[YAOI]Love lock!! ล็อคหัวใจนายตัวดี

บทที่19  เป็นเเฟนกันนะ

วันอาทิตย์
# 08:36

เย้! สวัสดีเช้าวันอาทิตย์ที่เเสนสดใส 
ผมตื่นมารับเเสงอรุณยามเช้า...เอิ่มไม่เช้าสิ
นี่มัน8โมงครึ่งเเล้ว

"อื้มมมมมมมม><" ผมบิดขี้เกียจยาวๆ1ที ก่อนจะลุกไปอาบน้ำล้างหน้าเเปรงฟัน

15นาทีต่อมา...
เออจะว่าไป พี่เนากิหายไปไหนตั้งเเต่ตื่นมาผมยังไม่เห็นพี่เนากิเลย...

"พี่เนากิ" ผมแหกปากเรียกหาพี่เนากิ

"ว่าไง ตื่นเเล้วหรอไอ้เตี้ย^-^" ไอ้เตี้ยที่มันหมายถึง คือผมใช่มั้ย(-_-?)
ไอ้พี่เนากิเดินออกมาจากในครัวถือจานอะไรมาด้วยก็ไม่รู้ พี่เนากิยิ้มให้ผมก่อนจะวางจานลงบนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่เเล้วทำท่าเชิญให้ผมเข้าไปนั่งเก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าว
แหม่ บทจะสุภาพบุรุษ ก็สุภาพบุรุษจนน่าแปลกใจเลยนะ(- -)! 
พี่เนากิมันมีเเผนอะไรหรือเปล่า น่าสงสัย

ผมเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ที่พี่เนากิเตรียมไว้ให้ ก่อนที่ตัวพี่เนากิเองจะเดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่งเพื่อนั่งตรงกับข้ามกับผม..

"ไอ้เตี้ยที่พี่เนากิหมายถึงตื่นหรือยังไม่รู้ รู้เเต่คนที่ชื่อวุ่นอ่ะตื่นเเล้ว(- -)" ผมตอบกลับ 

"อ๋อเหรอ ...ตลกเเต่เช้าเลยนะ" มันหัวเราะให้ผมน้อยๆ

"ผมเป็นคนอารมณ์ดีอยู่เเล้ว " ผมพูดก่อนจะมองลงไปบนจานที่พี่เนากิวางไว้ให้...

เอิ่ม...ดูจากสภาพเเล้วมัน...

"พี่เนากิทำให้หมากินหรอครับ (^^')?" ผมถามออกไป

"เปล่า พี่ทำให้วุ่นกิน^_^"

นี่พี่เนากิจะฆ่าผมทางอ้อมเเน่ๆ!! 
ไอ้เเท่งยางๆอันนี้ขอสันนิฐานว่า มันเคยเป็นไส้กรอกมาก่อน ก่อนจะมาเป็น...เอิ่ม..ก้อนถ่าน เเบบนี้

ส่วนไอ้ ดำๆเเบนๆที่มีเเต่ร้อยไหม้นี่ ผมขอสันนิฐานอีกว่า...เมื่อไม่กี่นาทีที่เเล้วมันเคยเป็นไข่ดาวที่คนสามารถกินได้ 
แต่ตอนนี้เเม้เเต่สุนัขยังไม่กินเเล้ว ยังไม่สามารถสูดดมได้อีกเพราะกลิ่นเหม็นไหม้สุดๆ 
นี่ใช้มือหรือใช้หัวเเม่โป้งตีนทำวะเนี่ยไอ้พี่เนากิ๊(เสียงสูง)!!!

"ดูทำหน้าเข้า...ถึงจะหน้าตาอัปลักษณ์เเบบนี้ เเต่ลองกินจะติดใจนะวุ่น" พี่เนากิทำหน้าอ้อนให้ผมกิน เเต่เอิ่ม...

"ไม่รู้ว่าจะติดใจหรือติดมะเร็งกันเเน่ ดำขนาดนี้(-_-)" ผมบ่น

"มันกินได้จริงๆ เดี๋ยวพี่กินให้ดูก็ได้..."

พี่เนากิเอาส้อมจิ้มไอ้ไข่ดาวที่พี่เนากิขึ้นไปทอดบนดวงอาทิตย์(ใช้ไฟเเรงจนไข่ไหม้)หั่นออกมาเป็นชิ้นเล็กๆ พี่เนากิใช้ส้อมจิ้มลงไปเเล้วยกขึ้นมามองดู ก่อนจะทำท่าอ้าปากกิน...
....
(*O*)
พี่เนากิมองหน้าผม ประมาณว่า ทำไมไม่ห้ามหน่อย

หึหึ...กินเข้าไปสิ 

พี่เนากิยังคงมองหน้าผมอยู่ (^_^) ผมยิ้มให้ ไหนดูซิจะกล้ากินจริงมั้ย เหอะเหอะเหอะเหอะ!

"เฮ้ย พี่ปวดท้อง ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" พี่เนากิวางส้อมเเล้วลุกขึ้นจะเดินไปห้องน้ำเเต่ผมดึงเเขนเอาไว้ก่อน

"ไม่ต้องเลย!!!" 
พี่เนากิเดินมานั่งลงที่เดิม เเล้วทำหน้าตาน่าสงสาน

อย่ามาเเถซะให้ยาก! ไหนบอกจะกินไง พอถึงเวลาทำเป็นปวดท้อง 

"วุ่นจะให้พี่กินจริงดิ" พี่เนากิถามผม

"ก็พี่เนากิบอกว่า ถึงจะอัปลักษณ์เเต่ถ้าลองจะติดใจไม่ใช่เหรอ" ผมถามทำหน้ากวนตีนใส่ไอ้พี่เนากิ

"ครับ ...พี่ขอโทษ มันคงกินไม่ได้หรอก"
พี่เนากิพูดเเล้ววางส้อมลงกันจาน

"เดี๋ยวไปหาอะไรกินใต้หอพักก็ได้" ผมบอกพี่เนากิที่นั่งหงอยอยู่

"หอพัก...อยากกลับโรงเรียนเเล้วสินะ" พี่เนากิพูดเสียงเครียด จะเครียดทำไม 

"ผมต้องกลับไปทำการบ้าน..." 

"เอามาทำที่นี่สิ "

"แต่กระเป๋าอยู่บนรถไอ้เเกง"

"สุดท้ายก็มีข้ออ้างจะกลับอยู่ดี" (- -)...

"มันไม่ใช่ข้ออ้าง มันเป็นความจริง"

"สรุปคือยังไงก็ต้องกลับใช้มั้ย"

"ยังไงก็ต้องกลับอยู่ดีนั่นเเหละ เพราะวันนี้ก็วันอาทิตย์เเล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องไปเรียน" ผมบอกเเล้วลุกขึ้น

"จะรีบกลับไปหาใครหรือเปล่า"

"อื้ม ก็จะรีบกลับไปหาไอ้เเกงไง เอาสมุดมาทำการบ้าน"

"สำคัญจริงๆเลยนะไอ้เเกงน้องไอ้ข้าวเนี่ย คิดอะไรกับมันหรือเปล่าเหอะ" จับผิดผมหรอ?

"จะบ้าหรอ! ใครเค้าจะคิดอะไร (-_-)"

พี่เนากินิ่งเงียบไปซักพัก เหม่อออกไปนอกหน้าต่างที่มีป่าเขียวๆอยู่ ผมต้องทำยังไงเนี่ย มันถึงจะเข้าใจ นี่ทำท่าเเบบนี้คงจะน้อยใจล่ะสิ เเต่ผมก็ไม่ได้ปิดบังอะไร มีอะไนผมก็บอก เเล้วก็บอกเเต่ความจริงทั้งนั้น
ทั้งความรู้สึกผม
ทั้งสิ่งที่ผมกำลังคิด

"กลับก็กลับ" อยู่ๆ ฝ่ายที่เป็นคนเงียบก่อนก็พูดขึ้นมา
พี่เนากิจับมือผมเดินไปที่รถ บรรยากาศตอนนี้มันครึ้มเสียจริงๆ รู้สึกไม่ดีเลย พี่เนากิดูจะเซ็งๆ

"เดี๋ยว..."ผมพูดขึ้นมาเเละหยึดเดิน พี่เนากิหันหน้ามามอง

"ไม่อยากไปแล้วใช่มั้ย" ทำเสียงดีใจด้วย

"เปล่า จะถามว่าจานบนโต๊ะอ่ะ ใครเก็บ"

".....กวนตีน!" มันดึงผมเข้าไปอยู่ในอ้อมอกกว้าง เเล้วก้มหน้าลงมาดูดปากผมจ๊วบๆ ><*

ไอ้หื่น ออกไปนะ! 

"อื้อออ....อออ" ผมร้องออกมาเพราะอากาศในตัวผมจะหมด!

"อื้มม...ทะ ...ทำอะไรเนี่ย!"

"หมั่นไส้...หึหึ ขึ้นรถ กลับหอ" พี่เนากิเปิดประตูเเล้วขึ้นไปนั่ง ปล่อยให้ผมยืนเขินอยู่คนเดียว (-///-)
เฮ้ย จะมัวเเต่เขินไม่ได้เเล้วดิ ต้องรีบกลับโรงเรียน การบ้าน การบ้าน!

ผมรีบวิ่งมาเปิดประตูรถอีกด้านหนึ่งเเล้วเข้าไปนั่งอย่างเรียบร้อย พี่เนากิสตาร์ทรถ เเล้วขับออกไปจากบ้านหลังงาม...

บรื้นนนนนน~

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>1ชั่วโมงต่อมา

เย้!!! ถึงหอพักซะที !! นั่งรถมาเหนื่อยเป็นบ้าเลยอ้ะ >< คิดถึงสมุดการบ้านจังเลยยยย
ผมวิ่งลงจากรถโดยลืมพี่เนากิเอาไว้ 

"ไอ้วุ่น!! " เสียงคุ้นหูดังตามหลังผมมา เสียงพี่เนากินั่นเเหละ

"อะไร ผมจะรีบไปทำการบ้าน บ๊ายบาย (><)" เเล้วผมก็ลั้นลาวิ่งเข้าตึกไป
กดลิฟต์ๆๆ
ว่าเเต่ ....
ห้องไอ้เเกงอยู่ไหนนะ ผมว่าผมกลับห้องผมก่อนดีกว่า บางทีไอ้น็อคอาจจะเอามาไว้ให้เเล้วก็ได้

>>>>>>ห้อง 1528

เเอด...ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง....

"วุ่น! "

สวบบบบบ!

"อื้ม!! อย่ากอดเเน่นสิ หายใจไม่ออกเว้ยย" ผมพยายามจะผลักไอ้บ้าน็อคออก เพราะตั้งเเต่เข้าห้องมายังไม่ทันจะเงยหน้ามองอะไรก็ถูกคนบ้านี่วิ่งเข้ามากอดเเล้ว(=_=)

"วุ่นหายไปไหนมา ไปกับพี่เนากิใช่มั้ย !?"

"เอ่อ...นะ...น็อคๆ ใจเย็นๆเป็นอะไร "

"หายไปไหนมาน็อคคิดถึงจะเเย่" น็อคมันเอาหน้าผมออกจากอกเเกร่งของมันเเล้วมองผมด้วยสายตาอ้อนๆ..
น่ารักชิบ !!!
อ๊ากกกกก อย่าทำหน้าเเบบนั้นนะ!

"ไปไหนกันมา?" น็อคมันถามผม

"ไปไหนไม่รู้เหมือนกัน" 

"อ่าว เอาดีๆสิวุ่น"

"ไม่รู้จริงๆ" ก็ผมไม่รู้จริงๆนี่นา

"เฮ้อ...เอาเถอะ เเค่วุ่นได้กลับมาหาน็อค น็อคก็ดีใจเเล้ว^-^" น็อคมันพูดจบก็เดินไปนั่งที่เตียง เเต่มันดึงมือผมไปด้วยนะ (-_-!)

"นั่งลง มีอะไรจะเล่าให้ฟัง" 
ผมนั่งจะนั่งลงข้างๆมัน เเต่เเล้วมันก็ดึงผมขึ้นมานั่งบนตักเเล้วกอดผมจากด้านหลัง 
อะ...ไอ้จิ้งจอก ไอ้จอมฉวยโอกาส T///T

"จะกอดทำไมเนี่ย ปล่อยยยยย"

"อย่าดิ้นสิ มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง" มันกระซิบข้างหูผม!

"ปล่อยยยยย"

"เรื่องพี่เนากิ..."

นิ่ง....~

"หึหึ...สนใจล่ะสิ" มันพูดเบาๆ

"พี่เนากิน่ะ...เค้าคงจะบอกรักวุ่นสินะ วุ่นถึงได้มีใจให้ขนาดนี้" มันเลื่อนมือมาเเตะที่อกข้างซ้ายของผม ผมได้เเต่นั่งอยู่เฉยๆ...ก็น็อคมันพูดถูก 
ผมเเอบมีใจให้พี่เนากิอยู่จริงๆนั่นเเหละ

"เเต่พี่เนากิ...เค้าต้องการ เเค่ตรงนี้" เเล้วมันก็เลื่อนมืออีกข้างไปวางบนหน้าขาอ่อนผม...เเล้วลากมือขึ้นมาเรื่อยๆ
เรื่อยๆ..

เฮ้ย!!! 
ผมพยายามปัดมือมันออกที่ตอนนี้มันกำลังล่วงเกินเป้ากางเกงผม
เเต่ทำไม่ได้อ่ะ มันจับเเขนทั้งสองข้างของผมไว้ ด้วยมือข้างเดียวของมัน!

"รู้หรือเปล่าว่าพี่เนากิเค้ามีประวัติ ทำให้คนน่ารักๆเเบบวุ่น...ช้ำใจมามากเท่าไหร่"

"...." จะไปรู้มั้ยล่ะ

"คนที่พี่เนากิมันได้ฟันเเล้วส่วนใหญ่ 90% จะฟันเเล้วทิ้ง ละเลยไม่สนใจ เหมือนที่วุ่นเคยโดนมันทำไง" น็อคมันพูดเหมือนกับรู้งั้นเเหละ

"10%ที่เหลือคือคนที่มันสนใจเเล้วมันจะบอกรัก...ทั้งๆที่ความจริงเเค่อยากได้ที่รองรับเวลามันต้องการจะปลดปล่อยเท่านั้นเเหละ"

"แล้วจะเอามาเล่าให้ฟังทำไม" ผมจะลุกหนี

"น็อครู้ว่าวุ่นมีใจให้กับพี่เนากิ ไม่มากก็น้อยเเหละ เเต่อย่าลืมนะ คนหล่อๆรวยๆอย่างพี่เนากิน่ะ จะจริงจังกับคู่นอนเเค่ไหนกันเชียว" มันโยนผมขึ้นไปนอนบนที่นอน เเล้วตัวมันก็คร่อมผมไว้

อึ่ก..คู่นอนหรอ...

"น็อครู้ว่าวุ่นคิดอะไรอยู่ ในเมื่อคนที่อันตรายเเบบพี่เนากิน่ะไม่จริงใจ เเล้ววุ่นไม่คิดจะเปลี่ยนใจมาดูคนอื่นบ้างหรอ..."

"คนอื่น?"

"น็อคไง ^-^"

"จะบ้าหรอ! มึงเป็นเพื่อนกูนะเว้ย เเล้วนี่จะทำอะไร เอามือออกจากกางเกงกูนะ!" 

"เเค่น็อคชอบวุ่นนะ น็อคสัญญาว่าน็อคจะเป็นเด็กดีของวุ่น ขอจูบปากหวานๆของวุ่นหน่อยสิ"มันทำหน้าน่ารักแล้วยื่นหน้าลงใกล้ๆผม

"อย่..า อื้มมมม... อื้อออ อื้ออ!" >< ไอ้น็อค ไอ้บ้า ไอ้ ไอ้ ไอ้!!!!!

"อื้อออ... เเฮ่ก เเฮ่ก.." 

"อ่าาา~ หวานมากๆเลย ขออีกๆ ><"

"ขอบ้าอะไรเล่า ไม่เอา!"

"นี่วุ่น...เป็นเเฟนกันนะ"

O_o!!!

"พูดจริงๆ น็อครู้ว่าพี่เนากิบอกรักวุ่น เเต่วุ่นคงยังไม่ได้บอกรักพี่เนากิสินะ ที่น็อครู้เพราะอะไร เพราะวุ่นน่ะปากเเข็งไง "

"อึ่ก..!! ปะ ปากเเข็งอะไรล่ะ ออกไปนะ!" ผมดันตัวใหญ่ๆของไอ้น็อคออก 

"นี่ไงเค้าเรียกว่าปากเเข็ง น่ารักจังวุ่นเนี่ย ><"