[YAOI]Love lock!! ล็อคหัวใจนายตัวดี

บทที่6 หนีหมีควาย ปะ นักกีฬาหื่นกาม

Rrrrrrr..Rrrrrrr

"ใครวะเเม่งโทร.มาปลุกกูเเต่เช้า" เสียงทุ้มที่นอนอยู่พูดขึ้นอย่างหัวเสียเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขายกมือขึ้นควานหาโทรศัพท์เจ้ากรรมที่ยังคงส่งเสียดังอยู่บนหัวเตียง

"มีอะไร…ทำไม…เออ…เออ…กุไม่ให้มันเป็นของของกู! ติ๊ด…"

"อื้ม~" …เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมดเลยวุ้ย สงสัยเมื่อคืนจะหนักไปหน่อย -////- พูดถึงเมื่อคืน…เขินว่ะ!! ฮึ้ยยยยยย ผมทำอะไรลงไปเนี่ย!! นึกเเล้วผมก็เจ็บปวดๆที่ก้นทันที อ๊ากกกกกกกก มันลามขึ้นมาที่กระดูกสันหลังผมซะด้วยT_T ไอ้พี่เนากิมึงทำอะไรกับกู๊~

"เฮ้ยมึงไปอาบน้ำได้เเล้ว " 

ผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งถูกโยนมาใส่หน้าของผม ให้ดีๆก็ได้มั้งครับ เเม่งใครโยนมาวะ! ผมดึงผ้าขนหนูออกและพบคนตัวสูงที่ยืนเท้าสะเอวมองหน้าผมอย่างพินิจก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้ผม

"มึงเป็นของกูเเล้วนะ" เสียงกระซิบที่ดังอยู่ข้างหู ทำให้ผมขนลุกเเละหน้าก็รู้สึกร้อนขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

"อะ…ออกไป" ผมยกมือขึ้นดันหน้าของเขาออกไปจากซอกคอขาวของผม เเต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมออกไปง่ายๆ เเถมยังจับมือผมไว้เเล้วจูบผมอีก!! เฮ้ย !! กูยังไม่ได้เเปรงฟัน

"อื้มมมมมม...พอเเล้ว!" ผมปรามเสียงดัง ร่างสูงขยับตัวออกไปเเล้วยืนหันหลังให้ผมมือก็กดโทรศัพท์ไอโฟน ผมมองเเผ่นหลังกว้างที่อยู่เบื้องหน้า ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูเเล้ววิ่งเเจ้นเข้าห้องน้ำทันที 

เเกร็ก

ลงกอนเรียบร้อย ต้องรีบจัดการกับตัวเองซะเเล้ว เอ๊ะ สายตาผมดันไปสะดุดเข้ากับกระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า ผมมองตามซอกคอ ไหล่ เเละช่วงตัวของผม พบเเต่รอยเเดงๆเต็มไปหมด เย้ย!!ทำไมเป็นงี้วะ O_O
มีคนเดียวที่ทำผมเมื่อคืนนี้
...ไอ้พี่มนุษย์หมีควายเนากิ!! 

เวลาผ่านไปไม่ถึง15นาทีผมก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่ช่วงล่างถูกคลุมด้วยผ้าเช็ดตัวผืนน้อย ผมยืนมองร่างสูงที่กำลังเตรียมเสื้อผ้ามาวางไว้ที่เตียง ก่อนที่พี่เนากิจะหันมาสบตากับผมที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ

"นี่เสื้อผ้ากู ใส่ไปก่อน" ไอ้พี่เนากิถือเสื้อผ้าเเล้วเดินมายื่นมันให้กับผม

"แล้วเสื้อผ้าของผมล่ะ" ผมถาม

"เดี๋ยวเอาไปซัก" 

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะใส่เสื้อผ้าตัวเก่าของผมเอง" ว่าเเล้วผมก็เดินผ่ายไอ้พี่เนากิไปเพื่อหาเสื้อผ้าของตัวเอง อื่ม...อยู่ไหนวะเนี่ย

"บอกว่าให้ใส่ของกูไปก่อนไง" เสียงของไอ้พี่เนากิเริ่มขู่ต่ำลง

"ก็ผมบอกว่าไม่เป็นไรไง" ผมยังคงยืนยันคำเดิม มือก็ควานหาเสื้อผ้าของผมในตระกร้าผ้าของไอ้พี่เนากิ อ๊ะนั่นไง เจอเเล้วผมรีบหยิบเสื้อนักเรียนเเละกางเกงนักเรียนขาสั้นของผมขึ้นมา

ควับ… จู่ๆเเขนเล็กๆของผมถูกกระชากอย่างเเรง ผมเซถลาตามเเรง(ควาย)หน้าผมกระเเทกเข้ากับเเผงอกมันพอดี โอ๊ยย ดั้งกู!!!กูเจ็บนะเว้ย =#=

"ดื้อนักใช่มั้ยมึง" กูเนี่ยนะดื้อ? ตอนไหนวะ ผมมองหน้ามันอย่างข้องใจ -*- อะไรของมึงวะครับ!?(หยอยศักดิ์:นี่มึงไม่รู้ตัวจริงๆหรอว่ามึงไปดื้อตอนไหน-_-)

"ไม่ต้องมามองข้องกูเลย สั่งให้ทำไรก็ทำไป ถ้าไม่ทำ เดี๋ยวรู้ว่านรกมีจริง"

จำเป็นด้วยหรอวะที่กูจะต้องเชื่อคนที่ไม่มีเหตุผลที่ดีพออย่างมึงเนี่ย เเค่กูจะช่วยมึงประหยัดเสื้อผ้ามึง เพราะเดี๋ยวยังไงกูก็ต้องกลับไปที่ห้องของกู เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้ากูอยู่เเล้วเเละที่สำคัญ กูไม่อยากรบกวนมึง
ไม่เอาอ่ะ กูจะใส่เสื้อผ้าเก่าของกู (-_-)

ผมเเกะมือหนาที่กำเเขนผมไว้เเน่นออก ก่อนจะยื่นมือไปหยิบชุดที่มันเตรียมไว้ให้มา...

หึ คิดว่ากูจะใส่หรอ…ชาติหน้าเถอะ ผมมองเสื้อผ้าที่อยู่ในมือเเละตัดสินใจโยนชุดมันไปที่เตียงทำเอาไอ้พี่เนากิยืนมองเหวออย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เเหม๋…มึงคงคิดสินะครับ ว่ากูจะเหมือนลูกเเมวทำตามคำสั่งมึงน่ะ มึงคิดผิดนะไอ้พี่เนากิ

"มึง!!" ไอ้พี่เนากิตะหวาดลั่น

"อย่านะครับ ^-^" คำพูดของผมทำให้ไอ้มนุษย์หมีควายเนากิหยุดชะงัก

"อย่าอะไรของมึง-*-"

"อย่า-มา-ยุ่ง-กับ-กู เเบร่~! >3<" ผมย้ำคำให้ไอ้พี่เนากิฟังช้าๆเเละไม่ลืมที่จะเเลบลิ้นใส่มัน เมื่อพูดจบ ผมรีบหอบเสื้อผ้าของผมวิ่งไปที่ประตูผมเปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว เพราะคนที่อยู่ข้างหลังมันก็วิ่งตามผมมาติดๆ 
เชอะ…ไม่ได้เเดกกูหรอก!! ฮ่าๆๆๆๆๆ

"ไอ้ตัวเเสบ!!! อย่าหนีกูนะ " ไม่หนีก็โง่สิครับ

สายตาของผมตอนนี้จับจ้องไปที่ทางข้างหน้าเเละลิฟท์ที่มีคนกำลังเดินเข้าไป2คน พวกเขามองมาทางผมที่วิ่งเปิดประทุนเสื้อผ้าไม่ได้ใส่มีเเต่ผ้าขนหนูที่ปิดวุ่นน้อยอยู่ !!
=[]=ย้ำว่าผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้น!!! ลิฟท์ครับ รอกูด้วยยยยยยย

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก !!... ผมสาวเท้าอย่างว่องไว ไวไม่ไวไม่รู้ รู้อย่างเดียวว่าเสียงตีนหนักๆของคนที่ไล่ตามผมอยู่ข้างหลังมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ดูเหมือนมันจะถึงตัวผมเเล้วด้วยซ้ำ!!!!!!

ตึง! อักกก หลังจากที่ผมพุ่งหลาวมาด้วยความเร็ว73ล้านปีเเสง(เว่อร์ไป)ทำให้เเขนของไปกระทบกับพนังลิฟท์อย่างเเรง เเอ่ก! เเขนตรู!!

เฮ้ยไม่ใช่เวลามาห่วงเเขน ห่วงตัวเองก่อน !

ผมรีบกดปุ่มปิดประตูลิฟท์อย่างรวดเร็ว!! 

คลืดดดด.....ประตูลิฟท์ปิดลงช้าๆ ส่วนไอ้พี่เนากิมันหยุดวิ่งตอนไหนไม่รู้ ผมยืนมองมันที่ยืนหอบอยู่ไม่ไกลจากลิฟต์เท่าไหร่ เเล้วชี้หน้าผม 

ผมเเลบลิ้นใส่หน้ามันอีกทีเพื่อเพิ่มความสะใจให้กับตัวเอง

เมื่อประตูลิฟท์ปิดสนิท ผมก็โล่งใจขึ้นมาทันทีทันใด เเฮ่ก...เเฮ่กๆๆ
เหนื่อยชะมัดเลย ฟู่ว... เหนื่อยยิ่งกว่าวิ่งผลัด4คูณร้อยตอนที่อยู่โรงเรียนเก่าอีกนะเนี่ย

"หนีไอ้เนาเนี่ยนะ เเม่งเก่งว่ะ" เฮือก!!! ผมลืมไปซะสนิทเลยว่ามีคนอยู่ในลิฟท์ด้วยนี่หว่า ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นยิ้มเเห้งๆไปให้คนร่างสูงที่หน้าตาหล่อเหลาทั้ง2คน เฮ้ย!! นั่นมันเเฝดนี่หว่า หน้าเหมือนกันยังกะเเกะเลย=[]= ไอ้วุ่นตกอยู่ในสภาวะช็อคคคคคคค!!

"ทำไมทำหน้าตกใจงั้นอ่ะตัวเล็ก 55555" แฝดเบอร์1พูดขึ้น

"นั่นดิ เด็กใหม่หรอนายน่ะ^^" เเฝดเบอร์2พูดบ้าง

"ค ...ครับ (.///.)" ผมก้มหน้าลงอย่างเขินอาย อ๊ะ!! ตอนนี้ผมไม่ได้ใส่เสื้อผ้านี่หว่า =_= ย่ะ เเย่เเล้ว!!!! ว่าเเล้วผมก็รีบเอาเสื้อนักเรียนที่ยับยู้ยี่นั้นมายัดใส่เเขนอย่างลวกๆ

"ก้มหน้าทำไม ไหนขอดูหน้าหน่อยซิ " ชายทั้งสองพูดประสานเสียงพร้อมกัน เเละเอามือมาจับที่ปลายคางของผมยกหน้าผมให้เชิดขึ้นในองศาที่อยู่ในระดับสายตาของคนร่างสูง185+ 

ขาผมสั่นระริกราวกับเเมวที่กลัวหมา เเละที่สำคัญ มนุษย์หน้าเหมือนกันสองคนนี้กำลังทำให้ใจผมสั่นตึกตักอยู่ข้างใน ด้วยสายตาทั้ง2คู่ที่ดูมีเสน่ห์ดึงดูดอย่างน่าเเปลกใจ ก็เเม่งหล่ออ๊ะ!!!

"น่ารักดีนะ บีหนึ่งว่ามั้ย^^" คนที่อยู่ด้านซ้ายมือของผมพูดขึ้น

"ฉันก็คิดอย่างนั้นนะบีสอง^^" คนด้านขวาพูดบ้าง

เดี๋ยวนะ!! ไอ้แฝดสองคนเเทนตัวเองว่าบีหนึ่งกับบีสองงั้นเหรอ?! สงสัยจะเป็นพวกบ้ากล้วยหอมจอมซน-.,-

ติ๊ง....

"อ้าวลืมถามนายเลย นายจะลงชั้นไหนหรอ" บีสองถามผม เอ๊ะ!แล้วผมดูออกได้ไงวะเนี่ยว่าคนที่พูดเมื่อกี๊คือบีสอง =[]= งงกับตัวเอง

"เอ่อ ชั้น11" 

"ว้า~ เราไม่ได้กดให้นายเลย นี่มันถึงชั้นหนึ่งเเล้วนะ ตอนเช้าๆนักกีฬาเยอะ…ระวังด้วยล่ะ" บีหนึ่งพูดให้ผมข้องใจ

"ฮ่าๆๆ ข้องใจอะไรหรอ" บีสองหันมาถามผมอีก สงสัยอาการข้องใจของผมมันจะออกนอกหน้าไปหน่อยล่ะมั้ง (-.,-)

"ก็ที่บอกให้ระวัง...?"

"อ๋อ ระวังพวกนักกีฬาไง นายอยู่ในสภาพเนี้ยยังกะจงใจจะยั่ว ระวังโดนปล้ำล่ะ หึหึ" บีสองหัวเราใจลำคอ พลางเอามือมาลูบไล้บริเวณใบหน้าของผม

" O_o " ผมตาเหลือกเลยครับ!!!
นี่กู หนีหมีควายปะนักกีฬาหื่นกามหรือเนี่ย! โอ้ ชีวิตไอ้วุ่นบัดซบยิ่งนักเกลอเอย

ประตูลิฟต์เปิดออก บีหนึ่งเเละบีสองเดินออกไปพร้อมกันไอ้บีสองหันมายิ้มให้ผม ทำให้ผมหน้าเเดงเล่นๆอีกหนึ่งที =////=

ผมรีบกดปุ่มปิดประตูลิฟท์ยังไม่ทันได้กดชั้นที่ต้องการจะไป เเต่ทะว่า....

พรึ่บ!

มีมือปริศนามาขวางประตูลิฟต์ไว้ ทำให้เซนเซอร์ที่ประตูลิฟท์ทำงานเเละจากที่ประตูจะปิดเมื่อกี๊ ก็ได้เปลี่ยนเป็นเปิดออกแทน ....

"จะรีบปิดไปไหนวะ…" เสียงจากคนที่อยู่นอกลิฟท์ดังขึ้น 
ผมตาเหลือก ทะ..ทำไงดีวะ เเต่นึกถึงตัวเองสภาพนี้เเล้ว ก็เหมือนอย่างที่บีสองได้กล่าวเอาไว้ 

'นายอยู่ในสภาพเนี้ยยังกะจงใจจะยั่ว ระวังโดนปล้ำล่ะ หึหึ' 
อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!