Dangerous!! ที่นี่ไม่ปลอดภัย เมื่อฉันต้องมาเป็นทาสนายซาตาน

บทที่ 4

ยินดีที่ได้รู้จัก

                "ทำไมไม่ให้ฉันนั่งข้างหน้าล่ะ มันมองทางไม่ค่อยสะดวกนะ!" ฉันบ่นใส่คนขับรถหน้าตาหล่อเหลาแต่จิตใจเล้วร้ายมาก และตอนนี้ฉันกำลังบอกทางไปบ้านตัวเองให้ชายคนนั้น ที่ต้องทำแบบนี้เพราะมันไม่มีทางเลือก ถ้าฉันไม่ทำตามที่เขาบอกต้องถูกฆ่าแน่  TOT

                "เธอไม่มีสิทธิ์มานั่งข้างฉัน เพราะเบาะนั่งข้างซ้ายของฉันมีไว้สำหรับคนพิเศษเท่านั้น เธอเป็นแค่ทาสรับใช้ ได้ขึ้นมานั่งรถของฉันก็บุญแค่ไหนแล้ว" อยากจะเบะปากเป็นรูปส้นเท้าแม่ บ่นได้บ่นดี บ่นตลอดทาง ไม่เบื่อหรือไงยะ!

                "แล้วหมาตัวไหนพาฉันขึ้นรถมา -_-" ฉันพึมพำกับตัวเอง ‘เบาะนั่งข้างซ้ายฉันมีไว้สำหรับคนพิเศษ’ เหอะ!! ที่มันว่างแบบนี้เพราะไม่มีใครอยากนั่งน่ะสิ! ไหนบอกมีคนอยากเป็นของเล่นของนายเพียบไง ที่แท้ก็ขี้จุ๊!

                "เธอว่าอะไรนะ?!"

                "เปล๊า ฉันบอกว่าหมาน้อยตัวนี้น่ารักดีน่ะ" ฉันเอามือลูบหัวไอ้หมาที่นั่งเบาะข้างอีตาเฮอริเคนเบา ๆ ใครจะไปรู้ว่าหมอนี่หูดีอย่างกับสัตว์โลกน่ารัก นี่ฉันว่าตัวเองพูดเบายิ่งกว่าปลวกแทะไม้แล้วนะ ยังจะได้ยินอีก -_-;;

                "นั่นไม่ใช่หมา ลูกของฉันต่างหาก"

                "จ้า ๆ ลูกก็ลูก ว่าแต่นายมีเมียเป็นหมาเหรอ ถึงได้เรียกว่าไต้ฝุ่นว่าลูกน่ะ?”

                "จะหาเรื่องเหรอ?" เขาหันมาทำหน้าโหดใส่ในขณะที่มือของเขายังบังคับพวงมาลัยอยู่ เฮ้!! นายจะเล่นกายกรรมในรถสปอร์ตหรือไง! ฉันยังไม่อยากตายโดยใช้ชีวิตไม่คุ้มค่าแบบนี้นะ!

                "ล...เลี้ยว ๆๆๆ เลี้ยวซ้ายข้างหน้านี้เลย! นั่นแหละบ้านฉันเอง!!" ฉันรีบเบี่ยงเบนความสนใจก่อนที่อีหมอนี่จะขับรถชนเสาไฟฟ้าซะก่อน โอ๊ย! อกนังโนเกียจะวายตาย อย่าทำอะไรที่มันน่าหวาดเสียวแบบนี้อีกได้ไหมขอร้อง! T^T

                ไม่นาน รถคันหรูก็ได้มาจอดที่หน้าบ้านทรงโมเดิร์นอันสวยงามหลังนี้ ภายนอกดูดีแต่ใครจะรู้ว่าภายในมันเละตุ้มเป๊ะ ฉันปิดประตูรถอย่างนุ่มนวลเพราะกลัวว่ารถสุดหรูราคาเหยียบล้านคันนี้จะมีรอยถลอก และฉันก็อายมากที่ต้องพาผู้ชายเข้าไปเจอกับกองหนังสือการ์ตูนเก่า ๆ ฝุ่นเขรอะ กองถ้วยที่ทิ้งไว้เป็นเวลานานจนกลายเป็นสีดำสนิทเพราะราขึ้น และพื้นกระเบื้องที่แสนจะสกปรกโสโครกราวกับบ้านหลังนี้ร้างมาเป็นเวลา 10 ปี แต่...

                ก็ดีแล้วนี่ หมอนี่จะได้รู้ว่าแท้จริงแล้วฉันเป็นคนยังไง ทีนี้ยังจะอยากได้ทาสขี้เกียจ ๆ อย่างฉันไปรับใช้อยู่อีกไหม คิคิคิคิคิ ^O^

                ฉันเดินตรงดิ่งมาที่ประตูหน้าบ้านและควักกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกง 

                แกร๊ก! 

                "เชิญเข้าบ้านค่ะคุณเฮอริเคน ในบ้านอาจจะรกนิดหน่อยหวังว่าคุณคงไม่ว่าอะไร ^^" ฉันยิ้มต้อนรับด้วยความอบอุ่นแบบสตรอเบอร์รี่ อยากเห็นสีหน้าอีตานี่ตอนเจอกับพวกแมงมุมในบ้านจริง ๆ ต้องกรี๊ดลั่นบ้านจนแต๋วแตกแน่ ๆ ! >_<

                ผ่าง!!!

                "นี่บ้านคนหรือเล้าหมูเนี่ย เธอเป็นหมูเรอะ? ฉันนึกว่าเธอเป็นคนซะอีก”

                ยัง...ยังจะกวนได้อยู่ นี่ฉันเป็นเจ้าบ้านนะ เดี๋ยวก็ตบด้วยฝุ่นซะหรอก! -_-

                “สภาพเธอเหมือนบ้านหลังนี้ไม่มีผิด อาบน้ำบ้างหรือเปล่าเนี่ย -_-;;"

                "อาบสิ!! ฉันไม่ได้ซกมกขนาดนั้นนะ! จะดมไหมล่ะ" ฉันแว้ดใส่อีตาที่ยืนเท้าสะเอวมองดูบ้านคนอื่นด้วยสายตาขยะแขยง ถึงบ้านฉันจะสกปรกแต่ฉันก็ไม่ซกมกเหมือนบ้านนะ!

                "ไม่ดมหรอก ยืนอยู่ตรงนี้ก็ได้กลิ่นแล้ว -_-" เขาพูดพลางยกมือขึ้นปิดจมูกตัวเอง อะไรกัน กลิ่นมันแรงขนาดนั้นเลยเหรอ -O-

                "กลิ่นของนายรึเปล่า ไม่ใช่ของฉันหรอก ฟุดฟิดฟุดฟิด (=..= )( =..=)" ฉันยกจั้กกะแร้ขึ้นมาดม เอ้าสู๊ดดด...อี๋! ทำไมมันเหม็นเปรี้ยวแบบนี้เนี่ย! น่าเกลียดอ้ะ TOT เพราะวันนี้ใช้พลังงานเยอะแน่ ๆ เหงื่อถึงได้ขับออกมามากขนาดนี้  น่าอายชะมัด ฉันกลายเป็นตัวสกปรกที่ถูกหมอนี่รังเกียจเหมือนบ้านหลังนี้ไปแล้ว TOT

                "ทาสของฉันต้องเป็นคนรักสะอาด แต่นี่ดูบ้านเธอสิ ผิดคอนเสปจริง ๆ -_-;;" คุณพายุนวดขมับตัวเองด้วยความเครียด เยส! ในที่สุดตาบ้านี่ก็สิ้นหวังในตัวฉัน เอ้า! เลิกตามตื๊อฉันได้แล้ว ในที่สุดก็จะได้เป็นอิสระสักที เย้ ^O^

                "ใช่ ฉันดูแลบ้านตัวเองยังไม่ได้แถมตัวก็เหม็นเน่าอีกต่างหาก ฉันไม่มีปัญญาดูแลห้องของนายให้สะอาดได้หรอก มีแต่จะทำให้รกยิ่งกว่าเดิม เพราะงั้นเลิกความคิดบ้า ๆ ที่จะให้ฉันเป็นทาสของนายเถอะนะ ปิ๊ง ๆๆ +_+”  ฉันส่งสายตาอ้อนวอนขอร้องพลางกอดแขนหมอนั่นเพื่อขอความเห็นใจ อ๊ายย >_<

                "อยากให้ทุกคนรู้เรื่องที่เธอแอบเข้าไปขโมยดูเร็กซ์ของฉันงั้นเหรอ? -_-+" เขามองฉันด้วยสายตาที่เย็นชาพลางปัดมือฉันออก ใจร้าย!  TOT

                แต่เมื่อกี้เขาบอกว่าอะไรนะ ดูเร็กซ์ของเขางั้นเหรอ -////-

                "โธ่...เรื่องนั้นน่ะ"

                “อยากใช่ไหม? ได้สิ ฉันจะเอาคลิปที่อยู่ในกล้องวงจรปิดไปประจารให้ทุกคนได้รู้ ฉันจะซูมหน้าเธอแบบเน้น ๆ ชนิดที่ใครเห็นเป็นต้องรู้ว่าใช่เธอแน่ ๆ ฉันจะใส่ความเธอเยอะ ๆ จนเธอไม่สามารถอยู่บนโลกนี้ได้ เอาไหม?"

                "หา!! มีกล้องวงจรปิดด้วยเหรอ? เอ้ย!! ไม่ ๆๆ !! อย่าทำแบบนั้นกับเด็กน้อยน่าสงสารอย่างฉันเลยนะ ไม่งั้นอนาคตฉันดับแน่ ๆ TOT"

                "ดีมาก ^^ แต่ตอนนี้เธอต้องเก็บกวาดบ้านเน่า ๆ ของเธอให้เรียบร้อยก่อน อ้อ ฉันจะดูสกิลในการทำความสะอ-"

                "กรี๊ด!! มีตัวอะไรอยู่ในบ้านฉัน! >O<" เมื่อกี้เท้าสวย ๆ ของฉันสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่มันนิ่ม ๆ ลื่น ๆ ด้วยอ่ะ มันไม่ใช่ทาก ไม่ใช่ไส้เดือน แล้วก็ไม่ใช่ปลิงด้วย มันคือตัวอะร๊ายยย!! TOT

                “เฮ้ย!! อยู่ ๆ เป็นอะไรเนี่ย -O-” ฉันเด้งตัวไปหลบหลังนายเฮอริเคนเพื่อใช้เขาเป็นที่กำบังสัตว์ประหลาดปริศนานั่น บางทีไอ้ตัวลื่น ๆ เมื่อกี้มันอาจจะฆ่าหมอนี่ได้ก็ได้นะ เอ้า! ฆ่าเลย!

                “ตัวอะไรก็ไม่รู้มันอยู่ใต้เท้าฉัน >_<”

                “โฮ่ง!!!”

                “เดี๋ยว!! ไต้ฝุ่น อย่าไปใกล้มันนะ!!”

ทันใดนั้น เฮอริเคนก็รีบคว้าไม้กวาดที่อยู่ข้าง ๆ กองหนังสือการ์ตูนขึ้นมาชี้ที่สัตว์ประหลาดตัวยาว ๆ นั่น มันส่งเสียงฟ่อ ๆ แล้วแผ่แม่เบี้ยขู่ด้วย!  อ๊ะ!! งูนี่!! O_o

                “ย๊ากกกก \(>O<\)”

                ตุบตับ! ตุบตับ!!

                ฉันเกลียดงู!! แล้วก็เกลียดหมาด้วย! ฉันคว้าไม้กวาดในมือของหมอนั่นมาทุบงูอย่างคนบ้า เอามันออกไป! ที่นี่ไม่ใช่ที่อยู่ของแก!! ฉันหลับตาหูหลับตาฟาดมันด้วยด้ามไม้กวาดอาวุธเพียงอย่างเดียวในมอือฉัน ขอโทษนะเจ้างู แต่ฉันเกลียดแกจริง ๆ  >O<

                หมับ!

                "พอได้แล้ว มันตายแล้วนะ!"  หา...ตายแล้ว?  

                ฉันค่อย ๆ ลืมตามองดูกองเลือดบนพื้น... ง..งู! งูตายแล้วจริงด้วย! ฉันทำบาปที่ยิ่งใหญ่มาก ฉันฆ่าสัตว์ ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต!! O_O!!

                "ฉ...ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ก็ฉันตกใจอ่ะ ฉันกลัว แบบนี้ฉันจะตกนรกไหม? TOT"

                "เออ ตกแน่  -_-“

                “งั้นก็ต้องเจอนายที่นรกอีกสิ ไม่อาววว TOT”

                “เฮ้! อย่ามาร้องไห้แถวนี้นะ! เธอรีบ ๆ ไปเก็บกวาดซะ เดี๋ยวมันก็โผล่มาอีกตัวหรอก -O-;;" ใจร้าย! คนยิ่งขวัญเสียอยู่ ยังตะคอกใส่อยู่ได้ นายนั่นแหละบาป นายทำร้ายจิตใจของหญิงสาวบริสุทธิ์! L      

                "ถ้ามันมาอีกนายช่วยไล่มันออกไปได้ไหม? ก็นายไม่กลัวอะไรเลยนี่ L" หมอนี่อยู่เหนือทุกสิ่ง แน่นอนว่าถ้าเขาจ้องงูด้วยสายตาออาฆาตล่ะก็ งูมันต้องกลัวแล้วหนีไปแน่ ๆ  TOT

                ฉันใช้มือทั้งสองข้างดึงชายเสื้อแล้วขอร้องอ้อนวอนคุณซาตานตรงหน้า ฉันกลัวอ้ะ T^T

                "เออ ๆ ได้ เธอเก็บกองขยะพวกนี้ได้แล้ว รีบ ๆ ทำให้มันเสร็จ ๆ จะได้นอนพักสักที"

                “นอน? นายจะนอนที่นี่เหรอ?”

                “ใช่ ฉันไม่ได้บอกเธอเหรอ?”

                “(’ ’  )(  ‘ ‘) ไม่อ่ะ”

                “เพราะฉันย้ายขึ้นไปชั้น6ก็เลยต้องขนของนานหน่อย ฉันเรียกให้คนมาจัดการแล้ว พรุ่งนี้เช้าคงเสร็จ”

                ใช้เวลานานขนาดนั้น ของต้องเยอะมากแน่ ๆ  -_-

                “อ้อ ฉันต้องขออนุญาตพ่อกับแม่ของเธอก่อนนี่ พวกท่านอยู่ไหนล่ะ ตั้งแต่เข้าบ้านมายังไม่เจอเลยนะ” อุ๊ยตายล่ะ ฉันลืมไปซะสนิทเลยว่าเขามาที่นี่เพื่อขออนุญาตพ่อกับแม่ของฉัน ไม่แปลกที่เขาจะถามเพราะตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลยแม้แต่คนเดียว พ่อหายหัว ส่วนแม่ก็ไปต่างประเทศ เดี๋ยวนะ ขอเวลาโนเกียคิดข้ออ้างแป็บ -O-

                “ว่าไง พวกท่านไม่อยู่เหรอ?” เขาจ้องมาทางฉันอย่างต้องการคำตอบ เอ่อ คือ...จะว่ายังไงล่ะ ขืนบอกความจริงว่าไม่มีใครอยู่ ฉันก็ตกเป็นของเขาง่าย ๆ สิ เอ้าคิด คิดสิโนเกีย! >_<!!

                “อ่า...พ่อกับแม่ของฉันคงติดธุระล่ะมั้ง คงจะมาถึงพรุ่งนี้เช้าน่ะ แหะ ๆ ^^”

                “เหรอ งั้นก็ช่วยไม่ได้ ฉันจะอยู่ที่นี่รอจนกว่าพวกท่านจะมาก็แล้วกัน”

อะไรนะ!! คนอะไรดื้อด้านชะมัด ความอดทนของเขาทำด้วยอะไรเนี่ย!

                “นายจะนอนที่นี่ไหวเหรอ? มันสกปรกนะ เตียงอาจจะไม่นุ่มเหมือนคอนโดฯที่นายอยู่ก็ได้ ^^;;” รีบ ๆ กลับไปนอนคอนโดฯซะไป๊! เลิกตามตื๊อฉันได้แล้ว

                “ฉันไม่ใช่พวกติดหรูนะ ฉันอยู่ได้หมดแหละ” งั้นก็นอนกับกองเชื้อราแล้วกัน -_-

                “นายมีเสื้อผ้าเปลี่ยนด้วยเหรอ? ดูเหมือนนายจะไม่ได้เตรียมอะไรมาเลยนะ ^^;;;”

                “เสื้อผ้าฉันอยู่ในรถ เธอนี่ถามมากจัง หาทางไล่ฉันกลับอยู่ใช่ไหม?” ดวงตาคมกริบของเขามองเข้ามาในตาของฉันเหมือนจับผิด อ๊ะ! อย่าเพิ่งรู้ตัวสิ เร็วเกินไปแล้วนะ >_<!!

                “เปล่า! ที่ถามเพราะเป็นห่วงต่างหาก ถ้ามีของครบก็ดีแล้วล่ะ งั้นฉันไปทำความสะอาดบ้านก่อนนะ ^^”

                ฮือ ๆ การไล่เขามันไม่ง่ายเลยจริง ๆ T^T

________________________

End part1