Decisive wars สู่จุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

"เป็นไปไม่ได้น่า... ทำไมถึงมีไอออนลบจำนวนมหาศาลลอยฟุ้งอยู่ในชั้นบรรยากาศเข้มข้นขนาดนี้ได้ แถมยังยิ่งเพิ่มความเข้มข้นขึ้นไปอีกทุกๆเมตรที่เข้าใกล้พื้นที่นั่นด้วยล่ะเนี่ย!?"


สิ่งที่เรดาร์กำลังค้นหาต่ำของมิรันตรวจเจอนั้นได้สร้างความฉงฃนใจให้กับแองเจลอยด์ที่รีบรุดไปยังที่เกิดเหตุเป็นอย่างมาก เนื่องจากไอออนลบปริมาณขนาดนี้สามารถพบได้เพียงในบริเวณเหนือพื้นดินเป็นระยะทาง120กิโลเมตรขึ้นไปเท่านั้น และการที่พวกมันมีปริมาณมากขนาดนี้...ไม่มีทางที่แม้แต่เครื่องเร่งอนุภาคควอนตัมรุ่นล่าสุดในสมัยนี้จะสามารถทำได้

"เจ้าผู้นำมาซึ่งความวิบัตินี่ก็รู้เรื่องจุดอ่อนของseiriดีเหมือนกันนี่นา... ถึงขนาดเอาประจุไฟฟ้ามาเล่นเลยเหรอ"


แม้ว่ามิรันจะเกิดสนใจในสิ่งที่ผู้นำมาซึ่งความวิบัติทำเอาไว้กับร่างกายของเธอ ในตอนนี้ปีกของเธอเริ่มที่จะหนักอึ้งจนกระพือต่อไม่ไหวแล้ว...เธอจึงใช้วิธีลงวิ่งไปยังที่เกิดเหตุแทน แต่สิ่งที่ทำให้มิรันเกิดสงสัยขึ้นมานั้นก็คือ ทำไมผู้นำมาซึ่งความวิบัติถึงต้องเอาเจ้าตัวอันตรายมายังโลกนี้ด้วย ด้วยความเข้มข้นของไอออนลบเหล่านี้นั้นอยู่ในปริมาณเพียงพอที่จะเข้าไปรบกวนการทำงานของระบบอวัยวะของสิ่งมีชีวิตจนทำงานล้มเหลวได้แล้ว

หรือว่าพวกมันต้องการที่จะเปลี่ยนโลกนี้ให้กลายเป็นดาวไร้ชีวิตจริงๆ..!?


คิดไปก็ป่วยการเปล่าๆ... ในขณะนี้สิ่งเดียวที่มิรันต้องทำให้ลุล่วงก็คือจัดการกับตัวปัญหาที่ก่อเรื่องวิปริตนี้ให้ได้โดยเร็วที่สุด และสิ่งที่เธอจำเป็นต้องทำอีกอย่างก็คือ

เธอจะต้อง...มีชีวิตรอดกลับไปให้ได้!!




เมื่อมิรันมุ่งหน้าต่อไปเรื่อยๆโดยอาศัยแรงเฉื่อยจากความเร็วที่เร่งขึ้นเฮือกสุดท้ายไปเป็นแนวเส้นตรงเฉียงขึ้นฟ้าทำมุม45องศากับพื้น เธอก็ต้องพบกับสิ่งที่ทำให้หัวใจของเธอต้องสั่นระรัวไม่เป็นจังหวะ!!

สายตาที่ก้มลงมองพื้นของมิรันนั้นเหลือบไปเห็นเศษโลหะสีดำที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นตัวถังเครื่องของอากาศยานและเศษใบพัดที่หักกระจายไปคนละทิศละทางพร้อมกับกลุ่มควันสีดำที่คลุ้งโขมงออกมาจากตัวถังน้ำมันเครื่อง ประกอบกับผืนป่าและหญ้าที่ค่อยๆเฉาตายกลายเป็นสีน้ำตาลเรื่อๆนั้นทำให้แองเจลอยด์ผู้อ่อนเดียงสาถึงกับน้ำตาคลอ

แน่นอนว่าภาพที่เธอเห็นแว่บหนึ่งก่อนที่เธอจะผ่านมันไปด้วยความเร็วสูงนั้นได้ไปปลุกเอาความทรงจำที่เธอพยายามจะลืมมันไปตั้งแต่ในการต่อสู้กับอัลเกียให้กลับมาฉายอีกครั้ง ทั้งความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้าสู่ร่าง...และความเจ็บปวดที่ไม่สามารถช่วยชีวิตผู้ที่เสียชีวิตไปในการต่อสู้ครั้งนั้นด้วย


"มันจะไม่มีวันลงเอยแบบนั้นอีกแน่...ไม่มีวัน!!"
.
.
.


"เจ้านั่นมัน...อะไรกัน!?"

ในที่สุดมิรันก็วิ่งไปยังจุดที่คาดว่าสัญญาณขอความช่วยเหลือถูกส่งมาหลังจากที่พยายามตามรอยจากวงล้อมของต้นไม้ที่เฉาตายมาเป็นเวลากว่าสองชั่วโมง ทั้งนี้เพราะไอออนลบความเข้มข้นสูงในอากาศได้รบกวนระบบการบินและการค้นหาด้วยเรดาร์ของเธอจนใช้การแทบไม่ได้

ซึ่งอันที่จริงแล้วแม้ว่าความเร็ววิ่งของseiriนั้นเทียบเท่ากับการบินก็จริง...แต่เนื่องจากการลงวิ่งบนพื้นนั้นไม่มีอะไรที่จะใช้แกะรอยได้เลย เธอจึงเสียเวลาไปมากในการค้นหาชนิดขุดเอารากไม้รากหย้ามาตรวจสอบรายต้นนั่นแหละ


"ที่แท้ก็แกเองเหรอ... สิ่งมีชีวิตโลหะจำแลงรูป อาร์พาที!?"


จริงๆแล้วสิ่งที่มิรันพบนั้นไม่ใช่สัตว์ประหลาดหรอก หากแต่เป็นแท่งโลหะสีเงินขรุขระที่เสียบคาอยู่บนพื้นหญ้าที่กำลังเปลี่ยนสภาพกลายเป็นทะเลทรายในอาณาบริเวณกว้างต่างหาก ซึ่งสาเหตุที่มิรันเรียกชื่อเจ้าสิ่งนั้นราวกับว่ารู้จักกันมาก่อนนั้นก็เพราะเธอเสพติดละครซีรี่ส์เรื่อง"อุลตร้าแมน"มากจนเรียกได้ว่ารู้จักชื่อของสัตว์ประหลาดทุกตัวที่ปรากฏในเรื่องเลยก็ว่าได้...

ซึ่งทั้งC.O.V.กับอัลเกียนั้นก็เป็นชื่อที่มิรันตั้งขึ้นโดยอาศัยข้อมูลจากละครเรื่องนี้เป็นเกณฑ์เช่นกัน


"ที่จริงฉันก็อยากจะอยู่ดูแก...อยากขอลายเซ็นแกสักหน่อย แต่ถึงยังไงฉันก็ต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับฮิซาชิคุง...แล้วก็เป็นหน้าที่ของseiriเหมือนกัน หลับให้สบายนะ!"


พลาสม่า แสลชเชอร์...


หลังจากที่กล่าวคำอาลัยเสร็จแล้ว มิรันก็ยกแขนทั้งสองข้างเข้าหาตัวในแนวขนานกับพื้นระดับอก ก่อนจะฉีกแขนทั้งสองข้างออกเป็นท่าจัดแถวสองช่วงแขนหน้ากระดาน ในระหว่างนั้นก็มีประกายแสงสีฟ้ากระจายออกมาจากมือที่แยกออกจากกัน ซึ่งประกายแสงเหล่านั้นก็ค่อยๆพุ่งเข้าไปรวมกันที่มือทั้งสองข้างของมิรันที่หดเข้ามากำเอาไว้เกร็งๆที่บริเวณไรผมที่ลดระดับลงมาเพราะช่วงท้องที่ม้วนเป็นกุ้งของเธอ ก่อนจะมีลำแสงสีฟ้าพวยพุ่งขึ้นจากกำปั้นทั้งสองข้างขึ้นสู่ท้องฟ้ารูปร่างเหมือนแส้ขนาดใหญ่ที่ม้วนไปด้านหลัง

มิรันง้างแขนขึ้นไปเหนือศีรษะเหมือนกำลังเตรียมใช้ท่าออโรร่าเอ็กซ์คิวชั่นก่อนจะประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกันจริงๆ... เมื่อพลังที่สะสมไว้ได้ที่แล้ว มิรันก็เหวี่ยงแขนส่งลำแสงพลังทำลายสูงโจมตีใส่เสาโลหะสีเงินที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าอย่างรุนแรง


"หายไปซะ..!!!"


ลำแสงท่าไม้ตายของมิรันพุ่งเข้าจู่โจมเป้าหมายอย่างรุนแรงจนเกิดละอองทรายฟุ้งขึ้นจากพื้นตามแรงอัดกระแทก แต่ในชั่วพริบตาก่อนที่ลำแสงนั้นจะเข้าปะทะกับพื้นผิวของมัน... กลับมีออร่าสีส้มแผ่ออกมาจากเสาต้นนั้นเบี่ยงวิถีโจมตีของมิรันออกไปยังพื้นทรายที่ด้านหน้าตัวมันพอดีจนเกิดระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง

"อะไรเนี่ย..!! อุ่บ!"


มิรันยกแขนขึ้นมาป้องกันละออกทรายที่ฟุ้งขึ้นมาจากแรงระเบิดไม่ให้เข้าไปในดวงตาของเธอได้ ซึ่งเมื่อม่านควันระเบิดและละอองทรายเริ่มจะจางลง ก่อนที่แองเจลอยด์ที่เปิดฉากโจมตีก่อนจะได้ใช้สมองที่มีอยู่เพียงกึ่งหนึ่งของเธอในการพิจารณาสิ่งที่เกิดขึ้นกับท่าไม้ตายของเธอ เสาโลหะนั้นก็เกิดการหลอมละลายเป็นมวลโลหะเหลวในพริบตาก่อนที่จะก่อตัวเป็นรูปร่างคน

และเมื่อโลหะเหลวนั้นเกิดการแข็งตัวขึ้นอีกครั้ง... การกลายสภาพเป็นสัตว์ประหลาดของมันก็เสร็จสมบูรณ์!



"ไม่จริงน่า... อาร์พาที..จริงๆเหรอ!?"

ไม่ผิดแน่..! การกลายสภาพจากรูปร่างหนึ่งไปเป็นอีกอย่างหนึ่งผ่านสภาวะของเหลวนั้น... โครงร่างกายที่เหมือนกับชุดเกราะของอัศวินโบราณนั่น... ดูยังไงก็เหมือนกับสัตว์ประหลาดโลหะจำแลงร่างที่ปรากฏในอุลตร้าแมนไม่มีผิด!!


แต่ถึงจะมัวแต่ตะลึงที่ได้เห็นตัวจริงเสียงจริงของสัตว์ประหลาดที่โผล่ออกมานอกจอโทรทัศน์ไปก็ไม่มีความหมาย สิ่งที่มิรันสมควรจะทำจริงๆมีเพียงเข้าต่อสู้กับมันเพื่อปกป้องชีวิตของหน่วยกู้ชีพที่อาจจะมียังที่แห่งนี้เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบกับสิ่งมีชีวิตอื่นๆที่อาจจะได้รับผลกระทบจากไอออนลบความเข้มข้นมหาศาลด้วยก็ได้...



มิรันระดมหมัดใส่อาร์พาทีอย่างต่อเนื่องโดยไม่เว้นจังหวะให้ได้พักหายใจทั้งฝ่ายตรงข้ามและตัวเองก็ด้วย แม้ว่าร่างโลหะที่ไร้เส้นประสาทรับความรู้สึกจะไม่ได้รับความเจ็บปวดเลยก็ตามที และยิ่งมิรันชกใส่มากเท่าไหร่...ดูอาร์พาทีกลับจะยิ่งคึกซะด้วยซ้ำ

"นี่แก!! รู้จักเจ็บบ้างฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรแกหรอกนะ!!!"


แล้วก็เป็นไปตามคาด... ยิ่งแองเจลอยด์ระดับ2ที่แข็งแกร่งเทียบเท่ากับฮิซาชิในร่างโคโรน่าระดมชกเตะต่อยถีบมากเท่าไหร่ ร่างกายของอาร์พาทีก็กระตุกไปพักหนึ่งก่อนจะกลับมาอยู่ในท่าเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น และหมัดและลำแข้งของมิรันกลับจะยิ่งเจ็บจากการพุ่งเข้าปะทะกับของแข็งที่ทนพละกำลังมหาศาลของseiriได้โดยไม่มีบิ่งหรือร้าวของอาร์พาทีเสียด้วยซ้ำ

แต่ในทางกลับกัน... เมื่ออาร์พาทีมีโอกาสสวนกลับไปยังร่างกายของสาวน้อยที่ต่อสู้กับมันอยู่ เพียงหมัดเดียวก็ชกเธอกระเด็นไปไกลได้หลายเมตร และถึงมิรันจะตั้งการ์ดรับเอาไว้ได้ทัน...ร่างของเธอกลับจะกระเด็นไปจากพื้นทั้งที่แขนของเธอยังคงตั้งรับอยู่ในท่าเดิมไม่ขยับไปไหน


"แข็งแกร่งชะมัด... งั้นเจอนี่เป็นไงฟะ!!"

ตึงงงงง!!!

มิรันที่ยอมถูกเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียวโดยที่สร้างอาการบาดเจ็บให้ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ไม่ไหวกระโดดส่งตัวขึ้นยืนพร้อมทั้งใช้ท่าไม้ตายลูกบอลแสงใส่อาร์พาทีจนมันถอยหลังไปตามแรงกระแทกที่รุนแรง ส่วนอาร์พาทีนั้นก็มีท่าทีงงๆก่อนจะกลับมายังท่าเดินอีกรอบ ซึ่งคราวนี้...ท่าไม้ตายสุดท้ายของมิรันก็รอท่าอยู่แล้ว


พลาสม่า แสลชเชอร์!!!


มิรันใช้ท่าไม้ตายของเธอโจมตีใส่อาร์พาทีอีกครั้งเป็นสัญญาณสงบศึก ซึ่งคราวนี้ลำแสงที่ประจุพลังมหาศาลของมิรันได้เข้าปะทะร่างโลหะของอาร์พาทีเข้าเต็มๆจนมันยืนนิ่งอ่อนแรงเหมือนกับหุ่นยนต์ที่วงจรภายในไหม้จนครบแผงก่อนจะเอนตัวล้มลงไปแน่นิ่งที่ด้านหลัง ในครั้งนี้ร่างของอาร์พาทีเกิดระเบิดขึ้นจากภายในอย่างรุนแรงจนพัดเอาทรายบริเวณนั้นฟุ้งตลบขึ้นไปกลางอากาศไปตามแรงระเบิดด้วย

"อึ่ก..!"


เมื่อเห็นคู่ต่อสู้ของเธอถูกจัดการไปแล้ว ช่วงเข่าทั้งสองข้างของมิรันก็ทรุดลงไปกับพื้นทันทีราวกับทนรับน้ำหนักตัว 48กิโลกรัม ที่กดทับมันอยู่ไม่ไหวแล้ว ซึ่งจริงๆแล้ว...อาการบาดเจ็บของมิรันที่ได้รับมานี้ได้ส่งผลไปยังอวัยวะภายในของเธอส่วนหนึ่ง แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นแหละ!


"ฮิซาชิคุง... ดูท่าฉันจะกลับไปหาเธอ" มิรันพูดเสียงหอบก่อนจะกลั้นหายใจพูกออกมาอีกรอบ

"ไม่ได้แล้วล่ะ!"



ท่ามกลางฝุ่นทรายที่กระเด็นปลิวไปในอากาศที่มีกระแสลมพัดเข้ามาแทนที่อากาศที่ถูกความร้อนมหาศาลจากการระเบิดหอบขึ้นไปบนท้องฟ้าตลอดเวลานั้น... ปรากฏร่างอัศวินเกราะโบราณของอาร์พาทีขึ้นมาให้แองเจลอยด์ที่ขณะนี้ไม่สามารถบินขึ้นไปบนท้องฟ้าได้เห็นเป็นเงาลางๆ