why love

    17.21น.
     โถ่//โว้ย ทำไมมันต้องเปนแบบนี้ด้วยว่ะ
วายใช้มือชกที่กำแพงหลายครั้ง มือของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดและบาดแผลเต็มไปหมด เขาเอาแต่โวยวายและพูดกับตัวเองว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้
    ฉันเกลียดตัวเองจริงโว้ย เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆโถ่โว้ยวายนั่งคุกเข่าลงด้วยความเหนื่อยล้า
และปล่อยให้ร่างกายเอนตัวลงนอนช้าๆๆๆ
    
    18.00น.
เมเมย์และจีมินเหนรันวิ่งร้องไห้มาก้เลยวิ่งไปหารันพร้อมกันทั้งแปลกใจว่ารันเปนอะัไร  รันเหนเมเมย์กับจีมินก็หยุดและเข้าสวมกอดเพื่อนอย่างไม่รอช้า เมเมย์รุ้สึกเพียงว่าไหล่ของเธอเปียกไปด้วยน้ำตา เมเมย์ใช้มือของเธอโอบเพื่อนเบาๆๆแล้วปล่อยให้รันร้องไห้ต่อไป
   18.24 น.
   รันหยุดร้องไห้และหันมองเพื่อนที่ยืนมองด้วยความสงสัย เพราะเธอรุ้ว่ารันไม่ร้องไห้ง่ายๆเรื่องที่รันเจอต้องเสียใจมากแน่ๆๆ
  รันฉันถามแกหน่อยนะ แกเปนอะไรแล้วมันเกิดอะไรขึ้น
  ฉันเหนื่อย เหนื่อยมาก
  เหนื่อยที่ต้องทุกอย่างเพื่อเขาแต่เขาไม่เคยเหนความสำคัญใช่ไหม ( รันพยักหน้า )
  ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม //จีมินพูดแทรก//
  นายจะถามอะไร จีมิน //เมเมย์ถาม//
  เขาที่ว่าเนี้ย ไอ้วายใช่ไหม
  รุ้แล้วถามทำไมไม่ทราบ
  ไม่แน่ใจก้เลยถามฉันผิดหรอฮ่ะ
  ผิดสิ นายอ่ะผิดตั้งแต่เกิดมาแล้ว
  นี้เธอ เพื่อนเธอเสียใจอยุ่้แบบนี้ยังมาเถียงกับฉันอยุ่นั้นแหละ
  นายชวนฉันเถียงทำไมล่ะ
  อ่าวนี้โทษฉันหรอ
  ใช่สิ ถ้าไม่โทษนายจะให้ฉันไปโทษ  ปลาฟางทูธที่ไหนล่ะ
  นี้เธอว่าฉันน่าเกลียดหรอ
  ฉันยังไม่ได้พูดสักคำเลนนะว่านายน่าเกลียดอ่ะ
  ก็ปลาฟางทูธ มันน่าตาน่าเกลียดนี้ 
  อ้อหรอไม่รุ้นะเนี้ย
  นี้เะอ ยั่วโมโหฉันตลอดเวลาเลยนะ
 ก็ยั่วโมโหนายแล้วมีความสุขดีนี้
  ความสุขของเธอแลกกับความโมโห หงุดหงิดของฉันเนี้ยนะ
  5555555555555555555555555
   นี้ เธอ.......
  พวกเธอสองคนนี้ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนก้เถียงและด่ากันได้ตลอดเวลาเลยนะ  
  ก็นายนี้ชวนเถียงนี้
  ช่างเถอะแต่ยังไงทุกครั้งที่ฉันเสียใจดุพวกเธอด่ากัน เถียงกันที่ไรแล้วฉันยิ้มได้ทุกที่เลย
  แต่ถ้าเปนแบบนี้บ่อยๆก้ไม่ดีกับฉันนะรัน แต่มันจะไปดีกับยัยปลา ปลา......ปลา ..อ้อ ปลาซีลาแคน 
 นี้นายว่าฉัน ดึกดำบรรพ์หรอ
  ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะ  555555555
  นายตายแน่ ///จีมินและเมเมย์วิ่งไล่ตีกันเหมือนเด็ก 2-3 ขวบ คิดแล้วก็ตลกดีนะ////
  รันตะโกนบอกเมเมย์ให้หยุดและชวนกลับบ้านเพราะตอนนี้ก็ 18.52น.
  เมเมย์กลับบ้านกัน 
  ไปดิ ฝากไว้ก่อนเถอะนาย 
  อย่าลืมมาเอาล่ะ ปลาซลาแคน
  ย่ะ  นายยังไม่กลับหรอ
  รอไอ้วายก่อน 
  ไม่รอถึงชาติหน้าเลยหรอกว่านายนั้นจะลงมาจากดาดฟ้า
    เสียงฝีเท้าของใครสักคนเดินมุ่งมาที่ที่พวกเธอยืนอยุ่ และดูเหมืือนว่ารันจะรุ้ จึงดึงมือเมเมย์แล้วกลับบ้าน
    ดิฟเฟอเรน