนของผู้หญิงที่ฮอร์โมนเจริญพันธุ์เริ่มทำงานแล้วอย่างสุดใจ หากไม่ติดที่ว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นคือseiriที่แข็งแกร่งพอจะฆ่าเขาได้ทุกเมื่อหากต้องการ

"เอ้านี่..! ฉันให้!"

เด็กชายที่เพิ่งเข้ามาในห้องนั้นรีบเดินเข้าไปหาเด็กสาวที่ไม่พูดไม่จาอะไรนอกจากประโยคเดียวที่หลุดออกมาจากความหวาดกลัวหลังจากที่ฟื้นขึ้นมาพร้อมทั้งยื่นเอาครึ่งหนึ่งของไอศกรีมยักษ์คู่ให้กับเธอ หลังจากนั้นเขาก็ยื่นอีกครึ่งหนึ่งให้กับแองเจลอยด์ที่พยายามในการปลุกจิตใจปกติของเทอร์รารอยด์ที่หายไปให้กลับคืนมาด้วยกันกับเขา เหมือนเป็นรางวัลในความพยายามนั้น...


แล้วก็เป็นไปตามที่ฮิซาชิคาดเอาไว้... เด็กสาวผมแดงยื่นมือออกมารับไอศกรีมครึ่งหนึ่งจากมือขวาของเขาด้วยแววตาที่ซาบซึ้งพร้อมทั้งกล่าวขอบคุณเล็กน้อย เธอรีบกัดแท่งน้ำแข็งรสเปรี้ยวบนแท่งไม้ในมืออย่างรวดเร็วราวกับไม่อยากให้มันละลายไปก่อน ซึ่งมิรันมองดูท่าทีของเธอด้วยใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความพึงพอใจและพยายามไม่พูดอะไรกับเด็กชายคนนั้นอีกจนกว่าเขาจะหันมาพูดกับเธอก่อน



"ฮิซาชิ... นายรู้สินะว่าสำหรับseiriที่ไม่มีใครเหลียวแลอย่างพวกเรา...การที่ได้รับความเอาใจใส่จากคนอื่นน่ะเป็นยาดีที่สุด!"