why love
เขียนโดย 
Wachi
วันที่ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.17 น.
แก้ไขเมื่อ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2556 19.53 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) เรื่องวุ่นๆ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ17.21น.
โถ่//โว้ย ทำไมมันต้องเปนแบบนี้ด้วยว่ะ
วายใช้มือชกที่กำแพงหลายครั้ง มือของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดและบาดแผลเต็มไปหมด เขาเอาแต่โวยวายและพูดกับตัวเองว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้
ฉันเกลียดตัวเองจริงโว้ย เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆโถ่โว้ยวายนั่งคุกเข่าลงด้วยความเหนื่อยล้า
และปล่อยให้ร่างกายเอนตัวลงนอนช้าๆๆๆ
18.00น.
เมเมย์และจีมินเหนรันวิ่งร้องไห้มาก้เลยวิ่งไปหารันพร้อมกันทั้งแปลกใจว่ารันเปนอะัไร รันเหนเมเมย์กับจีมินก็หยุดและเข้าสวมกอดเพื่อนอย่างไม่รอช้า เมเมย์รุ้สึกเพียงว่าไหล่ของเธอเปียกไปด้วยน้ำตา เมเมย์ใช้มือของเธอโอบเพื่อนเบาๆๆแล้วปล่อยให้รันร้องไห้ต่อไป
18.24 น.
รันหยุดร้องไห้และหันมองเพื่อนที่ยืนมองด้วยความสงสัย เพราะเธอรุ้ว่ารันไม่ร้องไห้ง่ายๆเรื่องที่รันเจอต้องเสียใจมากแน่ๆๆ
รันฉันถามแกหน่อยนะ แกเปนอะไรแล้วมันเกิดอะไรขึ้น
ฉันเหนื่อย เหนื่อยมาก
เหนื่อยที่ต้องทุกอย่างเพื่อเขาแต่เขาไม่เคยเหนความสำคัญใช่ไหม ( รันพยักหน้า )
ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม //จีมินพูดแทรก//
นายจะถามอะไร จีมิน //เมเมย์ถาม//
เขาที่ว่าเนี้ย ไอ้วายใช่ไหม
รุ้แล้วถามทำไมไม่ทราบ
ไม่แน่ใจก้เลยถามฉันผิดหรอฮ่ะ
ผิดสิ นายอ่ะผิดตั้งแต่เกิดมาแล้ว
นี้เธอ เพื่อนเธอเสียใจอยุ่้แบบนี้ยังมาเถียงกับฉันอยุ่นั้นแหละ
นายชวนฉันเถียงทำไมล่ะ
อ่าวนี้โทษฉันหรอ
ใช่สิ ถ้าไม่โทษนายจะให้ฉันไปโทษ ปลาฟางทูธที่ไหนล่ะ
นี้เธอว่าฉันน่าเกลียดหรอ
ฉันยังไม่ได้พูดสักคำเลนนะว่านายน่าเกลียดอ่ะ
ก็ปลาฟางทูธ มันน่าตาน่าเกลียดนี้
อ้อหรอไม่รุ้นะเนี้ย
นี้เะอ ยั่วโมโหฉันตลอดเวลาเลยนะ
ก็ยั่วโมโหนายแล้วมีความสุขดีนี้
ความสุขของเธอแลกกับความโมโห หงุดหงิดของฉันเนี้ยนะ
5555555555555555555555555
นี้ เธอ.......
พวกเธอสองคนนี้ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนก้เถียงและด่ากันได้ตลอดเวลาเลยนะ
ก็นายนี้ชวนเถียงนี้
ช่างเถอะแต่ยังไงทุกครั้งที่ฉันเสียใจดุพวกเธอด่ากัน เถียงกันที่ไรแล้วฉันยิ้มได้ทุกที่เลย
แต่ถ้าเปนแบบนี้บ่อยๆก้ไม่ดีกับฉันนะรัน แต่มันจะไปดีกับยัยปลา ปลา......ปลา ..อ้อ ปลาซีลาแคน
นี้นายว่าฉัน ดึกดำบรรพ์หรอ
ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะ 555555555
นายตายแน่ ///จีมินและเมเมย์วิ่งไล่ตีกันเหมือนเด็ก 2-3 ขวบ คิดแล้วก็ตลกดีนะ////
รันตะโกนบอกเมเมย์ให้หยุดและชวนกลับบ้านเพราะตอนนี้ก็ 18.52น.
เมเมย์กลับบ้านกัน
ไปดิ ฝากไว้ก่อนเถอะนาย
อย่าลืมมาเอาล่ะ ปลาซลาแคน
ย่ะ นายยังไม่กลับหรอ
รอไอ้วายก่อน
ไม่รอถึงชาติหน้าเลยหรอกว่านายนั้นจะลงมาจากดาดฟ้า
เสียงฝีเท้าของใครสักคนเดินมุ่งมาที่ที่พวกเธอยืนอยุ่ และดูเหมืือนว่ารันจะรุ้ จึงดึงมือเมเมย์แล้วกลับบ้าน
ดิฟเฟอเรน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
