The begin

1.
 
ในคืนอันมืดมิดไร้ซึ่งแสงจากจันทราสาดส่องท่ามกลางหุบเขาในป่าอันไกลโพ้นยากที่มนุษย์เดินดินคนธรรมดาจะย่างกายเข้าไปถึง แต่วันนี้นั้นท้องฟ้าเหนือป่าบริเวณนั้นกลับเป็นสีแดงเหมือนกับว่ามีใครเอาพู่กันเปื้อนเลือดสีแดงฉานไปละเลงไว้เสมือนผลงานชิ้นเอกของศิลปินชื่อดังก้องโลก เหล่านกที่กินซากเป็นอาหารบินวนไปทั่วอาณาบริเวณนั้นส่งเสียงประสานกันชวนขนลุก เหมือนมันกำลังรออะไรสักอย่าง รอ...ที่จะได้ฉลองงานเลี้ยงของพวกมัน....
 
ณ ด้านล่างนั่นเอง ควันไฟพวยพุ่งออกมาจากทุกสารทิศท่ามกลางเสียงร้องให้ระงมของอมนุษย์ ทั้งเด็ก สตรี หรือแม้แต่ชายชาตรีที่คิดว่าชาตินี้จะไม่ยอมเสียน้ำตาให้แก่อะไรเป็นอันขาด แต่น้ำตากลับหยดลงมาอย่างไม่มีอะไรจะห้ามได้ เพราะในที่สุด เผ่าพันธุ์ที่ตนทุ่มเทดูแลรักษามาเกือบทั้งชีวิตได้ล่มสลายลงไปต่อหน้าต่อตาของเขาเองโดยที่ไม่อาจช่วยอะไรได้เลย ไม่แม้แต่ที่ปกป้องรักษาสิ่งที่ตนเองรักมากที่สุด..
 
“พ่อ พ่อ ช่วยข้าด้วย พวกมันจะจับข้าไป ช่วยด้วยยย..”
 
เด็กน้อยคนหนึ่งเรียกให้คนที่เป็นบิดาของตนนั้นช่วยจากการที่ถูกมนุษย์สองคนกำลังจะถูกจับตัวไป เขาร้องไห้ทั้งตะโกนบอกให้ปล่อย และต่อสู้ขัดขืนจนสุดความสามารถ แต่มีหรือที่แรงของเด็กชาวเอลฟ์จะเทียบกับชายฉกรรณชาวมนุษย์ที่โตเต็มวัยได้ แรงของเด็กน้อยเมื่อเทียบกับชายดังกล่าวแล้วเปรียบได้กับมดที่กำลังต่อกรอยู่กับคชสารเท่านั้นเอง เพราะถึงแม้ว่ามดจะออกแรงกัดไปมากเท่าไร แต่ก็ไม่สามารถสั่นคลอนหรือสร้างความเจ็บปวดให้แก่คชสารแต่อย่างไร รังแต่จะสร้างแต่ความรำคาญใจเท่านั้น
 
“ขัดขืนดีนักใช่มั้ย นี่แน่ะ”
 
สิ้นประโยค ฝ่ามือประทะเข้าที่หน้าของเด็กน้อยทันที เลือดสีเขียวที่บ่งบอกว่า เขาไม่ใช่มนุษย์นั้นซึมออกมาอย่างช้าๆที่ริมผีปาก เขาคุ้นกับกลิ่น และรสชาติของมันเป็นอยากดีและหันไปมองที่พวกนั้นอย่างเคียดแค้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกมือที่เป็นดั่งคีมเหล็ก ล็อคไว้อย่างแน่นหนา
 
“ปล่อยลูกข้าเดี๋ยวนี้! แล้วมาจับตัวข้าไปแทน”
 
ชายที่เป็นผู้นำกล่าวขึ้นท่ามกลางวงล้อมของนักล่ารางวัลที่รายล้อมเขาและบุตรชายที่โดนล็อคตัวอยู่ นับสิบๆราย และนอกวงล้อมนั้นคือการหนีตายอย่างกลลาหลวุ่นวายของคนในเผ่า และเสียงหัวเราะร่าอย่างดีใจของพวกนักล่าค่าหัว
 
“เจ้าน่ะพวกข้าจับไปอยู่แล้วแต่ไอ้เด็กคนนี้ จะปล่อยให้โง่รึไง เจ้ารู้มั้ยว่าราคาไอ้เด็กนี่น่ะเท่าไหร่ ฮ่าๆๆ”
 
นักล่าค่าหัวคนหนึ่งพูดขึ้นมา พร้อมกับหัวเราะร่าอย่างสะใจ สร้างความปวดร้าวให้แก่คนที่เป็นบิดายิ่งนัก เขากำหมัดอย่างเคียดแค้น และกำลังเตรียมที่จะต่อสู้
 
“อย่านะ อย่าแม้แต่จะคิดที่จะสู้กับพวกข้าเชียวนะ ไม่งั้นหัวของได้เด็กคนนี้กระเด็นออกจากบ่าแน่”
 
นักล่าค่าหัวคนดังกล่าวพูดขึ้นอีกและถือดาบไปจ่อที่คอของเด็กชายทันที ส่วนคนอื่นๆนั้นได้ชักดาบขึ้นมาและชี้ไปที่เอลฟ์ที่เป็นดังจ่าฝูง เพื่อที่เตรียมจะรุมเขาทันทีที่เขาขยับตัว สีหน้าและแววตาของเด็กน้อยนั้นไม่แสดงความกลัวออกมาเลย มันกลับแสดงความโกรธ เกียจ ต่อนักล่าค่าหัว ที่พันธนาการแขนของเขาเอาไว้
 
ชายนักล่าผู้ชั่วช้าได้ฉุดกระชากเด็กชายอย่างไร้ซึ่งความปราณี เด็กชายทำอะไรไม่ได้ก็เลยจำยอมต้องเดินตามพวกมันไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
 
“เราเตือนเจ้าแล้วนะเจ้าพวกมนุษย์ ในเมื่อเราให้ปฏิญาณกับตัวเองว่าเราจะไม่ทำร้ายมนุษย์ แต่เมื่อพวกเจ้ามากระทำการอันชั่วช้ากับพวกเราเช่นนี้เจ้าก็อย่าหวังว่าเราจะยึดมั่นต่อคำสัตย์นั้นได้อีกต่อไปเลย”
 
สิ้นคำของเอลฟ์แล้ว แสงประกายสีทองก็ส่องสว่างออกจากร่างของเขาทันที มันเป็นเหมือนแสงอาทิตย์ยามเช้าที่เมื่อเรามองอยู่ไกลๆจะไม่เป็นอันตรายแก่เราแต่เมื่อเราอยู่ใกล้มันก็พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งที่เข้ามาขวางทางมันทันที เหล่านักล่ามองหน้ากันเลิกลักเพราะแสงดังกล่าวนั้นไม่มีทีท่าว่าจะจางลงไปเลยมีแต่จะเพิ่มความเจิดจ้าขึ้นเรื่อยๆ
 
“หยุ...ด หยุด เดี๋ยวนี้นะ เจ้า....จะทำอะไรนะ”
 
ชายคนที่กล้าหาญที่สุดในกลุ่มกลั้นใจถามขึ้นอย่างหวาดกลัวต่อสิ่งที่เค้าไม่เคยพบเจอมาก่อนทั้งชีวิตของเขา เขาเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับชาวอมนุษย์พวกนี้มาก่อนจากบรรพบุรุษของเขาว่าอมนุษย์พวกนี้นั้นมีเวทย์มนต์ที่ซ่อนไว้อยู่มากมาย แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าชาตินี้นั้นเขาจะได้มาเจอกับตาของตัวเองอย่างจังขนาดนี้
 
“ไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่บริเวณนี้นั้น ใครก็ตามที่เจอดวงใจของข้าอีกดวง โปรดพาดวงใจดวงนั้นของเข้าเดินทางไปทางทิศเหนือ เดินไปเรื่อยๆจนกว่าจะพบกับสิ่งที่พวกนี้นั้นคิดว่าได้สูญพันธุ์ไปแล้ว”
 
พวกนักล่าไม่ทราบความหมายของคำพูดที่แฝงความนัยนั้นเลยแม้แต่น้อยหรือจะพูดให้ถูกเลยก็คือไม่มีใครเลยที่จะพอมีสติที่จะฟังว่าปากที่ขยับไปมาของเอลฟ์นั้นคือคำพูดหรือไม่ เอลฟ์ผู้พ่อมองหน้าลูกชายเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งบัดนี้นั้นแขนทั้งสองข้างของเด็กน้อยนั้นได้เป็นอิสระจากการจับกุมของนักล่าค่าหัวแล้ว
 
“เจ้าจงหนีไปให้ไกลที่สุด ไปทางเหนือแล้วเจ้าจะพบกับเคมลิน เขาจะพาเจ้าให้หนีรอดจากพวกนี้ได้”
 
“แต่...ท่านพ่อล่ะ ท่านจะตามข้าไปใช่มั๊ย บอกข้าสิว่าท่านจะตามไป”
 
บุตรชายถามผู้เป็นบิดาพร้อมด้วยน้ำตาที่ไหลอาบเต็มแก้มสีชมพูของเด็กน้อย เขารู้อยู่เต็มอกว่าบิดาของเขานั้นคิดจะทำอะไร แต่เขาก็ถามออกไปด้วยความหวังอันน้อยนิดเพื่อที่เกิดว่าบิดาเขาจะเปลี่ยนใจแม้มันจะแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม
 
“เจ้ารู้คำตอบของพ่อดีอยู่แล้ว บุตรข้า ดูแลน้องของเจ้าให้ดี เวทย์มนต์ของพ่อนั้นจะไม่ทำร้ายพวกเราแต่พ่อก็ไม่อยากให้เจ้าอยู่ใกล้พ่อมากนัก ไปลูกชายข้า ไป!”
 
เขาตะโกนไล่บุตรชายด้วยใจที่แตกสลาย เด็กน้อยมองผู้เป็นบิดาเป็นครั้งสุดท้ายตั้งใจจะเก็บภาพนี้ไว้ให้นานที่สุดในความทรงจำ ภาพที่บิดาของเขานั้นมีแสงเรืองรองส่องประกายไปทั่วทั้งร่าง ห้อมล้อมด้วยเหล่านักล่าค่าหัวที่เข้ามารุมล้อมเหมือนโดนมนต์สะกดอะไรสักอย่าง ให้เข้ามาใกล้ เหมือนกับแมงเม่าที่กำลังจะบินเข้ามาในกองไฟ
 
“ลาก่อนบิดาข้า”
 
เด็กชายพูดกับตัวเองจากนั้นจึงหันหลังกลับและออกวิ่งไปทิศที่บิดาบอกทันที ทิ้งให้เหล่าแมงเม่าที่ไม่รู้ชะตาชีวิตของตนเองนั้นเดินเข้าไปหาจุดจบอย่างไม่รู้ตัว
 
“เข้ามาอีก เข้ามาสิเจ้าพวกมนุษย์ผู้โง่เขลา นั่นแหละอย่างนั้นแหละ ลาก่อนทุกคนที่ข้ารัก...”
 
สิ้นคำสุดท้ายของผู้เป็นบิดานั้นร่างของเขาก็หลอมละลายผสมกับแสงที่ตอนแรกสว่างเรืองรองรอบตัวเขาทันที หลังจากที่สิ้นร่างของเอลฟ์แล้วเหล่านักล่าค่าหัวเหมือนจะรู้สึกตัวและได้สติกลับคืนมาพวกมันเตรียมพร้อมที่จะวิ่งหนีทันที แต่มันสายเกินไปแล้วเพราะแสงสว่างอันเจิดจ้าดั่งดวงอาทิตย์นั้นได้ระเบิดออกอย่างรุนแรงและแผดเผาเหล่ามนุษย์ผู้ชั่วช้าให้กลายเป็นเถ้าถ่านภายในพริบตาเดียว
 
 
T  B C>>21
https://www.facebook.com/thebeginnnnnnn?ref=hl
อยากเห็นอิมเมจตัวละครเชิญเลยนะคะ