Dangerous!! ที่นี่ไม่ปลอดภัย เมื่อฉันต้องมาเป็นทาสนายซาตาน

3

พายุลูกใหญ่

                ฮึบ!

                เย้! ในที่สุดฉันก็ปีนขึ้นมายืนบนระเบียงนี้ได้สักที แปลกใจจริง ๆ ว่าฉันขึ้นมาได้ยังไงโดยไม่มีอาการหวาดเสียวเลยสักนิด รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสไปเดอร์เกิร์ลยังไงไม่รู้ =_=;

                “เยี่ยม!! เธอรีบไปเอาของมาได้แล้ว อย่าลืมว่าต้องเป็นของใช้ส่วนตัวที่มีกลิ่นติดด้วยน่ะ!!” ยัยชะนีน้อยนี่ก็สั่งจัง พูดครั้งเดียวก็รู้แล้วน่า

                 “เออ ๆ -_-” ฉันตอบอย่างรำคาญพลางมองเพื่อนสนิทที่นั่งหมดแรงอยู่ข้างล่าง ถ้าไม่ใช่เพราะยัยนี่เป็นเพื่อนรักคนเดียวของฉัน ฉันคงไม่ลงทุนขึ้นมาขโมยของเพื่อไถ่เอาชีวิตคืนให้หรอก เพื่อเป็นการขอบคุณที่ทนเป็นเพื่อนกับคนน่าเบื่ออย่างฉันได้4ปี คงไม่มีเหตุผลอื่นที่ฉันจะไม่ช่วยเธอล่ะนะ J

                ของไป-เพื่อนมา แค่นั้นเรื่องก็จบสินะ ก็ได้ ฉันจะรีบทำให้มันจบเดี๋ยวนี้แหละ เพราะคืนนี้ฉันมีนัดสำคัญกับเตียงนอนสีครีมอยู่ ฉันจะพลาดเวลาอันมีค่าแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด!

                เอาล่ะ งั้นเรามาเริ่มกันเลย! 

                ฉันไปเช็คประตูระเบียงว่ามันเปิดตามที่ยัยชะนีนั่นบอกรึเปล่า และสิ่งที่พบคือ...มันเปิดอ่าซ่าต้อนรับคนแปลกหน้าอย่างฉันจริง ๆ !! ทำไมเจ้าของห้องถึงได้สะเพร่าและขาดความรอบคอบอย่างนี้นะ คงไม่คิดล่ะสิว่าจะมีคนกล้าปีนระเบียงขึ้นมาแบบฉัน คิคิ เห็นเตียงอันนุ่มนิ่มลอยมาลาง ๆ แล้ว ฉันต้องได้กลับบ้านในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แหง ๆ  >_<

                อ๊ะ! ฉันเพิ่งสังเกต ระเบียงที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้มันกว้างขวางยิ่งกว่าสวนสาธารณะสิบไร่อีก มีต้นไม้หน้าตาแปลกๆประดับอยู่เต็มไปหมด นี่มันคอนโดฯจริงเหรอเนี่ย O_O! เห็นแล้วอยากเอาเต็นท์มากางแล้วจุดไฟตั้งแคมป์ชะมัด ที่นี่บรรยากาศดีจริง ๆ นะ  =w=

                ไม่สิ นี่ไม่ใช่เวลามาชื่นชมความงาม เราต้องรีบกอบโกยของไปให้เร็วที่สุด!

                ฉันแทรกตัวเข้าในช่องประตูระเบียงที่เปิดทิ้งไว้โดยพยายามไม่แตะต้อง เพราะมันอาจเกิดรอยนิ้วมือขึ้นก็ได้ อย่าทิ้งร่องรอยไว้เป็นดีที่สุด ฉันไม่อยากถูกจับข้อหาหัวขโมยนะ!

                ฉันก้าวเท้าเข้าไปข้างในอย่างระวังเพราะกลัวจะไปเหยียบหรือเดินชนของมีค่าตกแตก ดูจากตัวอาคารก็รู้แล้วว่าต้องเป็นที่อยู่อาศัยของพวกมีเงิน และแน่นอนของในห้องนี้มันต้องแพงมากแน่ ๆ ดูนั่นสิ เครื่องประดับส่องแสงแวววาวราวกับเพชรที่เจียระไน นี่ถ้าฉันเป็นขโมยจริง ๆ คงยกออกไปแล้วล่ะ

                ฟึ่บ!

                เฮือก!! O_O

                ฉันสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง บางอย่างที่มันนิ่ม ๆ อยู่ใต้ฝ่าเท้าของฉัน นี่ฉันเหยียบของมีค่าอะไรหรือเปล่า!-O-

                ฉันค่อย ๆ ยกเท้าออกแล้วก้มลงดูว่ามันคืออะไร  นี่มัน...หมาน้อยปอมเมอเรเนียน! O_O

                อี๊!! ฉันเกลียดหมา!! แต่โชคดีที่ไอ้เจ้าขนปุยนี่มันไม่ตื่น ถ้ามันตื่นขึ้นมาต้องแย่แน่ มันต้องเห่าคนแปลกหน้าอย่างฉัน เมื่อเห่ามากเข้ามาเข้า ฉันก็จะหนวกหู แล้วฉันก็บีบคอมันให้หยุดเห่า แต่ถ้าฉันบีบแรงไปมันก็จะตาย กลายเป็นการทารุณสัตว์ ฉันเป็นฆาตกร! ไม่นะ!! ที่นี่มันอันตรายจริง ๆ ฉันต้องรีบหาของแล้วออกไปจากที่นี่ซะ!! TOT

                เอาล่ะ เดินหาของต่อ!

                เดินไปเดินมา ตอนนี้ฉันหลงเข้ามาในดินแดนมหัศจรรย์แล้ว! ซะที่ไหนล่ะ -_-; ฉันเข้ามาในห้องนอนต่างหาก มันเป็นห้องสีขาวสะอาดตากว้างขวางมาก เล่นวิ่งไล่แปะได้สบาย ๆ เลยนะเนี่ย  อ๊ะ! นั่นมันเตียงของราชวงศ์ชั้นสูงเรอะ อะไรจะใหญ่โตขนาดนั้น นอนกันกี่คนเนี่ย! ถ้าฉันเป็นขโมยคงยกเตียงนี่กลับบ้านไปแล้ว ดูท่าน่าจะนอนสบายนะ =w=

                ไม่ได้สิ ทำไมฉันสมาธิสั้นแบบนี้! ฉันต้องสนใจแต่เรื่องขโมยของอย่างเดียวสิ และที่ฉันเลือกเข้าห้องนี้เพราะรู้ว่าของใช้ส่วนตัวต้องอยู่ในห้องนี้แน่ ไม่ว่าจะเป็นหวี แปรงฟัน ที่โกนหนวด ผ้าขนหนู ล้วนแต่เป็นของส่วนตัวทั้งนั้น แต่สิ่งเหล่านั้นมันดูดีเกินไปสำหรับคนเจ้าเล่ห์อย่างพวกชะนีนะ ฉันว่าหาของที่มันทุเรศ ๆ ดีกว่า เหมาะกับแก๊งชะนีนั่นดี คิคิ >_<

                10 นาทีผ่านไป

                อืม...มีของอยู่ตอนนี้สามชิ้น ชะนีพวกนั้นมีสี่คนนี่นา ฉันไม่รู้ว่าต้องเอาของไปให้ครบคนหรือเปล่า แต่เอาไปให้ครบ ๆ เถอะ จะได้ไม่โดนด่าทีหลัง -_-

                ชื้นสุดท้ายแล้วจะเอาอะไรดีนะ...

                ฉันเลื่อนลิ้นชักตู้เสื้อผ้าออกมา บางทีอาจจะเจอกางเกงในเก่า ๆ ก็ได้ ของแบบนี้มันก็เหมาะกับคนโรคจิคอย่างคนนั้นเหมือนกันนะ เอ๊ะ แต่ไอ้ผ้าขาด ๆ ที่อยู่ล่างสุดของลิ้นชักนี่คืออะไร?

                ด้วยความสงสัยฉันจึงเอามันออกมา...

                มันคือเสื้อยาน ๆ เก่า ๆ อายุประมาณสองพันปี น่าขนลุกชะมัด เสื้อตัวนี้ใช้การไม่ได้แล้วแท้ ๆ ยังเก็บไว้อยู่เหรอ แต่ของเก่าไร้ค่าแบบนี้ก็เหมาะยัยพวกนั้นเหมือนกัน บางทีมันอาจจะเป็นเสื้อเก่าไม่ใช่แล้วที่กลายร่างเป็นผ้าขี้ริ้วก็ได้ ของแบบนี้มีกลิ่นติดด้วยนะเออ!

                ชะแว้บบบ

                ฉันรีบกำจัดหลักฐานและเก็บร่องรอยทุกอย่างแล้วแว้บออกมานอกระเบียงดังเดิม เป็นความโชคดีของฉันที่มีสกิลตีนเบา แม้กระทั่งหมาน้อยผู้น่าเกลียดที่นอนอยู่ข้างในก็ไม่รู้สึกตัว ว้าว! ไปได้สวย ไม่มีใครรู้เลยว่าฉันแอบขึ้นมา และก็ไม่มีใครรู้อีกว่าฉันขโมยอะไรมาบ้าง ได้เวลากลับบ้านแล้ว >_<

                “เอ้า!! ฉันได้ ‘ของ’ แล้ว ทีนี้พวกเธอจะปล่อยเพื่อนฉันไปได้หรือยัง!” ฉันตะโกนบอกยัยชะนีสี่นางที่ยืนยิ้มพอใจอยู่ล่างคอนโดฯ ฉันล่ะเกลียดจริง ๆ กับการต้องมาทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ แบบนี้

            “โยนมันลงมาซะ แล้วพวกเธอทั้งสองจะเป็นอิสระ อ้อ! แล้วจำไว้ด้วยล่ะว่านี่เป็นความลับ อย่าเอาไปบอกใครเชียว ไม่อย่างนั้นเพื่อนของเธอเจอฉันแน่!!” ยัยหัวหน้าแก๊งชะนีขู่ก่อนจะยื่นมือขอ ‘ของ’ ที่อยู่ในมือของฉัน เฮอะ! จะทำอะไรก็เชิญเถอะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่นานกว่านี้อีกแล้ว รู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้

                “ไม่ให้ฉันลงไปก่อนเหรอ =3=”

                “เธอโยนของลงมาก่อน แล้วฉันจะช่วยเธอจับบันไดให้” เรื่องมากชะมัด พวกนี้ให้ลงไปตามลำดับความสำคัญเรอะ -_-

                 “งั้นรับนะ!” ฉันโยนสิ่งแรกลงไปก่อน เพราะมันสำคัญมากที่สุดยังไงล่ะ คิคิ >_<

                 ฟิ้ววว~

                ตุบ!

                “อ..อะไรเนี่ย!! สารส้ม??!!-O-”

                “นั่นมันของใช่ส่วนตั๊วส่วนตัวเลยนะ เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าต้องการของใช้ส่วนตัวน่ะ ^^”

                “เชอะ! ก็ได้ อย่างน้อยสารส้มก็ยังมีกลิ่นของเขาติดอยู่ล่ะนะ” สารส้มยังจะเอา ไอ้พวกนี้มันโรคจิตของจริง!! O_O

                “มีอะไรอีก ส่งมาครั้งเดียวเลยไม่ได้หรือไง!”

                “เออ ๆ งั้นอ่ะ เอานี่ไป”

                ฟิ้ววว

                “หืม...แหนบกับเสื้อเก่า ๆ ? นี่ผ้าเช็ดอ้วกหรือเปล่าเนี่ย!!” ชะนีนั่นทำหน้าขยะเเขยงกับสิ่งที่อยู่ในมือ สะใจชะมัด หล่อนคิดผิดแล้วที่ใช้ฉันให้มาขโมยของ ฮ่า ๆ

                เอาล่ะ ตอนนี้ก็โยนไปสอง เหลืออีกหนึ่งสินะ

                “นี่ ยังเหลืออีกอันนึง รับรองว่าเธอต้องชอบแน่! >_<” บังเอิญจังที่ค้นตู้เสื้อผ้าแล้วไปจ๊ะเอ๋มันเข้า คิคิคิ สิ่งนี้คนโรคจิตอย่างพวกล่อนต้องชอบมากแน่ ๆ

                “อันสุดท้ายแล้วนะ รับดี ๆ ล่ะ ^O^”

                “เออ! รีบ ๆ โยนลงมาสักที มัวลีลาอยู่ได้!!”

                “เอาไปซะ! ดูเร็กซ์กลิ่นสตรอเบอร์รี่!!!”

                ฟึ่บ!!

                O_O !!! เอ๊ะ...

                น..ในมือของฉันมันว่างเปล่า!!

                ดูเรกซ์หายไปไหนแล้ว ฉันยังไม่ได้โยนมันไปเลยนะ!

                “ทำอะไรของเธอ”

                เฮือกก!!!!

                นี่มัน เสียงนั่น...ส..เสียงผู้ชาย!!

                ที่นี่ไม่มีคนอยู่นี่นา อย่าบอกนะว่าเขาคือเจ้าของห้อง!!! O_O

                “เอ่อ...”

                “ตอบมา” ซวยล่ะ ฉันอยากตอบเหมือนกันแต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนดี ใช่สิ ฉันต้องอธิบายให้เขาฟังว่าทั้งหมดมันเกิดอะไรขึ้น ถ้าฉันอธิบาย เขาต้องเข้าใจฉันแน่!

                “คือว่า”

                "ฉันถามว่าทำอะไรอยู่! ยัยหัวขโมยโรคจิต!!"

                ว่ายังไงนะ! หาว่าฉันเป็นขโมยงั้นเหรอ?? ขโมยโรคจิตอีกต่างหาก!-O-

                "ฉ..ฉันไม่ใช่หัวขโมยนะ!!" ฉันรีบหันไปประจันหน้ากับชายเจ้าของเสียงนั่นเพื่ออธิบายเรื่องทั้งหมด แต่...

                ตุบ!

                เขาอยู่ใกล้ฉันเกินไป พอหันมาปุ๊บหน้าก็ชนอกของเขาเต็ม ๆ ตายล่ะ เมื่อกี้ได้ยินเสียงจมูกตัวเองดังกร๊อบด้วย ไม่ได้หักหรอกใช่ไหม TOT

                "งั้นเหรอ? แล้วเธอจะอธิบายสิ่งที่อยู่ในมือนี่ยังไง!!!" อ๊ายย!! ช่วยถอยไปก่อนได้ไหม ดันจนตัวฉันติดราวระเบียงแบบนี้คิดจะผลักให้ตกลงไปหรือไงยะ เขาเป๋นใครเนี่ย มองหน้าไม่ชัดเลย! TOT

                 “พี่เฮอริเคน!! O[]O!!!!!!” พวกที่อยู่ด้านล่างพากันตะโกนลั่น จนฉันต้องผลักตัวผู้ชายตรงหน้าออกแล้วหันไปมองพวกที่ยืนตะโกนอะไรก็ไม่รู้อยู่ข้างล่าง เมื่อกี้พวกนั้นพูดว่าอะไรนะ มีเทนเหรอ? อ้อไม่สิ เฮอริเคน...เฮอริเคนนี่หมายถึงพายุรึเปล่า แล้วทำไมพวกนั้นต้องทำท่าลุกลี้ลุกลนแบบนั้นด้วยล่ะ

                ครืด!!

                อ๊ะ! เดี๋ยวสิ -O-!!!

                จู่ ๆ พวกนั้นก็เก็บบันไดแล้ววิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเหมือนหนีสัตว์ประหลาดยังงั้นแหละ อ๊ะ นั่น ยัยทิงเจอร์!! ยัยนั่นที่เมื่อกี้เรี่ยวแรงไม่มีผิดกับตอนนี้ที่วิ่งนำคนอื่นจนลับสายตาไป เฮ้ย!! ไม่ได้เจ็บอยู่งั้นเหรอ!!! O_O

                “จะไปไหนน่ะ! พวกเธอจะทิ้งฉันแบบนี้ไม่ได้นะ! มารับผิดชอบสิ่งที่พวกเธอทำเดี๋ยวนี้!!!!” ฉันทุบราวระเบียงดังเคล้ง ทั้งตะโกนด่าและตะโกนเรียก แต่เจ้าพวกนั้นก็ไม่กลับมา เฮ้!! ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้ล่ะ -O-!!

                “รับผิดชอบอะไร?” เจ้าของเสียงโหดยังคงไม่เลิกถาม ตายล่ะ ฉันเกือบลืมไปเเล้วว่าเขาอยู่ที่นี่ด้วย TOT

                “เอ่อ..” ฉันค่อย ๆ หันหน้ากลับไปหาเขาอีกครั้งพลางก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด บางทีเขาอาจจะสงสารผู้หญิงตัวน้อย ๆ อย่างฉันก็ได้ L 

                "เป็นใบ้เหรอ ยัยหัวขโมย!!"

                "ฉันไม่ใช่ขโมยนะ!” 

_______________________

End part1